zondag 25 december 2016

Lieve bijzondere buurvrouw Lies

Terwijl ik met mijn handen vol het trappenhuis van onze woning wil bestormen word ik staande gehouden door de buurvrouw. Heb je het al gehoord van de buurvrouw zegt ze. Ik heb niks gehoord, want ben de hele dag in een andere plaats geweest om mensen te interviewen. Ik begrijp eerst niet eens over welke buurvrouw het gaat, maar als ze uitlegt in welke woning ze woont, weet ik dat des te beter.

Buurvrouw Lies gaf nooit op

Buurvrouw Lies, lieve buurvrouw Lies. Weer getroffen door een hersenbloeding of een beroerte. De vrouw die ik het meest respecteerde in de hele buurt. Omdat ze nooit opgaf en altijd positief bleef. Ik ken haar niet anders dan dat ze met een serieuze verlamming te maken had. Haar arm wilde niet mee, haar been amper.

Elke middag een wandeling om te oefenen

En toch maakte ze elke middag een wandeling om te blijven oefenen. En ze was lief. Meer dan lief. En intelligent. Een belezen vrouw die goed op de hoogte bleef van alles. En ze had altijd een lief woordje voor je. Ze huilde harder dan ik toen ik haar vertelde dat ik ziek was. Ze kon haar tranen niet bedwingen toen ik kwam vertellen dat mijn ouders waren overleden. En ze bleef door oefenen. Elke dag. Door weer en wind liep ze rondjes door de buurt.

Genieten van het leven

Ging ik boodschappen doen dan trof ik buurvrouw Lies heel vaak aan op het terras of binnen bij de bakkerij. Zat ze daar gezellig koffie te drinken met een vrijwilliger die haar ondersteunde. Met een gebakje erbij vaak. En daar genoot ze van. Net als van het ritje ernaar toe. Dan zat ze parmantig in haar rolstoel met een dekentje over de knietjes. Genieten en er van maken wat je kunt, verhief zij tot een levenskunst. En daar zal ik haar altijd om bewonderen. En ik zal haar missen, lieve dappere en bijzondere buurvrouw Lies.


maandag 19 december 2016

Mr. Wham

Zit ik net een stukkie te tikken dat ik zo week word van deze dagen. De kerstlampjes, de versierde kerstbomen, rendieren met ledematen van lichtjes overal, de complete skihutten op woningen, de glühwein en de chocolademelk met slag.

Mr. Wham

Duikt opeens Wham op en dompelt me onder in het verleden. Toen ik nog dacht dat Mr Wham alias George Michael me wel eens van die saaie kerst in Lemmer zou bevrijden. Dat hij me zou ophalen zoals hij dat deed in de clip, me een berg mee op zou nemen waar we met allerlei vrienden dan urenlang zouden tafelen en drinken. En elkaar broeierige blikken zouden toewerpen. En hij me zijn hart zou geven en ik het dan zou kneuzen. Dezelfde dag nog.

George Michael 

Wist ik toen veel dat Mr. Wham helemaal niet van dames hield en ook vast de weg naar Lemmer niet zou weten. Het grote spektakel tijdens de kerst is dan ook nooit echt gekomen. Ik zat onder een boom in de zon met een lief in Portugal, ik vierde het met 40 graden hitte in Afrika. En ik zat gewoon thuis achter een stamppotje boerenkool nadat bijna iedereen me was ontvallen die me lief was en ik in een warenhuis in huilen was uitgebarsten omdat dat jongenskoor - dat zo vreselijk mooi klonk - me zo intens verdrietig maakte. Maar nooit was het spectaculair.

Kerstwinkel 2016

Dickens Lemmer

Afgelopen weekend was het nog geen kerst, maar als we doen alsof het dat wel was, dan kunnen we stellen dat dit toch wel een topper was. Want wot binne wy moai fuot west net? Al die vrijwilligers die zich in de mooiste pakken hesen, die in de kou bijna in hun blote kont stonden omdat ze dames van lichte zeden waren, mannen en vrouwen die urenlang stonden te kleumen bij een hek om kaartjes te controleren. Schminkers, kappers, naaisters, artiesten, kinderen die urenlang op straat rondhingen en al die anderen, chapeau. Mr. Wham konden jullie dan wel niet brengen, maar goed zijn hart had ik toch al soort van gebroken.





dinsdag 13 december 2016

Dickens, maar beslist geen sprookjesboek




Geweldig dat initiatief tot een Dickens festival. Op maandagavond liep ik mistig en al door het centrum en overal om me heen ontstond een echt kerstdorp, dat zo in een boek (jawel van Dickens) thuis paste. De geur van dennennaalden, de klingelende bellen, de versierde straatlantaarns, maakten dat ik me bijna een fee in een sprookje voelde. En dan doe ik niet eens mee als verklede figurant in een alter ego personage.

