Een vette worst en Van der Valk wijn die zeker nog gebotteld moet

Maak kans op een nieuwe auto, een vette reis, een Apple IPhone, een fiets, een Ipad een Led tv en nog veel meer, maar win in ieder geval een prijs van 60 euro. Zo’n enveloppe viel er afgelopen dagen weer door de bus. Met schreeuwende letters, alsof ze wilden zeggen dat we al miljonair zijn. Ja miljonair, want 2,6 miljoen in de prijzenpot. Ja en wie wil dat nu niet. Bovendien maakte je alleen kans op al die prijzen als er een gouden lot tussen al die kaartjes zat. En natuurlijk zat hij dat.

Gouden lot Vrienden Loterij

Laat ik op Facebook eens vragen of er ook mensen een enveloppe hebben gekregen zonder zo’n gouden lot dacht ik nog, Maar ja, ik voelde me toch ook wel wat uitverkoren. En benieuwd of die VW Polo zo meteen voor zou rijden. Maar om dat uit te vinden, moest natuurlijk eerst even het bankrekeningnummer ingevuld worden en wordt er iedere maand 13,50 van je rekening geschreven. Meer uit journalistieke nieuwsgierigheid vulde ik dat ding in en jawel: niks geen auto, tv, fiets, Ipad of Iphone. Maar wel een pakket ter waarde van 60 euro. Welk pakket dat blijft geheim. Tot die 13,50 is afgeschreven ongetwijfeld. En heel waarschijnlijk is dat hele pakket geen 60 euro waard.

Het goede doel

Maarre zeggen ze als je naar het callcenter belt om er van af te willen: het geld gaat louter naar een goed doel. Maar mevrouw zeg ik dan: krijgt u dan ook geen loon? Bent u zo’n beste mevrouw dat u voor nop werkt, omdat uw hart op de juiste plek zit en u geen huur, elektra, gas en water hoeft te betalen? Of heeft u de loterij al gewonnen en doet u dit gewoon uit hobby? Of betalen wij toch gewoon uw loon? Ook best een goed doel, maar al het geld gaat daarmee dus niet naar dat doel dat ik moest invullen. Die vraag staat waarschijnlijk niet in het script van zo’n arme callcentermedewerker (petje af als je dat werk moet doen) en dan wordt er een supervisor bij gehaald die zegt: doordrukken. Doe ze een aanbieding zodat ze toch nog blijven. De aanbieding wordt steeds hoger, er wordt steeds meer uit de hoge hoed getoverd, maar als ik niet wil dan wil ik niet. En bovendien kun je het afgeschreven bedrag gewoon terug laten storten. Zij proberen het dan toch nog een keer te innen en nog een keer, jij haalt het weer terug en dan blokkeer je ze tenslotte. En die mooie enveloppe: die gaat de volgende keer rechtstreeks de prullenmand in.

Een prijs gewonnen bij Van der Valk, maar de wijn moet nog gebotteld

Overigens hebben we dit jaar echt een prijs gewonnen. Bij Van der Valk. Dat is zo’n restaurant waar manlief graag komt en daar kreeg je dan een persoonlijk codebriefje dat je moest activeren En je kon van alles winnen. Zelfs een dagje directeur spelen. Hoewel we alles hadden ingevuld en dus ook ons adres, kregen we een mail dat we een prijs hadden gewonnen maar dat ze ons adres niet hadden. Of we dat even wilden doorgeven. Toen we dat deden bleken ze ons adres wel te hebben. Tja. Het is geloof ik inmiddels een half jaar geleden dat ons verteld werd dat we een prijs hadden gewonnen. Een doos wijn werd er bij verteld. Laatst belde ik maar eens even of hij nog kwam of dat het Sint Juttemis werd. Het antwoord: Een externe partij moest dat verzorgen. Moet dat nog steeds verzorgen. Ik heb het vermoeden dat ze de druiven nog moeten plukken voor die flessen. Of dat het excuus zal zijn dat de druivenoogst is verdord. Op het kaartje met de winnende code staat trouwens wel stoer Van der Valk Exclusief trakteert. Het is een beetje als die worst. Voorgehouden, maar niet gekregen.

