zaterdag 24 december 2011

Mensen die veel ruimte innemen

Ik zwem. Ik zwem veel. Ik zwem veel en vaak. Niet in het bad in Lemmer, maar dat in Joure. Omdat het daar lekker warm is en de voorzieningen goed. Dat vind ik in Lemmer niet. Dus rijd ik twee of drie keer in de week naar Joure, naar dat subtropische bad. Overigens vind ik niet alles leuk aan dat bad. Want het is een golfslagbad. Dat betekent dat er steeds golven zijn, als ik gewoon probeer om mijn baantjes te trekken. En dat er dan allemaal kinderen op je springen. Maar dat hoort nu eenmaal bij dat bad, want dat bieden ze daar ook aan.

Wat ik ook minder vind is dat sommige mensen zich geen zak aantrekken van wat andere mensen in dat bad doen. Ik kom om baantjes te trekken, maar ik weet dat anderen dat ook doen. Dus proberen we in ieder geval om elkaar niet te schoppen (door gewoon te zwemmen dus) en als je op je rug zwemt door wel in de gaten te houden wie er tegen je aan botst. Nou ik kan je vertellen dat niet iedereen dat doet. Donderdag lag ik ook weer heerlijk te spartelen en toen was er zo’n man die de hele tijd de borstcrawl deed. Een hele foute borstcrawl overigens, want het spatte veel te veel en dat hoort niet bij die slag. Ook hield hij zijn hoofd niet goed. Maar dat maakt ook verder niet uit, het maakte hem waarschijnlijk gelukkig. Alleen zwom hij als een gek door al die andere mensen heen zonder op te letten. De ene keer had ik een been in mijn zij, de andere keer een arm op mijn hoofd. En wat oudere mensen die aan trimzwemmen doen, werden gestoord van die vent. Hij maaide hen gewoon aan de kant. En dat is erg onprettig.

Het zet me ook altijd aan het denken over hoeveel ruimte mensen soms letterlijk innemen. Probeer je nog wat rekening met de ander te houden of moet jij altijd voorgaan boven al die anderen? Bij de borstcralwman was het absoluut het eerste. De volgende keer zal ik hem er eens op aanspreken waarom hij dat doet. Want ook dat mag, vind ik. Dat je anderen aanspreekt op de veel te grote ruimte die ze ook van jou innemen.

dinsdag 20 december 2011

Serious Duniya

Het is goede doelen tijd. In Leiden hebben 3 mannen zich opgesloten in het Glazen Huis die niet eten en drinken, maar wel veel geld ophalen. Overal wordt actie gevoerd voor de 3FM Serious Request actie. Dit jaar voor moeders in oorlogssituaties. Ook Lemmer doet mee. Daar wordt een Faute party met Dries Roelvink georganiseerd.

Hartstikke goed, maar ik wil hier ook een warm pleit houden voor wat minder grootschalige acties. En wij hebben in onze gemeente een organisatie die dan misschien niet op de landkaart van hoge populariteit staat op dat gebied, maar minstens (zo niet beter) werk doet.

In ons lieflijke Bantega zetelen twee mensen die samen met vele anderen in Azië zorgen voor kinderen die geen onderwijs krijgen, geen eten hebben, op straat leven of die met een handicap moeten leven. Het is kleinschalig (wat je noemt, ze zetten soms operatieacties op, waarbij honderden mensen worden geopereerd) maar dat is in deze wereld blijkbaar kleinschalig. Maar wat ze doen betekent het verschil tussen leven en dood, tussen menswaardig en een hondenleven.

Soms vragen ze gewoon om wat geld voor dekens voor mensen in het koude India (ja daar kan het ook koud zijn) en dan zorg je met 4,30 euro voor wat warmte in een mensenleven. Je neemt hier twee glazen wijn minder et voila.

Doorzichtige actie
Het mooie van deze stichting vind ik ook dat het te controleren is. Dat 3FM veel geld binnenhaalt, begrijp ik. Maar waar blijft het? Ik heb er geen zicht op. In Bantega nemen ze je mee op een fotoreis door alle vorderingen van de kinderen, worden kiekjes getoond van voor en na operaties en worden de successen aangetoond. En ze gaan zelf niet uit eten van het geld dat anderen hen sturen, ze betalen hun kosten zelf als ze weer eens op reis gaan en moeten er vaak veel voor laten. Zo las ik verslagen van etentjes met gezagsdragers die overal toestemming voor moeten geven, waar je maag van omdraait.

