Vorige week werd door de politiek van onze gemeente
besproken wat we aan moeten met het tekort aan woningen. Dat tekort is
opvallend geworden door het grote aantal statushouders. Zij moeten van de
regering binnen zoveel tijd een woning hebben, of de gemeente wordt gestraft en
moet flink betalen. Het punt is alleen, die woningen zijn er helemaal niet. Een
op de vijf huizen gaat nu al naar statushouders, maar dat is veel te weinig.
Bovendien staan ook de -ik noem het maar
de oorspronkelijke bewoners - op een wachtlijst voor woningen. En die moeten
daardoor lang wachten. Dat moesten ze al, maar dat moet nu nog langer.
Je verhuist alleen als je naar een beter huis wilt
De
woningcorporatie vindt dat overigens betrekkelijk: volgens hen is de wachtlijst
niet representatief. Mensen die alleen in een bepaald huis willen, maken de
lijst lang. Beetje raar, want wil niet iedereen in een huis om zich te
verbeteren? Je gaat tenslotte niet verhuizen naar een huis of buurt waar het
nog slechter is.
Achterstandsbuurt
Rinze Visser, onze plaatsgenoot en politicus liet bovendien
weten dat met name in de achterstandswijken statushouders werden gehuisvest.
Dat woord mocht hij niet in de mond nemen van mensen die waarschijnlijk in een
dure koopwoningenwijk wonen. Achterstandswijken bestaan niet volgens die andere
politicus. Ik heb nieuws voor hem, die zijn er wel. Wij wonen er in eentje. Het zijn wijken waar problemen zijn, waar mensen een laag inkomen hebben, en/of een groot aantal geen werk heeft, waar het merendeel laag opgeleid is en waar nu niet direct de weelde van afstraalt. En dat, dat is allemaal van toepassing op onze wijk. En
in die achterstandswijk, wonen inderdaad ook allemaal statushouders. Uit Syrië,
Eritrea en uit landen waar wij de herkomst niet van weten. Niet dat wij het erg
vinden dat die mensen om ons heen wonen, ze horen er gewoon bij. Maar nu er
andere plannen zijn voor de opvang, zou het wel fijn zijn dat deze mensen ook
in andere wijken een thuis vinden. En dat de politiek en de woningcorporaties
niet langer hun ogen sluiten voor de dagelijkse realiteit waarin wij wel elke
dag leven, samen met onze nieuwe medelanders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten