maandag 25 maart 2019

Het gevreesde apenbos



Legt de natuur het af tegen het grote geld? Ik moest er aan denken toen ik naar de puinhopen keek die over waren gebleven van het Apenbosje. Boomstronken zover het oog reikte. Een kale vlakte, een troosteloze aanblik. Geen fluitende vogels meer, die anders met velen de bomen bevolkten. Weg. Alles weg.

Natuur legt het af tegen winstbejag

En eigenlijk weet ik het antwoord natuurlijk al lang: de natuur, die toch al schaarse natuur legt het al zo lang af tegen winstbejag en commerciële belangen. Soms is het kiezen uit twee kwaden, ook dat snap ik. De gemeente heeft weinig geld meer voor groenonderhoud, dus moet het zo gemakkelijk mogelijk.

Vrezen of frezen

Alles met de grond gelijk en dan twee keer in het jaar er met een frees overheen (de gemeente noemt dat op haar eigen pagina vrezen en dat vond ik wel een mooie woordspeling. Blijkbaar is daar ook vrees voor het verlies voor natuur en is dat woord met een slip of the pen veranderd en heeft het de betekenis van angst gekregen.) En angstig zouden we moeten zijn: want wat gebeurt er als we zo meteen helemaal geen natuur meer hebben?

Alles dood

Geen bijen meer, geen bomen meer, geen gras meer. Dan wordt ons land een woestenij, dan hebben we niks meer te eten en dan zijn we een dood land.

Alles duur

Dat er op het Forum voor Democratie zoveel is gestemd, had ik enigszins wel verwacht, maar ik had gehoopt dat het anders zou zijn. Van mijn man moeten ze niks hebben bijvoorbeeld. Maar deze partij vindt ook dat we niets aan dat klimaat hoeven te doen. Windmolens zijn onzin, zonneparken zijn onzin. En ik snap best dat mensen niet langer willen dat hun portemonnee aan het einde van de maand leeg is of erger nog dat ze een gat in die portemonnee zien. Dat is bij ons niet anders: ook wij verzuchten vaak dat alles toch wel heel duur is geworden.

App vertelt over gasverbruik

De app op mijn telefoon vertelt me tegenwoordig hoeveel geld we verstookt hebben en nee, daar word ik niet vrolijk van. Maar dat we de aarde volledig uithollen, alles opvreten, alles vernietigen en dan zeggen dat het onze schuld niet is, dat gaat er bij mij ook niet in. We hebben haar gekregen, we hebben haar in bruikleen en mogen ons eten er vanaf halen. Maar zouden we er dan op z’n minst niet goed voor moeten zorgen? 

maandag 11 maart 2019

Weegt een pakket aan moeilijkheden overal even zwaar?

De gemeente is er trots op dat ze zoveel fraudegevallen onderschept. Op zich een goede zaak, want als je je het schompes werkt en anderen profiteren daar van zonder dat ze daar recht op hebben, ben ik daar niet blij mee. De vraag is alleen wat fraude is.

Wat is fraude? 

Is dat een verkeerd ingevuld getal? Is dat een steen die je niet op kunt eten? Ik weet het niet. Maar ik ben tegen fraude, laat ik dat voorop stellen. En als ik zie dat iemand wel gewoon kan werken en dat niet doet, terwijl ik met mijn half beroerde lijf me wel elke dag uit bed sleep, ook dan kan ik daar pisnijdig van worden.

Op hoog niveau kan veel bekonkeld worden

Toch staan zaken die op hoog niveau worden bekonkeld soms wat haaks op de ‘fraudegevallen’ van iemand die mogelijk geen keuze heeft of geen andere mogelijkheden heeft. Van mijn vader leerde ik dat je je op hoog niveau heel veel kunt permitteren en er altijd wel iets te ritselen valt. Gewoon omdat de regels daar naar gemaakt zijn.

Geld krijgen, werk niet uitvoeren

 Toch wringt het als ik zie dat iemand die ieder jaar 3 ton subsidie krijgt voor een zwembad en strandpaviljoen dan voor 18.000 euro per jaar aan werkzaamheden niet uitvoert. Waarvan de gemeente zelf ook zegt dat het werk niet is uitgevoerd, maar waarvan ze vindt dat ze dat geld niet hoeft terug te vorderen.

