maandag 30 maart 2020

Aan de thuisfeestje jongeren die denken dat Corona niet bestaat

Dit bericht is voor de 15 jongeren die afgelopen weekend in Lemmer toch meenden een feestje te moeten vieren. Die daarop de politie op bezoek kregen en een fikse boete tegemoet kunnen zien.

Laat ik beginnen dat ik wel begrijp dat je als jongere snakt naar een feestje. Je kunt waarschijnlijk niet naar school, je bijbaantje ligt misschien op zijn gat. Je kunt verder nergens heen, want alles is dicht. Dat snap ik. Sterker nog: wij ouderen snakken inmiddels ook wel naar een feestje. Ik wil ook wel weer eens gezellig koffiedrinken met familieleden of vriendinnen. En lekker ouwehoeren onder het genot van een glaasje wijn. Maar dat kan niet. Dat mag nu niet. Punt. Uit.

Rijen doden in Italië

Wat ik dan ook niet zo goed begrijp is onder welke steen jullie de afgelopen weken hebben gelegen. Of jullie de beelden van de files van  lijkwagens in Italië niet voorbij hebben zien komen. De beelden van mensen die alleen sterven omdat er niemand meer bij ze mag. Of de beelden van al die totaal uitgeputte artsen, verpleegkundigen, ambulancemedewerkers, schoonmakers, politiemensen, thuiszorgers, brandweermensen , maar ook vakkenvullers, kassapersoneel, taxichauffeurs en al die anderen die voor ons zorgen. Misschien denk je daar niet aan als je lekker met je vrienden aan het chillen bent.

Egoïstisch

Maar dat is toch wel een ietsjepietsje egoïstisch. Ik zeg het een beetje lief, omdat ik wil dat jullie het begrijpen. Maar het is niet lief bedoeld. In al jullie onbezonnen jeugdigheid zou je moeten beseffen dat je een risico vormt voor je hele omgeving door zo´n feestje te organiseren.  En dat die omgeving ook bestaat uit je oma of opa, je vader of moeder, je tante of je oom of je buren. Ennnnn uit jezelf en die vriendjes waar je zo lekker mee zat feest te vieren.  Want hoewel jullie dus denken dat je het niet kunt krijgen, kan dat dus wel. Jongeren krijgen het veel minder en sterven er minder aan. Zeker als ze gezond zijn. Dat klopt. Maar ze zijn niet onfeilbaar of onsterfelijk. Jullie zijn dus niet onfeilbaar en onsterfelijk. Dat hebben jullie dus niet goed begrepen.

Kun je leven met de gedachte dat je opa of oma alleen sterft op een IC?

Daarnaast bestaat  er ook nog zoiets als voor elkaar zorgen. Eigenlijk is dat momenteel het allerbelangrijkste. Dat wij redelijk gezonde mensen er voor zorgen dat minder gezonde mensen hier ook doorheen komen. Vraag jezelf eens af of je zou kunnen leven met het feit dat jij er verantwoordelijk voor bent dat je opa of oma of je vader of moeder eenzaam en alleen sterft op een overvolle IC. Dat er niemand is om hun hand vast te houden. Of er geen plek meer is voor ze in het ziekenhuis. Vraag jezelf dat eens af de volgende keer dat je weer op zo´n enorm dom idee komt.

Jullie hebben je ouders volledig voor schut gezet

Daar komt ook nog eens bij dat je je ouders volledig voor schut hebt gezet. Jullie nieuws heeft de hele Nederlandse pers bereikt. Van het NOS journaal tot de Telegraaf en van de Leeuwarder Courant en Omrop Fryslân tot de site van Nu.nl. Misschien vinden jullie jezelf daardoor ook nog eens heel stoer. Moet je onze actie eens zien staan op al die media. (Als jullie die al lezen, want dan had je waarschijnlijk wel een ander besluit genomen). Vervolgens vielen alle mensen over jullie ouders heen. Die zorgden er niet voor dat jullie zulke domme dingen niet zouden doen, die pasten niet goed op. Nu ken ik jullie en je leeftijd dus niet, maar ik weet wel dat ouders je op een bepaalde leeftijd niet meer op de stoel kunnen vastbinden. Sterker nog als ze dat doen, zijn ze zelf strafbaar.

