tag:blogger.com,1999:blog-30506502152268560492024-03-05T00:33:10.397-08:00Meimeringen van meisjeMeisjehttp://www.blogger.com/profile/14763884142510676981noreply@blogger.comBlogger452125tag:blogger.com,1999:blog-3050650215226856049.post-40052245683748428602024-02-05T06:34:00.000-08:002024-02-05T06:34:55.803-08:00 Zo’n reisje langs de Rijn, Rijn, Rijn<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeGXX2ZMPU1Fsqgn_lJpfRoySoinzlbbVgqoj5Q29Ihx8mmFkHgw9xY7BO0tnnlZrVo4mg0XUBG4mGAlb40Fdi-YgC2nofQaO7NxvC8GRABsONaw2-fmhIoPmNADjBPuq7r0g3K_FYJ6hUoexDGKSY4InZTfkxnYS_IInhSLPjuNHJy09n-JzkTaex28zx/s4624/cruise%20twee.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3468" data-original-width="4624" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeGXX2ZMPU1Fsqgn_lJpfRoySoinzlbbVgqoj5Q29Ihx8mmFkHgw9xY7BO0tnnlZrVo4mg0XUBG4mGAlb40Fdi-YgC2nofQaO7NxvC8GRABsONaw2-fmhIoPmNADjBPuq7r0g3K_FYJ6hUoexDGKSY4InZTfkxnYS_IInhSLPjuNHJy09n-JzkTaex28zx/s320/cruise%20twee.jpg" width="320" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Het liedje Ja zo’n reisje langs de Rijn, Rijn, Rijn zat al dagen in mijn hoofd. Dat was al ontstaan toen ik van iemand een bericht doorgestuurd kreeg over een open dag van het cruiseschip dat hier in Lemmer lag. Ik had wilde fantasieën over een soort Love Boat achtige taferelen. Dat komt dan misschien ook omdat die serie weer op tv is en ik hem vroeger opvrat. Als je die serie bekijkt lijkt alles zo simpel: Judy had nog gewoon slap haar. De kapitein was eigenlijk een heel normale man en er waren dan wel allemaal intriges daar aan boord, maar die liepen altijd goed af. Er was geen raar geweld, de drankjes waren gewoon en iedereen zag er nog naturel uit. </p><h4 style="text-align: left;">Nijlcruise</h4><p>Ooit maakte ik een Nijlcruise door Egypte. In de dieselstank voeren we de Nijl over, gooiden ze ons allerlei producten toe vanaf het water, bezochten we de Nubiërs en zagen we hoe belangrijk die Nijl was voor de landbouw eromheen. </p><p>Op de open dag van de Feenstra cruise boot was het scenario een beetje anders: het was donker en wat guur aan de kade van Lemmer. Aan de overkant werden grote boten gebouwd, het zonnedek had geen zon, want die was er niet. En toen we dachten dat we bij de whirlpool aankwamen, bleek dat een soort lichtkoker te zijn. (Zo’n jacuzzi had de Love Boat dan wel weer. Die boot op de Nijl trouwens ook echt niet hoor, maar dat terzijde). </p><h4 style="text-align: left;">Jong bezoek</h4><p>Met mijn nichtje die net de 20 aantikt betraden we het cruiseschip. Daar werd vooral zij vol interesse aangestaard, want waarschijnlijk krijgen ze niet heel vaak zulk jong bezoek. We vonden het wel vermakelijk, maakten grapjes dat ze haar wel een paar keer gratis op cruise konden meenemen. Zodat ook jonge mensen interesse zouden hebben voor deze bijzondere manier van vakantie vieren. In Egypte hebben we op zo’n boot de grootste feesten meegemaakt trouwens en toen was ik vele jaren jonger. Het kan dus wel. Ook deden we aan cruiseschiphoppen: dan gingen we van onze toch wat minder luxe boot naar eentje waar de trapleuningen bijna van goud waren. Gewoon over de loopplank van de ene boot naar de andere. En waar we in een echte disco de voetjes van de vloer gooiden en eigenlijk heel stiekem onze gewone boot dan toch wel het leukste vonden. </p><h4 style="text-align: left;">Speuren naar de suites</h4><p>Aan boord in Lemmer was het net een speurtocht. We voelden ons als kinderen op zoek naar een schat: waar vinden we de grootste en meest luxe suites en wat bieden die ons dan? Alle kamers waren heel erg netjes en van alle gemakken voorzien, maar toen we dan eindelijk de suite hadden gevonden zeiden we dat we daar echt wel, ja echt wel een week of twee in zouden kunnen verblijven. En in het restaurant zagen we ons al zitten aan een captains dinner en mooie gerechten. En die bar? Ja die bar die riep onze naam.….Totdat iemand in het Fries om een drankje vroeg, de chef vroeg of het ook in het Engels kon en het antwoord vervolgens was dat er alleen maar koffie en thee was. (Wel met heel veel verschillende lekkernijen). Niet vreemd overigens, want ja wij wilden ook wel op die druilerige dag een mooi glas wijn, maar daar is zo’n gratis open dag natuurlijk niet voor. Ook maakte het duidelijk dat je het op zo’n internationaal cruiseschip niet zo ver schopt met het Fries: dat spreekt het personeel natuurlijk niet. </p><h4 style="text-align: left;">Lemster wike op de cruiseboot</h4><p>Het mooie was wel dat het net Lemster wike was. Heel Lemmer (nou ja zo’n beetje heel Lemmer) was uitgelopen om te kijken hoe je vanuit ons eigen prachtige havenplaats met de love Boat naar andere bestemmingen kon varen. We kwamen elkaar tegen in kamers, in het restaurant, bij het koffie-, en theedrinken met een keur van lekkers en op dat befaamde zonnedek. Het leek bijna een reünie. </p><p>Toen dacht ik:”Hoe leuk zou het zijn als we gewoon met z’n alleen gaan? Dat we daarna met elkaar Düsseldorf, Bonn, Rudesheim en Koblenz ontdekken. Dat we elkaar ’s ochtends zien met de slaap nog in de ogen en nog net niet de pyjama nog aan. Dat we ’s avonds heerlijk aan de bar hangen met z’n allen alsof het de British Pub is. Maar dan een varende variant. En misschien kan het skûtsje dan met ons meevaren. En de shanty’s. Ik weet het: ik draaf door. Dat komt door die Love Boat…..</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivTdXKwQUTXKvl9e0sX4DtZe5jCRSamxceyTG7oL005fu9cPxOV2F0aemMa5-L7JYAFDPK6Ijfc30uXD1X-YUzBWiBNWNYhTqsgtzWV8NO6rlOV1BYX2NAf1W3QJkxWK4G6nhR9FE6pEW4n36wGXlcIe4l36GPCtZs3Vaz5kL0p8GMIif29raoxDpqcepB/s4624/cruise%20drie.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3468" data-original-width="4624" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivTdXKwQUTXKvl9e0sX4DtZe5jCRSamxceyTG7oL005fu9cPxOV2F0aemMa5-L7JYAFDPK6Ijfc30uXD1X-YUzBWiBNWNYhTqsgtzWV8NO6rlOV1BYX2NAf1W3QJkxWK4G6nhR9FE6pEW4n36wGXlcIe4l36GPCtZs3Vaz5kL0p8GMIif29raoxDpqcepB/s320/cruise%20drie.jpg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiS4Dynk0BbD53oIvyD8rVRuez1RLgdilNrmrRumm0O9nvg4Ss89suSBWDyPmfDfowCo54fu9dqJ1LsMko6dfoN0NXFbigSH7ReINCTW6weyQuwFyQkClpmBANQfasXGrJYgxM7yvuwSuESC9Suv4gEBaiMho5yQ9pZZp2Jdmsa_kEkV1BBWnSvsz3rTbSh/s4624/cruise%20twee.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3468" data-original-width="4624" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiS4Dynk0BbD53oIvyD8rVRuez1RLgdilNrmrRumm0O9nvg4Ss89suSBWDyPmfDfowCo54fu9dqJ1LsMko6dfoN0NXFbigSH7ReINCTW6weyQuwFyQkClpmBANQfasXGrJYgxM7yvuwSuESC9Suv4gEBaiMho5yQ9pZZp2Jdmsa_kEkV1BBWnSvsz3rTbSh/s320/cruise%20twee.jpg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgReMuxvT2Gq5pm9ncI_nqkpW2SxTO-5i9ZY7JPNZEyTboofYicnSFnyE5IV0YXNYUjqvp1F_vNxmZQcpO0cL1XKB4CxHsvaXHnaERtFHWcsKg1fWZCCAMJiuEebMpGq3lgqrX6gQrpfYnqj1mN87nRfS404vGCtyd3galdZQZmlqOgzLHgG1iBu1irND3Z/s4624/cruise%20vier.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3468" data-original-width="4624" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgReMuxvT2Gq5pm9ncI_nqkpW2SxTO-5i9ZY7JPNZEyTboofYicnSFnyE5IV0YXNYUjqvp1F_vNxmZQcpO0cL1XKB4CxHsvaXHnaERtFHWcsKg1fWZCCAMJiuEebMpGq3lgqrX6gQrpfYnqj1mN87nRfS404vGCtyd3galdZQZmlqOgzLHgG1iBu1irND3Z/s320/cruise%20vier.jpg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikCRB_w1DSR248oea0i4Vl2Au0jrLkekycgNyRam8VKH8yhtKniZ98v1oofTf2-y3H6x_5dhE_Kp1KAmeMVyUv0tTXduthaJ8vClFcf25UW-Zv2AlJKfOtTEQ4-GEnFR_CU3nVC87Lv2x59CwVRta8I3ZlrTIp5GplZfuidoF6TpgN5auk5nh1r-QdGPvx/s4624/cruise%20vijf.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3468" data-original-width="4624" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikCRB_w1DSR248oea0i4Vl2Au0jrLkekycgNyRam8VKH8yhtKniZ98v1oofTf2-y3H6x_5dhE_Kp1KAmeMVyUv0tTXduthaJ8vClFcf25UW-Zv2AlJKfOtTEQ4-GEnFR_CU3nVC87Lv2x59CwVRta8I3ZlrTIp5GplZfuidoF6TpgN5auk5nh1r-QdGPvx/s320/cruise%20vijf.jpg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEievUkhld3UCxWv-7f4PfYKQDxcgnm-E-ufSO4PK_EkaSte7TAd_HYWCUCfEAhnu9PzWpTfRc6pphpDadfLjVm4nkzyw3FbPunacLG6-dxowjrRS4tttUo-FESM5DHg1stOBpMfo8GN-snlCvSfDXpM_SSAhEv3Jih722GItvdD2LFighRK9wtBkR5ZBUNo/s4624/cruise.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3468" data-original-width="4624" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEievUkhld3UCxWv-7f4PfYKQDxcgnm-E-ufSO4PK_EkaSte7TAd_HYWCUCfEAhnu9PzWpTfRc6pphpDadfLjVm4nkzyw3FbPunacLG6-dxowjrRS4tttUo-FESM5DHg1stOBpMfo8GN-snlCvSfDXpM_SSAhEv3Jih722GItvdD2LFighRK9wtBkR5ZBUNo/s320/cruise.jpg" width="320" /></a></div><br /><p><br /></p><p><br /></p>Meisjehttp://www.blogger.com/profile/14763884142510676981noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3050650215226856049.post-15957550992199882732024-01-30T02:18:00.000-08:002024-01-30T02:18:05.358-08:00 In memoriam: lieve zachte buurvrouw Eefke Scheffer<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgc4JduFW5xfnzH3Cwc0HbfSvbgwLj4laMdqll2dLLG2K4fvUBUGf4IbkYYjvLQ9CwQ4RCoWmKsZNwlRk6pxmbWdJOKDLSCu49tQ4yuB7Eu9ZhNbF93dZquUBOZzwK0eykeTQjWUX8_tVYYbTVxt_iqaW10KUexuY7hZ4n7HzJAFhzipchbgVnE3jrljS4x/s1170/Buurvrouw%20Eefke.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="795" data-original-width="1170" height="217" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgc4JduFW5xfnzH3Cwc0HbfSvbgwLj4laMdqll2dLLG2K4fvUBUGf4IbkYYjvLQ9CwQ4RCoWmKsZNwlRk6pxmbWdJOKDLSCu49tQ4yuB7Eu9ZhNbF93dZquUBOZzwK0eykeTQjWUX8_tVYYbTVxt_iqaW10KUexuY7hZ4n7HzJAFhzipchbgVnE3jrljS4x/s320/Buurvrouw%20Eefke.jpeg" width="320" /></a></div><br /><p><br /></p><p> Buurvrouw Eefke kende ik eigenlijk al nog voor ik geboren was. Niet dat ik dat toen al wist, maar mijn ouders waren dik bevriend met onze buren en Eefkes zuster Henny werd de dikke verkering van één van hun zonen. De gezellige avonden samen waarin het leven werd bezongen en er enorm veel saamhorigheid was, waren dan ook legendarisch. </p><h3 style="text-align: left;">Een warm hart</h3><p>Het werden ook gezellige dagen overdag toen we naast hen kwamen te wonen, velen jaren later toen ik al een tiener was. Haar man Jan, een geweldige zanger was bovendien legendarisch in Lemmer, dus wie hem kende, kende haar ook. Met mijn ogen dicht hoor ik haar nog praten. Vooral het:”Ha meid. Hoe gaat het nu met je?“ Altijd belangstellend, altijd in voor een praatje en altijd met een warm hart. Hoe ziek ze zichzelf ook voelde. </p><p>Buurvrouw Eefke kwam niet uit Friesland, maar verhuisde op een gegeven moment naar Emmeloord. Daar werkte ze in een sigarenwinkel. Toen ze op een avond ging dansen met vriendinnen, ontmoette ze de liefde van haar leven, Jan. Het bleek een schot in de roos. Hij was even verzot op haar als zij op hem. Dat bleek ook wel: na zijn werk toog hij elke dag op zijn fietsje naar Emmeloord om bij haar te zijn. Van bij haar slapen was geen sprake, dus hij fietste er wat af in die verkeringstijd. Hij moest tenslotte ook weer terug. </p><h3 style="text-align: left;">Kinderen</h3><p>Het stelde trouwde en ging in Lemmer wonen. Daar werden 3 prachtige kinderen geboren: Meta, Ada en Jan. In de Urkerstraat kwamen wij naast hen wonen. De bezige en altijd nette Eefke had altijd tijd voor een praatje en haar opvallend zachte karakter maakte dat velen dol op haar waren. In die tijd werkten vrouwen niet buitenshuis als ze getrouwd waren, dus ook onze zachte buurvrouw bestierde het huishouden. Ze hield van netheid, maar vooral van gezelligheid. </p><p></p><h3 style="text-align: left;">Trots</h3>Die gezelligheid deelde ze graag met haar kinderen en later haar kleinkinderen. Op allemaal was ze ook even trots. Kleindochter Layla was dan ook niet bij haar weg te slaan. Zij ging eigenlijk elke dag wel bij haar langs en dan gingen ze samen tv kijken en spelletjes spelen. Maar ook eten. Layla herinnert zich dat ze dan eerst even opbelde met de vraag of ze mocht komen. Het antwoord daarop was altijd JA. Bij oma belde ze dan haar ouders weer op. Of ze bij oma ook een broodje mocht eten. Ook dat antwoord was altijd JA. En dan volgde de vraag of ze ook nog een filmpje met oma mocht kijken. In het begin haalde oma de kleine Layla altijd van huis. Later fietste het meisje er zelf naartoe. En als ze dan weer naar huis ging, kreeg ze altijd een opdracht mee: direct bellen als je thuis bent. Haar kleindochter deed dat trouw, al was de fietstocht ook maar 3 minuten lang. Maar het geeft wel aan dat de zorgzaamheid eraf spatte. Voor deze kleindochter, maar niet minder voor haar twee dochters en zoon en de andere kleinkinderen. <p></p><p>Maar ook voor ons als buren stond ze altijd klaar. Gewoon met een praatje, advies, steun of hulp. Ze had de gave om mensen heel snel op hun gemak te stellen. Als er bijvoorbeeld een nieuwe Thuiszorgmedewerker kwam, probeerde ze altijd door wat grapjes het ijs te breken. Omdat ze wist dat het toch elke keer weer spannend is om bij een nieuwe client op bezoek te moeten. </p><h3 style="text-align: left;">Altijd verzorgd</h3><p>Buurvrouw Eefke was ook een natuurliefhebber. Ze vond het heerlijk om naar buiten te gaan, te genieten van wat er groeide en bloeide. Maar even gezellig onder de Hoek zitten en horen welke nieuwtjes er waren, vond ze eveneens gezellig. En spelletjes spelen, wat vond ze dat mooi. Lekker rummikub spelen met de kleinkinderen was voor haar het toppunt van gezelligheid. Maar ook samen een blokje om, vond ze heerlijk. En haar dochters: die kwamen elke dag bij hun moeder. Een moeder overigens die er altijd pico bello uit wilde zien. Mooie kleding, altijd make-up op, Eefke wilde er altijd verzorgd uit zien. Toen ze een van de laatste keren in het ziekenhuis lag met hele serieuze klachten verontschuldigde ze zich aan haar bezoekers met de legendarische woorden. “Mijn haar zit niet zo goed vandaag.” </p><h3 