Een stok(je) in je neus

Laat je testen zeiden de hoge heren en de experts. Dan weten we tenminste wie er besmet is en wie niet. Met een neus die meer drupte dan niet, leek het me een goed plan. Ook de pijn achterin mijn keel leek me een signaal te kunnen zijn. Dus ik bleef netjes thuis, maakte een afspraak en moest toen best lang wachten op het moment dat ik mocht komen. Toen ik parkeerde stapte een piepjong meisje uit de auto naast me. Ze was met haar moeder. Had een mondkapje voor en liep naar het testgebouw. Waarvan acte.

Zal ik wel of niet

Daar in zo´n grote hal allemaal dames in een soort robotuitrusting. En voor me een dralende vrouw. Hoe ver gaat dat stokje in je neus? Doet het erg zeer? Zal ik het wel doen of niet? Ik dacht, mens loop toch door en laat het gewoon doen. Hoe sneller je dat doet, hoe eerder het voorbij is. En hoe sneller het voor mij ook voorbij is.

Onaangenaam

Ik kreeg een buisje en een folder mee naar een alleraardigste mevrouw in zo´n blauw pak en een kap rond haar hoofd. Ze worstelde met haar handschoenen. En had het warm volgens mij. Zegt u maar wat ik moet doen zei ik. Ze legde het uit. Ook dat het wel even onaangenaam kon zijn. Maakt niks uit zei ik. Ik heb chemo´s gehad, zo erg zal het vast niet zijn. Wat misschien heel ongepast was om te zeggen.

Het ene neusgat wilde niet

Eerst ging de wattenstaaf diep in mijn keel in de hoekjes. Daarna in de neus. Het ene neusgat wilde niet. Dat zat wat dicht. Dat voelde ik ook. Dan de andere maar. Dat ging beter. Het was inderdaad wat onaangenaam, maar ach het was ook zo voorbij. Dank u zei ik. Dat u dit toch maar doet. Met gevaar voor eigen gezondheid.

Thuisblijven en afwachten

En toen was het thuisblijven geblazen en het verlossende of niet verlossende telefoontje afwachten. Binnen 48 uur hadden ze gezegd. En hebben we dan niet gebeld, dan mag u ons bellen. Ze hadden niet gebeld binnen 48 uur. Maar ik mocht hen toch niet bellen, werd me te verstaan gegeven toen ik dan maar zelf belde. Ze bekeek ongetwijfeld de uitslag, maar controleerde alleen mijn telefoonnummer. Dat is het juiste zei ze en ze hing weer op. En dus zat ik te wachten. En te wachten. Op verlossing. Of op nog een extra week thuisblijven….

Het werd gelukkig de verlossing. Ik mag er weer uit. Maar in drukke winkels doe ik mijn mondkapje maar voor heb ik me voorgenomen. Want nog een week binnen, riskeer ik niet weer.

De gewone man

Ik ben een kind van de gewone man. En de gewone vrouw natuurlijk. Mijn ouders hebben altijd keihard gewerkt om voor ons een betere toekomst te geven. We konden goede opleidingen volgen, we kregen de kans ons te ontwikkelen. Zelf hadden ze die kans niet gehad, maar vooral mijn vader bereikte veel door avondstudie en door keihard werken. Toch bleven wij een gezin van de gewone man.

Zo gingen we vroeger eigenlijk nooit op vakantie. Ja, we gingen in een auto die was gekocht voor 50 gulden en een zak sinaasappelen de Afsluitdijk over en bleven dan een aantal dagen bij een tante van mijn moeder. Erg gezellig, daar niet van. De auto brandde trouwens halverwege die lange dijk af, maar dat terzijde. Maar het was geen vakantiepark of een buitenlandse bestemming zeg maar. Dat konden ze gewoon niet betalen. En dat gold eigenlijk voor bijna onze hele kennissen- en vriendenkring.

Uitje van de buurtvereniging was hoogtepunt van het jaar

 Het uitje van de buurtvereniging elk jaar was zo´n beetje ons hoogtepunt van het jaar.
Toen het economisch later voor iedereen wat beter werd, gingen mensen wel op vakantie. Met de tent of de caravan voornamelijk, want dat was goedkoper dan bijvoorbeeld een buitenlandse bestemming of een hotelkamer.

Laatste camping Lemmer 

Op de laatste camping die Lemmer nu nog heeft (de andere is ook al snel met het grote geld verdwenen) staan nog steeds mensen die er wel graag uit willen, maar waarschijnlijk ook niet heel fortuinlijk zijn. En dat gaat nu dus alweer veranderen. De vaste plekken waar mensen zo aan gehecht zijn weg, er chalets voor in de plaats waarschijnlijk en dan nog wat losse kampeerplekken. Die chalets zullen ongetwijfeld in handen komen van mensen met geld of organisaties met geld. Zo staan er in Delfstrahuizen recreatiewoningen die bijna 6 ton en meer kosten en die worden verhuurd voor zo´n 1300 euro per midweek. Let wel, dit is een tweede woning van iemand. En die zijn te huur. Wil je daar als simpele gewone man gebruik van maken gedurende 3 weken , dan betaal je een dikke 4000 euro voor 3 midweken. Let wel geen weken, midweken. Ook in Balk komen recreatiewoningen te staan die te koop worden aangeboden vanaf zo´n 8 ton, oplopend tot meer dan een miljoen. En geloof me, ik gun dat iemand met geld echt wel. Maar voor de gewone man blijft er zo alleen de achtertuin over. En dat kan toch niet de bedoeling zijn?