Maar ze doen het toch maar mooi, die gemeentegenoten van ons daar in Bantega. Nee, ze organiseren er geen feestjes voor, maar ook dat vind ik wel mooi. Want eerlijk gezegd vind ik het wel een beetje in schril contrast staan: feestvieren om moeders die hun kinderen zijn kwijtgeraakt in de oorlog te helpen. Ik vind het op de een of andere manier niet zo passend.

Maar dat ben ik. Dus geef, maar denk ook aan Duniya. Ze zijn te vinden op: www.duniya.org en bijdragen kan op Bankrekening 44.16.24.383.

zondag 18 december 2011

Niet zo welkom bij ArkeFly

Ik ga binnenkort naar een Afrikaans land. Of twee Afrikaanse landen eigenlijk. Maar ze liggen dicht bij elkaar. Ik ga daar door de bush bush trekken met nog een aantal andere fanaten.

De reis is geboekt en betaald en je zou zeggen dat je daarmee dan gewoon in kunt stappen. Ja, er moeten nog wat persoonlijke dingen gekocht worden als een geïmpregneerde klamboe en wat toiletdingen, maar verder is alles klaar.

Tot ik van de reisorganisatie en mail kreeg. Of ik al van te voren wilde inchecken en mijn stoelnummer wilde bepalen. Dat kon bij ArkeFly. Mooi dacht ik dat is handig. Voorin voel je de turbulentie namelijk minder dan achterin, dus ik probeer ergens voorin een plaatsje te krijgen.

Ik ga op het plaatje door het vliegtuig, neem de eerste plaats voorin die vrij is (nog steeds op rij 18, maar toe maar) en boek. Tot mijn grote verbijstering moest ik vervolgens mijn creditkaart trekken.

Want om even vast te leggen dat ik op die plaats wilde zitten moest ik 6 euro extra betalen. En dat is dan alleen voor de heenreis. Tot mijn nog grotere verbazing kwam er daarna een mail dat die plaats niet gegarandeerd kon worden. Dus als ik hem dan toch niet krijg, dan had ik die 6 euro ook wel in een sloot kunnen gooien. En dat geldt ook voor stoelen waarvoor je 22 euro extra moet betalen, omdat je dan bij de nooduitgang zit.

Weg geld. Maar dat was nog niet alles. Na dit bericht volgde nog een bericht. Of ik ook wat wilde eten in het vliegtuig. Op een vlucht van een dikke 6 uur krijg je wel een keertje honger denk ik, dus ja. Maar dat betekende weer aftikken. Om precies te zijn krijg je dus niets, nakkes nada in dat vliegtuig. Een reis van zo’n duizend euro en er kan nog niet eens een kopje thee af.

Ik moet alles wat ik daar in dat vliegtuig nuttig dus nog zelf betalen. Frisdrankje, kopje thee, broodje. Boter bij de vis. En wil ik een beetje filmpje kijken of iets dergelijk dan moet ik daar ook voor betalen. Dacht ik.

Want ArkeFly vindt eigenlijk dat je je gedurende die dikke zes uur maar zelf moet vermaken. Op deze reizen geen vertier, neem je eigen troep maar mee.

Het geeft je nu niet bepaald het gevoel dat je als gast erg welkom bent, daar bij ArkeFly.

woensdag 14 december 2011

Banken, je moet het er niet van hebben

Soms ben ik erg blond. Errug blond. Vandaag maar even een betaaldagje en rekeningmaak dagje.

Maar ik heb verschillende bankrekeningen. Een zakelijke en een privé bijvoorbeeld. En het is altijd even oppassen met het betalen. Enfin, er lag een leuke dikke blauwe enveloppe te wachten.

Die hoefde pas begin januari betaald te worden, maar dan ben ik op vakantie. Bovendien mag je van de fiscus maar zoveel geld op je rekening hebben staan anders betaal je vermogensbelasting. Vorige week nog een lijfrente afgesloten, maar daarvoor moet je ook heel veel papieren tekenen en doornemen.

