Oud papier

Toen ik nog op de lagere school in Lemmer zat, stond er bij de Dam altijd een papier container. Als kinderen werd ons gevraagd om thuis en in de buurt papier in te zamelen. Met het geld dat daarmee verdiend werd, kon de school leuke dingen doen. Bovendien vonden wij het als kinderen prachtig  om dit te doen. Op de woensdagmiddag langs de deuren en dan vragen of ze oud papier voor je hadden. En dan samen met vriendjes en vriendinnetjes opscheppen over de hoeveelheid die we had ingeleverd of het gewoon samen doen. 

Saamhorigheid in de buurt

Ons buurtje was daar goed in namelijk, in samen doen. Klapper van het jaar was de inzameling van telefoonboeken. Bijna niet meer voor te stellen dat je vroeger een telefoonnummer uit een boek haalde. Waar iedereen ook nog in stond met adres en al, maar ja ik ben nog van die generatie. Ook stond er nog een telefooncel bij ons in de straat. Ook die hokjes zijn volledig uit beeld verdwenen. Maar ik dwaal af, de nostalgie neemt het van me over blijkbaar.

Inzamelen van telefoonboeken

Het inzamelen van die telefoonboeken was dus een soort wedstrijd. Wie de meeste bij elkaar raapte, kreeg volgens mij zelfs een prijs van de meester. Wel logisch, die zware jongens bevatten flink wat pagina´s en leverden dus veel op.

Oud papier inzamelen levert niks meer op

Afgelopen weken kwam aan de inzameling van papier in onze gemeente een einde. De papierprijs is dramatisch gedaald. Verenigingen die het altijd inzamelden  moeten er zelfs geld op toeleggen. Ik had de eer om een aantal van de vrijwilligers te interviewen in een ander deel van de gemeente. En daar heerste treurnis. Droefheid. Sommigen hadden een kwart eeuw papier ingezameld, anderen al bijna 50 jaar. Het was een deel van hun leven geworden. Maar het mooie was ook dat ze allemaal werden bijgestaan door de jongere garde. Die op vrijdagavond misschien wel uit gaat, maar er op zaterdagochtend er toch maar mooi weer stond. De karren waren voor deze laatste keer versierd, de vrijwilligers werden getrakteerd en bedankt.

Gemeenschapszin verdwijnt

Een vrijwilliger zei iets dat me aan het denken zette. Dat je met het verdwijnen van zo´n initiatief ook de gemeenschapszin onderuit haalt. Dat niet altijd alles in geld is uit te drukken. Dat jeugd en ouderen hier samenkomen en dit wordt vergeten. Hij vertelde eveneens dat hij het beleid van de gemeente niet snapte. Die moet namelijk iedereen een bak leveren, elke maand een ophaaldienst bij de deuren langs laten gaan en daarvoor personeel inhuren. Terwijl zij alles gratis doen. Ik heb het de gemeente gevraagd. Die zei dat er toch al personeel beschikbaar was en betaald wordt. Maar hoe dan? Laten zij andere werkzaamheden dan vallen? Net als die man begrijp ik het niet. Wel dat de papierprijs dramatisch laag is. Maar niet hoe het dan voor een gemeente wel uit kan. En die mienskip die zo hoog in het vaandel staat, maar niet als het op centen aankomt? Zucht…

De moeder van Mark Rutte en mijn moeder hadden best wat gemeen

De buren hadden het volgens mij al in de gaten. Dat het enige wat een vaste factor in het kerstleven van dit jaar wordt, de kerstboom is. Oh ja en ook de lichtjes. In de tuin. Aan de voordeur. Aan de voorgevel. In bijzondere kerstmannen en kerstvrouwen op de stoep. Rendieren. Gordijnen van golvende rijen licht. Het kan niet op.

Vroeg een kerstboom

Volgens mij hebben zij hun prachtig versierde boom al bijna een maand staan. Elke keer als ik voorbij fiets of loop word ik er vrolijk van. Ook hun hok is mooi versierd. Met van die lampjes met allerlei kleurtjes waar je ook direct een goed humeur van krijgt. Het doet me denken aan de bomen van mijn moeder vroeger. Hoe meer kleur zij in die boom kon hangen, hoe leuker ze het vond. Alle lampjes varieerden van blauw tot groen en van rood tot geel. Allemaal in 1 boom en van 1 streng. En het liefst nog dat ze gingen flikkeren ook. Aan en uit, of in zo´n razend tempo. 

Gekleurde kerstballen

En dan kwamen daar die kerstballen nog bij. Ook in alle schakeringen die je je maar kunt bedenken. Beslist geen stijl die in tijdschriften een prijs zou winnen, maar ze werd er altijd zo blij van. Van haar kon je ook niet vroeg genoeg beginnen met het optuigen van die boom. Een echte natuurlijk, zodat je ook nog eens die heerlijke geur van dennen in de kamer had. Dat de kat daar dan vervolgens de helft vanaf liet vallen, vond ze wat minder. Later ging ze om voor een nepboom, maar de versieringen bleven. En er kwamen nog meer lampjes bij in de potten en vazen. En voor de ruiten in de vorm van sterren en kaarsen. Waar klein geluk al niet in kan zitten.

De moeder van Mark Rutte 

Ik moest er ook aan denken toen ik naar het interview met Linda en Rutte keek. Nooit gedacht dat hij zo sympathiek was. En ook nooit gedacht dat zijn moeder en de mijne zoveel op elkaar leken. Een fles jenever zei hij en een slof sigaretten. Daar was ze van.  Mijn moeder ook van die slof sigaretten, maar dan van de Beerenburg. Een subtiel verschil. Maar ze was ook van de PvdA en helemaal niet van de VVD. En ze had ook niet bepaald een klein gezin, maar meteen maar direct een huis vol kinderen. Het was alsof ik ze in de Parkstraat van vroeger zag wonen. 

De kerstboom van de moeder van Mark Rutte

Helaas kon ik het niet vragen, maar de vraag brandde me op mijn lippen: Had je moeder dan ook de kerstboom vol hangen met flikkerende en glinsterende lampjes Mark? Ik geloof het vast.