Daarnaast ben ik er bijna heilig van overtuigd dat er weinig ouders zijn die willen dat hun eigen kind zo´n domme actie onderneemt. Gewoonweg omdat ze niet willen dat hun eigen kinderen ziek worden. Maar ook omdat zij niet willen dat andere mensen ziek worden. En ze hebben jullie ongetwijfeld duizend keer op het hart gedrukt om je aan de regels te houden. Dat deden jullie niet. En nu worden zij ook nog eens met de nek aangekeken.

Ga iets doen voor een ander

Dus al met al jongens; neem alsjeblieft een andere hobby. Als je je alleen voelt of niets te doen hebt, zou je ook de boodschappen voor een oudere in de buurt kunnen doen. Of iemand zijn tuin kunnen opknappen die dat zelf niet kan doen. Voor iemand zijn raam een stukje opvoeren zodat die eenzame oudere die er nu niet uit mag ook nog wat vertier heeft. (Doe dat dan wel alleen. Jullie begrijpen nu vast wel waarom). Organiseer online een feestje en proost met elkaar voor de camera. En geef je ouders dan ook een glaasje voor al die ongein die je ze hebt door laten maken. Het is minder leuk, dat snap ik ook wel. Maar dat is het voor iedereen, we zitten tenslotte allemaal in hetzelfde schuitje.

maandag 16 maart 2020

Solidair zijn in een veranderende wereld: het moet




We hadden wel een beetje spijt. De dag na onze gezellige lunch in een klein restaurantje vrijdag vroegen we ons wel af of we dit hadden moeten doen. Het mocht. Van de regering. Van het restaurant zelf. Graag zelfs van die laatste. Want het regende afzeggingen. En we hielden afstand. 

Begroeting met de ellebogen

Deden een begroeting met onze ellebogen. Zaten meters van de paar andere gasten. Maar toch. Het knaagde een beetje. Een week eerder zaten we nog binnen 4 dagen maar liefst twee keer 6,5 tot 7 uur in een vliegtuig dat ons naar het graf van onze Afrikaanse beppe bracht. Dat was nodig, want er was veel verdriet. Lief is praktisch door haar opgevoed en dan hakt zo´n overlijden er behoorlijk in. Dus we vlogen een weekend naar Afrika. Daar in dat derdewereldland werden we overigens allemaal gecheckt met thermometer en vragenlijst over afkomst en risicolanden. Wie koorts had moest in quarantaine. Wie uit een risicoland kwam eveneens. Maar op Schiphol waren we allemaal vogelvrij en hadden we dus geen idee of er iemand met 40 graden koorts voor ons zat.  

Aan de kassa: pinnen en geen handcontact

Terug in Lemmer hingen bij de diverse kassa´s in supermarkten en andere winkels plakkaten. Liefst pinnen en zeker niet de handen van de medewerker aanraken. Dat ging nog niet zo eenvoudig.  Zelfs niet voor 1 brood, een pak melk en wat broodbeleg. Ik kan er niet aan wennen zei de een. Je mag me zelfs wel knuffelen zei de ander. Allemaal heel goed bedoeld ongetwijfeld, maar dat helpt niet om de zwakkeren te beschermen.  Want daar gaat het tenslotte om. 

Tante werd 75: geen feest

Onze Lemster tante werd 75. Dat hoort gevierd, zeker in een uitgedunde familie. Toch besloten we, dat doen we niet. Beetje keelpijn, geen idee wat dat vliegtuig had gedaan. Natuurlijk was er teleurstelling. Maar we doen het groots over zeiden we. Als iedereen weer veilig is.

Alles nog open

Op dat moment mochten zwembaden, sauna´s, restaurants, scholen en andere zaken nog open zijn. Voor een leek soms onbegrijpelijk. Niet vanuit economisch oogpunt overigens, want man man wat gaat dit betekenen voor al die bedrijven die wel kosten, maar geen inkomsten hebben nu we een total lock down hebben. Creatief zijn is misschien het toverwoord? Nu alvast bonnen verkopen voor diners, lunches, koffietjes, reizen en andere zaken en die dan na die crisis verzilveren? Of een bezorgdienst instellen die je diner bij je thuis brengt? Contactloos. 

Het is niet voor te stellen dat je niet ergens kunt gaan zitten en een bakkie bestellen, je niet in het zweet kunt werken in je sportschool of even een filmpje kunt pakken of een voorstelling kunt bekijken. Maar het moet. Voor de zwakkeren en voor al die mensen die wel alle risico´s nemen vanuit werkgebied om ons zo gezond mogelijk te houden. In liefs thuisland betekent het niet meer komen van toeristen bovendien een ramp van formaat. Geen inkomsten meer, dus nog grotere armoede. En hier kunnen we grotendeels nog rekenen op een goed gezondheidssysteem, maar daar betekent deze ziekte krijgen vaak het einde. 

