Vervoer. In onze gemeente is het niet zo heel eenvoudig om van A naar B te komen als je geen auto hebt en op een plek moet zijn die niet aan een openbaar vervoer route ligt. Sowieso is het niet eenvoudig om ergens te komen, want zoveel bussen vertrekken er niet uit ons schone dorp en nog minder uit het achterland. Toch probeer ik het: voor het milieu, maar ook omdat ik vind dat met z´n allen in een bus zitten eigenlijk veel economischer is dan alleen in een auto.
maandag 27 januari 2020
Bijzondere chauffeur zonder tijdschema en een fietsenstalling zonder dak
Vervoer. In onze gemeente is het niet zo heel eenvoudig om van A naar B te komen als je geen auto hebt en op een plek moet zijn die niet aan een openbaar vervoer route ligt. Sowieso is het niet eenvoudig om ergens te komen, want zoveel bussen vertrekken er niet uit ons schone dorp en nog minder uit het achterland. Toch probeer ik het: voor het milieu, maar ook omdat ik vind dat met z´n allen in een bus zitten eigenlijk veel economischer is dan alleen in een auto.
maandag 20 januari 2020
Zingen en herdenken
Zingen en herdenken. Ze lijken niet echt een connectie te hebben, maar ik moest er deze week toch aan denken. Ik kan trouwens niet zingen. Ik doe het wel: stiekem onder de douche. Of met lief. Want hij vindt ook dat ik niet kan zingen, maar we vinden het wel leuk om samen te zingen. In een koor zing je met heel veel mensen.
Vaak zijn dat mensen die ook allemaal goed kunnen zingen en wiens stem een benaming heeft. Een bas of een bariton. Een eerste of tweede stem. Maar er zijn ook koren waarbij het vooral om het plezier gaat. En dat ook nog een doel dient. Zo´n koor is er nu. Intercultureel of zo heet het. Samen met mensen van allerlei pluimage Nederlands zingen. Goed voor de integratie. Goed voor samen zijn. Goed voor het Nederlands voor nieuwe Nederlanders. En gewoon gezellig.
Vaak zijn dat mensen die ook allemaal goed kunnen zingen en wiens stem een benaming heeft. Een bas of een bariton. Een eerste of tweede stem. Maar er zijn ook koren waarbij het vooral om het plezier gaat. En dat ook nog een doel dient. Zo´n koor is er nu. Intercultureel of zo heet het. Samen met mensen van allerlei pluimage Nederlands zingen. Goed voor de integratie. Goed voor samen zijn. Goed voor het Nederlands voor nieuwe Nederlanders. En gewoon gezellig.
Holocaust monument
Een geweldig idee vind ik, maar ik linkte het ook aan iets groters. Woensdag is er in Lemmer een monument onthuld voor al die mensen die zijn vermoord tijdens de holocaust in Nederland. 104.000 mensen, vooral Joodse mensen worden daarmee herdacht. Mensen die een vreselijk einde kregen, die om hun Joods zijn (of homo zijn of op een andere manier anders zijn) op de meeste gruwelijke manieren werden omgebracht. Mijn voormalig hoofdredacteur was Joods. Op één van zijn feestjes zagen we de wrange werkelijkheid van die holocaust. Uitgedunde families. Kinderen zonder (levende) ouders. Mensen die nog steeds zochten naar familieleden. Mensen met een trauma. Een enorm trauma.Verbroedering
Toen ik dacht aan het koor dacht ik ook aan verbroedering. Dat als je elkaar leert kennen op een persoonlijk niveau dat je dan misschien niet in staat bent om iemand een gaskamer in te jagen. Dat je dan niet in staat bent om iemand met een pistoolschot van zijn leven te beroven. Dat je dan de ander als mens ziet. Hoe het kan dat hele volksstammen die empathie dus klaarblijkelijk niet meer voelen, heeft me altijd bevreemd. Natuurlijk heb ik ook geschillen met mensen. Of wordt het nooit dikke liefde tussen mij en bepaalde anderen. Maar om ze dan het leven te benemen is van een heel ander kaliber. Misschien als de wereld samen zou gaan zingen, je de emoties van de ander naast je voelt, je die gevoelens samen kunt delen dat het dan kan. Want in de basis zijn we allemaal gelijk. Samen´Mag ik dan bij jou´ zingen bij dat monument dan maar?maandag 6 januari 2020
Ada
Een meer dan bubbelende persoonlijkheid. Dat was Ada Beljon
ten voeten uit. In de kleedkamer van ons gymlokaal van de Mavo in Lemmer - toen
we nog hele jonge tieners waren -
vertelde ze altijd de spannendste verhalen. Over de liefde, het leven,
uitgaan en nog veel meer. Ada hield van het leven, zoveel was wel duidelijk. En
het leven hield van haar.