En daar moet geld op die rekening komen te staan anders is het ook weer niet aftrekbaar. En dat duurt op het einde van het jaar altijd even. Enfin, er moest van een andere spaarrekening dus weer geld naar die lijfrente. Alleen dat is weer zo’n spaarrekening waarbij je alleen terug kunt storten naar een gewone betaalrekening. Ik wilde slim zijn en dat geld overboeken. Maar ik was niet bepaald slim.

Want ik heb mijn belastingaangifte dus nu van mijn privé rekening betaald. Dat lukte overigens niet, want er stond te weinig saldo op. Dat was mooi, want het moest van die andere zakelijke rekening. (Snapt u het nog).

Maar even gebeld met de bank of ze dan die opdracht even wilden terugtrekken. Zodat ik de belasting van de zakelijke rekening kon betalen. Maar dat kan dus niet. Waarom niet vroeg ik? Het gaat automatisch zeiden ze daar. En daar is dan de kous mee af. Er is geen saldo, dus het kan nu niet overgeschreven worden. Maar zometeen komt er wel geld binnen van mijn spaarrekening en dan is er dus wel saldo. En dan heb ik de belasting dubbel betaald.

Dus de snelste oplossing was om gewoon die opdracht die nu toch niet doorgaat, gewoon terug te trekken. Maar nee, dat kan niet. Volgens mij zou het toch zo moeten zijn dat je die opdracht gewoon cancelt. Maar nee, daar is het automatiseringssysteem niet op ingesteld.

Dat vind ik nu niet bepaald flexibel van die banken. Dus ga ik nu maar even kijken of ik het spaargeld dan terug kan trekken. Misschien brengt dat soelaas. Want echt, na 3 werkdagen dan wordt de rekening toch echt wel betaald.
Wat een logica!
Inmiddels is de belasting twee keer betaald en zijn mijn rekeningen dus geplunderd. Maar de meneer van de belastingen verzekerde mij, nadat hij tienduizend keer iets na moest vragen dat het dubbel betaalde terug komt. Nou ja enkel dan. Dat is een hele geruststelling.
Geloof ik.

zondag 11 december 2011

Dat rare gevoel

Ik moet soms op de meest vreemde momenten op de meest vreemde plaatsen zijn. Dat geldt overigens niet alleen voor mij, maar ook voor mensen van de Thuiszorg, artsen, monteurs, mensen van woningbouwcorporaties en ga zo maar door. Tot deze week had ik daar nooit angst voor, maar opeens had ik dat nu wel. Ik had het idee dat de deur achter me in het slot ging nadat ik naar binnen was gegaan en vond de sfeer in de woning wat vreemd.

Er gingen allerlei stekels op staan waarvan ik dacht, het is hier niet pluis. Het bleek echter wel pluis, want er was niets aan de hand, maar ik bedacht me toen wel dat ik niet veel kon uitrichten als de mensen waarbij ik wel op interview ben geen goede bedoelingen hebben.

Collega’s weten wel waar ik ben, maar dat helpt natuurlijk niet veel als er al iets met je gebeurd is. Dat zie je wel met andere slachtoffers. En als ik de meisjes die later dood werden aangetroffen en waarbij de politie al eerder wist waar ze mogelijk wel zouden zijn nog in mijn herinnering haal, dan geeft dat de burger ook niet veel moed.

Bang dus.

Ik hoop dat ik deze week niet weer wordt overvallen door zo’n irrationele angst. Want zeg nu zelf, we wonen nu ook weer niet bepaald in een gebied waar het schering en inslag is dat er iets met je gebeurt. Misschien ben ik het verlies aan vliegangst wel aan het compenseren met een andere angst, dat kan natuurlijk ook. Dat ik inwendig eigenlijk toch heel graag een grote angst wil hebben.
Wat het me oplevert?
Voorlopig alleen een stijve nek omdat de spanning zo groot was.

vrijdag 9 december 2011

Een stille aanbidder?




Eens in het jaar ben je toch echt jarig. Dus ook ik. Nu ben ik op een wat vreemde dag jarig. Al 48 jaar vier ik mijn geboortedag op de dag na Sinterklaas. Ik ben in goed gezelschap, want ook mijn schoonzusje is dan jarig.

En mijn jeugdvriendinnetje. Wij kwamen beide 48 jaar geleden in dezelfde straat, op bijna hetzelfde moment en dus ook in hetzelfde jaar ter wereld. En trakteerden dus altijd samen en sturen elkaar nu elk jaar op die dag een berichtje.