Maarten bedankt, Mienskip bedankt, mensen bedankt

Het afgelopen weekend leefde ik met een andere man. Nee, ik bedroog mijn eigen man niet en deed ook geen rare dingen met iemand van het andere geslacht, maar was wel heel erg intensief met hem bezig.

En met mij vele anderen heb ik zo het vermoeden. De telefoon lag continue naast mijn bed terwijl ik hem daar normaal altijd uitban, of lag klaar in de aanslag in mijn hand, omdat ik alles van hem wilde weten. 

Verbondenheid

Zaterdagochtend zag ik hem aan een boot hangen en zijn kinderen kussen. Daarna zwom hij weer weg, ons achterlatend in een verbondenheid die je nog maar weinig ziet. Ik omhelsde een onbekende vrouw die achter me op een bankje op een festivalterrein zat te snikken toen ze zat te luisteren naar het verhaal van Sander de Hosson, de longarts met zoveel empathie voor de zieken en de stervenden. En die het boek slotcouplet schreef en daaruit voordroeg. En ik moest mijn eigen tranen wegvegen bij datzelfde verhaal. Een journalist hoort waarschijnlijk geen vrouw te omhelzen als ze midden in een zin zit om op te schrijven wat er gezegd wordt. Of zelf te huilen tijdens werktijd. Hoort misschien volgens het protocol wel nooit om iemand te omhelzen onder dienst of een traan te laten als je betaald wordt. Maar fuck het protocol: het was op dat moment totaal niet belangrijk. De vrouw had waarschijnlijk verdriet om iemand met kanker of had zelf kanker en ze had troost nodig. Troost die we allemaal wel eens nodig hebben en zeker als die kloteziekte om de hoek komt kijken of een andere kloteziekte.

Stop er toch mee

Naar Maarten keek ik ondertussen en dacht:’Jongen stop er toch mee.’  Stap uit dat water, je hebt je punt gemaakt, iedereen wilde meezwemmen, iedereen heeft nu wel gedoneerd, iedereen snapt wat je wilt zeggen, na die eerste stad was het al goed. Je hebt zelf kanker gehad, je hebt een gezin en ouders, het is mooi geweest, het is klaar. Zijn ogen waren flets, zijn slagen steeds minder krachtig.  Zijn lichaam gepijnigd, zijn geest volgens mij al murw.

We wilden hem helpen in zijn lijden

Maar het rare was dat dit juist was wat nog meer verbroederde. Niemand wilde dat lijden zien en wilde er van alles aan doen om dat te verzachten. En in die strijd ontstond nog meer verbroedering. Hij maakte dat mensen nachten doorhaalden om hem bij te staan, dat boeren en brandweerlieden het gewoon deden: de hele nacht voor licht zorgen terwijl de koeien de volgende ochtend ook weer gewoon gemolken moesten worden en branden geblust. 

Oven aan voor 1 pizza

Er werden ovens opgestookt voor een enkele pizza, er werd ergens in een onbekende keuken eieren gebakken omdat Maarten daar zin in had. Naast dat 1 man (met zijn ongelofelijke vrouw en zijn net zo ongelofelijke crew) er voor zorgde dat er 2,5 miljoen werd opgehaald voor zeer noodzakelijk onderzoek naar behandelmethoden voor kanker en daarvoor werkelijk iets deed dat onmenselijk was, bracht hij ons vooral ook weer samen. En dat eerste is letterlijk van levensbelang, het tweede eigenlijk niet minder. 

Laten we elkaar blijven omhelzen

Wat zou het prachtig zijn als we dat gevoel nu eens konden vasthouden. Dat we in het gewone leven ook gewoon zo onbaatzuchtig zijn en elkaar helpen zonder dat er camera’s bij aanwezig zijn en de wereld naar ons kijkt. En laten we elkaar vooral blijven omhelzen. In moeilijke en mooie tijden. Bedankt Maarten, bedankt Mienskip, bedankt lieve mensen.

Het is weer voorbij die mooie zomer

Het dekbed ligt weer op het bed. Dat ding dat ik de afgelopen weken vervloekte, omdat ik het daar zo heet onder kreeg. Het laken dat we daarvoor in de plaats neerlegden werkte niet goed genoeg. Lief trok het steeds van me af en dan had ik het weer koud. Dan sloop ik weer door de kamer als een soort van Stevie Wonder, viel over dat dekbed dat op de grond was neergekwakt en lag daar met weer een blauwe plek en bezigde ondertussen in iets van stilte wat onaardige krachttermen. 