Onwillige oosterburen en belachelijk gedragende Nederlanders

Jullie aanpak is hemels las ik in een landelijke krant. Aan het woord toeristen die ons land aandeden. Ze zaten notabene op een camping in Leeuwarden. Ja, dacht ik, ik geloof het graag. Dat het hier hemels is. Maar ik vind hun gedrag iets minder verantwoord. Het valt me namelijk steeds vaker op dat onze Oosterburen het hier in Lemmer helemaal niet zo nauw nemen met onze regels die toch echt nog wel van toepassing zijn. De 1,5 meter lijken de dames en heren uit Duitsland niet te kennen.  Terwijl ze daar overal met een mondkapje schijnen te moeten lopen, doen ze hier net alsof ze nog nooit van Covid19 hebben gehoord.

Omver lopen

In supermarkten lopen ze de kar voorbij, maar ze lopen ons ook gewoon omver. En niet alleen in de supermarkt. Manlief en ik waren schoenen komen in een grote ketenwinkel in Lemmer. Ruimte genoeg zou je zeggen. Wurmt een man zich gewoon tussen ons in, met ongeveer een centimeter ertussen. Moet dat nou zo zeg ik tegen hem. Hij reageert niet, kijkt niet, hoort niks en komt vervolgens een minuut later nog een keer terug. Ik zeg er nog wat van, hij reageert weer niet. Later bij de kassa blijkt de man een Duitser te zijn. Daar gaat hij dan wel netjes in de rij staan, maar ik denk moet ik daar nu nog een keer iets van zeggen? Want verdorie het gaat nu redelijk goed, maar in mijn omgeving zijn er echt mensen die de ziekte gekregen hebben of waarvan een bekende van hen de ziekte heeft gehad. Dat betekent heel ziek worden, of  in quarantaine en niet meer werken of sociaal contact hebben.

Sluit de grenzen dan maar weer

Wij houden ons aan de regels, blijkbaar zien veel toeristen ons fijne waterplaatsje als een walhalla waar ze gewoon kunnen doen wat ze willen. En onder hen zitten vast mensen die echt wel ziek zijn en dat domme virus op ons over kunnen brengen. Sluit die grenzen dan maar weer denk ik, want als je niet het fatsoen kunt hebben om als gast in een ander land je daar aan te houden, dan ben je hier gewoon niet welkom. Wat ook omgekeerd geldt trouwens: als wij weer gaan reizen, verwacht ik ook dat we ons aan de regels van dat land houden. Want die taferelen van zich belachelijk gedragende jongeren uit het Gooi in Portugal en groepen in het Belgische Knokke, is me net zo goed een enorme doorn in het oog. De bevolking daar wordt door toedoen van die egoistische wezens net zo in gevaar gebracht als wij hier. Dat de wapenstok er daar dan aan te pas komt, begrijp ik heel best. Hier zal dat wel weer niet mogen, maar als je zo overduidelijk de regels aan je laars lapt, dan mag het van mij. Even een klein tikje ter correctie. Gewoon om die anderhalve meter weer in acht te nemen. En die anderhalve meter wordt dan wel door heel veel mensen betwist, ik neem liever het zekere voor het onzekere.

Een vampier op de douchewand

Een vriendin van me kreeg vorige week de schrik van haar leven. Nietsvermoedend stapte ze onder douche, greep naar de shampoo , draaide zich om en stond toen oog in oog met een monster. Het dier had zich met zijn pootjes aan de douchewand vastgeklampt, keek haar venijnig aan (of dat leek zo, ik heb me wel eens laten vertellen dat ze blind zijn) en scherpte alvast zijn puntige tanden (ook dat is een aanname, maar op de foto lijkt het toch echt alsof hij elk moment een hapje van haar wil nemen).

Monster in huis

Van schrik sprong ze uit de badkuip, kwam daarbij heel lelijk te vallen en liep de nodige verwondingen door op. Duizelig,  maar net niet buiten westen, krabbelde ze snel op met bloedend hoofd, schoot in haar ochtendjas en rende als een haas naar buiten. De buren dachten minstens dat er een seriemoordenaar aanwezig was, maar ook zij schrokken toen ze het monster aantroffen. Ooit schreef ik wel eens een artikel over hoe je deze gevleugelde vrienden weer uit je woning krijgt en dat bleek niet eenvoudig. En het blijkt dat de beesten zich wel veel vaker toegang verschaffen tot een woning.

Vleermuizenhotel

En nu verrijst er in de Schoklandstraat een heus vleermuizenhotel. Het zijn beschermde dieren, dat snap ik best. En dat ze nu ergens anders een plekje nodig hebben, begrijp ik ook nog wel. Maar daar boven op een appartementengebouw, waar neem ik aan regelmatig de raampjes openstaan? In een artikel las ik dat alleen de laatvliegers hondsdolheid overbrengen. Maar het dier bij mijn vriendin was blijkbaar zo´n laatvlieger.

Vleermuis in je woning

Laat ze gewoon met rust en dan doen ze niks, is het advies van de geleerden. Maar hoe doe je dat als er zich eentje in je badkamer of slaapkamer heeft genesteld vraag ik me af. Je staat niet echt heel lekker rustig te douchen denk ik als die kleine vampier je vanuit een hoek aan zit te staren. Dus dan wil je het dier toch echt wel weg hebben, hoe je ook voor bescherming van bedreigde diersoorten bent. Uit zichzelf gaat het dier niet weg en blijkbaar heeft hij ook nog eens niet eens zoveel ruimte nodig om binnen te komen. Bij mijn vriendin stond het raam slechts op een kiertje.

Maar misschien kunnen deze Lemster vleermuizen wel lezen. Moet Lyaemer wel een bordje in vleermuizentaal plaatsen dat ze alleen het hotel binnen mogen gaan en niet de appartementen.