maandag 27 januari 2020

Bijzondere chauffeur zonder tijdschema en een fietsenstalling zonder dak



Vervoer. In onze gemeente is het niet zo heel eenvoudig om van A naar B te komen als je geen auto hebt en op een plek moet zijn die niet aan een openbaar vervoer route ligt. Sowieso is het niet eenvoudig om ergens te komen, want zoveel bussen vertrekken er niet uit ons schone dorp en nog minder uit het achterland. Toch probeer ik het: voor het milieu, maar ook omdat ik vind dat met z´n allen in een bus zitten eigenlijk veel economischer is dan alleen in een auto.

9292ov en buspaal vermeldt andere tijden

Helaas was mijn laatste ritje vanaf Lemmer niet bepaald een succes. Ik dacht er goed aan te doen om op te stappen in mijn eigen buurt en dan door te kunnen naar het ´station.´ Je kunt het amper een station noemen, maar goed. Er staan wachthokjes, er staat een oplaadpaal en er staan zo nu en dan bussen. Alleen was er in de straat waar ik moest opstappen geen bus te bekennen. Op 9292ov stond een tijd vermeld en ik stond keurig ruimschoots voor die tijd te wachten. Met mij een aantal mensen die net Nederlandse taalles hadden gehad. We kletsen wat en we werden ook wat zenuwachtig. We moesten namelijk allemaal de Qliner halen die ons naar of wel Joure, Heerenveen of Groningen moest brengen. Apart detail was trouwens wel dat op de paal met de bustijden hele andere tijden vermeld stonden dan op 9292ov.

Zenuwachtig

We werden zenuwachtig, daar bij die paal. Allemaal hadden we wel ergens een afspraak. Maar hoeveel nervositeit we ook ten toon spreidden, er kwam geen bus. Toen de Qliner al bijna op het punt stond om te vertrekken, kwam eindelijk de bus aangereden. Heel kalm. De dames van de taallessen keken me vragend aan. Of ik alsjeblieft kon vragen of hij kon bellen met die bus. Zelf durfden ze dat niet. Dus ik vraag de buschauffeur of hij de Qliner wil bellen, omdat hij echt veel te laat is. Het antwoord verbaast me nog steeds: dat hij geen idee had hoe laat hij eigenlijk bij deze bushalte moest zijn en ook niet hoe laat op het station. Hij was wel zo aardig om te bellen trouwens en mochten daardoor toch mee. De volgende keer maar op de fiets naar het station dacht ik nog, maar toen zocht ik naar die fietsenstalling die toch net was uitgebreid. Dat is dus gewoon een stukje van het gebied met fietsenrekken. Geen overkapping, geen bescherming voor je stalen ros. En ook dat verbaasde me op een dag waarvan ik dacht dat ik niet verbaasder kon zijn.

maandag 20 januari 2020

Zingen en herdenken

Zingen en herdenken. Ze lijken niet echt een connectie te hebben, maar ik moest er deze week toch aan denken. Ik kan trouwens niet zingen. Ik doe het wel: stiekem onder de douche. Of met lief. Want hij vindt ook dat ik niet kan zingen, maar we vinden het wel leuk om samen te zingen. In een koor zing je met heel veel mensen.


Vaak zijn dat mensen die ook allemaal goed kunnen zingen en wiens stem een benaming heeft. Een bas of een bariton. Een eerste of tweede stem. Maar er zijn ook koren waarbij het vooral om het plezier gaat. En dat ook nog een doel dient. Zo´n koor is er nu. Intercultureel of zo heet het. Samen met mensen van allerlei pluimage Nederlands zingen. Goed voor de integratie. Goed voor samen zijn. Goed voor het Nederlands voor nieuwe Nederlanders. En gewoon gezellig.

Holocaust monument

 Een geweldig idee vind ik, maar ik linkte het ook aan iets groters. Woensdag is er in Lemmer een monument onthuld voor al die mensen die zijn vermoord tijdens de holocaust in Nederland. 104.000 mensen, vooral Joodse mensen worden daarmee herdacht. Mensen die een vreselijk einde kregen, die om hun Joods zijn (of homo zijn of op een andere manier anders zijn) op de meeste gruwelijke manieren werden omgebracht. Mijn voormalig hoofdredacteur was Joods. Op één van zijn feestjes zagen we de wrange werkelijkheid van die holocaust. Uitgedunde families. Kinderen zonder (levende) ouders. Mensen die nog steeds zochten naar familieleden. Mensen met een trauma. Een enorm trauma.