Blij
Het stemt me blij, dit kerstevenement. Wat vreemd is. Want eigenlijk haatte ik kerst altijd. Om de dingen die er niet meer waren, om de sferen die heel leuk moesten zijn en het niet waren, om het opgelegde. Blijkbaar heb ik dat nu niet meer en kan ik er oprecht van genieten.


Ongeluk
Door geluk heen kan ook ongeluk sluimeren. En dat hoeft niet eens persé je eigen directe ongeluk te zijn. Toen ik daar die fantastische lucht van die vers gekapte bomen opsnoof (waarschijnlijk niet biologisch verantwoord, maar goed) dacht ik aan de kerst die voor een heel jong iemand nooit meer komt. Zijn ouders kregen dit weekend te horen dat hij bij een ongeval om het leven was gekomen.

De dennenaalden roken nog hetzelfde, maar toch
De dennennaalden roken nog hetzelfde, maar dat besef maakte wel dat ik me afvroeg of het eigenlijk wel kon en mocht: toch zo´n feestje vieren terwijl zich net zoiets vreselijks heeft afgespeeld. Onze gemeenschap heeft eerder met zoiets te maken gehad. De feestjes gingen volgens mij altijd door, maar toch voelt het dubbel en zeker niet als het sprookjesboek van Dickens. En zeker niet als een Christmas Carol.


maandag 5 december 2016

Alma Tadema in de racewagen

Op zo’n vervelende zondagmiddag waarop er helemaal niks te doen is, kwam ik met het voorstel om eens naar het museum te gaan. Zelf ben ik niet een fervent museumganger, ik kan niet uren voor een kunstwerk staan. Hoewel ik ooit wel een werkstuk maakte over Van Gogh en ik geloof zo’n beetje al zijn schilderijen heb beschreven. 

Guernica

Toen ik op de journalistenschool leerde om beroemde kunstwerken als Guernica te ontleden, werd de fascinatie voor de kunst wel wat groter. Maar om urenlang naar een beeltenis te staren en er dan van alles uit te halen, nou nee. Het Gambia museum in manlief's thuisland bevat alleen wat beelden en doeken, dus veel invoelingsvermogen had hi j niet toen ik met het voorstel kwam. Ik liet wat plaatjes zien van Alma Tadema, toch niet de eerste de beste, en hij vond het allemaal best. Maar het was ook weer niet dat hij helemaal uit zijn plaat ging. Het was wat lauw allemaal zeg maar. Maar toch, we gingen naar het museum. 

Bankgiroloterij: u wordt rijk

Daar aangekomen werden we direct belaagd door de bankgiroloterij. Als we nu lid werden, mochten we zo naar binnen. En we maakten kans op rijkdom. Manlief zag dat laatste vooral wel zitten, dus ter plekke smeden we plannen over wat we met al die miljoenen gingen doen. Of we ooit weer van het lidmaatschap afkomen is een tweede, maar goed misschien zwemmen we dan inmiddels wel in het geld. Na een wat vreemd kassa avontuur waar dralen het thema bleek, moest ik opeens mijn tas inleveren. 

Ze denken dat je een schilderij in je tas stopt

Ze denken dat je er een schilderij in stopt zei manlief die inmiddels al wat minder enthousiast was. Dat je een dief bent. The fools zei hij erachter aan. En toen was daar Alma Tadema. De grote kleurrijke schilderijen die ik had gezien op affiches en in kranten waren voor het einde bewaard. En toch kreeg ik ze heel snel te zien. Manlief leek namelijk wel in de snelste auto ter wereld te zitten en snelde daarmee lang al die schilderijen. Niemand lacht hier zei hij. Ze kijken naar de schilderijen alsof ze er verstand van hebben en zijn nog boos ook als je in hun blikveld staat.
Alleen in het deel waar de oorlog werd verbeeld was hij geboeid. Daar stond namelijk een grote motor. En lagen oude geweren. We stonden met 10 minuten weer buiten. Op naar de MacDonalds.