style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgD-97MSNYehcKjVRIFizR-YsFaawU2eLAWiNN8TVGgRGNthnDM_i0-AEyI3r91wCG3g6z3xm5EIl2QiuAddDbB1nKvm3EaNXBsJPRJyTTsOq0EfZGu2NikUGFVR9ZX2i24OgnoVmrLXco4lLYN9o-Sobp6OOvzKNvxVJVFw_14JaRIDSOlxBnzj5vGOM-f/s1754/Foto%20Eefke%20Scheffer%20(1).jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1754" data-original-width="1169" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgD-97MSNYehcKjVRIFizR-YsFaawU2eLAWiNN8TVGgRGNthnDM_i0-AEyI3r91wCG3g6z3xm5EIl2QiuAddDbB1nKvm3EaNXBsJPRJyTTsOq0EfZGu2NikUGFVR9ZX2i24OgnoVmrLXco4lLYN9o-Sobp6OOvzKNvxVJVFw_14JaRIDSOlxBnzj5vGOM-f/s320/Foto%20Eefke%20Scheffer%20(1).jpeg" width="213" /></a></div><br />Haar Jan</h3><p>Haar Jan was haar alles en bleef haar alles. Toen hij een jaar in een verpleeghuis zat, bezocht ze hem trouw. En na zijn overlijden bleef hij levend in haar gedachten. Ze sprak altijd even liefdevol over hem, draaide zijn muziek nog altijd en luisterde er vol overgave naar. Maar ook haar kinderen en kleinkinderen waren haar grootste schatten. Ze was trots op ieder van hen en koesterde hen tot de laatste seconde. Ook had ze een gezegde dat de kleinkinderen zich altijd zullen heugen: “Als ik een oude zeur word, moet je het zeggen.” Ze hoefden het nooit te zeggen, want klagen lag niet in haar aard. Zelfs niet toen haar gezondheid zo achteruitging en ze meer in het ziekenhuis lag dan thuis was. Dat thuis, dat bovendien zo lonkte. Want nergens zo goed als in je eigen optrekje. Zeker 15 jaar al had ze serieuze gezondheidsklachten. Met 28 medicijnen die ze haar ontbijt noemde. Lang kon ze daar mee leven, maar op een gegeven moment was de koek gewoon op. Zo liefdevol als ze was bij haar leven, was ze dat ook bij haar aanstaande dood. Ze vertelde eenieder nog hoeveel ze van hen hield en hoe trots ze op hen was. En gaf ze nog een laatste opdracht mee op haar rouwkaart. Dat luidde als volgt:</p><p>Droog je tranen</p><p>Ik ben alleen maar uit het oog</p><p>Ik verschuil me tussen de sterren</p><p>Achter de mooiste regenboog</p><p><br /></p><p>Dat ze nooit meer op haar scootmobiel op de Piterstun zal arriveren, ze nooit meer zal vragen hoe het gaat is een vreemd gegeven. Maar ik geloof haar als ze daar tussen die sterren een oogje houdt op allen die ze liefhad. Gewoon omdat ze zo is…. </p><p><br /></p>Meisjehttp://www.blogger.com/profile/14763884142510676981noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3050650215226856049.post-48565703438469406642023-04-28T04:15:00.002-07:002023-04-28T04:15:16.374-07:00<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifHcRqlt4UneNH9DI9LNsWzRmfWcMdxMfxQZOLGgmHNV3n4gnqS3v9TrvnjYSMC9Ou5FeutoM9ENQ-HP6FEg1lycYUeLB5hJZ6gZwL0MJSStkgpjydPWzb3-fA3b5uDlglVWiJJJKVPR8hpqmCiqToeXLDy7QVoEFcnsk4k4-8OigvpT7nPj4NQz3TKA/s2816/IMG_5593.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2112" data-original-width="2816" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifHcRqlt4UneNH9DI9LNsWzRmfWcMdxMfxQZOLGgmHNV3n4gnqS3v9TrvnjYSMC9Ou5FeutoM9ENQ-HP6FEg1lycYUeLB5hJZ6gZwL0MJSStkgpjydPWzb3-fA3b5uDlglVWiJJJKVPR8hpqmCiqToeXLDy7QVoEFcnsk4k4-8OigvpT7nPj4NQz3TKA/s320/IMG_5593.JPG" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEildRFHxlBqPOqcGhGMhc5f1icAogF62bX6tE2gsZcSVLzszkt2IIKcRGTRltgsRJ7pKcDrIEIA8PoBor1s1ry9IhdeoyZ1ZbCq8aSDY8HcX6Ncwmbe4K_VICCy73_lwTCURn4DthpM9m6Aljxnb43WOuUgdvIrWUl-RVDoLQq0yJoqB6QWrbcSTGyGzQ/s2816/IMG_5590.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2112" data-original-width="2816" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEildRFHxlBqPOqcGhGMhc5f1icAogF62bX6tE2gsZcSVLzszkt2IIKcRGTRltgsRJ7pKcDrIEIA8PoBor1s1ry9IhdeoyZ1ZbCq8aSDY8HcX6Ncwmbe4K_VICCy73_lwTCURn4DthpM9m6Aljxnb43WOuUgdvIrWUl-RVDoLQq0yJoqB6QWrbcSTGyGzQ/s320/IMG_5590.JPG" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4_hXM3VtZiwyWQSRbYtoZuTcRGSPxB9lf9LTHTgT1bBgzrpX9fvViH2PG53xw7yc1h6fr5TUg3NjNEOkHVvVln5YfkJ8SfvstV_5fPZ7ZI9EyFQa0eI3ARzIO4Zsfj6d_x8ds2lKhrbvOCx14xjvTBgoN2N_fN1y7YOXu__fBdE-5OJ_7wzylt9oEqQ/s2816/IMG_5591.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2112" data-original-width="2816" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4_hXM3VtZiwyWQSRbYtoZuTcRGSPxB9lf9LTHTgT1bBgzrpX9fvViH2PG53xw7yc1h6fr5TUg3NjNEOkHVvVln5YfkJ8SfvstV_5fPZ7ZI9EyFQa0eI3ARzIO4Zsfj6d_x8ds2lKhrbvOCx14xjvTBgoN2N_fN1y7YOXu__fBdE-5OJ_7wzylt9oEqQ/s320/IMG_5591.JPG" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9pRZPKOi2C4Snj5vB-JhKR5sOFn_Olke49jfDGoxckOD17kOhs87eavrzncn9VoO70tmSFQym1j51gVvO7C_BL1c0X-XGC4eXdEA6CX5ckPoNYFCcVHlOG7Yo4xJ9KHV8IVBftG07dhActHn3yrLhjatoCD6ypfzjUMHYNw25q6x0AfXxedbyKW--6Q/s2816/IMG_5592.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2112" data-original-width="2816" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9pRZPKOi2C4Snj5vB-JhKR5sOFn_Olke49jfDGoxckOD17kOhs87eavrzncn9VoO70tmSFQym1j51gVvO7C_BL1c0X-XGC4eXdEA6CX5ckPoNYFCcVHlOG7Yo4xJ9KHV8IVBftG07dhActHn3yrLhjatoCD6ypfzjUMHYNw25q6x0AfXxedbyKW--6Q/s320/IMG_5592.JPG" width="320" /></a></div><br /><p><br /></p><p><br /></p><p> Stroffelstiennen, ook wel Struikelstenen of Stolpersteine genoemd, zijn steentjes van 10 bij 10 centimeter. Ze worden geplaatst voor elke woning, waar door de nazi's vermoorde mensen zijn weggevoerd. In het messingdeel van de stenen staan hun namen en gegevens gegraveerd. De stroffelstiennen worden zo genoemd, omdat je erover struikelt met je hoofd en je hart. Je moet buigen om de tekst te kunnen lezen en even denken aan die mensen die Adolf Hitler uit de geschiedenis had willen laten verdwijnen. Dit staat te lezen over de stroffelstiennen die ervoor moeten zorgen dat al die mensen die door de Duitsers zijn omgebracht niet vergeten worden.</p><h2>Er staat een hek op de stroffelstiennen van Sarah en Jozeph</h2><p>Om over de stroffelstiennen in Lemmer te struikelen tegenover apotheek de Waag moet je wel heel erg je best doen. Sterker nog: je moet heel goed zoeken om ze te vinden. Want er staat een hek op. Om een voormalige supermarkt te beschermen die er al heel lang zo bij staat. En er ligt troep op: weggewaaid afval bedekt datgene waar we met ons hart over zouden moeten struikelen. Ook is het omringd door onkruid.</p><h2>Respect</h2><p>En juist over die situatie struikelen mensen. Hoe kan het dat je iets dat zo belangrijk is, op zo’n rare manier toont? Het getuigt van weinig respect tegenover deze 2 mensen die het leven al lieten op een ongelofelijk wrede manier. Hoe zouden deze twee mensen het gevonden hebben als die speciale steen voor hen er op deze manier bij ligt? Maar vooral wat vinden wij er als bevolking van dat er niet met meer respect wordt omgegaan? De gemeente is gevraagd om een reactie, maar die is er tot op heden niet. De stenen liggen overigens op deze plek, omdat het huis waarin Sarah en Jozeph vroeger woonden daar gevestigd was (daar waar de voormalige Spar staat).</p><h2>Herdenking</h2><p>Over een paar dagen gedenken en herdenken we al die mensen die door die vreselijke oorlog het leven lieten. We lopen in stilte naar de begraafplaats waar we 2 minuten aan hen denken. We leggen bloemen bij graven. We zeggen dat dit nooit meer mag gebeuren. Maar ondertussen staat er een hek (ik zie het als een metafoor voor opnieuw een gevangenis) op de stenen die ons moeten laten struikelen met daarop de namen van Sarah en Jozeph. Van de kerk naar de begraafplaats komen we langs de stenen…. Komen we langs die stenen waar we met ons hart over zouden moeten struikelen.</p><h2>Dan maar een digitale struikeling</h2><p>Omdat het dus bijna onmogelijk is om daar echt over te struikelen dan maar een digitale struikeling: Sarah en Jozeph Blok werden gedeporteerd in 1942 en beide op 19 november 1942 vermoord in Auschwitz. Hij was 64 toen hij stierf, zij 66 jaar. De geschiedenis leert dat de bijna blinde Sarah bijna niet buiten kwam, haar broer Jozeph had een kleinschalige handel in vee. In oorlogstijd probeerde hij nog wat te verdienen door te venten met schuurmiddel en wat andere zaken. Verder was hij in het dorp actief bij onder andere de ijsvereniging en de muziekvereniging. Beiden leefden in vrede met hun omgeving. Alleen hun afkomst maakte dat ze rucksichtslos zijn afgemaakt. Zoals zovelen. Sarah en Jozeph waren net als hun ouders kinderen van Lemmer, hier geboren en getogen. Ze waren kinderen van ons dorp. En ze verdienen na hun dood meer respect. Het respect om op een nette manier over te struikelen.</p><p>In het parkje van Lemmer staat een monument ter ere van de beide inwoners van Lemmer. Hun namen staan ook op de gedenksteen met glasplaat op de Joodse begraafplaats Tacozijl.</p><p>Meisje </p>Meisjehttp://www.blogger.com/profile/14763884142510676981noreply@blogger.com0Lemmer, Nederland52.8449464 5.71055324.534712563821152 -29.445697 81.155180236178836 40.866803tag:blogger.com,1999:blog-3050650215226856049.post-8495273286963812172023-04-19T14:00:00.000-07:002023-04-19T14:00:22.792-07:00Het verdriet van Ale Boersma<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieFKtcLqGgNJrYTs19jJt2aeEybV55Qc3IbXhIJdmq7LMcHrTx6WuXGnLTUdt24txtOcG5Xhu3Q8-PA-NKnsu0XnOqDZ1S-MEiTDWmby54Azsnn04Thdt5lTtw1xhRVMUVLZAAjE4KiM55TBsAViNo1f_rqa0qaAKVIZ8o5w3rRf9FZVHnES7R1qh-VQ/s576/Ale%20Boersma.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="576" data-original-width="576" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieFKtcLqGgNJrYTs19jJt2aeEybV55Qc3IbXhIJdmq7LMcHrTx6WuXGnLTUdt24txtOcG5Xhu3Q8-PA-NKnsu0XnOqDZ1S-MEiTDWmby54Azsnn04Thdt5lTtw1xhRVMUVLZAAjE4KiM55TBsAViNo1f_rqa0qaAKVIZ8o5w3rRf9FZVHnES7R1qh-VQ/s320/Ale%20Boersma.jpeg" width="320" /></a></div><br /><p><br /></p><p> Altijd op mijn verjaardag kon ik er op rekenen: dan kwam er een appberichtje van Ale en Jelly Boersma met de hartelijke felicitaties. En vaak een plaatje daarbij ter ondersteuning. Maar soms ook tussendoor iets wat Ale bezig hield en waarover hij even wilde “bijpraten”. Over het overlijden van Bennie Loohuis bijvoorbeeld en het eerbetoon dat deze bijzondere Lemster had gekregen. Maar ook het plaatje van het Wolvenhek dat Stoffel en Wim hadden gemaakt en waar hij zo om had moeten lachen, stuurde hij even door.</p><h2>Rotziekte was terug</h2><p>De laatste keer dat ik hem zag, had hij het moeilijk. Ik wist niet dat die rotziekte na 10 jaar weer terug was gekomen en we liepen even met elkaar op. Hij wilde net op zijn fiets stappen (dat ging net weer) maar hij stapte voor mij af. Hoe het met mij ging was de eerste vraag. Toen ik de tegenvraag stelde, kwam het nare bericht. Maar zo meldde hij: de dokter had gezegd dat hij voor een man van zijn leeftijd in een heel goede conditie verkeerde. Wat me niet verbaasde. En dat hij eigenlijk vastbesloten was om er weer voor te gaan. Dat het van binnen dan wel fout zat, maar hij toch goede hoop had. En vol goede moed was.</p><h2>Wim</h2><p>In een eerdere app had ik hem aangegeven dat ik als ik op de begraafplaats was ook altijd even bij hun Wim langsging. Hij appte terug dat dit hem en Jelly goed deed. En hij schreef toen we het over kanker hadden jaren daarvoor:”Wat kin ik meifiele. Sels prostaatkanker hawn (gelokkig gjin probleem meer) mar wol us Wim ferlern oan dizze rotsykte al wer 6 jier lien. Het haldt jelly en my nog dagelijks bezig. Een peer keer yn de wike besiikje ik Wim op it tsjerkhof.” En achter die uitspraak ging een wereld van leed schuil, zo leerde ik later via de livestream van zijn uitvaart. Zo mocht de kaars die op Wims graf stond nooit uitgaan. Daar zorgde Ale voor.</p><h2>Froukje</h2><p>Bovendien was het overlijden van hun zoon de tweede enorme klap die het gezin kreeg, want ook eerder was hun dochtertje Froukje overleden. Ale, de man die altijd positief in het leven scheen te staan en voor iedereen altijd een goed woord had, worstelde enorm met het verlies van zijn 2 kinderen. Het bepaalde in zekere zin zijn doen en laten. Bij de kleine Froukje kon hij er niet over praten, bij Wim kon hij dat wel. Dat bewees ook wel zijn berichtje aan mij: dit verlies was te groot om alleen te dragen. Natuurlijk deed hij dat ook niet alleen: zijn Jelly, maar ook (tweede) dochter Froukje en haar gezin leden vanzelfsprekend niet minder onder het grote verdriet.</p><h2>Levensvreugde</h2><p>Maar Ale had naast verdriet toch ook het vermogen om levensvreugde te ervaren. Hij was het gezicht van voetbalvereniging CVVO, maar haalde ook veel moed en plezier uit zijn lidmaatschap van het Shantykoor. Op zijn afscheid zong dit koor hem voor het laatst toe. En ook het sjongstik oer de Lemmer waar hij zijn stem had moeten laten klinken, moest na zijn overlijden gewoon doorgaan. Dat had hij al lang beslist. Een groter geluk dan tijdens de Lemsterwike op het skûtsje staan te zingen met de Shanty’s kon Ale zich niet voorstellen. Dat was hem ook aan te zien: het plezier schitterde uit zijn ogen en zijn mond vormde dat typische leuke lachje vond ik altijd.</p><h2>"Mien Jelly"</h2><p>En wat speelde zijn Jelly een bijzondere rol in zijn leven. Toen ze nog maar 15 en 18 waren, kwamen ze al bij elkaar en die liefde bleef. Ze woonden een tijdje in bij de ouders van Jelly en verruilden toen het Friese voor Laren. Daar was het ook dat de roerige jaren begonnen. De liefde die werd bezegeld met de komst van de kleine Froukje werd wreed overschaduwd, doordat het meisje aan een hartafwijking bleek te lijden. Zij overleed toen ze 9 maanden oud was, in 1966. Over deze hartverscheurende gebeurtenis kon Ale niet of nauwelijks praten. Rouwverwerking was er in die tijd niet en ook van nazorg bij zo’n ingrijpende gebeurtenis was geen sprake.</p><h2>Beretrots op de kinderen</h2><p>In 1967 werd zoon Wim geboren. Tot grote schrik van zijn ouders had ook hij een ruisje bij zijn hartje, maar het bleek ook al snel dat het een enorm energiek kind bleek. En een jongen die gek van voetballen was, iets wat ook Ale zijn passie was. Hij was dan ook beretrots op Wim. Maar niet minder op spruit nummer 3 toen in 1969 de derde dochter werd geboren: ook zij kreeg de naam Froukje.