De afgelopen 6 jaar vond ik eigenlijk niet zo veel aan mijn verjaardag. Ik sloeg hem liever over. Het overlijden van mijn ouders, het overlijden van mijn beste vriendin en toen het overlijden van de vader van mijn beste vriendin, van mij mochten ze hem hebben die dag. Maar dit jaar dacht ik, ik kan zo toch ook niet doorgaan. Met niet te leven! Dus nu vier ik deze hele week mijn verjaardag. Mijn schoonzusje hield het een dag later dus kon ik het op de dag zelf mooi vieren.

Niets mooier vind ik dan om te eten en te drinken op je verjaardag. Dus gingen we eten en drinken bij een Indonesisch restaurant in Sneek. Heerlijk, allemaal verschillende gerechten op tafel. Iedereen drentelde wat rond die bakjes en schepte hier en daar wat op. We dronken er een pro secco bij of een ander drankje voor de BOBS. Ik kan niet anders zeggen dan dat het een prachtige dag was. En vanmiddag ga ik met een andere vriendin heerlijk naar Elburg en gaan we ons daar laten verwennen door de plaatselijke Italiaan. Maar eerst even shoppen natuurlijk. En over twee weken, dan ga ik het met een oud-collega nog even stilletjes over doen. Ik ben dus echt jarig!

Maar toen ik terug kwam van onze schranspartij vond ik op de deurmat een bos bloemen. Ik had mijn handen vol aan allerlei cadeaus en moest later terug om de bloemen op te halen. Ze lagen er zomaar. Eenmaal binnen graaide ik naar een kaartje. Maar er zat geen kaartje aan. Ik heb het hele bloemstuk opengehaald, maar nu weet ik nog steeds niet van wie die bloemen zijn. Mijn tante opperde dat ik misschien wel een aanbidder heb. Het is dan wel een hele stille, want zo schiet het in ieder geval niet op met die liefde.

donderdag 8 december 2011

Je slaat je vrouw en mag lekker het hotel in

Mannen die hun vrouwen en of kinderen mishandelen worden daarna heerlijk ondergebracht in een hotel. Zo zouden de heren in kwestie beter meewerken aan de nieuwe regels en die zeggen dat de dader dan het huis uit moet.

Met dat laatste ben ik het absoluut eens, met het feit dat ze dan kunnen overnachten in een hotel absoluut niet. Dat is toch de omgekeerde wereld? Ik snap best dat er iets nodig is om de heren vervolgens uit de buurt van het geteisterde gezin te houden, maar sluit ze dan gewoon op. Ze hebben toch iets gedaan dat niet mag?

Want nee, je vrouw of je kinderen mishandelen mag niet. Ondanks het feit dat vrouwen vaak bij een man blijven die hen terroriseert, slaat, psychisch kleineert. Overigens heeft ook dat allemaal een reden en een achtergrond en het heeft veel te maken met gedrag dat ze kennen.

En ook mishandeling is gedrag dat sommige mensen als bekend herkennen en dat is vaak veiliger dan een onbekende put in te springen en te kiezen voor echte veiligheid.

Amsterdam stopt volgend jaar met het onderbrengen van de heren met de losse handjes. Het kost de gemeente te veel. Ik ga eens even informeren of we hier in Lemsterland ook mannen (en misschien ook wel vrouwen trouwens, want die mishandelen ook) in een luxe hotelsuite onderbrengen terwijl wij de belastingbetalers daarvoor moeten opdraaien.

Als ik mijn buurvrouw een oplawaai verkoop (ik doe het niet hoor beste buurvrouw, u bent me veel te lief. Om eerlijk te zijn ken ik het fenomeen slaan ook helemaal niet. Ik heb nooit de behoefte om mijn hand eens op te richten) word ik dan naar een Center Parcs gestuurd of zo?


Het is echt van de zotte.

woensdag 7 december 2011

Callcenter: het is zo goed voor u

Het is avond. De nacht lijkt al gevallen, maar dat kan al snel, want het is snel donker. Toch wijst de klok al na acht uur.

De telefoon gaat. Anoniem staat er in het schermpje. Eigenlijk moet ik dan niet opnemen, want anoniem is vaak een verkoper. Of eigenlijk zo’n callcenter waar mensen die toch geld willen verdienen zich helemaal suf praten om iemand over te halen iets te bestellen.

