Geluk zit hem in een goed gevulde koelkast en een mooi interview

 

Het valt mij op dat mijn beroepsgroep zich wel heel goed bewust is van de gevaren van corona. Er zijn tegenstanders van virus en regelgeving die ons verwijten dat we weet ik veel wat voor complotten hebben gesmeed: we hebben er voor gezorgd dat pedofielennetwerken bestaan en klaarblijkelijk iets met dat virus te maken hebben. We hebben er voor gezorgd dat er helemaal geen ziekenhuisbedden vol met mensen liggen. Nog even en het is onze schuld dat er een virus is. Oh nee, want die mensen geloven niet dat er een virus is.

Test2

Enfin, hoe het ook zit: het merendeel van mijn directe collega´s heeft al meerdere keren een stok in neus en keel geduwd gekregen. Omdat we vaak op pad zijn en we ons niet kunnen permitteren om mensen te besmetten, zo vinden we. Ook ik heb inmiddels test 2 achter de rug. Die wat onaangenamer was dan de eerste. Deze dame telde af tot 5 terwijl ik door het raam van de auto keel en neus moest tonen. Ik heb vervolgens een halve dag alleen maar geniesd. Maar enfin, de test was negatief, kwam per DigiD bericht binnen, dus dat maakte dat ik weer naar buiten mocht.

Naar de supermarkt

Ik toog daarom vanavond voor het eerst weer naar de supermarkt in Lemmer. Laat, want dan zijn er niet zoveel mensen. Maar ik had een week onder een steen gelegen dus toen ik daar om kwart voor 8 aankwam, werd er al van alles naar binnen gesjouwd. Om 8 uur alles dicht. Oh ja, vergeten. Vanwege boze mensen die dan geen alcohol meer mogen scoren. Dus ik race met beslagen brillenglazen en briefje in de hand tussen alle schappen door. Maar zag daarna tot mijn grote plezier dat de supermarkt verderop wel na 8 uur nog open was. Dus ook daar nog naar binnen. 

Winkelen voor kwetsbaren

Tijdens het winkeluur voor kwetsbaren ook nog. Zoals ik ook vaak wordt gezien, omdat ik ooit ziek was. Maar waarbij ik nu denk dat ik niet zoveel zaken heb die mij extra kwetsbaar maken. Een waar genot trouwens dat winkelen tijdens zo´n uur. Met gepaste afstand en mondkapje op inkopen zodat je er weer een week tegen kunt. 

Ik word gelukkig van eten

Al in de winkel werd ik gelukkig. Al die heerlijkheden in een redelijk prettige setting. Biologische melk en roomboter, panna cotta voor lief, fruit, brood, broodbeleg, rijst, groente, gerookte zalm, olijven, roomijs (ook alweer voor lief), koffie, nootjes, biologische pindakaas voor de Afrikaanse stoofpot. Ik stopte het vervolgens in koelkast en diepvries (daar waar ook biologisch vlees van de boer ligt). Daar waar ook een pan met draadjesvlees stond en de eigen gemaakte soep met een biologische soepkip erin. En ik  dacht:`Dit is geluk.` Genoeg te eten, een dak boven je hoofd en de kachel die brandt. 

Olga Zuiderhoek

Toen was er vervolgens ook nog een interview met Olga Zuiderhoek op de tv. Die ik altijd immens heb bewonderd. Om haar spel, om haar manier van praten en ook wel om haar uiterlijk. Ik vind het een intrigerende vrouw. Ik zag haar met een Franse slag het graf van haar man wat opruimen, bloemen van vriendinnen in een halve plastic fles zetten en vertellen dat het monument dat hij gekregen had, helemaal niet zo groot had moeten zijn. En dat ze daar later ook kwam te liggen, maar ja dat als je dood bent dat eigenlijk ook niet zoveel uitmaakt. Maar ook dat ze van haar moeder had geleerd dat je eerst alleen moest kunnen zijn, voordat je met een ander kunt samenleven. Ik genoot. En dacht opnieuw: Ook dit is geluk. Zelfs in coronatijd. 

Net als in de film

 

De zon scheen, de meeuwen schreeuwden en het was gezellig. Ik zat op een coronaproof terras bij de haven(toen er even een tijd was dat het nog even mocht) Ik genoot. Een echtpaar kwam wat verderop zitten. Ze maakten grapjes. Toen schoven naast  me een moeder en dochter aan. Moeder was grootmoeder van een kleindochter zo bleek al snel.  Dochter was de moeder van dat kleinkind. 