Airco aan

Op andere dagen had ik het zo heet dat de airco zelfs aan moest. Lief negeerde dat ding stelselmatig: hij is gewend dat er altijd een ventilator aan staat te loeien. Maar de nekpijn die ik kreeg door die windkracht 10 moest hij dan weer wegmasseren (een niet onprettig bijverschijnsel overigens). En nu valt de regen met bakken uit de lucht, is de temperatuur zeker 10 graden gedaald en denk ik: is het nu voorbij met die zomer?

Avonden worden korter

Voor tienen is het ’s avonds al weer donker, je ziet het elke dag wat minder lang licht worden en nee, daar moet ik niet aan denken. Vandaag ben ik de deur nog niet uitgeweest.
 Regen, wind en onweer: ons lot voor de komende maanden. Vele, lange veel te lange maanden. Voor mij dan. Ik ben geen wintermens dat is duidelijk. Maar ik ben ook geen 35 gradenmens, dat is ook duidelijk. Het is ook duidelijk dat het eigenlijk nooit goed is. Maar de zomer tot nu toe voelde als toen ik een kind was. Lang, mooi, lekker erop uit, lange nachten op het balkon of lopend door de natuur. Van mij mag het zo blijven. Maarre, dan wel met een graadje of 23….

Hussein

Toevallig had ik het er afgelopen week over met iemand, voordat het vreselijke nieuws ons had bereikt: over de eindeloze gastvrijheid van Hussein.  Als ik bij hem langs ga roept hij me altijd even binnen voor een bakkie zei ze. Even praten, even zitten. Daar waar anderen daar nooit tijd voor hebben, maakt hij die tijd en lijkt hij er van te genieten.

Andere cultuur

Een andere cultuur zei ik nog, dat kennende van mijn eigen man. Maar naast een eigen cultuur heeft ieder natuurlijk ook zijn eigen karakter. En dat van hem was gewoon  zo enorm gastvrij. Je voelde je er thuis. Zelfs mijn ouders vonden dat. Van buitenissig eten moest in ieder geval mijn moeder nooit iets hebben, maar bij Hussein was het altijd goed. Dan zei ze gewoon dat ze het zonder al die ‘Griekse’ kruiden wilde en dat kreeg ze dat. En ze vond hem charmant.

De Markol

Veel van onze dierbare familiefoto’s zijn dan ook geschoten in de Markol (want de Specerij hebben zij niet meer meegemaakt, toen waren ze al overleden). Die kiekjes prijken overal. Met de kleinkinderen die je steeds groter ziet worden, want bijna elke belangrijke gebeurtenis werd daar gevierd met een diner. Met de gerechten die we lekker vonden.

We voelden ons gedragen

En je kunt aan onze gezichten aflezen dat we ons gedragen voelden. Dat kon ook bijna niet anders: bij Hussein voelden we ons thuis.

De Griek, die geen Griek was

In de wandelgangen bleef hij trouwens altijd de Griek. Omdat hij Griekse maaltijden serveerde of het in de beleving van velen Grieks eten was. Omdat zijn huid wat donkerder was dan die van de meeste van ons, of gewoon omdat als je eenmaal dat stempel hebt dat er niet zomaar weer afgaat.

Vriendelijk en inspirerend

Pas gisteren las ik dat zijn wiegje in Libanon heeft gestaan. Ondanks alle keren dat we bij hem gegeten en met hem gesproken hebben, heb ik dat nooit geweten. De vriendelijke woorden altijd, de begroetingen op elke plaats waar je hem ook maar tegenkwam, zijn inspirerende manier van bedrijfsvoering: al die zaken zijn me wel altijd bijgebleven. Zijn veel te vroege heengaan slaat een gat in Lemmer zei de vriendin die altijd koffie bij hem kon drinken. En zo is het: Hussein hoorde bij ons, pimpte eerst de waterkant bij de Markol op en bracht nu leven in de brouwerij aan het Dok. Maar hij bracht vooral medemenselijkheid. Medemenselijkheid die veel en veel langer had moeten duren. Met een leven dat veel en veel langer had moeten duren.