</p><h2>Terug naar Lemmer</h2><p>In 1971 kwam het gezin terug naar Lemmer waar Ale een baan kreeg op het gemeentehuis. Na 25 jaar op het gemeentehuis werd hij directeur van Suderigge. Hij werd het gezicht van dit bejaardenhuis zoals we dat in die tijd nog noemden, legde de lat hoog en had de boel daar goed voor elkaar. Bepaalde zaken vond hij echter na verloop van tijd niet goed gaan en daar beet hij zich echt in vast. Zo vast dat hij er overspannen van werd. Na 10 jaar bij Suderigge en een fusie, ging hij er met een regeling uit. Hij stortte zich vervolgens als vrijwilliger op werkzaamheden bij de Zonnebloem, het Astmafonds en het Dienstencentrum en nog veel meer zaken. En die dingen zei hij pas vaarwel toen hij een goede opvolging had gevonden.</p><h2>CVVO</h2><p>Ook was hij vanaf het begin dat ze in Lemmer waren komen wonen een prominente rol gaan spelen bij voetbalvereniging CVVO. Jarenlang bekleedde hij daar allerlei uiteenlopende functies en kreeg zelfs de bronzen speld van de KNVB. Hij en Jelly waren op en rond de velden dan ook graag geziene gasten. En vol trots stelde hij ook altijd zijn Jelly als “dit is mien frou’ en “Wy dogge it tegearre”. Maar ook kaatsen had zijn bijzondere belangstelling. Eigenlijk keek hij alle sporten die via de tv waren te volgen. En hij puzzelde graag.</p><p>De wereld van Ale was breed van interesse, maar de wereld over hoefde hij niet zo nodig. Hij was het liefste thuis. En hij was begaan met iedereen en alles en vooral met mensen die ziek waren. Hij trok zich het leed van de wereld aan. En namen onthouden kon hij als geen ander.</p><h2>Dag Wim, Dag Froukje, Dag Ale</h2><p>Eind januari bleek die rottige kanker, waar hij het tegenover mij al eerder had gehad helaas terug in een hele hevige vorm. Het bleek uiteindelijk een doodlopende weg waarbij zijn bed in de kamer kwam te staan en stilte de hoofdrol ging spelen. Omringd door zijn 2 favoriete vrouwen zei hij tegen Jelly dat hij misschien Wim wel weer tegen zou komen. Omdat het verlangen naar zijn zoon zo groot was dat hij hem nog alle dagen miste. Aan zijn lieve dochter liet hij weten dat zij de beste dochter ooit was. En zij had op haar beurt de beste vader ooit, gaf ze hem mee. Alles wat hij had kunnen regelen had hij gedaan, zoals hij dat zijn hele leven al deed. Want zaken tot in de puntjes regelen, dat kon hij als geen ander. En zij nam dat van hem over, waar er nog wat te regelen viel tenminste. Wat hij niet kon regelen was dat hij met zijn 2 vrouwen, schoonzoon en (bonus) kleinkind de 100 jaar zou bereiken. Hoe graag hij dat ook had gewild.</p><p>Afgelopen week was ik op de begraafplaats en liep ik zoals altijd ook weer even langs Wim. Wim die herenigd was met zijn vader. Ik zei wat ik altijd zei:”Dag Wim. Dag Froukje. En toen:”Dag Ale."</p><p>Meisje </p>Meisjehttp://www.blogger.com/profile/14763884142510676981noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3050650215226856049.post-51959064507798706792022-08-28T03:07:00.005-07:002022-08-28T03:07:31.107-07:00Ik doe het met een teiltje<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAAg_fDI3gdzNh4IAralymy7VePOBmua6ozitaatH0vKQnPAfGJHHLvaFhslG6ddHzUQa9gUp4bO9LLegBn4zf1f_qif_eplE3ZmqOVx6PmYsOPb-GOvFqBlfGk2wqbj1snUKEbkWs9I2Vqlgf0D_0ewyeQ8aKqcPBapRsTXoffeL9zw7nnEwYPmo8Dw/s1280/emmer%20Pixabay.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="853" data-original-width="1280" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAAg_fDI3gdzNh4IAralymy7VePOBmua6ozitaatH0vKQnPAfGJHHLvaFhslG6ddHzUQa9gUp4bO9LLegBn4zf1f_qif_eplE3ZmqOVx6PmYsOPb-GOvFqBlfGk2wqbj1snUKEbkWs9I2Vqlgf0D_0ewyeQ8aKqcPBapRsTXoffeL9zw7nnEwYPmo8Dw/w400-h266/emmer%20Pixabay.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Helaas pas ik niet meer in de teil, zoals vroeger. Dan werd het een bad. Foto Pixabay</td></tr></tbody></table><br /><p>Tot vrijdag nog kurkdroog lees ik op sites. Als ik naar de grond van mijn eigen tuin kijk, is het duidelijk: de grond smacht naar water. Gelukkig heb ik wel overal begroeiing staan, die ook voor schaduw voor de andere planten zorgt. En verwen ik mijn planten niet te veel zodat ze zelfstandig hun wortels zo diep mogelijk in de aarde vastzetten. Met deze vergroening probeer ik ook een bijdrage te leveren aan het klimaat en onze leefomstandigheden. Sommigen zien liever een keurig tuintje of hebben een soort plastic gazon. Ieders keuze, maar ik denk dat we daarmee de (klimaat)oorlog niet winnen. </p><h3 style="text-align: left;">Droogte en hoge prijzen</h3><p>Maar goed de droogte dus. En daarbij de exorbitant hoge prijzen voor gas en elektra. En dus nu ook het gebrek aan water. Onder het motto dat een betere wereld bij jezelf begint, ben ik begonnen met een ander gebruikersregime. De stekkers overal uit als PC, tv, koffiezetapparaat en zo voort niet aan hoeven. Het eten gaat grotendeels in de hooikist, waar het vanzelf gaart zonder gas te gebruiken. Maar het meest opmerkelijke misschien wel: ik was me met een teiltje. </p><h3 style="text-align: left;">Teiltje met nare herinneringen</h3><p>Toegegeven: Het teiltje heeft wel wat nare herinneringen. En daarom heb ik deze keer een mooie genomen met een blauwe kleur. Vroeger moest ik me altijd achter een gordijn wassen, terwijl in de voorkamer de rest van de familie zat of soms zelfs visite. Als een tiener met een uitspruitend lichaam nu niet bepaald het leukste gevoel. We hadden dat teiltje trouwens omdat de douche (net als de wc) in de winter altijd bevroren was. Nu kun je je dat bijna niet meer voorstellen, want zoveel winter hebben we niet meer. Maar om de wc door te kunnen trekken of het water niet als ijs uit de leidingen in de douche te krijgen, moest eerst een straalkachel alles ontdooien. Centrale verwarming hadden we daar namelijk niet. Bovendien vonden mijn ouders het niet nodig om meer dan 2 keer in de week te douchen in de zomer. Dat had ongetwijfeld ook met de kosten te maken. </p><h3 style="text-align: left;">Afrikaans douchen</h3><p>Maar het teiltje dus. Het ontstond toen we een elektriciteitsstoring hadden. Dan kun je niet met warm water douchen. Ik bedacht me opeens dat we in Afrika ook gewoon een emmer en een kopje pakken en ons daarmee afspoelen. Dus vulde ik een pan met water en kookte die. Ik leegde hem in mijn mooie blauwe emmer en goot er koud water overheen. Een emmer vol schoonheid zullen we maar zeggen. </p><h3 style="text-align: left;">Verfrist</h3><p>Ik nam een grote rode kop mee naar boven, schepte daarmee het water dat ik vervolgens over haar en lichaam goot, zeepte me in en spoelde me daarna af met rest wat in de emmer zat. En dan krijg je uit zo’n emmer toch nog een behoorlijke hoeveelheid water over je heen. Soms blijft de helft nog over. Ik voel me bovendien uitermate verfrist. Omdat ik een soort ochtendgymnastiek moet doen door steeds te scheppen en te spoelen. Maar ook omdat je niet continue onder de (warme) straal staat, maar alleen als je water werpt zullen we maar zeggen. Voor velen is dit misschien terug naar af: ik ben eigenlijk heel blij met mijn teiltje… En het geeft me toch ook het gevoel dat ik minder afhankelijk ben van zaken waar ik totaal geen invloed op heb. </p><div><br /></div>Meisjehttp://www.blogger.com/profile/14763884142510676981noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3050650215226856049.post-54217854883737865792022-02-10T01:52:00.002-08:002022-02-10T01:52:17.683-08:00Sjinkie<p>Ik zat met samengeknepen billen te kijken. Hoe Sjinkie rondje na rondje reed in de halve finale shorttrack. Hoe die benen soepel over het ijs gleden. Inhoudend, uithalend, handen op het ijs, kijkend naar achteren en naar voren. Ik juichte in mijn eentje en dacht aan de medaille die ongetwijfeld snel om zijn nek zou hangen. </p><p>En toen volgde de kwartfinale. De samengeknepen billen waren er opnieuw. Met mij hoopte half voormalig Lemsterland ongetwijfeld dat hij de koppositie zou innemen en nooit meer los zou laten. Maar dat liep anders. Toen de presentator zei dat het wel eens een handblock kon zijn dacht ik:”Neeeee. Ik keek de beelden en herkeek ze. Zonder er overigens verstand van te hebben. De man die moest beoordelen of het wel of niet geoorloofd was, bleef ook maar kijken naar mijn idee. Het finale oordeel duurde lang. Ik vloekte hardgrondig. </p><h3 style="text-align: left;">Die benen</h3><p>En ik keek nog een keer en nog een keer. En kon niet anders dan denken aan de benen onder dat schaatspak. Die benen met die rode plekken. Die benen die zo veel schade hadden opgelopen. De benen die het op karakter en doorzettingsvermogen weer zover hadden weten te brengen. De benen die we allemaal mochten zien in de indrukwekkende documentaire over de onfortuinlijke brand en het proces om te komen tot herstel. Ik moest denken aan dat gezicht direct na de brand dat helemaal niet op dat van hem leek. Aan die benen met die afgrijselijke wonden, waar ik niet naar kon kijken. De benen waar hij het verband zelf vanaf haalde. Peuterde. Om de dosering zelf aan te kunnen brengen in pijnbeleving. </p><h3 style="text-align: left;">De volharding</h3><p>Maar ik moest ook vooral denken aan de volharding. De opmerking dat hij eigenlijk niets lelijk vond aan die benen. Gewoon omdat het nu eenmaal was wat het was. Het fietsen in bed, het fietsen op de weg. De zoektocht naar compressie voor zijn benen, zodanig dat het wel werkte. Vaak tegen alle adviezen in kwam hij met een eigen oplossing. Knipte zaken uit een compressiebroek. Deed toch gewoon compressiekousen aan, terwijl dat volgens de doktoren niet kon. Liet een speciaal pak maken dat wel werkte. Zoveel inzet en zoveel wil om doorgaan. Nimmer aflatend, ondanks alles. </p><h3 style="text-align: left;">Mindset</h3><p>En nee, ik ben geen sportcommentator. Ik heb geen verstand van shorttrack, anders dan dat ik weet dat je vooraan moet eindigen om eerste te worden. En ik vind gewoon schaatsen al moeilijk, laat staan in zo’n rits getrainde lijven die elkaar voortdurend voorbij willen. Maar vanuit het zelf ziek zijn geweest, weet ik wel dat het een gigantische prestatie is om met een gehavend lijf terug te komen op een niveau van voor wat je is overkomen. En in het geval van Sjinkie moesten daar flink wat tandjes overheen. Want hij is niet iemand die de hele dag stukjes zit te typen op een stoel. Zijn lijf is datgene waar hij zijn prestaties mee moet bereiken. Zijn lijf, maar vooral ook zijn inzet, zijn mindset en zijn doorzettingsvermogen. </p><h3 style="text-align: left;">Voorbeeld</h3><p>Zelf zal hij het er wel niet mee eens zijn, en misschien is hij dat geleuter over de brand en het ongeluk met zijn been inmiddels wel zat zijn: maar een medaille heeft hij verdiend ook al krijgt hij hem niet. (Hoewel er vrijdag natuurlijk nog een kans is). Wat zeg ik: naar mijn bescheiden mening heeft hij eigenlijk alle medailles verdiend die er op die hele Olympische Spelen bij elkaar te vergeven zijn. Niet alleen voor de sportman die hij is en voor de bovennatuurlijke prestatie die hij heeft geleverd. Maar ook omdat hij met zijn houding een enorm voorbeeld is voor wat er mogelijk allemaal nog wel kan na zoveel rampspoed. Het maakt dat je als gewone niet-shorttracker ook denkt dat er misschien toch nog heel veel kan in een mensenleven, zelfs na de meest vreselijke gebeurtenissen.</p><p><br /></p>Meisjehttp://www.blogger.com/profile/14763884142510676981noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3050650215226856049.post-46761711270805777682021-09-07T08:57:00.001-07:002021-09-07T09:08:40.626-07:00Je bent een lafaard<p> Ik ben boos. Nee ik ben laaiend. Nu zijn heel veel mensen tegenwoordig boos. Op elkaar, op de overheid, op de gemeente, op de boeren en de boeren weer op de overheid, op mensen van de GGD, op mensen die van racen houden, op prinsen die dat racen mogelijk maken, mensen die van racen houden op mensen die dat stom vinden, op mensen die zich wel willen laten vaccineren en op mensen die zich niet willen vaccineren bijvoorbeeld.</p><p>Mijn boosheid gaat echter over een heel ander onderwerp. Ik ben heel erg enorm niet te stuiten ziedend op de man (moet ik hem man noemen of moet ik hem ellendeling noemen?) die het normaal vond om een 75-jarige in zijn eigen huis aan te vallen en dusdanig te verwonden dat de man naar het ziekenhuis moest worden afgevoerd.</p><p><strong> Wat haal je je in je hoofd?</strong><br />Wat haal je je in je hoofd als je zoiets doet zou ik je wel eens op de man af willen vragen? Hoe weinig respect heb je voor iemand die je opa had kunnen zijn? Stel dat iemand anders dat met jouw opa had gedaan? Of met je vader. Zou je het dan ook nog een normale actie hebben gevonden? Mijn vader werd nooit 75 jaar. Ziekte nam hem dat perspectief af. Als het aan jou had gelegen had deze man misschien die leeftijd ook bijna niet bereikt. En was het geen ziekte die hem dat afnam, maar jouw eigen handen.</p><p><strong>Er is werk genoeg</strong></p><p>Er komen overigens nog veel meer vragen in me op. Je wilde de man geld afhandig maken lees ik in de politieberichten. Nu zal je vast weinig moraal kennen en mogelijk al helemaal geen arbeidsethos hebben. Maar ik zeg het toch maar gewoon: Je kunt gewoon werken voor je geld. Dat doet ieder normaal mens. Aan de banen zal het niet liggen. Er is momenteel een enorm tekort aan van alles. Of je nu in de bediening aan de slag wilt, als techneut wilt werken, of in de productie: de banen liggen voor het opscheppen. Weet je waar trouwens ook heel veel vraag naar is? Naar
mensen in de zorg. Naar mensen die slachtoffers oplappen zoals jij ze maakt.