Telefoon op de luidspreker

Hoe ik dat weet zullen jullie je misschien wel afvragen. Het eenvoudige antwoord was dat we aan die waarheid niet voorbij konden. Kleindochter belde namelijk  met moeder. En die zette haar telefoon op de speaker. En gaf toen de telefoon aan haar moeder, de grootmoeder van de dame waarvan ik nu ongeveer de hele levensgeschiedenis ken. Het begon  trouwens heel luguber. Nog voordat we wisten wat er aan de gang was, kregen we een verhaal over vulvakanker. De meest gruwelijke beschrijving schalde over het terras. Iedereen keek verbaasd om zich heen. Een kankergezwel dat uit een vrouw haar edele delen groeide. Wat ernstig genoeg is voor de betrokkene, maar waar je als derde partij nu niet echt getuige van hoeft te worden. Of ze er wel tegen kon vroeg oma. Kleindochter antwoordde dat ze er totaal geen moeite mee had. Wat wel wat disrespectvol aandeed.

Conversatie verschuift radicaal

We kregen nog een soort van ICS verslag van de hele situatie waarna de conversatie radicaal  verschoof. Het onderwerp vriendje/man kwam namelijk ter sprake. Man/vriendje deed het niet goed. Deed zelfs helemaal niet goed. En ze had hem de koop beloofd. Als hij niet veranderde, was ze weg.  Dat hij het maar goed besefte. Oma prees haar om die woorden. Dat ze het niet moest pikken: dat hij haar nooit als een soort vuil mocht behandelen. En dat als hij dit weer zou doen, ze het hem opnieuw moest inprenten. Maar dat hij nu toch een hele romantische date voor haar had geregeld. Dat ze dat  als een goed teken moest beschouwen. Dat vriendje/man oma in kleuren en geuren verslag had gedaan van zijn actie. Dat dit toch leuk was. Kleindochter protesteerde. Dat oma zich niet moest laten inpalmen. Dat als hij nog een keer de was niet deed, ze er klaar mee was. Dat zij veel meer werkte dan hij en dat hij toch altijd zeurde. Dat ze er klaar mee was. 

Ja kind, ja kind

Oma bleef maar zeggen dat ze vriendje/man toch de waarheid had gezegd en dat ze in contact moest blijven. Dat hij toch echt niet bij haar weg wilde. Kleindochter werd echter steeds woester en leek op het punt van het verbreken van de relatie. Waarop oma maar bleef sussen. En kleindochter steeds woester werd.  Het echtpaar verderop had er inmiddels genoeg van om al die pikante details van een onbekende aan te horen. Zij draaide zich pontificaal om en wilde net oma de mond snoeren toen ze mij zag lachen. Zie het als een verhaal zei ik. Of een film. En u hoeft er niet eens voor te betalen....

Weer niet over nagedacht

 

Ik moest even snel Lemmer in, kwam van elders en wilde bij de Chinees, onze vroegere buurman en buurvrouw parkeren. Inmiddels is dat restaurant al jaren dicht door het jammerlijke overlijden van onze buurman, maar in mijn beleving blijft het toch hun restaurant. 

Waar parkeren met een uitvaart?

Enfin, toen ik aan kwam rijden was er net een uitvaart bezig. Die zijn al heel raar op dit moment. Onpersoonlijk en op afstand van elkaar. Mensen stonden buiten de laatste eer te bewijzen, maar andere mensen die dat ook wilden doen kwamen vast te zitten met hun auto. De rouwauto zat daar een beetje raar tussen ingeklemd. Weinig verheven zou je denken. Zeker als het gaat om het laatste wat je nog voor iemand kunt doen.

Hoewel in de buurt van het Fedde Schurerplein nooit een overdaad aan ruimte is geweest, kunnen mensen die naar de kerk moeten altijd uitwijken naar het Bantegaplein. Nou ja, konden uitwijken naar het Bantegaplein. Want er is nu helemaal geen Bantegaplein meer. 

Grote bouwput 

Er is nu een grote bouwput met een bordje dat er niet meer geparkeerd kan worden. Dat is ook wel overduidelijk, overal zijn linten gespannen en staan afschermingshekken. Een goede die daar zijn Fordje nog doorheen krijgt om een plekje op te eisen. Enorme bouwwagens rijden bovendien af en aan op die ongelofelijk klein bemeten ruimte. En dat zorgt voor behoorlijk gevaarlijke situaties. En dat blijft dus gewoon zo de komende twee jaar. 

