Dat dingen veranderen in het leven, mag duidelijk zijn. Het afgelopen jaar heeft dat helemaal wel aan het licht gebracht. Vanochtend kreeg ik een telefoontje dat dingen ook weer anders maakt: deze rubriek gaat uit de Zuid-Friesland verdwijnen. Veranderingen, te weinig ruimte, van dat soort zaken. Ik zat me te bedenken hoe lang ik dit eigenlijk gedaan heb:
In 2009 schreef ik mijn eerste Meimering
In 2009 schreef ik een eerste epistel, maar ik weet niet eens of die op deze plek ook is gepubliceerd. Het begon gewoon thuis in mijn kamertje waar ik altijd alles los en vast schreef. Gewoon omdat ik dat leuk vond. Die eerste ging over het overlijden van een oom van me en werd bijna 8000 keer online gelezen. We zijn inmiddels 11 jaar verder en wat me het meeste is bijgebleven, zijn ook eigenlijk nog steeds de verhalen over mensen die zijn overleden.
In memoriams
Het klinkt
misschien raar, maar met die woorden kon ik ze toch nog een beetje laten
voortbestaan. Ik wilde ze graag een podium geven, wilde herinneringen aan hen
voor altijd ´ergens` laten bestaan. Dat
was overigens niet groter dan wat ze hadden betekend voor hun geliefden, die
illusie of intentie had ik niet. Maar zo leefden ze nog een beetje voort. Ooit
heb ik wel gedacht om die in memoriams te bundelen in een boek. Met mooie
foto´s er bij als de nabestaanden dat wilden. Misschien is dat nu een goed
moment om me daar echt eens in te verdiepen.
De geitenwollen sokken van de wethouder
Verder was de gemeente natuurlijk een geliefd onderwerp in
deze kolommen. Vooral de zaken die in mijn ogen beter hadden gekund, kwamen
vaak aan bod. Maar ook – lachwekkend eigenlijk – een keer de sokken van de
wethouder. Dat waren van die geitenwollen breisels en dat ontroerde me dan wel
weer. Dat ik daar dan de hele avond bijna onophoudelijk naar kon kijken en daar
de meest vreemde fantasieën over kon hebben. En dat dan allemaal in woorden
goot. Maar ik schreef ook over de scharrels van Rutte (tegenwoordig heel
actueel, want ze vragen het hem allemaal), de man van het elektriciteitsbedrijf
die geconfronteerd werd met mijn onderbroeken in de afwasmand, haar in je brood
en luizen in je snoepjes en over een vriend die een einde aan zijn leven te
maken. De ene keer serieus, de andere keer hopelijk grappig en vaak ook met
verdriet. Na deze keer mag ik nog 4 keer eentje maken, verzoeknummers mogen
vanaf nu ingediend. Op een andere plek ga ik overigens wel gewoon door. Maar dat zal dan niet meer in print zijn.