Wassen neus

Het verhaal van de zandwinning in het IJsselmeer heeft een behoorlijk staartje gekregen. Voor wie het ontgaan is: de FNP werd gedwongen haar wethouders per direct op te laten stappen. Er was geen vertrouwen meer. En dat terwijl er goed samen was gewerkt, de sfeer in B&W uitermate goed was en de heren en dame goed met elkaar door 1 deur konden. Onbegrijpelijk zou je zeggen. En toch ook weer niet.

Systeem deugt niet

Want het systeem deugt niet. Terecht merkte 1 van de wethouders vorige week in een poging om in ieder geval aan te blijven tot er een nieuwe coalitie is, dat het dualisme niet voor niks is ingevoerd. Dat wethouders en raadsleden los van elkaar mogen besluiten. Raadsleden lopen dus hun wethouder niet achterna en nemen besluiten voor eigen rekening. Alleen werkt het zo niet in dit land. We hebben dan wel afgesproken dat raadsleden best anders mogen besluiten, maar in de praktijk is dat een wassen neus.

Coalitieakkoord

Want heel vaak doet een coalitiepartij wel precies wat een wethouder wil, ook al omdat dit in een coalitieakkoord is beschreven. Nu stond trouwens die zandwinning net niet in dat programma, maar er zouden wel mondeling afspraken over zijn. Wat ook best vreemd is. De partij die in dit geval hun hun wethouder (s) niet achterna liep, moest vervolgens met lede ogen aanzien dat hun wethouders naar huis werden gestuurd. En eigenlijk is dat toch vreemd.  

Wethouder zonder kleur

 In feite dus een absoluut onwerkbare situatie. Sterker nog ik denk dat we helemaal af moeten van wethouders met een partij achtergrond. Haal gewoon mensen binnen die helemaal geen kleur aanhangen. Die kunnen dan samen een programma opstellen en als de raad het met de afzonderlijke onderdelen eens is, stemt ze voor. Is ze tegen, dan stemt ze tegen.

Cleaning day

Dat gezegd hebben wil ik nu vast graag een punt inbrengen. Ook als er weer gewoon een wethouder met kleur komt wil ik dat aangeven. Ik heb namelijk vanmiddag weer een vuilniszak met flesjes, blikjes, plastic, sigarettendoosjes, glazen en weet ik veel  uit de bosjes, van de straat en uit de goot gevist. Ik zou dan ook een nieuwe wethouder willen vragen om een cleaningday per maand in te stellen net als dat het geval is in het geboorteland van mijn man. Daar moet eens in de maand iedereen zijn omgeving schoonmaken en mag er niet autogereden.  Het lijkt me dat daar geen kabinet over hoeft te vallen.

Supermaan

Foto Pixabay

Lief en ik te draaien in bed. We draaien en draaien en houden elkaar wakker.  Ik ga links om en hij draait rechts om. Ik probeer niet te veel lawaai te maken, maar doe dat toch. Dat merk ik omdat hij ook weer draait. Er volgt een half uurtje slaap voor ons gevoel en dan word ik wakker van hem en hij van zichzelf.

Baden in het zweet

Hij baadt in het zweet. Het bed is doorweekt. Daarom verschonen we het bed midden in de nacht, want hij drijft bijna in zijn eigen lichaamsvocht. Dat maakt wakker, appen we de volgende dag naar elkaar met kleine plaatjes van niet-wakkere mensen er bij, gevolgd door veel kusjes. Hij heeft stress dat weet ik. Van zijn nieuwe stage/baan.

Stress

Ik heb ook stress. Niet van hem. Maar van zandwinningsperikelen, late vergaderingen voor het werk, uren die zich niet goed lijken in te delen, intensieve interviews, zorgen over mensen die ons lief zijn. En ik zie maar steeds  Ireen Wüst voor me. In tranen en met haar blik omhoog en haar vingers opgeheven naar waar ze hoopt waar haar overleden beste vriendin Van Deutekom nu is. Ik herken: het maalt.

Een banaan 

We nemen een banaan in het midden van de nacht, omdat ik wel eens heb gehoord dat daarin magnesium zit die je slaperig maakt. Hij vindt dat onzin. Daarom breng ik hem wat warme melk. Nog maar een paar uurtjes zeggen we tegen elkaar.

Ga maar niet

Ga maar niet zeg ik, als de wijzers van de klok traag vooruit kruipen. Hij mompelt wat, maar ik weet dat hij toch gaat, plichtsgetrouw als hij altijd is. Hij moet er al veel vroeger uit, ik mag nog even blijven liggen maar ben ook kapot. We werken. Hij daar, ik hier. De telefoon gaat onophoudelijk. Mijn schouders zitten vast. Ik loop een stukje, de frisse lucht doet me goed. Ik neem koffie. Bakken vol.

De supermaan

’s Avonds komt hij ondanks zijn grote vermoeidheid swingend op Afrikaanse muziek binnen. Zijn kont schudt, zijn hele lichaam schudt. Zoals elke avond. Wel is hij kapot. Ik ben kapot. We eten en hangen voor Pampus voor de tv. Dan kijk ik naar buiten. Ik weet het zeg ik: Het is de maan. Een supermaan. Die houdt ons wakker. Al de hele week. Hij kijkt me aan. Ja, vast zegt hij. Google zegt kan niet. Het is de maan zeg ik. Die trekt aan ons. Maakt ons onrustig. Of zo. 

Respect

Smals is boos


Er zat een vrouw voor ons die boos was. Niet een beetje boos, maar ziedend. Haar stem trilde, ze schreeuwde. Was dit een directeur van een grote firma? Zei ze dit echt tegen de gemeenteraad? En tegen organisaties die het niet met haar eens waren? Ze noemde mensen die ergens verstand van hadden zelf- verklaarde deskundigen alsof het kleine kinderen waren.