Misschien moet je daar eens een dag meedraaien. Eens kijken of je dan nog zo’n
held bent.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p><p><strong>Hoe voelt het om een 75-jarige te lijf te gaan?</strong></p><p>Maar blijkbaar is het fijner om iemand de hersens in te slaan en hem (een deel van) zijn armetierige pensioentje afhandig te maken.<br />Wat me overigens vooral interesseert is het volgende:”Hoe voelt het om een levend mens van 75 jaar gewoon te lijf te gaan? Ik schrijf gewoon, maar in mijn wereld - niet zo beste kerel - is dat totaal niet gewoon. In mijn wereld dragen we mensen van 75 jaar op handen en proberen we hen het respect te geven wat ze verdienen. En ze verdienen respect : voor hun leeftijd, respect voor het feit dat hun handen voor ons gewerkt hebben, respect voor het feit dat ze allerlei paden voor ons gebaand hebben, respect voor het feit dat zij ons een toekomst gaven. Maar ook heel gewoon en heel simpel omdat ze mens zijn.</p><p>Jij daarentegen hebt deze man misschien wel met een trauma voor de rest van zijn gepensioneerde leven opgezadeld. Een lieve man die nooit een vlieg kwaad heeft gedaan. Een man waar wij als gemeenschap nu omheen moeten gaan staan, zo stel ik voor. Zodat hij weer vertrouwen krijgt in de mensheid en de straat weer op durft. Waardoor hij mag beseffen dat niet iedereen zo slecht is als jij. Want jij, Jij bent een lafaard. En eigenlijk deze woorden niet eens waard. Maar hij, het slachtoffer is deze aandacht wel waard. Meer dan waard zelfs. En onze aandacht en omkijken. Nu en de komende jaren.<br /></p>Meisjehttp://www.blogger.com/profile/14763884142510676981noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3050650215226856049.post-69258886327776526312021-05-08T03:28:00.007-07:002021-09-07T08:56:15.015-07:00Waarom we in Lemmer zo weinig voor elkaar krijgen<p> We horen er niet meer bij, in Joure kan wel alles en in
Lemmer niks. We liggen aan het voeteneinde en ze vergeten ons. Het zijn van die
uitspraken die iedereen in ons dorp wel kent. En omdat ik al jaren de politiek
in onze gemeente volg (ook toen we nog gewoon de gemeente Lemsterland waren) kan
ik mededelen: het klopt volledig. Ik heb alle hoeken van deze nieuwe gemeente
gezien en ook gezien wat waar allemaal wel voor elkaar gebokst werd. En het is
een feit dat er in Lemmer veel achter de helsdeuren vandaan moet komen of dat
het gewoon niet gebeurt. Of dat het gemeentebestuur onwetend is, van wat zich
er afspeelt.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><b>Niet alleen de schuld van de gemeente</b></p><p class="MsoNormal">En toch is dat niet alleen de schuld van de gemeente. Want
in dorpen die veel kleiner zijn, krijgen ze wel veel voor elkaar. En dat komt
omdat ze daar een dorpsbelang of plaatselijk belang hebben. Zo’n vereniging krijgt
van iedereen in het dorp signalen over wat er aan de hand is en stapt er
vervolgens mee naar de gemeente. Er wordt zeker eens in het jaar vergaderd, het
bestuur houdt alles goed in de gaten. En datzelfde bestuur zit met de regelmaat
van de klok om tafel met het gemeentebestuur om aan te geven wat er in hun ogen
niet goed gaat, wat er beter moet of wat er nodig is. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><b>Geld dat we mis lopen</b></p><p class="MsoNormal">Daarbij komt nog dat er ook geldpotjes zijn waar
plaatselijke belangen aanspraak op kunnen doen. Ook die geldpotjes gaan nu dus
aan onze neus voorbij en dat betekent dus ook dat hele leuke initiatieven niet
of minder worden ondersteund dan in andere plaatsen. In kleinere plaatsen als
Balk waar ze zo’n vereniging wel hebben, wordt echt veel bereikt. Dus waarom
hebben wij niet zo’n vereniging voor plaatselijk of dorpsbelang? Misschien
omdat niemand het belang er van weet? Of omdat er een bestuur voor nodig is en
het vaak dezelfde mensen zijn die bestuurlijke functies bekleden en die dun
gezaaid zijn? Als ik kon, zou ik zo’n vereniging oprichten en zou ik ook wel
bestuurslid willen worden. Omdat het gewoon heel belangrijk is om zo’n
instantie te hebben die onze belangen verdedigt. Maar dan zou er sprake zijn
van dubbele petten. Twee heren dienen kan nu eenmaal niet. Misschien als ik met
pensioen ben, maar ja dat duurt helaas nog zeker een jaar of 10 (als het tegen
die tijd niet langer is). <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Is dit een oproep voor mensen die <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>geen weet hadden van het belang van zo’n
dorpsbelang en denken: Jeetje ja dat moet er echt komen. Nou ja eigenlijk wel.
En misschien roepen we dan over een jaar wel: we doen wel mee, we hebben ons
lot in eigen hand genomen. <o:p></o:p></p>
<br />Meisjehttp://www.blogger.com/profile/14763884142510676981noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3050650215226856049.post-86546848160448739222021-05-08T03:27:00.000-07:002021-05-08T03:27:25.238-07:00Jij was als Oerol, maar dan iedere dag van het jaar<p>De meeste mensen die mij kennen weten dat er 1 week in het jaar is, die voor mij heel speciaal is. Al tientallen jaren ga ik namelijk naar het Oerol festival op Terschelling. Met mijn beste vriendinnetje die ik niet zo vaak zie omdat zij in het buitenland woont, vieren wij dan de sterren van de hemel. We dansen en sjansen, kijken de mooiste voorstellingen, komen bij van katers, drinken prosecco op het festivalterrein, maken wandelingen naar strand, duinen en bos en voelen ons omringd door mensen uit een mooiere wereld. Want dat is het: een mooiere wereld waarin mensen het leven vieren, maar vooral lief zijn voor elkaar.</p><p><strong> Zelfmedelijden</strong><br />Vorig jaar ging Oerol niet door. Maar dit jaar zou het onder heel veel restricties wel doorgaan. Gisteren kwam die rottijding dat het toch niet door kan gaan. Het raakte me hard in mijn maag. Oerol betekent altijd weer opladen en daar was ik enorm aan toe. Waarom niet iedereen testen dacht ik, voor we de boot opgaan? Of voor elke voorstelling? Het is ook wat krom, omdat volgens mij nog steeds heel veel mensen wel gewoon naar Terschelling gaan. Het wordt dus sowieso druk. Maar goed ik zat dus enorm te sippen daarover en het zelfmedelijden vierde hoogtij.</p><p><strong>Kippenvel</strong><br />Tot ik naar de brievenbus stapte en daar een kaart vond. Overduidelijk een rouwbericht. De tekst die boven dat bericht stond bezorgde me kippenvel.</p><p><em>´Ik wil iedereen bedanken die van mij hield,` stond er.</em></p><p><img alt="" class="alignnone size-full wp-image-92265" height="403" src="https://lemsternijs.nl/wp-content/uploads/2021/04/Mirjam.jpg" width="489" /></p><p>Ik viel stil. Gelijktijdig dwarrelde er een veertje uit de kaart naar beneden. Vederlicht dacht ik. Maar dit overlijden is niet vederlicht. Dit overlijden is als een granaatinslag. Eentje die voorzien was, maar van een omvang die niet redelijk is. Nu is overlijden nooit redelijk en soms toch ook wel weer. Vaak komt er een einde aan iemands lijden. Maar dat lijden had er sowieso nooit moeten zijn. Lieve Mirjam is niet meer. Lief, liefde, was haar tweede naam. Misschien zelfs wel haar eerste. Geen wonder dat haar winkeltje in Lemmer Liefs uit Lemmer heette. Ze belichaamde dat concept. Zacht, meelevend, vol werkelijke aandacht, lief met een hoofdletter L. En altijd bezig voor anderen. Nooit vragen, nooit klagen, die zin kwam bij me op.</p><p><strong>Het bleef over anderen gaan</strong></p><p>Ik las alle berichten die we hadden uitgewisseld op Messenger. De eerste was eentje voor een doneeractie voor iemand die heel ziek was. Nee, niet zijzelf. Iemand anders. Toen ik door de jaren heen scrolde, kwamen er opeens verontrustende berichten. Ze was zelf ziek. Heel erg ziek. Maar als ik vroeg hoe het ging, gaf ze eigenlijk nooit antwoord. Er kwam altijd een wedervraag hoe het met mij ging. Haar verhaal was echter schokkend. Dat zag het levenslicht toen we een artikel over haar publiceerden omdat alternatieve behandelingen in het buitenland haar extra tijd zouden geven. Verkeerde diagnose gesteld. Dus verkeerde behandeling en dan ook nog een lichaam dat veel te heftig reageerde zodat er een soort chemovergiftiging ontstond. Hoeveel pech kun je hebben? Er waren overigens mensen die grif gaven, maar ook die hele vreemde vragen stelden. Dat deed verdriet. Ze onderging de alternatieve kuren voor een deel en daardoor voelde ze zich beter. Of misschien leek dat maar zo. Vorig jaar belandde ze toch weer in het ziekenhuis. Ik maakte een pakketje met wat verwenspullen erin en bracht ze bij haar thuis. Dat ik haar niet kon ontmoeten, leek me logisch, ik wilde het pakketje alleen maar afgeven. Een paar dagen later kreeg ik een berichtje: dat ze het zo erg vond dat ze me niet had kunnen ontmoeten. Dat ze aan ons dacht. Maar ze voelde zich zo slecht!</p><p><strong>Jij was Oerol, maar dan iedere dag</strong><br />Op haar Facebookaccount zag ik steeds vaker dat ze herinneringen wilde maken. Voor het veel te jonge gezin dat ze noodgedwongen moest achterlaten. Maar ook dat ze zoveel kracht putte uit de kleine dingen: de kip die een ei had gelegd, mooie plaatjes van voetstappen in de sneeuw, van de poes, van de natuur. Maar vooral van haar man en 3 kinderen waar ze kostte wat het kost bij wilde blijven. Haar dochter liet haar gedachten er over gaan in een stuk uit het hart en liet weten dat het te bizar voor woorden was in welke nachtmerrie deze 5-eenheid terecht was gekomen. Ze was bloedeerlijk en sprak van de vreselijkste chemo's, biopten, pillen, scans en prikken. De verkeerde diagnoses, miskleunen, onmenselijke artsen die alleen voor hun studie gaan. “Alle levensverwachtingen die gegeven zijn. Je hebt ze allemaal overleefd, overtroffen!” zei ze verder. Op wilskracht dacht ik. Maar ook jouw wilskracht was niet onuitputtelijk. En het lijden waarvan wij slechts een fractie zagen, ongetwijfeld eigenlijk niet te dragen.</p><p>En nu dus die kaart. Die hele bijzondere kaart waarin jij bedankt. Maar niet jij, wij moeten jou bedanken lieve Mirjam. Om wie je bent, om wat je gaf en omdat je de wereld een heel stuk mooier maakte. Omdat jij Oerol was, maar dan iedere dag.</p><p>Dank dat jij van ons hield.</p><p><br /></p><p> </p>Meisjehttp://www.blogger.com/profile/14763884142510676981noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3050650215226856049.post-74130420666818040122021-04-06T09:19:00.002-07:002021-04-06T09:19:23.624-07:00Lijkt dit niet op een systeem dat we kennen uit andere landen?<p>Het hoge woord was er eigenlijk uit. En het kwam uit alle
kelen van de gemeenteraadsleden. Niet uit de mond van iemand die ze toch al
moeilijk vinden van een in hun ogen te sociale partij: nee alle fracties waren
er nu opeens klaar mee. Waarmee? Met de communicatie binnen de gemeentelijke
organisatie. Die deugt namelijk niet. Of laten we het aardiger zeggen: er
schort hier en daar echt flink wat aan. En nu zelfs de burgervader het benoemd heeft in zijn blog, wordt het toch wel heel echt. Voor mij was het dat overigens al heel erg lang. Door de jaren heen, heb ik te veel gefrustreerde mensen gesproken die zich niet serieus genomen voelden of waarvan zaken op miraculeuze wijze waren verdwenen. En dan ging het niet om een louche pandjesbaas of een onderwereldfiguur, waarbij je dat misschien zou verwachten. Het ging om ons eigen gemeenteapparaat, </p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Mensen krijgen
helemaal geen antwoord als ze iets opsturen, iets willen of juist niet willen.
