De sokken van de wethouder

Vorige week vergaderden de gemeenten Lemsterland, Skarsterlân en Gaasterlân-Sleat gezamenlijk over hoe het nu verder moet met de fusie, nu de provincie min of meer heeft bevolen dat twee dorpen van Skarsterlân moeten worden afgestaan aan Heerenveen omdat die gemeente anders blijft etteren. Een belangrijke vergadering waar veel werd gezegd en verweten. Plaats van handeling was party- en zalencentrum 't Haske in Joure. Het was er snikheet omdat de zon de hele dag op het gebouw had gebrand en omdat de gemoederen zo nu en dan redelijk hoog opliepen. De dorpen werden uiteindelijk verkwanseld aan buurgemeente Heerenveen, ondanks herhaalde beloften vooraf dat dit niet het geval zou zijn. Je vraagt je af wat er nu nog meer kan veranderen.

Toch viel me dat niet het meeste op die avond, gek genoeg. De perstafel stond voor de deur en dat was een voordeel voor ons. Daar kwam bij dat ik het beste plaatsje had, want de rest werd achter een tafel gedrukt die toch al heel dicht tegen de muur stond. Ik mocht aan het hoofd van de tafel en die stond ook nog eens voor een open deur. Koel dus en ruim. Achter ons zaten drie wethouders van de gemeente Skarsterlân. De ene spande zich op een gegeven moment vooral in voor de inwendige mens. Aan onze tafel geen flessen water of andere vochtigheden en dus grote dorst. Hij zag onze kelen droger en droger worden. Midden in de vergadering riep hij de ober en vroeg om water voor de pers. Even later vroeg hij aan de organisatie om een pauze. Ook de mensen in de zaal hadden wel een drankje verdiend vond hij. En zo geschiedde. Ik kon alleen maar denken dat zoveel medemenseliljkheid wel een goede fusie moet opleveren, want als je zo om de ander denkt zal dat voor de burgers niet anders zijn.
Geitenwollen sokken in een plattelandsgemeente
De nieuwe fusiegemeente moet een krachtige plattelandsgemeente worden. Met de nadruk op platteland. Toen de andere wethouder, waarschijnlijk door te hete voeten, opeens zijn schoenen uitdeed en ik een blik kon werpen op "echte" zelfgebreide exemplaren die hij toch maar aan had getrokken met 25 graden, wist ik het zeker. Ook die plattelandsgemeente komt er wel. Onze eigen wethouders staken bij het tweetal overigens heel netjes af. Beide zien ze er altijd goed gekleed uit, maar ik kon toch even niet anders dan een vergelijking maken. Onze wethouders passen eigenlijk niet bij een plattelandsgemeente, maar meer bij het Friesche Haagje. Maar dat zeg ik ook, omdat ik hun sokken niet heb gezien. Misschien zijn dat ook wel van die heerlijke geitenwollen zelfgebreiden

Homofoob

Ik dacht toch echt dat we in het jaar 2011 leven. Tot ik vorige week en ook deze week weer verhalen hoorde over de enorme discriminatie van mensen die van iemand van hetzelfde geslacht houden. Gewoon binnen onze eigen gemeente. Bij het uitgaan, op een terras, in het werk en in opleidingen. Homo’s, lesbiennes, geef het een naam worden er voor aangezien dat ze zijn wie ze zijn. Ik wist niet wat ik hoorde. Mensen worden uitgescholden, gepest en getreiterd. En waarom? Omdat ze nu eenmaal niet houden van iemand van het andere geslacht. Afgezien van het feit dat er werkelijk helemaal niets mis mee is om alleen van mensen te houden die dezelfde geslachtskenmerken hebben als jij, wordt ook nog eens net gedaan alsof het een keuze is. Ik heb het wel eens eerder aangegeven: je wordt geboren zoals je bent en dat is geen keuze. Als je op deze wereld komt en je valt nu eenmaal niet op meisjes of jongens terwijl heel veel anderen dat wel doen is dat al moeilijk genoeg. Want je bent daarmee al anders dan anderen, moet je ook nog eens vaak verantwoorden voor iets dat heel gewoon je natuur is. Het zou hetzelfde zijn als dat mensen met blauwe ogen zich schuldig moesten voelen omdat ze geen bruine ogen hebben. Of dat mensen met een bruine huid zich zouden moeten verontschuldigen dat ze geen blanke huid hebben. Het is dus belachelijk en het wordt tijd dat zulk gedrag eens een halt wordt toegeroepen. Want het is crimineel gedrag, iemand veroordelen op iets waar hij geen vlieg kwaad mee doet. Het is ook beschadigend bedrag. Net zoals elk pestgedrag slachtoffers maakt, richt het treiteren van homo’s ook schade aan. Mensen lopen er trauma’s van op en iedere pester zou zich daar eens goed bewust van zijn. Want wat als dat je bloedeigen zuster of broer is, je moeder of vader of je vriendinnetje of je vriend? Zou het dan ook anders voelen?
Overigens kan iedere homofoob zich ook afvragen waarom hij of zij zulk gedrag vertoont. Is het misschien omdat er diep binnen ons ieder ook iemand schuilt die toch ergens ook wel een beetje van hetzelfde geslacht houdt? Maar die bang is dat toe te geven? Die daarom naar parkeerterreinen moet om daar in het geheim allerlei acties uit te voeren met iemand van hetzelfde geslacht en op die manier een dubbelleven leidt?