Speciale omstandigheden

Omdat er speciale omstandigheden zijn. Een faillissement van het zwembad bijvoorbeeld. Maar een faillissement van een gewone burger die toch al niets te makken heeft, is in mijn ogen net zo’n speciale omstandigheid. Waarschijnlijk een nog veel grotere omstandigheid, omdat juist mensen in zo’n situatie al totaal geen reserves hebben. Voor veel mensen is 18.000 euro een jaarsalaris. En over een periode van 6 jaar opgeteld is er meer dan een ton van ons uitgegeven, maar is daar geen werk voor geleverd.

3 ton subsidie per jaar voor een zwembad

En nee, ik kan niet in de beurs van de desbetreffende ondernemer kijken om te zien of hij met de bouw van dit zwembad annex strandpaviljoen nat is gegaan. Het zwembad wordt volgens mij verhuurd, het paviljoen ook. Dus daar zijn inkomsten van. Tel daarbij op de 3 ton gedurende 20 jaar en je komt op een behoorlijk bedrag. En ik weet niet of iemand het ‘daarvan’ kan doen. Wat ik wel weet is dat gemaakte afspraken nagekomen dienen te worden. En dat de gemeente zich hier niet van af kan maken door te stellen dat ze het geld niet terugvordert, omdat er een ‘pakket’ van maatregelen lag. Een gewone burger kan zich ten slotte ook niet beroepen op het feit dat hij met een pakket aan moeilijkheden te maken heeft.

maandag 4 maart 2019

Bestolen



Ik reed een keer op de rotonde van Joure (ja die bestond toen nog) en mijn hersenen hadden eerder dan ik zelf in de gaten dat er iets niet pluis was. Wat dat precies was, zag ik zo snel niet, maar ik wist: hier is iets niet oké. Twee minuten later besefte ik me dat het die spookrijder was die recht tegen het verkeer in, de rotonde van de andere kant nam en die ik dus op die manier was tegengekomen.

Verbijstering

Dat gevoel, die verbijstering had ik een paar weken geleden ook weer. We kwamen terug van een weekje vakantie, het was al nacht en het was koud en vies. We sleepten onze koffers naar boven en toen we voor de deur stonden wist ik: hier klopt iets niet. Ook toen duurde het weer 2 minuten voordat ik in de gaten had wat er niet klopte. Het was leeg daar op de overloop. Daar waar altijd een Thais geesteshuisje had gestaan op een soort altaartje en dat ik had gekregen nadat mijn ouders waren overleden, was verdwenen.

In liefde gegeven

Het was me in liefde gegeven. Ik had het in liefde neergezet. Omdat mijn ouders zo toch nog een plekje hadden en ik hen niet in het vaarwater zat (dat is de gedachte van dat huisje). Ik was er die nacht misselijk van dat iemand het had aangedurfd om dat dierbare stuk mee te nemen. Bovendien: wie neemt er zoiets mee? En waarom? Ondanks herhaalde oproepen is het hokje nog steeds weg. En dat bezorgt me nog steeds buikpijn.



Schoenen ook verdwenen

Toen ik vorige week met het mooie weer naar de Piterstun wilde om daar samen met de andere vrijwilligers aan de slag te gaan, besefte ik me opeens dat ook mijn zwarte boots die zo fijn werken in de tuin waren verdwenen. Ze stonden daar omdat ze onder de modder zaten. En wat nog erger was en ik tot dat moment ook niet had beseft: ook mijn vaders overhemd dat hij zo graag droeg en dat ik aan de wand had gehangen was weg. Weer een pijnpuntje er bij. Enfin, ik snapte het niet en doe dat nog steeds niet. Maar ik trok andere schoenen aan en na het werken in de tuin zette ik die weer onder de modder op het richeltje. En tot mijn grote verbijstering waren die opeens op zondagochtend ook verdwenen. En dat voelt allemaal  raar; heel erg raar.