Of het verdwijnt op wonderbaarlijke wijze (mijzelf ook al een keer gebeurd.
Toen moest ik het maar persoonlijk afgeven, want mails kunnen kwijtraken, zo
luidde het oordeel. Ik dacht juist dat iets dat tussen een stapel papieren
ligt, veel gemakkelijker kwijtraakt, maar daar zat ik dus helemaal mis mee.) <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Mensen worden bovendien niet serieus genomen
als het niet uitkomt, ze krijgen veel te laat een antwoord of een antwoord dat
nergens op slaat. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><b>Jullie moeten luisteren!!!</b></p><p class="MsoNormal">Ik zat te kijken naar zo’n digitale uitzending waarin dit
alles werd besproken en wilde bijna door mijn eigen microfoon schreeuwen:”Maar er
wordt ook veel te weinig naar de burger geluihuisterd”. Maar dat mocht ik
natuurlijk niet. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">En zonder ons als media op de borst te willen slaan, maar
vaak komt er pas actie als wij een keer in het geweer komen. Dan wordt het
onderwerp blijkbaar breder uitgemeten, gaan ook andere media moeilijke vragen
stellen en zo gaat het balletje dan rollen. Maar waarom vraag je je af? Waarom wordt
iemand die al talloze brieven heeft geschreven en net zoveel telefoontjes
gepleegd, pas gehoord als wij er een artikel over publiceren? Of als een
raadslid het aankaart? <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><b>Het lijkt op een systeem</b></p><p class="MsoNormal">Zo zou het toch niet moeten werken in een gewone
democratische structuur? Dat we afgelopen week zagen dat het op nationaal
niveau dus ook mooi rommelt, verbaast mij niets. Ik heb door de jaren heen al
flink wat zaken zien gebeuren waarvan ik dacht:<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">”</span>Is dit echt waar? Is dit geen slechte
droom waar ik zo wakker uit wordt?” En nee, ik zeg echt niet dat het overal
fout gaat. Natuurlijk zijn er ook heel veel zaken die ongelofelijk goed gaan.
En mensen maken nu eenmaal fouten, ook dat is geen ramp. Maar als er een
patroon in fouten lijkt te zitten, dan word ik achterdochtig. Dan lijkt het op
een systeem. En dachten we niet dat we die altijd alleen in heel andere landen
zagen? <o:p></o:p></p>
<br />
<p class="MsoNormal"><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"><o:p> </o:p></span></p>Meisjehttp://www.blogger.com/profile/14763884142510676981noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3050650215226856049.post-28437169018441055272021-03-23T14:35:00.001-07:002021-03-23T14:36:14.498-07:00Einde aan de Meimeringen in de Zuid-Friesland<p> </p><p class="MsoNormal">Dat dingen veranderen in het leven, mag duidelijk zijn. Het
afgelopen jaar heeft dat helemaal wel aan het licht gebracht. Vanochtend kreeg
ik een telefoontje dat dingen ook weer anders maakt: deze rubriek gaat uit de
Zuid-Friesland verdwijnen. Veranderingen, te weinig ruimte, van dat soort
zaken. Ik zat me te bedenken hoe lang ik dit eigenlijk gedaan heb: </p><p class="MsoNormal"><b>In 2009 schreef ik mijn eerste Meimering</b></p><p class="MsoNormal">In 2009
schreef ik een eerste epistel, maar ik weet niet eens of die op deze plek ook
is gepubliceerd. Het begon gewoon thuis in mijn kamertje waar ik altijd alles
los en vast schreef. Gewoon omdat ik dat leuk vond. Die eerste ging over het
overlijden van een oom van me en werd bijna 8000 keer online gelezen. We zijn
inmiddels 11 jaar verder en wat me het meeste is bijgebleven, zijn ook
eigenlijk nog steeds de verhalen over mensen die zijn overleden. </p><p class="MsoNormal"><b>In memoriams</b></p><p class="MsoNormal">Het klinkt
misschien raar, maar met die woorden kon ik ze toch nog een beetje laten
voortbestaan. Ik wilde ze graag een podium geven, wilde herinneringen aan hen
voor altijd ´ergens` laten bestaan. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Dat
was overigens niet groter dan wat ze hadden betekend voor hun geliefden, die
illusie of intentie had ik niet. Maar zo leefden ze nog een beetje voort. Ooit
heb ik wel gedacht om die in memoriams te bundelen in een boek. Met mooie
foto´s er bij als de nabestaanden dat wilden. Misschien is dat nu een goed
moment om me daar echt eens in te verdiepen. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><b>De geitenwollen sokken van de wethouder</b></p><p class="MsoNormal">Verder was de gemeente natuurlijk een geliefd onderwerp in
deze kolommen. Vooral de zaken die in mijn ogen beter hadden gekund, kwamen
vaak aan bod. Maar ook – lachwekkend eigenlijk – een keer de sokken van de
wethouder. Dat waren van die geitenwollen breisels en dat ontroerde me dan wel
weer. Dat ik daar dan de hele avond bijna onophoudelijk naar kon kijken en daar
de meest vreemde fantasieën over kon hebben. En dat dan allemaal in woorden
goot. Maar ik schreef ook over de scharrels van Rutte (tegenwoordig heel
actueel, want ze vragen het hem allemaal), de man van het elektriciteitsbedrijf
die geconfronteerd werd met mijn onderbroeken in de afwasmand, haar in je brood
en luizen in je snoepjes en over een vriend die een einde aan zijn leven te
maken. De ene keer serieus, de andere keer hopelijk grappig en vaak ook met
verdriet. Na deze keer mag ik nog 4 keer eentje maken, verzoeknummers mogen
vanaf nu ingediend. Op een andere plek ga ik overigens wel gewoon door. Maar dat zal dan niet meer in print zijn. <o:p></o:p></p>Meisjehttp://www.blogger.com/profile/14763884142510676981noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-3050650215226856049.post-57303815798977759062021-03-11T07:08:00.001-08:002021-03-11T07:08:57.510-08:00We zijn het een beetje beu<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6t5EkT-pmeFSgLpEWAHKrOEheduznvswAU6d8dXkchwzV-7BLN-SR5geWXk99KyIdBYm0vkiIjAg7z-Y57R_GlKznAr5B1dk0GKbJm31xPjcIYtiFT8bjb8FbjCUTfDOg69XIP975ay4l/s2816/bouwput.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1880" data-original-width="2816" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6t5EkT-pmeFSgLpEWAHKrOEheduznvswAU6d8dXkchwzV-7BLN-SR5geWXk99KyIdBYm0vkiIjAg7z-Y57R_GlKznAr5B1dk0GKbJm31xPjcIYtiFT8bjb8FbjCUTfDOg69XIP975ay4l/s320/bouwput.jpg" width="320" /></a></div><br /><p><br /></p><p>Als een burger al 7 keer aan de bel heeft getrokken over het feit dat hij vreest hij dat en zijn buurtgenoten in de zomer nergens kunnen staan met hun auto is die bel al bijna lam. Het gebeurde een omwonende van de supermarkt in aanbouw in Lemmer. Tot 2023 kan er op wat nu een bouwput is niet geparkeerd worden. En dat betekent dat toeristen allemaal moeten uitwijken naar een ander stekkie met hun bolide als die lockdown is verdwenen. </p><p><b>Parkeren</b></p><p>En waar doen die recreanten dat: dan gaan ze in de straten staan die daar dichtbij liggen. De Parkstraat bijvoorbeeld. Of de Bantegastraat. En dan is het niet vreemd dat bewoners van de overheid vragen om daar op in te spelen. Door een ontheffing zodat je niet eerst in Rutten je auto hoeft te parkeren en dan naar Lemmer moet lopen. Maar als je dan de gemeente daar al 7 keer op gewezen hebt en er gebeurt dan vervolgens niets is dat toch een beetje vreemd. Daar word je vertrouwen in de lokale overheid dan niet groter van. Als er dan vervolgens toch onaangekondigd een ambtenaar op de stoep staat in het weekend die ook nog vertelt dat je ook wel aan de andere kant van Lemmer kunt parkeren, is dat toch een beetje raar. </p><p>Inmiddels heb ik begrepen dat de gemeente eigenlijk vindt dat er helemaal geen parkeerprobleem is. Het valt allemaal wel mee, vindt ze. En in andere plaatsen is het ook zo, dus ja wat kan het bommen... Dat een groot deel van Lemmer helemaal niet op een zoveelste supermarkt zit te wachten in een oude dorpskern die bovendien geen porem is op die plek en dat er tot 2023 problemen zijn met wel degelijk dat parkeren, het doet er blijkbaar niet toe. Voorheen woonden wij in de Parkstraat en daar kon je in de zomer echt je auto vaak niet kwijt. En ooit gaat die lockdown er toch wel weer een keer af en waar moeten dan in godsnaam al die mensen staan? Geen parkeerprobleem? We hebben altijd al een parkeerprobleem. Ga in de zomer eens met je auto veel boodschappen halen die je niet op je fiets kunt halen en je blijft rondjes rijden om bij een winkel te komen. En door nu net 2 jaar langer dat terrein niet te bestemmen voor dat parkeren (ook nog eens honderden plekken) is echt de nekslag. </p><p><b>We horen er als Lemmer niet meer bij</b></p><p>We horen er al niet meer bij, zo hoor ik steeds vaker. Sinds we onderdeel zijn van gemeente De Fryske Marren ligt Lemmer wel heel ver af van haar `hoofdstad` en vooral haar hoofdbestuur. En de goednieuwsshow die diezelfde gemeente houdt, werkt niet mee. Naast de parkeerkwesties hebben we in Lemmer momenteel de ongebreidelde bomenkapkwestie. Iets waar veel burgers zich aan storen. Niet alleen omdat ze het niet snappen: maar ook omdat ze er door worden overvallen. Een brief krijgen omdat je je auto even weg moet zetten voor snoeiwerkzaamheden blijkt later een volledig gekapte boom op te leveren. Helemaal geen brief in je bus krijgen, thuis komen en opeens zien dat 2 beuken volledig zijn gescalpeerd, gebeurt ook. Keer op keer wordt beterschap beloofd, maar keer op keer gaat het ook fout. Hoeveel projecten van burgerparticipatie en de politiek dichter bij de burger willen ze in De Fryske Marren nog ontwikkelen voordat ze door hebben dat communicatie gewoon met burgers praten is? En ze vooraf inlichten voordat je iets doet? Zo moeilijk kan dat toch niet zijn? </p><div><br /></div>Meisjehttp://www.blogger.com/profile/14763884142510676981noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3050650215226856049.post-42817552616992782582020-12-21T13:03:00.001-08:002020-12-21T13:03:28.654-08:00Oud papier<p>Toen ik nog op de lagere school in Lemmer zat, stond er bij
de Dam altijd een papier container. Als kinderen werd ons gevraagd om thuis en
in de buurt papier in te zamelen. Met het geld dat daarmee verdiend werd, kon
de school leuke dingen doen. Bovendien vonden wij het als kinderen prachtig om dit te doen. Op de woensdagmiddag langs de
deuren en dan vragen of ze oud papier voor je hadden. En dan samen met
vriendjes en vriendinnetjes opscheppen over de hoeveelheid die we had
ingeleverd of het gewoon samen doen. </p><p><b>Saamhorigheid in de buurt</b></p><p>Ons buurtje was daar goed in namelijk, in
samen doen. Klapper van het jaar was de inzameling van telefoonboeken. Bijna
niet meer voor te stellen dat je vroeger een telefoonnummer uit een boek haalde.
Waar iedereen ook nog in stond met adres en al, maar ja ik ben nog van die
generatie. Ook stond er nog een telefooncel bij ons in de straat. Ook die hokjes
zijn volledig uit beeld verdwenen. Maar ik dwaal af, de nostalgie neemt het van
me over blijkbaar.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><b>Inzamelen van telefoonboeken</b></p><p class="MsoNormal">Het inzamelen van die telefoonboeken was dus een soort
wedstrijd. Wie de meeste bij elkaar raapte, kreeg volgens mij zelfs een prijs
van de meester. Wel logisch, die zware jongens bevatten flink wat pagina´s en
leverden dus veel op. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><b>Oud papier inzamelen levert niks meer op</b></p><p class="MsoNormal">Afgelopen weken kwam aan de inzameling van papier in onze
gemeente een einde. De papierprijs is dramatisch gedaald. Verenigingen die het
altijd inzamelden <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>moeten er zelfs geld
op toeleggen. Ik had de eer om een aantal van de vrijwilligers te interviewen
in een ander deel van de gemeente. En daar heerste treurnis. Droefheid.
Sommigen hadden een kwart eeuw papier ingezameld, anderen al bijna 50 jaar. Het
was een deel van hun leven geworden. Maar het mooie was ook dat ze allemaal
werden bijgestaan door de jongere garde. Die op vrijdagavond misschien wel uit
gaat, maar er op zaterdagochtend er toch maar mooi weer stond. De karren waren
voor deze laatste keer versierd, de vrijwilligers werden getrakteerd en
bedankt. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><b>Gemeenschapszin verdwijnt</b></p><p class="MsoNormal">Een vrijwilliger zei iets dat me aan het denken zette. Dat
je met het verdwijnen van zo´n initiatief ook de gemeenschapszin onderuit
haalt. Dat niet altijd alles in geld is uit te drukken. Dat jeugd en ouderen
hier samenkomen en dit wordt vergeten. Hij vertelde eveneens dat hij het beleid
van de gemeente niet snapte. Die moet namelijk iedereen een bak leveren, elke
maand een ophaaldienst bij de deuren langs laten gaan en daarvoor personeel
inhuren. Terwijl zij alles gratis doen. Ik heb het de gemeente gevraagd. Die
zei dat er toch al personeel beschikbaar was en betaald wordt. Maar hoe dan?
Laten zij andere werkzaamheden dan vallen? Net als die man begrijp ik het niet.
Wel dat de papierprijs dramatisch laag is. Maar niet hoe het dan voor een
gemeente wel uit kan. En die mienskip die zo hoog in het vaandel staat, maar
niet als het op centen aankomt? Zucht…<o:p></o:p></p>Meisjehttp://www.blogger.com/profile/14763884142510676981noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3050650215226856049.post-76204278689988092752020-12-09T05:14:00.002-08:002020-12-09T05:24:49.184-08:00De moeder van Mark Rutte en mijn moeder hadden best wat gemeen<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsSiij0GZprvv8UEMWhIk1m_4WWCgGYkPWbGr57eDxF8HNZhOdrfPyQsO9Xtm2QB1HISfbSBul49Ug9ZQCIAQZZ71Ow0P-tr2ZZAeFusNEZ0scNsikHNoXGBU5FECkI7hikD958gIF4cOq/s1920/christmas-2948567_1920.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="1920" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsSiij0GZprvv8UEMWhIk1m_4WWCgGYkPWbGr57eDxF8HNZhOdrfPyQsO9Xtm2QB1HISfbSBul49Ug9ZQCIAQZZ71Ow0P-tr2ZZAeFusNEZ0scNsikHNoXGBU5FECkI7hikD958gIF4cOq/s320/christmas-2948567_1920.jpg" width="320" /></a></div><br /><p><br /></p><p><br /></p><p>De buren hadden het volgens mij al in de gaten. Dat het
enige wat een vaste factor in het kerstleven van dit jaar wordt, de kerstboom
is. Oh ja en ook de lichtjes. In de tuin. Aan de voordeur. Aan de voorgevel. In
bijzondere kerstmannen en kerstvrouwen op de stoep. Rendieren. Gordijnen van
golvende rijen licht. Het kan niet op.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<h4 style="text-align: left;">Vroeg een kerstboom</h4><p class="MsoNormal">Volgens mij hebben zij hun prachtig versierde boom al bijna
een maand staan. Elke keer als ik voorbij fiets of loop word ik er vrolijk van.