Maar soms betekent anoniem ook dat het iemand anders is. Als de gemeente belt, is dat vaak ook met een anoniem nummer. Maar ja, de gemeente belt vaak niet meer na acht uur ’s avonds. Dom als ik ben, neem ik toch op. Ik hoor op de achtergrond allemaal stemmen. Fout, denk ik. Een mevrouw stelt zich voor als van de KPN. Zij heeft net een veel snellere internetverbinding genomen en dat zou voor mij toch ook het summum zijn. Want echt, als ik dat niet heb, dan is mijn leven ook niets meer waard. Dan kan ik niet meer snel downloaden, komt mijn mail veel te traag binnen. En natuurlijk heeft ze een fantastische aanbieding voor me.

“Net zo’n fantastische aanbieding als toen jullie opeens de kosten van het bellen extreem omhoog gooiden?” vraag ik. Ze antwoordt niet, maar werkt volgens mij de zinnen af die ze moet oplepelen. Ik stel me zo voor dat er een vrouw achter haar staat met een zweep die haar daartoe aanmaant. Ze ratelt maar door en dat het toch wel heel zonde is als ik het niet doe. Ik zeg dat ik het niet doe. Omdat mijn verbinding goed is en ik niet nog weer eens 10 euro extra per maand wil betalen. Weer komen er nieuwe zinnen. “ U luistert helemaal niet naar mij” zeg ik dan en heb ondertussen medelijden. Misschien is het wel een alleenstaande moeder met twee kinderen die in de avonduren haar kostje bij elkaar moet scharrelen en alleen maar van die serpenten als ik aan de lijn krijgt.

Toch houd ik voet bij stuk, de KPN verdient genoeg aan me. Opeens slaat de stemming om en wordt ze wat kribbig. “ Mevrouw zeg ik, u hoeft niet boos op me te worden. Ik wil dit gewoon niet. Bovendien sta ik in het bel-me-niet-register. Ze reageert niet. Of toch. Ze zegt namelijk dat ik zo meteen wordt doorverbonden en me kan laten registeren voor het bel-me-niet-register.
Ik zucht.
Heel hard.

dinsdag 29 november 2011

Eenzaamheid: ga een avond in een hotel zitten

Ik stel me zo voor dat iedereen wel eens eenzaam is. Of je nu in een relatie zit of alleen bent, of je nu kinderen hebt of niet. Er komt wel eens een moment dat je je even afgesloten voelt van alles en iedereen en snakt naar echt intermenselijk contact.

En natuurlijk kun je daarvoor allerlei projecten in het leven roepen zodat mensen leren om het contact met elkaar aan te gaan. Zodat er een soort netwerk ontstaat. Dat is natuurlijk ook het beste.

Maar helaas draagt het leven een onvermijdelijke factor in zich en dat is die van de dood. Dus iedereen die je nu kent, gaat ooit weer een keer dood. En die ga je dus verliezen. Voor veel mensen een grote bron van eenzaamheid denk ik zo.

Afgelopen week heb ik een theorie ontwikkeld waarmee je de eenzaamheid volgens mij heel goed te lijf kunt gaan. En daar zou je ook een project van kunnen maken voor ouderen, jongeren of anderen.

De oplossing is: zet iedereen een paar avonden in een hotel aan de bar. Ik opper dat omdat ik de afgelopen week elke avond aan de bar zat in zo’n hotel. En het was geweldig. Ik moest voor een cursus in het westen van het land zijn en aangezien de cursus nogal vroeg begon, had ik voor meerdere nachten een hotelkamer geboekt. Geen duur hotel, gewoon zo’n kamer waar je je kunt redden. Geen bubbelbaden of zwembaden. Maar wel met een leuke bar in het midden van het etablissement.

En ik heb me daar toch gezellige contacten opgedaan. Ik praatte met een Engelsman over klinisch onderzoek naar medicijnen, met een collega van hem over de presentaties die zij gaf over die medicijnen en met een Belg over zijn werk bij de Heineken fabrieken.

We bespraken de hele wereld en begrepen elkaar ook nog. Dat kan ook hebben gelegen aan het feit dat we met elkaar ook een gezellig glas dronken en zo nu en dan wat eten aan lieten rukken. Maar de volgende ochtend tijdens het ontbijt dat we allemaal vroeg moesten nuttigen omdat we allemaal weer op tijd ergens moesten zijn, was het nog net zo gezellig.