Moloch

Dat er een moloch gaat verrijzen is ook wel duidelijk. Hoeveel ruimte dit plan inneemt, zie je nu pas. En daar – tussen al die mooie oude woninkjes – verrijst dan over 2 jaar een hypermoderne supermarkt. Een totaal overbodige supermarkt, want we hebben er al meer dan genoeg. Had in Oosterzee de winkel overgenomen denk ik nog, omdat ze daar bijna van de ene op de andere dag zonder eten zaten. Enfin, ondertussen moeten mensen die hun geliefden naar hun laatste rustplaats willen brengen, blijkbaar hun auto in datzelfde Oosterzee parkeren. Want stel je bent oud - of jong - en je wilt toch afscheid nemen van iemand die je altijd na aan het hart ligt. Je bent niet meer zo goed ter been of misschien ook wel, maar een plek om je auto neer te zetten is er eenvoudigweg niet. Tenzij je naar de ijsbaan wilt lopen. Maar oh nee, die staat in de winter onder water. Daar is ongetwijfeld weer niet over nagedacht.  Een slecht plan die supermarkt. Een heel slecht plan. Had er woningen neergezet voor ouderen. Die staan nu 6 jaar op een wachtlijst met verbrijzelde knietjes en verschrompelde heupen, maar moeten wel elke avond een trap opklimmen om in bed te belanden. Slecht dus. Heel, heel slecht. 

Het andere voordeel van een mondkapje

Toen ik 15 jaar geleden naar Bali vloog en een tussenstop maakte in Hongkong keek ik mijn ogen uit. Niet alleen de andere wereld, maar ook dat bijna iedereen met een mondkapje op liep, viel me op. Niemand keek er raar van op en ze werden alleen opzij geschoven voor al dat heerlijke eten dat geserveerd werd. Toen ik later naar Thailand reisde was het daar niet veel anders. Mensen beschermden zich er daar mee tegen de smog.

Inmiddels zitten wij dus ook in een mondkapjesmaatschappij. De voor- en tegenstanders buitelen over elkaar heen. Je zou er door stikken, je zuurstof daalt zodanig dat je er een hersenbeschadiging van oploopt en ik weet niet wat voor onzin ik allemaal voorbij heb zien komen. En ja, je kunt er heel  spastisch over doen dat je zo´n ding op moet zetten. Je kunt het ook gewoon accepteren en het gewoon doen.  

En ik ben wat klaar met alle mensen die elkaar de vliegen afvangen over waarom wel of waarom niet. Zoveel negativiteit, die alleen maar energie kost en we schieten er volgens mij geen moer mee op. Nee, dan mijn huisarts uit Lemmer. 

Uitstrijkje

Die gaf een reden die ik hier niemand wil onthouden. Het beeld dat ik u nu even presenteer is misschien iets te veel voor zomaar een krantenberichtje. Maar vooruit ik deel al zoveel intiems, dat dit er nog wel bij kan. Ik moest dus een uitstrijkje. Ik ken geen vrouw die dat als hobby heeft. Want daar lig je dan met de benen wijd terwijl er van alles in je binnenste gebeurt. Ik geef dan ook altijd aan dat dit bij mij een `moordpartij` is. Ja, heel overdreven waarschijnlijk. Maar wel in de hoop dat het dan snel voorbij zal zijn. Mijn dokter is een goede uitstrijkjesmaker, maar loopt dus met een mondkapje voor (wij als patiënt toen nog even niet, maar nu inmiddels ook). Enfin, om me af te leiden van dat cruciale onplezierige moment waarop je onderste regionen worden geopend, vertelt ze altijd van alles. Nu noemde ze het voordeel van een mondkapje. Sommige vrouwen laten een scheet als ik dit doe zei ze. Door het mondkapje ruik ik niks. Een groot voordeel zei ze ernstig. Waardoor ik onbedaarlijk moest lachen. Maar het is natuurlijk waar. Het mondkapje beschermt verder tegen slechte adem, je hoeft geen make-up meer op en ook andere niet zo lekkere lichaamsgeuren worden tegengehouden. Hoezo ongemakkelijk zo´n mondkapje?