Ook hun hok is mooi versierd. Met van die lampjes met allerlei kleurtjes waar
je ook direct een goed humeur van krijgt. Het doet me denken aan de bomen van
mijn moeder vroeger. Hoe meer kleur zij in die boom kon hangen, hoe leuker ze
het vond. Alle lampjes varieerden van blauw tot groen en van rood tot geel.
Allemaal in 1 boom en van 1 streng. En het liefst nog dat ze gingen flikkeren
ook. Aan en uit, of in zo´n razend tempo. </p><h4 style="text-align: left;">Gekleurde kerstballen</h4><p class="MsoNormal">En dan kwamen daar die kerstballen
nog bij. Ook in alle schakeringen die je je maar kunt bedenken. Beslist geen
stijl die in tijdschriften een prijs zou winnen, maar ze werd er altijd zo blij
van. Van haar kon je ook niet vroeg genoeg beginnen met het optuigen van die
boom. Een echte natuurlijk, zodat je ook nog eens die heerlijke geur van dennen
in de kamer had. Dat de kat daar dan vervolgens de helft vanaf liet vallen,
vond ze wat minder. Later ging ze om voor een nepboom, maar de versieringen
bleven. En er kwamen nog meer lampjes bij in de potten en vazen. En voor de
ruiten in de vorm van sterren en kaarsen. Waar klein geluk al niet in kan
zitten. <o:p></o:p></p>
<h4 style="text-align: left;">De moeder van Mark Rutte </h4><p class="MsoNormal">Ik moest er ook aan denken toen ik naar het interview met
Linda en Rutte keek. Nooit gedacht dat hij zo sympathiek was. En ook nooit
gedacht dat zijn moeder en de mijne zoveel op elkaar leken. Een fles jenever
zei hij en een slof sigaretten. Daar was ze van. Mijn moeder ook van die slof sigaretten, maar dan van de Beerenburg. Een subtiel verschil. Maar ze was ook van de PvdA en helemaal
niet van de VVD. En ze had ook niet bepaald een klein gezin, maar meteen maar
direct een huis vol kinderen. Het was alsof ik ze in de Parkstraat van vroeger
zag wonen. </p><h4 style="text-align: left;">De kerstboom van de moeder van Mark Rutte</h4><p class="MsoNormal">Helaas kon ik het niet vragen, maar de vraag brandde me op mijn
lippen: Had je moeder dan ook de kerstboom vol hangen met flikkerende en glinsterende
lampjes Mark? Ik geloof het vast. <o:p></o:p></p>Meisjehttp://www.blogger.com/profile/14763884142510676981noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3050650215226856049.post-13489826784347317692020-11-24T14:15:00.004-08:002020-11-24T14:24:49.606-08:00Leugens en vreemde contracten<p>Ik heb altijd geleerd dat als je de waarheid niet spreekt,
je liegt. Bij sommige mensen heet dat een leugentje om bestwil. Anderen zeggen dat
ze iets verzwegen hebben. Inmiddels is wel duidelijk dat er binnen gemeente De
Fryske Marren flink wat jaren iets verzwegen is. Om precies te zijn een
contract waarop met grote letters stond `Overeenkomst strandonderhoud` terwijl
er op had moeten staan `Extra financiering bouw strandpaviljoen en zwembad,
zonder dat daarvoor verantwoording voor afgelegd hoeft te worden`. Het is door de jaren heen een duur leugentje geworden
van meer dan 100.000 euro. Geld van alle
burgers samen. Want ja, een gemeente dat zijn wij allemaal.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><b>Gemeenteraad voorgelogen</b></p><p class="MsoNormal">Erger is nog dat de gemeenteraad in opeenvolgende
samenstellingen jarenlang is voorgelogen. Door de eerste wethouder die deze
afspraak heeft gemaakt en dacht er mee weg te komen. Door de tweede wethouder
die opeens een heel slecht geheugen had en geen idee had waarom er iets niet
ondertekend is. En nu een derde wethouder die alleen maar aangaf dat er ´een
overeenkomst` lag en dat het geld niet terug betaald zou worden door de
ondernemer. Punt. Partijen die bij voortduring vragen stelden over het punt,
werden op een niet zo zachtzinnig manier afgeserveerd. Totdat dus de Rekenkamer
er een onderzoek naar liet doen en bleek dat er flink stront aan de knikker
was. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><b>Gemeenteraad moet zich bescheten voelen</b></p><p class="MsoNormal">Blijkbaar bestond er in dit geval een constructie waarbij jaar
na jaar dezelfde leugen in stand werd gehouden. Als gemeenteraad moet je je dan
flink bescheten voelen, stel ik me zo voor. Je hebt het idee dat er iets niet
klopt, je vraagt dat keer op keer en er wordt je eigenlijk gezegd dat je je kop
moet houden. Nu de waarheid dan eindelijk boven tafel is, zie ik nergens een
openbaar excuus. Niet aan de raadsleden, niet aan ons als burgers. Slechts de
vaststelling dat college van burgemeester en wethouders summiertjes stelt <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>dat het anders had gemoeten. Dat lijkt me een
understatement van het jaar. Neem de verantwoording voor wat je hebt gedaan,
zou ik zeggen. Doe dat breedvoerig, doe dat aan iedereen en behandel raadsleden
en burgers niet als gekken. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><b>Geef toe dat je het fout hebt gedaan</b></p><p class="MsoNormal">In een ver verleden was ik student communicatie. Daarmee kon
ik zowel journalist als voorlichter worden. Tegenwoordig bijten die twee elkaar
vaak, maar één les is me als voorlichtingsstudent heel erg bijgebleven: Geef
direct toe als je als organisatie iets fout hebt gedaan. Wacht daarmee niet op onderzoeken of tot ze je aan de schandpaal nagelen.
Maak excuses, vertel wat er werkelijk aan de hand is. Ook als dat niet zo goed valt. Maar doe het gewoon. Vertel dat je het verkloot hebt. Dat het is gedaan omdat je anders geen uitweg zag, maar dat het voor geen meter deugt. Maar dat lijkt in dit geval erg moeilijk. Wat de geloofwaardigheid van het college niet bepaald ten goede komt. En de werkbaarheid tussen college en raad ook niet bepaald bevordert. En burgers zich daardoor vast ook de vraag stellen of er over nog meer zaken gelogen is of wordt. Ik vraag me dat tenminste wel heel sterk af. <o:p></o:p></p>Meisjehttp://www.blogger.com/profile/14763884142510676981noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3050650215226856049.post-22117164451958248992020-11-17T14:10:00.001-08:002020-11-17T14:19:07.921-08:00Helemaal in de war van de coronaregelsregels<p>Ik ben de kluts kwijt. Dat ben ik wel vaker, maar na de
coronamaatregelen die dinsdagavond 17 november weer werden afgekondigd was ik het even
kwijt. Overal kreeg ik berichtjes dat groepslessen in de sport weer mochten. En
we dus weer samen op de yogamat mochten. Jippie. Goed voor het verlagen van het
stressniveau. Goed voor het lichaam. Goed voor de immuniteit.</p><h4 style="text-align: left;">Maximaal met 4?</h4><p>Maar in de regels
van de overheid zie ik alleen dat je maximaal met z´n viertjes mag sporten.
Inclusief instructeur. En natuurlijk op 1,5 meter. Dat laatste halen we wel.
Maar is een groepsles dan iets anders dan samen sporten, vraag ik me verwonderd
af? Want op nieuwssites staat ook dat het wel weer mag, die groepslessen. </p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<h4 style="text-align: left;">Sauna</h4><p class="MsoNormal">Ik had hetzelfde met de sauna. Daar mocht je een paar weken
geleden nog gewoon naar binnen. Bij reservering klonk meteen heel streng:<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>eten of drinken verboden en dus niets te
bestellen.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Logisch,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>wat de horeca niet mag, mag daar ook niet.
Maar uitrusten op een bankje mocht wel in het rustgedeelte. Daar doe je het
eigenlijk ook voor. Eerst hitte en kou trotseren en je lichaam goed afbeulen. Daarna
even in de rust. Ook weer alles voor het immuunsysteem. </p><h4 style="text-align: left;">Mag dat? Of toch niet?</h4><p class="MsoNormal">Later vernam ik dat de
desbetreffende sauna op de vingers was getikt. Er zaten toch mensen in het
restaurant die er klaarblijkelijk niet mochten zijn. Ging dat dan om dat rusten
op die bankjes?<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Want in het restaurant mocht
ik beslist niet komen. En toen hoorde ik ook nog van een vriendin die elders
naar een sauna was geweest. Die had daar gewoon in het restaurantgedeelte een
gekocht kant-en-klaar lunchpakket opgepeuzeld. Dat mocht daar. Of misschien
toch ook niet? <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<h4 style="text-align: left;">Onduidelijke regels</h4><p class="MsoNormal">Als ik de regels nog eens lees, denk ik dat er aan de voorlichting
nog wel wat te winnen valt. Dat het duidelijker moet en dat het soms gewoon
niet te snappen is. Net zoals ik het nu dus ook niet snap. <o:p></o:p></p>
<h4 style="text-align: left;">Lemmer in kerstsferen</h4><p class="MsoNormal">En omdat ik het nu niet snap ga ik maar een ommetje maken.
Door een prachtig verlicht Lemmer dat de ondernemers toch maar weer met z´n
allen hebben klaargespeeld. Geen Dickens dit jaar, geen extra omzetten, een
rotjaar kortom voor de meesten. Maar toch gezelligheid als je daar met
(maximaal 4 toch?) door het dorp struint. En misschien zo meteen ook ergens een
koek-en-zopietent? Want dat valt toch onder afhalen? Of zit ik daar ook weer
mis mee?<o:p></o:p></p>Meisjehttp://www.blogger.com/profile/14763884142510676981noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3050650215226856049.post-89733249323598373942020-11-10T13:34:00.003-08:002020-11-10T13:34:55.564-08:00Het rapport De Polle<p> Verbaas u niet, verwonder u slechts. Ik moest de zin even
opzoeken, want wist niet meer precies hoe hij ging. Maar verbaasd was ik.
Verwonderd ook trouwens. Eerder had ik wel een berichtje van de gemeente
gelezen over de invulling van De Polle-Zeedijk. </p><p><br /></p><p>Daar waar een deel historie van
onze vissersplaats ligt die eigenlijk niet verloren zou moeten gaan. B&W wilden
daar geen supermarkt hebben, nadat onderzoek had uitgewezen dat dit klanten uit
het centrum zou trekken. Inwoners van Lemmer waren trouwens een heel andere
mening toegedaan: die gaven in meerderheid aan dat ze graag de Lidl en mogelijk
ook de Aldi op die plek wilden hebben. De Lidl zelf wil al heel lang uit de Passage.
Te klein behuisd, geen mogelijkheden meer tot uitbreiding. Om die reden reizen
heel veel mensen af naar Balk waar ook een winkel van die keten staat. Ook aan
de rand van het centrum, maar met een enorm winkeloppervlakte en voldoende
parkeergelegenheid. Enfin, dat was een gegeven. </p><h3 style="text-align: left;">Rapport De Polle Lemmer</h3><p>Maar toen ging ik me eens in
het rapport verdiepen en toen kwam ik toch wel heel bijzondere zaken tegen. Het
woningbouwplan dat er al ik weet niet hoe lang ligt, is tot op heden nog steeds
niet meer dan een bord op een stuk grond. Mogelijk dat dit bord er trouwens op
dit moment niet eens meer staat. Ik heb wel fraaie tekeningen gezien, maar er
is voorlopig nog geen schep de grond in gegaan. Ook is op de desbetreffende
pagina´s van de projectontwikkelaar naar mijn idee niets te vinden over
prijzen, een startdatum of iets anders. </p><h3 style="text-align: left;">Projectontwikkelaar wil wel een supermarkt</h3><p>Dat verbaasde me niets toen ik dat
rapport eens goed ging doorspitten. Want de gemeente schrijft dat ze daar geen
supermarkt wil, maar wel extra ruimte wil geven voor woningbouw. Maar de
projectontwikkelaar wil helemaal niet dat daar meer woningen worden gebouwd
(vooral niet door anderen). Concurrentie, zo stelt ze. En juist diezelfde
huizenbouwer wil wel weer dat die supermarkt er komt. Ze laat tussen neus en
lippen dan ook nog even vallen dat ze dan dat prachtige oude gebouw waarin de
historie van Lemmer zo in ligt besloten, gedeeltelijk wil behouden. Komt die
grootgrutter er niet, dan gaat het gebouw ook plat. Aha, dat is dan toch wel
wat andere koek. Op een prachtige animatie zie ik de voormalige Houtmolen in
een nieuwe setting. Met daarbij de woorden: Een prachtige herbestemming van het industrieel erfgoed. Niet dus..........</p>Meisjehttp://www.blogger.com/profile/14763884142510676981noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3050650215226856049.post-69084545037612709832020-10-28T06:50:00.003-07:002020-10-28T06:54:44.020-07:00Geluk zit hem in een goed gevulde koelkast en een mooi interview<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0lxJVu1C82aVt8Jfc9w8zWQhS6A34RenWFnpH0PZb1BMyHrdDNaKNq4Jh_XOOs6eBHKD2iliDdE34JDHTAT-W71xCf1ltv1idPql39sxkYVLekv714h_zDgvFEtu6DcID7ajCQz7SgpQX/s2048/Gevulde+Koelkast+Meintje+Haringsma.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0lxJVu1C82aVt8Jfc9w8zWQhS6A34RenWFnpH0PZb1BMyHrdDNaKNq4Jh_XOOs6eBHKD2iliDdE34JDHTAT-W71xCf1ltv1idPql39sxkYVLekv714h_zDgvFEtu6DcID7ajCQz7SgpQX/s320/Gevulde+Koelkast+Meintje+Haringsma.jpg" width="320" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal">Het valt mij op dat mijn beroepsgroep zich wel heel goed
bewust is van de gevaren van corona. Er zijn tegenstanders van virus en
regelgeving die ons verwijten dat we weet ik veel wat voor complotten hebben
gesmeed: we hebben er voor gezorgd dat pedofielennetwerken bestaan en
klaarblijkelijk iets met dat virus te maken hebben. We hebben er voor gezorgd
dat er helemaal geen ziekenhuisbedden vol met mensen liggen. Nog even en het is
onze schuld dat er een virus is. Oh nee, want die mensen geloven niet dat er
een virus is. <o:p></o:p></p>
<h3 style="text-align: left;">Test2</h3><p class="MsoNormal">Enfin, hoe het ook zit: het merendeel van mijn directe
collega´s heeft al meerdere keren een stok in neus en keel geduwd gekregen.
Omdat we vaak op pad zijn en we ons niet kunnen permitteren om mensen te
besmetten, zo vinden we. Ook ik heb inmiddels test 2 achter de rug. Die wat
onaangenamer was dan de eerste. Deze dame telde af tot 5 terwijl ik door het
raam van de auto keel en neus moest tonen. Ik heb vervolgens een halve dag
alleen maar geniesd. Maar enfin, de test was negatief, kwam per DigiD bericht
binnen, dus dat maakte dat ik weer naar buiten mocht. <o:p></o:p></p>
<h3 style="text-align: left;">Naar de supermarkt</h3><p class="MsoNormal">Ik toog daarom vanavond voor het eerst weer naar de supermarkt
in Lemmer. Laat, want dan zijn er niet zoveel mensen. Maar ik had een week
onder een steen gelegen dus toen ik daar om kwart voor 8 aankwam, werd er al
van alles naar binnen gesjouwd. Om 8 uur alles dicht. Oh ja, vergeten. Vanwege boze mensen die dan geen alcohol meer mogen scoren. Dus ik race met beslagen brillenglazen en
briefje in de hand tussen alle schappen door. Maar zag daarna tot mijn grote
plezier dat de supermarkt verderop wel na 8 uur nog open was. Dus ook daar nog
naar binnen. </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBrxBvvKoAg1EYjkx5LmrUXEuQz5gRGYgWKtgiZfjivzuc_qmsobDNwRn0kMSWiKIhPotyyn5o2Cp2txBBjY4YXJ6kMRtYQD2GXG6Oeu8zJl3OTjZGuhjg_h5fX08PeDWhVN0YB6SBRIOA/s2048/kippensoep+Meintje+Haringsma.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBrxBvvKoAg1EYjkx5LmrUXEuQz5gRGYgWKtgiZfjivzuc_qmsobDNwRn0kMSWiKIhPotyyn5o2Cp2txBBjY4YXJ6kMRtYQD2GXG6Oeu8zJl3OTjZGuhjg_h5fX08PeDWhVN0YB6SBRIOA/s320/kippensoep+Meintje+Haringsma.jpg" width="320" /></a></div><br /><p class="MsoNormal"><br /></p><h3 style="text-align: left;">Winkelen voor kwetsbaren</h3><p class="MsoNormal">Tijdens het winkeluur voor kwetsbaren ook nog. Zoals ik ook vaak wordt gezien, omdat ik ooit ziek was. Maar waarbij ik nu denk dat ik niet zoveel zaken heb die mij extra kwetsbaar maken. Een waar genot trouwens dat winkelen tijdens zo´n uur. Met
gepaste afstand en mondkapje op inkopen zodat je er weer een week tegen kunt. </p><h3 style="text-align: left;">Ik word gelukkig van eten</h3><p class="MsoNormal">Al in de winkel werd ik gelukkig. Al die heerlijkheden in een redelijk prettige
setting. Biologische melk en roomboter, panna cotta voor lief, fruit, brood,
broodbeleg, rijst, groente, gerookte zalm, olijven, roomijs (ook alweer voor
lief), koffie, nootjes, biologische pindakaas voor de Afrikaanse stoofpot. Ik
stopte het vervolgens in koelkast en diepvries (daar waar ook biologisch vlees van de boer
ligt). Daar waar ook een pan met draadjesvlees stond en de eigen gemaakte soep met een biologische soepkip erin. En ik dacht:`Dit is geluk.` Genoeg te eten, een dak boven je hoofd en de
kachel die brandt. </p><h3 style="text-align: left;">Olga Zuiderhoek</h3><p class="MsoNormal">Toen was er vervolgens ook nog een interview met Olga Zuiderhoek op de tv. Die ik altijd immens heb bewonderd. Om haar spel, om haar manier van praten en ook wel om haar uiterlijk. Ik vind het een intrigerende vrouw. Ik zag haar met een Franse slag het graf van haar man wat opruimen, bloemen van vriendinnen in een halve plastic fles zetten en vertellen dat het monument dat hij gekregen had, helemaal niet zo groot had moeten zijn. En dat ze daar later ook kwam te liggen, maar ja dat als je dood bent dat eigenlijk ook niet zoveel uitmaakt. Maar ook dat ze van haar moeder had geleerd dat je eerst alleen moest kunnen zijn, voordat je met een ander kunt samenleven. Ik genoot. En dacht opnieuw: Ook dit is geluk. Zelfs in coronatijd. </p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<br />Meisjehttp://www.blogger.com/profile/14763884142510676981noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3050650215226856049.post-50995590053639468792020-10-26T07:03:00.004-07:002020-10-26T07:07:21.971-07:00Net als in de film<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixBpuWtgK0UPzUnAEHGyCHe7acDV1ts25JGjT140k4hmEkUIGPCzSblmM5l1B2qr_Jymyu3cKb7rW8MmIfWqK9TUF9_iPF6olCgNuv2SUVy5UtNp4FJ_UlAAX4qibi4ItWSZUMBxChdBdr/s2048/20200907_161216+%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixBpuWtgK0UPzUnAEHGyCHe7acDV1ts25JGjT140k4hmEkUIGPCzSblmM5l1B2qr_Jymyu3cKb7rW8MmIfWqK9TUF9_iPF6olCgNuv2SUVy5UtNp4FJ_UlAAX4qibi4ItWSZUMBxChdBdr/s320/20200907_161216+%25281%2529.jpg" width="320" /></a></div><br /> <p></p><p>De zon scheen, de meeuwen schreeuwden en het was gezellig.
Ik zat op een coronaproof terras bij de haven(toen er even een tijd was dat het
nog even mocht) Ik genoot. Een echtpaar kwam wat verderop zitten. Ze maakten
grapjes. Toen schoven naast me een
moeder en dochter aan. Moeder was grootmoeder van een kleindochter zo bleek al
snel. Dochter was de moeder van dat
kleinkind. </p><h3 style="text-align: left;">Telefoon op de luidspreker</h3><p>Hoe ik dat weet zullen jullie je misschien wel afvragen. Het eenvoudige
antwoord was dat we aan die waarheid niet voorbij konden. Kleindochter belde
namelijk met moeder. En die zette haar
telefoon op de speaker. En gaf toen de telefoon aan haar moeder, de grootmoeder
van de dame waarvan ik nu ongeveer de hele levensgeschiedenis ken. Het begon trouwens heel luguber. Nog voordat we wisten
wat er aan de gang was, kregen we een verhaal over vulvakanker. De meest
gruwelijke beschrijving schalde over het terras. Iedereen keek verbaasd om zich
heen. Een kankergezwel dat uit een vrouw haar edele delen groeide. Wat ernstig
genoeg is voor de betrokkene, maar waar je als derde partij nu niet echt
getuige van hoeft te worden. Of ze er wel tegen kon vroeg oma. Kleindochter
antwoordde dat ze er totaal geen moeite mee had. Wat wel wat disrespectvol
aandeed.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<h3 style="text-align: left;">Conversatie verschuift radicaal</h3><p class="MsoNormal">We kregen nog een soort van ICS verslag van de hele situatie
waarna de conversatie radicaal <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>verschoof.
Het onderwerp vriendje/man kwam namelijk ter sprake. Man/vriendje deed het niet
goed. Deed zelfs helemaal niet goed. En ze had hem de koop beloofd. Als hij
niet veranderde, was ze weg. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Dat hij het
maar goed besefte. Oma prees haar om die woorden. Dat ze het niet moest pikken:
dat hij haar nooit als een soort vuil mocht behandelen. En dat als hij dit weer
zou doen, ze het hem opnieuw moest inprenten. Maar dat hij nu toch een hele
romantische date voor haar had geregeld. Dat ze dat <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>als een goed teken moest beschouwen. Dat
vriendje/man oma in kleuren en geuren verslag had gedaan van zijn actie. Dat
dit toch leuk was. Kleindochter protesteerde. Dat oma zich niet moest laten inpalmen.
Dat als hij nog een keer de was niet deed, ze er klaar mee was. Dat zij veel
meer werkte dan hij en dat hij toch altijd zeurde. Dat ze er klaar mee was. </p><h3 style="text-align: left;">Ja kind, ja kind</h3><p class="MsoNormal">Oma
bleef maar zeggen dat ze vriendje/man toch de waarheid had gezegd en dat ze in
contact moest blijven. Dat hij toch echt niet bij haar weg wilde. Kleindochter
werd echter steeds woester en leek op het punt van het verbreken van de
relatie. Waarop oma maar bleef sussen. En kleindochter steeds woester
werd.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Het echtpaar verderop had er
inmiddels genoeg van om al die pikante details van een onbekende aan te horen.
Zij draaide zich pontificaal om en wilde net oma de mond snoeren toen ze mij
zag lachen. Zie het als een verhaal zei ik. Of een film. En u hoeft er niet
eens voor te betalen....<o:p></o:p></p>Meisjehttp://www.blogger.com/profile/14763884142510676981noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3050650215226856049.post-27432380587784515782020-10-20T11:51:00.004-07:002020-10-20T11:56:37.957-07:00Weer niet over nagedacht<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFklYnUre2U05sPAtZsC62wTNPjUFVWKIF44R9JbJJkaJ4C0kobJYLtSv81RzhDD020B-sQCPXHDHQqHPn339fe3quCjEHOBDfa8yOZ9iHvnhB2PnJOq1kU3lZXBhUL-aHP8WpSo7eRcwh/s2048/20201012_142239+%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFklYnUre2U05sPAtZsC62wTNPjUFVWKIF44R9JbJJkaJ4C0kobJYLtSv81RzhDD020B-sQCPXHDHQqHPn339fe3quCjEHOBDfa8yOZ9iHvnhB2PnJOq1kU3lZXBhUL-aHP8WpSo7eRcwh/s320/20201012_142239+%25281%2529.jpg" width="320" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal">Ik moest even snel Lemmer in, kwam van elders en wilde bij
de Chinees, onze vroegere buurman en buurvrouw parkeren. Inmiddels is dat
restaurant al jaren dicht door het jammerlijke overlijden van onze buurman,
maar in mijn beleving blijft het toch hun restaurant. </p><h3 style="text-align: left;">Waar parkeren met een uitvaart?</h3><p class="MsoNormal">Enfin, toen ik aan kwam
rijden was er net een uitvaart bezig. Die zijn al heel raar op dit moment.
Onpersoonlijk en op afstand van elkaar. Mensen stonden buiten de laatste eer te
bewijzen, maar andere mensen die dat ook wilden doen kwamen vast te zitten met
hun auto. De rouwauto zat daar een beetje raar tussen ingeklemd. Weinig
verheven zou je denken. Zeker als het gaat om het laatste wat je nog voor
iemand kunt doen.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Hoewel in de buurt van het Fedde Schurerplein nooit een
overdaad aan ruimte is geweest, kunnen mensen die naar de kerk moeten altijd
uitwijken naar het Bantegaplein. Nou ja, konden uitwijken naar het
Bantegaplein. Want er is nu helemaal geen Bantegaplein meer. </p><p class="MsoNormal"><br /></p><h3 style="text-align: left;">Grote bouwput </h3><p class="MsoNormal">Er is nu een grote
bouwput met een bordje dat er niet meer geparkeerd kan worden. Dat is ook wel
overduidelijk, overal zijn linten gespannen en staan afschermingshekken. Een
goede die daar zijn Fordje nog doorheen krijgt om een plekje op te eisen.
Enorme bouwwagens rijden bovendien af en aan op die ongelofelijk klein bemeten
ruimte. En dat zorgt voor behoorlijk gevaarlijke situaties. En dat blijft dus
gewoon zo de komende twee jaar. </p><h3 style="text-align: left;">Moloch</h3><p class="MsoNormal">Dat er een moloch gaat verrijzen is ook wel
duidelijk. Hoeveel ruimte dit plan inneemt, zie je nu pas. En daar – tussen al
die mooie oude woninkjes – verrijst dan over 2 jaar een hypermoderne
supermarkt. Een totaal overbodige supermarkt, want we hebben er al meer dan
genoeg. Had in Oosterzee de winkel overgenomen denk ik nog, omdat ze daar bijna
van de ene op de andere dag zonder eten zaten. Enfin, ondertussen moeten mensen
die hun geliefden naar hun laatste rustplaats willen brengen, blijkbaar hun
auto in datzelfde Oosterzee parkeren. Want stel je bent oud - of jong - en je wilt toch
afscheid nemen van iemand die je altijd na aan het hart ligt. Je bent niet meer
zo goed ter been of misschien ook wel, maar een plek om je auto neer te zetten
is er eenvoudigweg niet. Tenzij je naar de ijsbaan wilt lopen. Maar oh nee, die
staat in de winter onder water. Daar is ongetwijfeld weer niet over nagedacht. <span style="mso-spacerun: yes;"> Een slecht plan die supermarkt. Een heel slecht plan. Had er woningen neergezet voor ouderen. Die staan nu 6 jaar op een wachtlijst met verbrijzelde knietjes en verschrompelde heupen, maar moeten wel elke avond een trap opklimmen om in bed te belanden. Slecht dus. Heel, heel slecht. </span><o:p></o:p></p>Meisjehttp://www.blogger.com/profile/14763884142510676981noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3050650215226856049.post-78600745418128409722020-10-06T14:05:00.006-07:002020-10-06T14:05:55.089-07:00Het andere voordeel van een mondkapje<p>Toen ik 15 jaar geleden naar Bali vloog en een tussenstop
maakte in Hongkong keek ik mijn ogen uit. Niet alleen de andere wereld, maar
ook dat bijna iedereen met een mondkapje op liep, viel me op. Niemand keek er
raar van op en ze werden alleen opzij geschoven voor al dat heerlijke eten dat
geserveerd werd. Toen ik later naar Thailand reisde was het daar niet veel anders.
Mensen beschermden zich er daar mee tegen de smog.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Inmiddels zitten wij dus ook in een mondkapjesmaatschappij. De
voor- en tegenstanders buitelen over elkaar heen. Je zou er door stikken, je
zuurstof daalt zodanig dat je er een hersenbeschadiging van oploopt en ik weet
niet wat voor onzin ik allemaal voorbij heb zien komen. En ja, je kunt er heel <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>spastisch over doen dat je zo´n ding op moet
zetten. Je kunt het ook gewoon accepteren en het gewoon doen. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">En ik ben wat klaar met alle mensen die elkaar de vliegen
afvangen over waarom wel of waarom niet. Zoveel negativiteit, die alleen maar
energie kost en we schieten er volgens mij geen moer mee op. Nee, dan mijn
huisarts uit Lemmer. </p><h3 style="text-align: left;">Uitstrijkje</h3><p class="MsoNormal">Die gaf een reden die ik hier niemand wil onthouden. Het
beeld dat ik u nu even presenteer is misschien iets te veel voor zomaar een
krantenberichtje. Maar vooruit ik deel al zoveel intiems, dat dit er nog wel
bij kan. Ik moest dus een uitstrijkje. Ik ken geen vrouw die dat als hobby
heeft. Want daar lig je dan met de benen wijd terwijl er van alles in je
binnenste gebeurt. Ik geef dan ook altijd aan dat dit bij mij een `moordpartij`
is. Ja, heel overdreven waarschijnlijk. Maar wel in de hoop dat het dan snel
voorbij zal zijn. Mijn dokter is een goede uitstrijkjesmaker, maar loopt dus
met een mondkapje voor (wij als patiënt toen nog even niet, maar nu inmiddels
ook). Enfin, om me af te leiden van dat cruciale onplezierige moment waarop je onderste
regionen worden geopend, vertelt ze altijd van alles. Nu noemde ze het voordeel
van een mondkapje. Sommige vrouwen laten een scheet als ik dit doe zei ze. Door
het mondkapje ruik ik niks. Een groot voordeel zei ze ernstig. Waardoor ik
onbedaarlijk moest lachen. Maar het is natuurlijk waar. Het mondkapje beschermt
verder tegen slechte adem, je hoeft geen make-up meer op en ook andere niet zo
lekkere lichaamsgeuren worden tegengehouden. Hoezo ongemakkelijk zo´n
mondkapje? <o:p></o:p></p>Meisjehttp://www.blogger.com/profile/14763884142510676981noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3050650215226856049.post-20135976638422003822020-09-29T12:57:00.001-07:002020-09-29T12:57:08.131-07:00Van wanhoop naar succes<p> </p><p class="MsoNormal">Flink wat jaren geleden zat ik in een huiskamer in Lemmer.