Samen thuis werken: ik ben er een beetje bang voor

Lief heeft inmiddels te horen gekregen dat hij thuis moet werken. Net zoals vele anderen die dat te horen hebben gekregen. Ook dat zorgt voor een heel andere dynamiek. Ik werkte altijd al thuis en nu moeten we dus samen aan de desk zitten. Hij dacht altijd dat thuis werken vooral lekker koffie drinken betekende, maar kreeg daar gisteravond toch opeens twijfels over. Geen direct contact met je collega´s die je snel even wat kunt vragen. Niet alle apparatuur bij de hand. En bovendien je vrouw op je lip die haar eigen routine gewend is. Volgens mij wordt dat nog wat.....

maandag 2 maart 2020

Duur advies voor de camping voor de gewone mens niet nodig


De camping voor de gewone mens. Die gewone mens zijn we in principe allemaal. Althans in mijn ogen. Maar George Orwell schreef in één van zijn bekende werken  ´1984´ , maar ook in animal farm al dat de ene mens (of beest) toch wat beter is dan de ander. Of althans dat ze zo beschouwd worden door sommigen.

Lemster camping moet plaats maken

 In mijn optiek kampeert de gewone mens in zijn eigen tentje of zijn eigen caravan heel fijn op de Lemster camping waar ze vaak al heel lang staan. De arbeider die het fijn vindt om in het weekend zo naar het strand te kunnen lopen. De bewoner van het Ruhrgebied, die meer fijnstof ziet dan frisse lucht opsnuift. Die een kuiertje maakt naar het dorp. Die lang gespaard heeft voor zijn onderkomen en voor de bijbehorende kampeerplek.

Het Ooievaarsnest in Lemmer ook al verdwenen

We hadden al eerder zo´n categorie mensen op net zo´n camping: het Ooievaarsnest. Daarvoor in de plaats kwam een appartementengebouw en de campinggasten konden opzouten. Zeer tot hun onvrede. Nu worden er zeer tot onvrede van de campinggasten van de huidige camping in Lemmer, opeens ook weer allerlei plannen gesmeed. Plannen waar zij over mee mogen denken, zo stelt de gemeente. 

Geen gemeentelijke taak

Maar diezelfde gemeente heeft eerder al aangegeven dat het bestieren van een camping geen gemeentelijke taak is. Die twee lijken elkaar dus tegen te spreken. Afgelopen weekend mochten al die gasten naar een bijeenkomst komen van een bureau dat zich vervolgens over de hele materie buigt. Ik was niet bij de bijeenkomst, maar veel goeds heb ik er niet over gehoord. Bovendien ontbraken de verantwoordelijke wethouder(s) en of ambtenaren. Dat kan een goede zet zijn, zodat mensen volledig open en vrij kunnen aangeven wat zij precies willen. 

Dure bijeenkomsten zijn niet nodig

Maar eigenlijk hoef je daar geen dure bijeenkomsten voor te houden. En hoef je er ook geen dure bureaus voor in te huren. Deze mensen weten heel goed wat ze willen; zij willen gewoon hun plekje houden op deze gewone mensencamping. Ze willen niet verjaagd worden om plaats te maken voor een gelikt park met chalets (gewoon huisjes, maar die naam past natuurlijk niet op een heel nieuw park). En als er maatregelen nodig zijn om de veiligheid te verhogen, dan zal daar vast over te praten zijn. Bovendien is deze hele situatie ook ontstaan, omdat het nodige toezicht dus al die tijd blijkbaar heeft ontbroken. 

In een gemeentelijk stuk schrijft de gemeente dat de camping oorspronkelijk bedoeld was voor de eigen bewoners met een smalle beurs. Wat een farce is natuurlijk. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die in eigen dorp kamperen, maar in het algemeen zoekt men een plek elders. Gewoon om er even uit te zijn. En ja, dat geldt ook voor de ´gewone´ mens en niet alleen voor degenen die elk jaar kunnen afreizen naar Saint Tropez of een ander duur oord. Voor deze gasten is de Cote de Lemmer hun eigen goudkust en die willen ze helemaal niet verlaten. Dat kan ik met mijn gewone normale mensenverstand in 1 tel bedenken.