dinsdag 31 maart 2015
Een groene sticker
Terwijl onze zuiderburen naar ons land afreisden wilden wij hen wel eens met een bezoekje verrassen. Ik was eerder in Berlijn en was overdonderd door de pracht en praal van de stad. Maar ook door de vriendelijkheid van de mensen. Maar Berlijn met de auto is ook ver. Heel erg ver. Uren en uren ver. Dus boekten we een hotel halverwege. Hannover bleek ook erg Duits. En erg milieubewust. Ietsjes te milieubewust voor ons.
Labels:
Duitsland,
Groene sticker,
plakkaat milieu,
voorruit
maandag 16 maart 2015
Marcel
Ik zat me net te ergeren aan alle verkiezingsretoriek,
waarmee ik per mail werd overspoeld. Partijen die voor de Provinciale Staten
verkiezingen de grootste beloften deden. Geen gaswinning meer. Gratis
identiteitskaarten. Meer werk, geen armoede. Allemaal van die onzin. Onzin? Ja,
onzin.
Want meer dan de helft van al die beloften zal nooit waar worden gemaakt. Partijen
schreeuwen die leuzen om zieltjes te winnen en als puntje dan bij paaltje komt,
gaat alles gewoon door. Zo ongeveer zat ik wat voor me uit te mopperen toen ik
werd getroffen door een opmerking.
Weer een jonge man overleden
Er is een jonge man overleden, zei mijn
thuiszorgmevrouw. Niet weer dacht ik nog. Onlangs een veel te jonge vrouw, nu
weer een jonge man. Mijn eerste gedachte was dat ik het niet meer wilde weten. Maar
toen volgde een naam. En ik kreeg een steek door mijn hart. Niet hij dacht ik.
Niet niemand, maar zeker niet hij.
RIP
Ik ging zoeken. Op Facebook is tegenwoordig
van alles te vinden en toen ik zijn mooie krullenbol voorbij zag komen en
vervolgens in een vlaag RIP zag staan wist ik voldoende. Ik vloekte voor me
uit. Mijn oude buurjongen, waar mijn broertje altijd mee speelde. Kop met
krullen, lief gezicht. Altijd als ik hem tegenkwam en we elkaar groetten, bedacht
ik me dat de partner die hem zou krijgen, een geluksvogel zou zijn. Gewoon om
zijn lieve karakter, zijn scherpe geest en ook zijn humor. Bij hem geen
onzinpraatjes. Wat je zag, was wat je kreeg. Gewoon een heel aardig mens. Een
mens dat veel en veel langer had moeten leven.
Labels:
jonge man Lemmer overleden,
Lemmer,
Marcel,
overleden
woensdag 11 maart 2015
Getrouwd
Ja we zijn getrouwd. Omdat ik opeens haast had in het leven. Omdat het voor hem niet zo normaal is om samen te zijn met een vrouw zonder dat "briefje". Want er is helemaal geen briefje. Wij waren hier tijdens de hele plechtigheid, op de familiecompound van zijn ouders kwamen meer dan 100 mensen bijeen om het huwelijk te vieren en het officieel te maken. Door samen te bidden, door de aanwezigheid van een imam. En door feest te vieren natuurlijk. En wij: wij zaten gewoon thuis. We gingen naar de markt om vis te kopen, we deden de afwas (de vaatwasser was net kapot gegaan) en toen begon het lange wachten. En toen belde Dad (Modou's vader) om te zeggen dat we getrouwd waren. Zo simpel kan het soms gaan.
maandag 9 maart 2015
Vergiftigde praatjes over Johannes de Vries
Al een paar weken gaat het gerucht dat Johannes de Vries,
ons alom gewaardeerde raadslid niet een natuurlijke dood zou zijn gestorven. Er
wordt zelfs gezegd dat zijn lichaam weer zou zijn opgegraven. En dat praatje
gaat niet alleen hier, het is zelfs doorgedrongen tot provinciale kranten.
Verdriet
Toen
ik zijn begrafenis bezocht, leek het in de verste verte niet op dat er iets
raars was gebeurd. Het was gewoon een normale begrafenis . Met een lach en een
traan. Met mensen die om hem gaven. Met mensen die lang voor hem gezorgd
hadden, met familie en vrienden en andere raadsleden. En met mooie
herinneringen en woorden aan hem.
Nagedachtenis bezoedeld
Nu lijkt zijn nagedachtenis te worden
bezoedeld. Want wie bedenkt er nu dat iemand wordt opgegraven als dat helemaal
niet het geval is? En ja, ik heb daar
onderzoek naar gedaan. De politie weet helemaal van niets. De gemeente, die
toestemming moet geven voor zo’n opgraving weet ook helemaal van niets.
Respectvolle nagedachtenis
En
zomaar met je schop naar het kerkhof stappen, om iemands lichaam daar te
verwijderen, nee dat kan dus niet. Rare praatjes over vergiftigingen doen
opeens de ronde. Vergiftigde praatjes die er niet zouden moeten zijn. Johannes was gewoon een man op leeftijd wiens
gezondheid achteruit ging. De laatste paar keren groette hij me niet meer,
waarschijnlijk gewoon omdat hij me niet meer zag. Of omdat hij zoveel moeite
had met zijn dagelijkse bezigheden. Hij was moe. Hij was oud. Dus laat hem en
zijn naasten rusten. In vrede. En in respectvolle nagedachtenis.
Locatie:
Lemmer, Nederland
Abonneren op:
Posts (Atom)