Sprankelend
Jaren later toen we al lang geen tiener meer waren, was ze
overigens nog even sprankelend. Maar er was ook een serieuzere toon bij
gekomen. Met name als het over man en
kinderen ging. Uit haar verhalen die we hadden, kon ik opmaken dat ze die het
liefst om zich heen had. Maar ook dat haar hart klopte voor iedereen die daar
in zat. En dat waren er velen.
Ze leek nog een meisje
Het leek verder alsof de tijd geen vat op haar had gekregen.
In de vijftig leek ze nog altijd op dat meisje van toen. Met die schalkse blik
in de ogen, het figuur van het tienermeisje en dat hele expressieve gezicht was
ze een weldaad om naar te kijken. Haar gulle lach bleef ze ook kwistig
rondstrooien.
Hoe ga je om met je ziekte?
Een nare ziekte veranderde veel. We hadden er regelmatig
contact over als lotgenoten. Wat doe je wel en wat doe je niet? Behandelingen,
zienswijzen, je levensinstelling, alternatieve behandelingen, reguliere
behandelingen, gezond leven. Ze stuurde een keer een berichtje toen ze net een
chemo had gehad. De zon scheen, ze had een kopje koffie en van beide genoot ze
zo intens. Wie dat kan midden in zo'n kuur is een levenskunstenaar. Maar we
hadden het ook over de zwarte kanten van behandelingen en de ziekte. Hoe
depressief je kunt worden van de middelen en dat de angst je zo in je greep
kunt hebben. Niets menselijks was ook
haar vreemd.
Het leven omarmen
In alles koos Ada bewust en dat vond ik bewonderenswaardig.
En ze besloot het leven nog meer dan daarvoor in zijn volledigheid te omarmen.
Maar ook om belangrijke keuzes te maken. Ze deed bepaalde dingen niet meer,
omdat die haar gezondheid konden schaden. Ze deed andere dingen juist wel omdat
die goed voor je gezondheid zijn. En ze zei zaken vaarwel waarvan iedereen die
ziek wordt zegt dat hij of zij die vaarwel gaat zeggen. Velen worden toch weer
in gehaald door de waan van de dag. Ada niet (of minder) en ze ging er helemaal
voor.
Het leven vieren
Op foto´s zag ik verder vooral iemand die het leven vierde.
Met de mensen die ze liefhad. En ze bleef haar eigen koers varen en deed wat
zij dacht dat voor haar het beste was. Zo stond ze een keertje bij ons op de
yogamat en liet al snel na de les weten niet terug te komen. Dit is niks voor
mij, verklaarde ze. Ik moet intensiever bezig zijn. Ergo: Geen tijd te
verliezen.
Het leven dat ongetwijfeld nog steeds van haar hield, moest
het onlangs helaas afleggen tegen die nare agressieve ziekte. En dat was veel
te snel en veel te jong.
Labels:
Ada Beljon,
Ada Vogel,
overleden,
sprankelend,
Ziekte
Abonneren op:
Posts (Atom)