Ik was gevraagd of ik een interview wilde doen met een jong paar uit Syrië, dat
uitgezet zou worden. De kerk had zich voor hen ingespannen en had hen een
tijdelijk huis aangeboden. Dat was ook niet bepaald overbodig. Ze woonden namelijk
in een ijskoude caravan op een camping en zij was hoogzwanger. De wanhoop die
ik voelde toen ik daar die kamer betrad was enorm. Bijna grijpbaar hing hij in
de lucht. Twee jonge mensen met heel veel potentie en dromen, waren gevlucht voor
een regime waarvan ze toen al wisten dat het slecht was. In en in slecht was.
En ze hoopten hier veiligheid te vinden. Maar ze vonden vooral veel
tegenwerking.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Afgelopen week mocht ik weer bij ze op bezoek. Want ze
kregen het toch voor elkaar dat ze mochten blijven. En deze keer was er iets
heel anders te zien. Succes. Maar ook vooral doorzettingsvermogen. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ze openen deze week <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>een tweede zaak of eigenlijk een derde. Want
zowel vader als moeder heeft een bedrijf dat het goed doet. Een klusbedrijf en
een kinderopvang. En nu heeft hun 21-jarige zoon inmiddels besloten om eveneens
voor zichzelf te beginnen. Hoewel hij die wanhoop van het begin niet heeft
meegekregen, heeft hij overduidelijk veel van de drive van zijn ouders
meegekregen. Want ze hebben op hun tandvlees <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>bereikt dat ze mochten blijven. En vervolgens
op datzelfde tandvlees een bedrijf opgezet dat meer dan succesvol was. En toen
nog eentje. En nu dus nummer drie, een winkel in tegels en sanitair. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Op de opmerking dat het allemaal goudzoekers zijn die hier
ons land komen bestelen, zou ik hen dan ook als tegenvoorbeeld willen stellen.
Maar ik zou ook graag eens willen laten zien hoeveel pijn en moeite het kost om
in een nieuw land helemaal vanaf nul te moeten beginnen. De taal is anders, het
klimaat is anders, de omgeving is anders, de mensen zijn anders. En als
buitenlander moet je je altijd tien keer meer bewijzen dan als inheemse
Nederlander. Des te mooier is het om te zien hoe goed dit stel en hun hele
gezin het heeft gedaan. Nog mooier is dat ze er niet bitter door zijn geworden.
Gewoon doorwerken is hun devies en niet opgeven. Nooit opgeven. En daarvoor
neem ik mijn petje af. En maak ik een hele diepe buiging. <o:p></o:p></p>Meisjehttp://www.blogger.com/profile/14763884142510676981noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3050650215226856049.post-45635068587305855372020-09-22T15:21:00.002-07:002020-09-23T02:49:33.529-07:00De rookpaal bij het zwembad<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjc5fF5Flw8BLlO_Rh4N7MiipciSaFG_Brgxmuqf1UPor4ziJ4Yuta9Sz7ktpytsOlfVQ4xnOFEp5bFT05PncuImsRMAoW40XDAoNlJMBmyMisHEl9zW_vaaoDSWGAYudErpt27_n8TYPcn/s1920/Foto+Pixabay.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="1920" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjc5fF5Flw8BLlO_Rh4N7MiipciSaFG_Brgxmuqf1UPor4ziJ4Yuta9Sz7ktpytsOlfVQ4xnOFEp5bFT05PncuImsRMAoW40XDAoNlJMBmyMisHEl9zW_vaaoDSWGAYudErpt27_n8TYPcn/s320/Foto+Pixabay.jpg" width="320" /></a></div><br />Net als andere mensen heb ik zo mijn gevoeligheden. Momenteel
zijn daar genoeg van te vinden in het anti-coronakamp. Mensen komen daar met
kreten die ik echt niet begrijp. Nu weer influencers die schreeuwen dat ze niet
meer meedoen. Die doodgoeie Gommers die ik graag als surrogaat vader zou
hebben, pakte het goed aan en gaf aan graag in gesprek met hen te gaan.<p></p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<h3 style="text-align: left;">Angstige week</h3><p class="MsoNormal">Naast het anti-coronakamp heb ik natuurlijk nog wel andere
zaken waar ik me aan stoor. Of misschien is storen het juiste woord niet eens.
Ik begrijp het niet. In dit geval behoeft dat enige uitleg. Ik heb er een
angstige week opzitten. Wie ooit kanker heeft gehad, denkt bij ieder signaal
dat het zich weer openbaart. Ik had een niet zo goede uitslag gekregen van het
bevolkingsonderzoek. In een ander deel van mijn lichaam bevonden zich
´onrustige´ cellen. Toen ik vertelde dat ik borstkanker heb gehad en dat mijn
moeder is overleden aan longkanker en mijn vader aan nierkanker, zag ik de arts
wat bedenkelijk knikken. </p><h3 style="text-align: left;">Rook je ook?</h3><p class="MsoNormal">Direct daarop vroeg ze of ik ook rookte. Nee, zei ik. Wat
ik er niet bij zei was dat ik het beeld van mijn stervende ouders nooit meer
van mijn netvlies krijg. Dat de bizarre situatie van het verlies van je beide
ouders binnen 3 weken eigenlijk niet te doen is. Dat ik het gegil van mijn
moeder omdat de kanker haar botten volledig had doorgevreten nog steeds
wekelijks hoor. Dat het beeld van mijn volledig uitgemergelde vader het beeld
van wie hij daarvoor was volledig heeft verdrongen. En ja, hun kanker kwam heel
waarschijnlijk omdat ze rookten. Een verslaving die ze ontwikkelden toen ze nog
tieners waren en de gedachten over roken nog heel anders waren. Ik vond en
vind het smerig dat roken. Maar ik ben vooral bang dat mensen die dat nog
steeds doen hetzelfde lot beschoren zal zijn als mijn ouders. En dat is een
schrikbeeld. <o:p></o:p></p>
<h3 style="text-align: left;">Rookpaal bij zwembad in Lemmer</h3><p class="MsoNormal">Dat brengt me bij de rookpaal bij ons plaatselijke zwembad
in Lemmer. Die stond er opeens uit het niets. Lekker roken nadat je een
kilometer gezwommen hebt of zo, zo´n soort idee. En het is ongetwijfeld
belerend van me dat ik vind dat zo´n paal daar in ieder geval niet hoort te
staan. Omdat het iets aanmoedigt dat verdorie mensenlevens kost. En dat
aangeeft dat sport en roken samen zouden gaan. Terwijl in feite niets samengaat
met roken. Misschien kan die lieve Gommers daar ook eens over in gesprek met de heren en dames van het zwembad. Dat kan hij namelijk goed. En oh ja, de onrustige cellen bleken toch aardig kalm te zijn. Na wat onplezierige onderzoekjes bleken ze toch heel rustig en mag ik over een jaartje weer terug komen. En dat is op meer dan 1 gebied aangenaam. Want komt er weer een tweede Coronagolf (of eigenlijk is hij er al heb ik begrepen) dan ben ik bang dat weer heel veel mensen voor dit soort zaken weer niet terecht kunnen in het ziekenhuis. En dat zien die influencers ook niet ben ik bang. <o:p></o:p></p>Meisjehttp://www.blogger.com/profile/14763884142510676981noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3050650215226856049.post-63458536723922523512020-08-25T12:45:00.004-07:002020-08-25T12:51:12.200-07:00Een schreeuw om hulp?<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdJXSh2K5l9Tp6XSad2Y-2ldaUrGuUOahYtQNUIR7c1klTMQNWF4mW3l099elC58DI5M727f3PSPDbXpl0xXlTAJbn3hnPwqYLeFQN3DyAV0BnJTuqyfY4H0L4ht-f_XwpOvC7ofiuMpAK/s1920/suicide-5127103_1920.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="1920" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdJXSh2K5l9Tp6XSad2Y-2ldaUrGuUOahYtQNUIR7c1klTMQNWF4mW3l099elC58DI5M727f3PSPDbXpl0xXlTAJbn3hnPwqYLeFQN3DyAV0BnJTuqyfY4H0L4ht-f_XwpOvC7ofiuMpAK/s640/suicide-5127103_1920.jpg" width="640" /></a></div><p></p><p class="MsoNormal">Heb je zelfmoordgedachten? Je bent niet de enige. Praat er
over. Alsof dit stuk geschreven moest worden, bleef die boodschap maar voorbij
komen. Durf ik er over te schrijven vroeg ik me af? Het laatste taboe te
doorbreken?</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><br /></p><h3 style="text-align: left;">Zelfdoding</h3><p class="MsoNormal">Ik wist het niet, maar het moest eruit. Want eerder sprak ik
bij een hulpverlener in deze gemeente mijn angst uit over iemand die met die
gedachte rondliep. Ze liep er niet alleen mee rond, er was ook daadwerkelijk
actie geweest. En misschien was het een halfslachtige poging, maar niettemin
een poging. De hulpverlener liet me weten dat het vaak een schreeuw om hulp is
en dat het wel goed zou komen. En maakte er verder niet zoveel van. En dat vond
ik veel te kort door de bocht. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ik voelde
me bovendien niet serieus genomen. Ik voelde dat zij niet serieus werd genomen.
Hoezo, een schreeuw om hulp dacht ik? </p><h3 style="text-align: left;">Totale ontreddering</h3><p class="MsoNormal">Een aantal mensen uit mijn leven heeft
het niet alleen bij een poging gelaten, maar slaagde daar ook daadwerkelijk in.
De ontreddering die ik daarbij voelde was immens. Groter dan bij een `normale`
dood terwijl dat vaak al nauwelijks te behapstukken is. Bovenal vond ik het
voor degene in kwestie het meest eenzame proces ooit. Want zelfdoding doe je
niet omringd door anderen, dat gebeurt in eenzaamheid. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">En ik ben er zeker van dat veel anderen dit ook zo voelen.
Als je man of vrouw, dochter of zoon, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>oom of tante, broer of zuster, vader of moeder
of vriend of vriendin het leven niet langer zag zitten en die laatste actie
daadwerkelijk heeft ondernomen, is dat niet te bevatten. Vaak zullen de nabestaanden
zich afvragen of zij iets hadden kunnen doen om dit te voorkomen. Of ze blijven
zelf getraumatiseerd achter om datgene wat ze hebben moeten aanschouwen. </p><h3 style="text-align: left;">Begrip </h3><p class="MsoNormal">Niet
dat er soms geen begrip is voor groot geestelijk lijden. Maar waarbij die
zelfverkozen dood toch in alle gevallen een enorme impact heeft gehad. En als
we eerlijk zijn weten we bijna altijd wel bij wie de dood zelf verkozen was.
Zo´n tijding gonst door een dorp. Alsof we het allemaal niet kunnen bevatten.
Of om het te bezweren. Laat het ons niet gebeuren. Dat soort werk. In de
gevallen dat er ´alleen` een dreiging is, is er vaak veel stil verdriet. Want
hoe deal je met iemand die zo diep zit, dat je nooit weet of je hem of haar de
volgende keer levend aantreft? Dat je je bij elke stap bewust bent dat het kan,
altijd alert en op de toppen van je zenuwen. En dat, dat zou de hulpverlening
toch minimaal moeten weten. <o:p></o:p></p>Meisjehttp://www.blogger.com/profile/14763884142510676981noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3050650215226856049.post-22330100910733064112020-08-11T13:47:00.000-07:002020-08-11T13:47:03.219-07:00Willekeur<p> </p><p class="MsoNormal">In het begin van de coronacrisis was ik woest op een groep
jongelingen die het niet kon laten om ondanks het verbod toch een feestje te
bouwen. De jongeren hebben het geweten, want de politie stond al snel bij ze op
stoep (zo kwam ik er ook achter) en ze moeten het doen met een fikse bekeuring
en ook nog een strafblad als ik het wel heb. </p><p class="MsoNormal"><br /></p><h3 style="text-align: left;"><b>Dom om samen te scholen</b></h3><p class="MsoNormal">Dat het dom is om met een hok vol
mensen samen te gaan scholen, vind ik overigens nog steeds. Maar ik hoor steeds
vaker dat ik dat niet meer mag zeggen. We moeten onze jongeren met fluwelen
handschoentjes aanpakken. Want een jaar niet feesten is voor hen als een eeuw. Ik
ben natuurlijk een oude muts, maar ik denk dat je ook jongeren best mag wijzen
op een solidariteitsprincipe. Wat zij doen heeft beslist effect op ouders,
grootouders, kwetsbare andere jongeren, kwetsbare kinderen en ga zo maar door. </p><h3 style="text-align: left;">Solidariteit</h3><p class="MsoNormal">In Aziatische landen is dat gevoel voor de ander er wel, waarom zou dat hier
dan niet kunnen zijn? Omdat we strontverwend zijn met z´n allen en ook de jeugd
denkt dat alles wat ze wil, ook moet? Dat denk ik namelijk. Enfin, dit zal wel
helemaal de verkeerde toon zijn, ik moet ongetwijfeld heel veel begrip hebben
voor jongeren die denken dat het einde van de wereld nabij is nu ze niet naar
de disco (heet dat tegenwoordig nog zo?) kunnen. Maar ik heb dat begrip niet en
vind dat zij juist degenen moeten zijn die na moeten denken.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<h3 style="text-align: left;">Willekeur</h3><p class="MsoNormal">Maar wat me nog meer tegen de borst stuit is de enorme
willekeur. Onlangs stond een plaatje van een hossende groep op een boot in het
centrum van Lemmer prominent in een dagblad. Ze hadden het zo gemist en hun
leven was zo vreselijk, zeiden ze. Nu zag het er niet bepaald vreselijk uit,
maar was het lawaai en de overlast die ze veroorzaakten wel vreselijk. Want ze
schoolden niet alleen samen, ze maakten mensen ook gek met hun veel te harde
muziek, de troep die ze in het water keilden en hun gedrag. En ja, ze waren een
coronagevaar. Door met tig jongelui op een boot te staan met misschien
anderhalve centimeter er tussen. Maar ze kregen een podium doordat ze mochten
ventileren hoe erg ze het hadden. Bij de krant, bij de politie of gemeente. Niks
bonnenboekje en een flinke prent. Beloning voor slecht gedrag zeg maar. Dus dan
denk ik dat die andere jongeren hun boete nu ook gewoon kunnen verscheuren? <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>Meisjehttp://www.blogger.com/profile/14763884142510676981noreply@blogger.com0