maandag 28 november 2016

Verbinding

Daar zat hij dan. Een beetje ongemakkelijk in een rol die waarschijnlijk niet zo bij hem past. Buurman Lammert, de zoon van onze buren buurvrouw Lipkje en buurman Jan. Met zijn eerste boek, 'Het fonkelt in 't Dok' dat in coproductie was gemaakt met onze eigen dichter Job Degenaar. En dus technisch gezien misschien niet echt zijn eerste boek is, maar toch wel zo voelde.

Job Degenaar en Lammert Sloothaak

Job sprak prachtige en lovende woorden over Lammert. Lammert wilde dat ook wel over Job en over zijn passie het schilderen, maar kon eerst zijn bril niet vinden. Maar dat maakte niks uit. Lammert zijn bijdragen op het doek hadden alles al gezegd.


Mensen die niet mochten bestaan

Vervolgens sprak Job de woorden die hij zelf bedacht had en die in het boek tot gedichten zijn geregen. Kippenvel tijdens de voordracht van het gedicht over de Jan Nieveen die zoveel mensen naar Lemmer bracht die ‘niet mochten bestaan’. Maar vooral verwondering en respect over zoveel verbinding.


Lemmer in beeld en woord

Twee mannen die op het eerste gezicht misschien weinig gemeen hebben, zijn er in geslaagd de geschiedenis van Lemmer aaneen te smeden. In beeld en in woord. En die verbintenis, nu eenmaal op papier, verdwijnt daardoor nooit meer. Maar de verbinding zat hem ook in de muzikale optredens en het bijeenbrengen van mensen die op de één of andere manier voor Lemmer staan.

Toen het nog kon

Persoonlijke verbintenis ook bij de muziek; het ene omdat het terug voerde naar het moment dat mijn beste vriendinnetje en ik onze 40e levensjaar vierden toen dat nog kon. Het andere omdat het herinnerde aan mijn ouders, samen dansend. Toen dat nog kon. Dat is dan weer niet samen te vatten in een boek. Maar misschien komt dat nog in een krabbeltje van de beide heren in het prachtige boekwerk. Zodat ook wij blijvend in die verbintenis mogen delen. Een andere verbintenis en een rij wachtenden die ook allemaal zo'n persoonlijke kanttekening wilden, hebben er namelijk voor gezorgd dat op de eerste pagina's slechts maagdelijkheid rust.




maandag 21 november 2016

Het zal je demente opa of oma of je weggelopen kind maar zijn

Het is ongelofelijk triest dat een instantie als Burgernet moet worden ingezet, zeker als het gaat om een uitkomst zoals die van het afgelopen weekend. Je gaat een weekendje vakantie vieren en je komt nooit meer terug. Ik stel me het verdriet voor van de achterblijvers die na een druk op de bel hun wereld volledig zag veranderen.

Hulp bij vermissing
Natuurlijk is het geweldig dat er bij vermissingen instanties zijn die dan de hulp van de burgerij inroepen. Ik twijfel echter meer dan gemiddeld aan de effectiviteit van dit ene middel. Bij een eerdere melding tegen de avond leek het me goed om nog meer mensen te mobiliseren. Als krant zijnde met een website heb je vaak meer kracht dan alleen een instelling waar je lid van moet zijn. Maar het kan soms ook zijn dat een actie al is beëindigd. Om niet op je bek te gaan als krant ga je dan bellen met degene die het bericht stuurde.

U bent niet aangesloten bij Burgernet
Geloof het of niet, maar toen ik het nummer belde dat ze zelf hadden aangegeven dat je moest bellen als je iets wist, werd ik wreed afgestraft. U doet helemaal niet mee met Burgernet. Huh? Ze hebben me toch net een bericht gestuurd? De stem in het apparaat was echter onverbiddelijk; je krijgt gewoon niemand aan de lijn. Op de site van Burgernet al net zo weinig informatie. Ja een vermissing, nee geen uitkomst. En nee, ook geen verwijzing. En als ik dan die arme Duitser zondag had gevonden? Hadden ze dan ook gezegd u doet niet mee? Waarschijnlijk wel.


Dan de politie maar bellen
Ik neem aan dat mensen dan wel zo slim zijn om de politie te bellen, dat deed ik tenminste wel. En geloof het of niet, maar die wist van helemaal niks. (Even voor de duidelijkheid: Het ging om een ander geval dan die van de overleden drenkeling van afgelopen zondag en ik bel niet met de gewone meldkamer zoals normale burgers wel doen). Geen idee zei de voorlichter aan de andere kant van de lijn. Het zal je moeder of vader of je demente opa maar zijn die weg is. Enfin, omdat ik het allemaal nogal knullig vond aandoen er toch maar even een mail aan gespendeerd. Hoe het komt en of er misschien even een storinkje in het systeem zat van Burgernet. We zijn echt een geruime tijd verder en een antwoord is er nog steeds niet. En daar moet je dan levens mee redden?

maandag 14 november 2016

Feel good

Ik was het even zat. De ongenuanceerde reacties op het Sinterklaasfeest, of moet ik zeggen de pietendiscussie. Zowel voor- als tegenstanders bestoken me al maanden op Facebook met woorden waar de honden geen brood van lusten en waar ik eerlijk gezegd een beetje misselijk van word. Je durft eigenlijk niet eens te zeggen of je voor of tegen bent, want je wordt hoe dan ook afgebrand. Daarnaast de reacties op het kiezen van Donald Trump met zijn rare uitspraken en bizarre ideeën. De beelden van totale destructie in Syrië.

Depressief van het weer

En het weer, dat was ik ook zat. Donker, regen, koud en geen vitamine D te bekennen. Feel good moest ik hebben in een wereld waarin het goede voelen nogal ver weg leek. De telefoon uit, de computer op de off stand en dan maar zelf zorgen voor feel good hielp niet. De beelden, de agressie, de onredelijke beweringen sidderden allemaal na en leken niet uit mijn systeem te slaan. Films helpen me altijd wel.

Kookprogramma's

Of kookprogramma’s. Naast honger krijg ik daar ook altijd een goed gevoel van. Nigella vind ik overdreven, maar Wie is de chef is altijd vermakelijk. Maar deze hobbykoks waren in geen velden of wegen te bekennen. Anthony Bourdain wel. Een man met op z’n zachtst gezegd een turbulent leven. In zijn series drinkt hij als een tempelier en slaat hij echt bergen voedsel achterover. Maar het is in ieder geval basaal en een soort van feel good zou je zeggen.

Toestanden in Keulen met de jaarwisseling

Maar deze keer niet. Anthony zat namelijk in Keulen. Het Keulen waar vorig jaar met de jaarwisseling allerlei vluchtelingen of Noord-Afrikanen die er al langer woonden voor enorm veel problemen zorgden. Die allemaal een soort van Trump speelden en de dames werkelijk daar grepen waar Trump zei het te willen doen. Weg feelgood gevoel. Waar zoek je het gevoel dan wel? In je eigen keuken door zelf bergen voedsel weg te zetten.


Filmfestival in Leeuwarden

En door naar een alternatieve film te gaan op het filmfestival in Leeuwarden. Daar waar imperfectie gewoon breed uit gemeten wordt. Waar vrouwen rare borsten hebben, waar dikke dijen met een fruitschaal aan sinaasappelhuid geen probleem zijn en waar hard werken in beeld wordt gebracht als hard werken tot er een burn out op volgt. Als het echte leven zeg maar. En dat maakte me dan toch wel een beetje vrolijk.



Movie memorabilia 250x250



maandag 7 november 2016

Weg met die gifspuit

Een zootje, een bende. Rotzooi en troep. Hoog gras, hoog onkruid. In perken en op stoepen, tussen tegels, op begraafplaatsen. De roep om de gifspuit weerklinkt weer hard in onze gemeente. Lekker alles doodspuiten wat niet langer gewenst is of een beetje uit de maat loopt. Terwijl een proef om te kijken of het ook anders kan met bijvoorbeeld heet water niet eens wordt afgewacht. Het is inderdaad op sommige plekken niet zo fraai, dat klopt. Maar het is een proef en dat betekent dat je kijkt wat er beter moet na verloop van tijd.

Stop eens met dat gif voor het nageslacht

En als we het voor de kinderen na ons ook nog leefbaar willen houden dan moet het eens ophouden met het strooien van al dat gif. Want gif komt niet alleen in de bodem terecht waar het alles vernietigt, het komt uiteindelijk ook in ons terecht. En wie zou gif eten als het voor hem op de tafel werd gezet? Niemand toch? Nu het niet heel zichtbaar is, lijkt niemand er een probleem mee te hebben. Maar hebben we de aarde al niet genoeg verkloot?

Gif komt uiteindelijk ook in ons terecht

Het gif dat overal gestrooid wordt, komt ook terecht in alle andere dieren. Van een worm tot een vogel. Humus kan niet meer gemaakt worden omdat het gif ook op de bladeren terecht komt. Doe je dat wel, dan gaat het rechtstreeks de keten in. En is een beetje onkruid nu echt zo erg als je het afzet tegenover wat er gebeurt als je die spuit weer op de natuur zet? Ik zou zeggen wacht die proef af of pak zelf de schoffel en laat de natuur de natuur. Zodat er ten minste nog iets van leven overblijft. Als ik zelf het onkruid niet meer de baas kon nam ik een brander en maakte ik er op die manier as van. En op die as doet de natuur het ontzettend goed, het is een rijke voedingsbodem. Dus wat let de gemeente of onszelf om dan maar zo nu en dan een brander in te zetten. Ik heb er nog wel eentje in de schuur staan.