Een achterkutterig volkje

En ze noemde ons allen zonder het echt te zeggen, een achterkutterig volkje dat het liefst in de middeleeuwen wilde blijven leven. Een vertrouwd doodstil achtertuintje zei ze. Dat willen al die achterlijke Friezen, dacht ze ongetwijfeld.  Ja dacht ik, dat wil een groot aantal van de Friezen inderdaad. Omdat alles al genoeg kapot is gemaakt. Omdat de weilanden waar ik vroeger vliegerde en waar vlinders, bijen en hommels aan en af vlogen volledig zijn verdwenen. Omdat het water waarin ik vroeger zwom vol met vissen, planten en vogels zat, maar daarvan nu een heel deel is verdwenen.

Democratisch gekozen gemeenteraad

Toen ik de ingehouden woede zag, kon ik niet anders dat dan filmen. Dan die legendarische woorden vast te leggen die als een waterval over ons heen werd gespuwd. Het filmpje is overigens inmiddels op miraculeuze wijze verdwenen van YouTube. De content zou ongepast zijn. Content van een raadsvergadering ongepast? Of is dit jezelf terug zien en beseffen: dit kan echt niet?

 En de emotie van de dame begreep ik nog wel: niet de uitwerking er van die kwam van een groot gerenommeerd bedrijf. Is dit een directeur die hier haar buren zit uit te schelden als een viswijf dacht ik of zit ze voor een democratisch gekozen gemeenteraad? En voor burgers die dan wel tegen zijn, maar zich nooit in zulke lage bewoordingen hebben uitgelaten. Ze vreesde ongetwijfeld het verlies van miljoenen, miljarden, banen wellicht. En ja, daar mag best wat emotie aan te pas komen. Maar de raad als een schoothondje terechtwijzen en hen laten weten dat de firma Smals hen bij de gratie Gods twee weken extra heeft geschonken, dat ging er bij mij niet in.

Berging Britse nachtvlieger

Ik haakte af toen het ging om de berging van de Britse nachtvlieger. Geweldig initiatief, maar de woorden die daar aan werden gegeven niet. Dat we toen wel van het bedrijf gebruik wilden maken. Alsof iemand van ons dat ook maar een seconde heeft beseft. Want al die domme Friezen wilden mensen die hun leven voor ons gelaten hebben, een graf geven. Een naam geven. Eer geven die hen toekomt. En moeten die kosten alsnog door ons domme Friezen opgehoest worden? Dan ben ik er zeker van dat wij daar met z’n allen voor zullen zorgdragen. Omdat die mensen dat respect verdienen. Zij wel.

Bedreiging

Jaren geleden had ik een interview met een man over zijn hondje. Het werd een mooi verhaal. Man blij, ik blij. De man stond echter vanaf dat moment elke dag op de stoep. Er moest nog een verhaal komen. Maar het verhaal over het hondje was al verteld, dus dat zat er niet meer in. 

De hel brak los

Toen ik hem dat meldde, bracht de hel los. Vanaf dat moment stond hij voortdurend voor de redactie op me te wachten. Hij kwam binnen, schreeuwde alles bij elkaar. Probeerde me met zijn hondenriem te bewerken. 

Iemand moest me ontzetten

Toen ik op een dag een gebakken visje voor de hele redactie ging kopen, stond hij me daar op te wachten. De leuke jongen van de viskiosk in Joure moest me ontzetten, anders had ik weer de hondenriem bijna over me heen gehad. 

Mijn leven werd anders

Vanaf dat moment werd mijn leven anders: ik keek eerst een miljoen keer om me heen voordat ik naar mijn auto rende. Ik durfde de deur van de redactie bijna niet meer uit. En ik verwachtte hem elk moment bij mijn eigen thuis. Alles werd onveilig. Die ene bedreiging is me altijd bij gebleven, ook al omdat de man maar door bleef gaan. De politie wilde niet ingrijpen: hij moest me eerst echt iets aandoen. 

Bedreigend

Dat hij dagen voor de redactie stond en dit heel bedreigend was, zeker als ik daar soms alleen was, bleek geen argument. Maar ook daarna waren er bedreigingen. Vooral mensen die in een rechtbankverslag voorkwamen (die ik niet eens schrijf, maar waarvoor een eigen reporter altijd in de rechtbank zit) lieten me nogal eens weten dat ‘ik nog wel zou merken’ wat er zou gebeuren. En nee, dat is niet leuk. Ervoor buigen betekent dat je je werk niet meer kunt doen. En dat is hetzelfde als VVD-er Storms en zijn gezin nu doorgaat zo besefte ik me.

Gele hesjes

Wel vraag ik me af hoe de politie zo stellig kan zijn dat het gaat om mensen die tegen de zandwinning zijn. De partij van de heer Storms is niet de enige partij die tegen is en daar zijn naar mijn weten geen stenen door de ruit gevlogen. En naar mijn weten hebben die mensen de discussie tot op heden altijd op basis van argumenten gevoerd. 

In de wandelgangen hoorde ik dat het meer gezocht zou moeten worden in de trant van de ‘gele hesjes’ beweging. Of dat waar is, ik weet het niet. Wel dat geweld naar personen nooit de oplossing is. En dat mensen blijkbaar niet weten wat ze daarmee aanrichten.  Doe je mond open zou ik zeggen, geef aan wat je wilt zeggen. Of stap naar een rechter. Ik begrijp dat mensen zich soms volledig onmachtig voelen. Maar die steen lost niets op. Het maakt alleen meer kapot.