Leef en laat leven zou ik zeggen. Wie als man of jongen van meisjes houdt, doet dat lekker. Wie als man of jongen van andere mannen of jongens houdt doet er geen vlieg mee kwaad om die liefde in de praktijk te brengen. Dus laat iedereen in zijn waarde. En stel je anders eens voor hoe je je zou voelen als jij als hetero voortdurend gepest zou worden omdat je nu eenmaal zo bent.

Geluidsoverlast en asociale buren

De hele dag al weerklinkt er gebonk. Bonk, bonk, bonk. Ik zit voor het eerst sinds maanden even te genieten van vrije tijd op mijn balkonnetje. Heb me genesteld met een kopje thee en wat tijdschriften en steeds maar dat gebonk dat je door merg en been gaat. Het is overigens geen hamer of een ander apparaat, het is wat mijn buren muziek noemen. Mijn achter, achterburen overigens, want ik woon voor aan de straat, maar dat lawaai komt van drie huizen verderop achter me. Er zit allerlei gepeupel in de tuin daar, er wordt stevig geblowd en ik geloof niet dat één van de aanwezigen ook maar ooit een seconde van zijn leven heeft gewerkt. Ondertussen blijft het bonken en nog eens bonken. Af en toe loopt er weer een verdwaalde wietkoper naar binnen en het lawaai blijft. Ik word er gestoord van en vraag me op een gegeven moment af of je voortdurend muziek mag draaien als anderen er last van hebben. De buurt verpaupert sowieso. Na de komst van een asociaal gezin waarbij een lid ook nog eens het gezicht van mijn buurvrouw met een sleutel openhaalde, verhuizen steeds meer mensen. En in de plaats van al die nette en oppassende lieden komen er steeds meer mensen bij die overlast veroorzaken. Misschien wordt het tijd om ook maar eens te verkassen. In ons blok is het overigens nog goed wonen. Mijn Surinaamse onderbuurvrouw brengt me soms roti met kip, de andere buren zetten de afvalbak klaar om geleegd te worden. Soms drinken we even een kopje koffie met elkaar en verder groeten we elkaar altijd vriendelijk.

Vriendschap, onontbeerlijk

Vrijdagochtend overleed de vader van mijn beste vriendin. Omdat ook zij het jaar daarvoor stierf aan die vreselijke ziekte, ben ik veel bij ze geweest de afgelopen maanden. Ik ging met hem mee naar het ziekenhuis, was bij alle onderzoeken, deed boodschappen, waste af, regelde administratie en dat soort dingen.
Toen om 7 uur in de ochtend de telefoon ging, wist ik wel wat er aan de hand was. Toch mompelde ik onnozele dingen over werken en dat soort zaken. Belachelijk. Maar ik deed wat ik moest doen, sprong direct onder de douche, kleedde me en zat een half uur later in de woning waar de dood van deze ontzettend lieve man werd geconstateerd.
Ik zette koffie voor iedereen die kwam, probeerde te troosten, huilde zelf, zette weer koffie, waste af, zocht kleding voor hem uit en zo verliep de dag. Ik belde mijn werk om een belangrijke vergadering af te zeggen, sms-te naar de mensen die ik belangrijk vind wat er gebeurd was. Ik wuifde hem uit toen zijn kist in de rouwwagen ging, bleef zitten, zette opnieuw koffie. Op het einde van de dag keerde ik terug naar mijn eigen woning. Kapot was ik. Op van de emoties, van het verdriet en van de dood.
's Avonds belde mijn lieve vriendin uit Zwiterserland. Het nare van vriendschap op afstand is dat je niet even met elkaar op de koffie kunt. Maar binnen 5 tellen gierden we onbedaarlijk en werd alles weer lichter. De vertrouwheid van zo'n contact maakt dat je het contact met de wereld op zulke momenten niet verliest.

Heidy had ook al direct laten weten dat ik van harte welkom was. Maar ik kon de rit naar Ossenzijl even niet meer aan, had er de kracht even niet meer voor. Er volgde een nare nacht, waarin ik van alles en nog wat droomde. Ik stond kapot op. Een ding hield me echter op de been: 's avonds kon ik bij Heidy en Ruud aanschuiven. Om te praten, te drinken, te lachen en te huilen. En zo geschiedde. Ik kreeg een dikke knuffel bij binnenkomst en eigenlijk is dat al voldoende om je beter te voelen. Vervolgens lieten ze me eerst druk praten, stelden vragen op het juiste moment. We dronken wijn, aten lekkere dingen. En toen lachten we weer. Ik vertelde over de vakantie, de dood, het leven. En ben je rijk of niet met zulke fantastische mensen om je heen?

Gast in een ander land

“Het zijn ook echt Turken”. De mevrouw naast me spreekt de woorden uit alsof het om een mensensoort gaat die het leven niet waard is. Het is laat op de avond, we staan voor de incheckbalie op het vliegveld van Antalya en het personeel is inderdaad niet allemaal even aardig. Eerder al ging het fout met de bagagecontrole, want alle koffers liepen vast en moesten toen weer van de band gehaald. Tja denk ik, alsof die mevrouw in Nederland die ons incheckte zo aardig was! Ik kijk de dame nog eens aan. Haar veel te dikke buik wordt omhuld door een veel te strak t-shirt. Ze hoest als een bootwerker wat haar rookgedrag wel duidelijk maakt en haar verweerde gezicht staat bitter en is lelijk van die bitterheid. Haar man lijkt een enorme brommerhelm te hebben ingeslikt. Ook hier weer strakzittend spandex, terwijl een heeeel erg oversized shirt het beter zou doen en al die schande niet zou tonen. Haar tirade gaat maar door. Over die Turken in het hotel, in restaurants, in de bus en nu hier weer. PVV denk ik. Maar ik vraag me vooral af wat zo’n mens in zo’n land doet. En waarom ze zich niet gedraagt als de gast die ze is. In de gebieden waar we doorheen zijn getrokken doet iedereen zijn uiterste best om ons ter wille te zijn. Er wordt Duits, Nederlands en Engels gesproken. De plaatselijke bevolking accepteert veel te korte rokjes en blote borsten terwijl dat toch echt de volksaard niet helemaal is. Het asociale vreetgedrag dat wordt vertoond in een all inclusive hotel wordt getreden met handen en voeten, omdat zelfs dan mensen nog zakken met brood mee naar buiten smokkelen (terwijl staat aangegeven dat dit niet de bedoeling is). En dan klaagt een groot deel van de Nederlandse bevolking over haar medeburgers in eigen land. Kijk eerst eens naar jezelf zou ik zeggen en gedraag je als gast in een land waar je ook daadwerkelijk te gast bent. Alleen maar omdat we daar geld naartoe brengen, lijkt het wel alsof we ook vinden dat we ons alles kunnen en mogen permitteren in een gebied ver van huis. Maar hier moet iedereen zich aan onze regels houden, want hier blijven andere bevolkingsgroepen dus blijkbaar altijd gast in een land dat ze al lang hun eigen noemen. De avond ervoor stonden we nog gebroederlijk "Heb je even voor mij" van Frans Bauer te zingen. Nederlandse Turken en wij, gebroederlijk in een polonaise. Terwijl Bauer in Turkije echt niet in de hitlijsten staat! Vreemd volkje die Nederlanders.

Functioneel bloot, toch ook wel moeilijk

Je zou zeggen dat het er niet meer toe doet, een beetje bloot in deze tijd. Zodra de klok twaalf heeft geheid, is er niet anders dan bloot op de tv en hijgende vrouwen die zeggen van alles te doen. Voor geld, natuurlijk voor geld. Maar ze zeggen het toch maar en maken daarbij allerlei bewegingen die mij altijd heel erg aan het lachen maken. Dat moet waarschijnlijk sexy zijn, wat ze daar doen, maar ik vind het niet anders dan stupide. Maar goed, daar gaat deze blog helemaal niet over. Deze blog gaat over functioneel bloot.
Sinds deze week moet ik weer naar de fysiotherapeut. Hij zorgt ervoor dat mijn vermeende hernia niet slechter wordt en dat alles zo goed als mogelijk losgehouden wordt. Maar dat betekent dus ook dat je uit de kleren moet. Hoewel ik niet preuts ben, blijft het toch zeker zo'n eerste keer wat vreemd om uit de kleren te gaan. Thuis heb ik dan al een heel ritueel gehad overigens. Alle plekken die er toe doen extra gereinigd voordat ik ging. Nog wat extra deodorant. Een sport bh aangetrokken omdat die extra bedekt. Goed gekeken of het wel een goede onderbroek is. Maar dan moet toch onherroepelijk de bovenlaag uit. daar in dat kamertje. Ik vind het toch altijd wel wat. Ik schaam me niet echt voor mijn lijf, maar het blijft toch wat raar om je zomaar voor een vreemd iemand uit te kleden. Dus praat ik me er maar wat doorheen. Tot ik weer op de bank lig, met mijn gezicht in een wit laken. Dan lijkt het even of ik er niet meer bij ben, want hij kan mijn gezicht niet zien. Maar ik blijf me ongemakkelijk voelen.
Overigens helpt het wel die behandelingen. Maar dat wil ik pas toegeven als ik weer buiten sta. Met mijn kleren weer aan.