Verbroedering

Toen ik dacht aan het koor dacht ik ook aan verbroedering. Dat als je elkaar leert kennen op een persoonlijk niveau dat je dan misschien niet in staat bent om iemand een gaskamer in te jagen. Dat je dan niet in staat bent om iemand met een pistoolschot van zijn leven te beroven. Dat je dan de ander als mens ziet. Hoe het kan dat hele volksstammen die empathie dus klaarblijkelijk niet meer voelen, heeft me altijd bevreemd. Natuurlijk heb ik ook geschillen met mensen. Of wordt het nooit dikke liefde tussen mij en bepaalde anderen. Maar om ze dan het leven te benemen is van een heel ander kaliber. Misschien als de wereld samen zou gaan zingen, je de emoties van de ander naast je voelt, je die gevoelens samen kunt delen dat het dan kan. Want in de basis zijn we allemaal gelijk.  Samen´Mag ik dan bij jou´ zingen bij dat monument  dan maar?

maandag 6 januari 2020

Ada


Een meer dan bubbelende persoonlijkheid. Dat was Ada Beljon ten voeten uit. In de kleedkamer van ons gymlokaal van de Mavo in Lemmer - toen we nog hele jonge tieners waren -  vertelde ze altijd de spannendste verhalen. Over de liefde, het leven, uitgaan en nog veel meer. Ada hield van het leven, zoveel was wel duidelijk. En het leven hield van haar.

Sprankelend

Jaren later toen we al lang geen tiener meer waren, was ze overigens nog even sprankelend. Maar er was ook een serieuzere toon bij gekomen.  Met name als het over man en kinderen ging. Uit haar verhalen die we hadden, kon ik opmaken dat ze die het liefst om zich heen had. Maar ook dat haar hart klopte voor iedereen die daar in zat. En dat waren er velen.

Ze leek nog een meisje

Het leek verder alsof de tijd geen vat op haar had gekregen. In de vijftig leek ze nog altijd op dat meisje van toen. Met die schalkse blik in de ogen, het figuur van het tienermeisje en dat hele expressieve gezicht was ze een weldaad om naar te kijken. Haar gulle lach bleef ze ook kwistig rondstrooien.

Hoe ga je om met je ziekte?

Een nare ziekte veranderde veel. We hadden er regelmatig contact over als lotgenoten. Wat doe je wel en wat doe je niet? Behandelingen, zienswijzen, je levensinstelling, alternatieve behandelingen, reguliere behandelingen, gezond leven. Ze stuurde een keer een berichtje toen ze net een chemo had gehad. De zon scheen, ze had een kopje koffie en van beide genoot ze zo intens. Wie dat kan midden in zo'n kuur is een levenskunstenaar. Maar we hadden het ook over de zwarte kanten van behandelingen en de ziekte. Hoe depressief je kunt worden van de middelen en dat de angst je zo in je greep kunt hebben.  Niets menselijks was ook haar vreemd.

Het leven omarmen

In alles koos Ada bewust en dat vond ik bewonderenswaardig. En ze besloot het leven nog meer dan daarvoor in zijn volledigheid te omarmen. Maar ook om belangrijke keuzes te maken. Ze deed bepaalde dingen niet meer, omdat die haar gezondheid konden schaden. Ze deed andere dingen juist wel omdat die goed voor je gezondheid zijn. En ze zei zaken vaarwel waarvan iedereen die ziek wordt zegt dat hij of zij die vaarwel gaat zeggen. Velen worden toch weer in gehaald door de waan van de dag. Ada niet (of minder) en ze ging er helemaal voor.

Het leven vieren

Op foto´s zag ik verder vooral iemand die het leven vierde. Met de mensen die ze liefhad. En ze bleef haar eigen koers varen en deed wat zij dacht dat voor haar het beste was. Zo stond ze een keertje bij ons op de yogamat en liet al snel na de les weten niet terug te komen. Dit is niks voor mij, verklaarde ze. Ik moet intensiever bezig zijn. Ergo: Geen tijd te verliezen.
Het leven dat ongetwijfeld nog steeds van haar hield, moest het onlangs helaas afleggen tegen die nare agressieve ziekte. En dat was veel te snel en veel te jong.