En dat ritueel herhaalde zich. Drie avonden lang. Ook het barpersoneel voegde zich bij ons. Inmiddels vliegen de e-mails vanuit de diverse landen over en weer en hebben we al weer een afspraak gemaakt voor nieuwe ontmoetingen. Want wie niet eenzaam wil zijn, moet zijn contacten goed onderhouden.

Misschien kan de gemeente in het kader van het bestrijden van eenzaamheid de volgende keer in Lemmer gewoon een hotel afhuren. Zet mensen daar aan de bar, geef ze wat te drinken en te eten en de sfeer komt vanzelf. Of stuur ze naar Leiderdorp. Daar gebeurt het allemaal!

dinsdag 22 november 2011

Hoezo privacy?

Ik heb een blog in een krant en die heet Meimeringen. En dat is taalkundig fout. Het moet mijmeringen zijn. De reden waarom deze naam toch is gekozen omdat het met de naam te maken heeft van degene die deze column schrijft. Mijn naam dus. En die wordt met een ei geschreven. Eigenlijk is dat ook fout, maar mijn vader heeft mijn naam in alle zenuwen met een ei doorgegeven, terwijl beppes naam (ja ik ben vernoemd) wel met ij werd geschreven. Dan had er dus mijmeringen boven dit verhaal gestaan. Maar dat staat er nu niet. De meeste mensen begrijpen dat wel.

Behalve mensen uit Balk. En zij kunnen zich daar heel erg over op winden. Vooral schooljuffen en schoolmeesters. Aan de ene kant hebben ze gelijk dat je goed Nederlands moet stimuleren. Maar uitgelegd waarom dit er staat, vinden ze toch dat het anders moet. Daarom nog even met klem gezegd dat meimeringen dus normaal gesproken als mijmeringen moet worden geschreven.

Ik kan me over heel andere dingen opwinden. Zo moest ik me vorige week melden bij de Caesar therapie. Mijn rug is nog steeds een dikke ellende en mijn been wil ik er bij tijd en wijle nog steeds afhakken. In dit doet-het-zelf land van zorg, moet je op een gegeven moment zelf je weg maar vinden naar een juiste therapie en nadat ik gekraakt ben, een orthomanueel therapeut me recht heeft gezet, de fysiotherapeut me gestreken en gemasseerd heeft en dat alles geen soelaas bracht, ga ik nu de weg van de houding op. Een juiste houding hoop ik die de klachten zal verminderen. Of over een half jaar lig ik alsnog met wat een hernia bleek in het ziekenhuis. Nou ja dat zien we dan wel.

Ik zat daar dus te wachten. Naast me een leuk jongetje dat bedacht had dat hij de motorhelm van zijn vader op ging zetten bij het fietsen. We lachten en hadden het er over hoe hij dat bedacht had. Maar werden toen abrupt onderbroken door een oudere mevrouw die verderop haar hele ziel en zaligheid moest blootgeven aan een mevrouw van denk ik de gemeente over haar behoefte aan hulp. Haar PGB kwam aan bod, waarom ze dan geen hulp meer in natura kreeg. Haar leven lag op straat. Temidden van mensen die naar vluchtelingenwerk moesten, naar de caesartherapie of naar een andere afdeling. Ik had medelijden met het mens dat al haar narigheid daar voor iedereen bloot moest leggen. Gewoon omdat daar iemand in een grote ruimte zit en je daar dus je verhaal moet doen. En ik vond het schandalig. De moeder van de jongen met de helm overigens ook.

dinsdag 15 november 2011

Mauro, wil je?

Ik zit er ernstig over na te denken om Mauro ten huwelijk te vragen. Hij is natuurlijk nog maar 18 jaar en ik al diep in de 40, maar ik zal hem niet aan zijn huwelijkse plichten houden. Daar vind ik hem echt te jong voor.

Dus daar hoeft hij niet bang voor te zijn tijdens onze verbintenis. Nee, wat ik wil doen is de tiener een veilige thuishaven bieden.

Nu had hij die al had ik begrepen, met ouders die qua vel een beetje van hem verschillen, maar wel alle liefde van de wereld voor hem voelen en vice versa. Dus eigenlijk zou dat huwelijk niet nodig moeten zijn, maar in dit door CDA/PVV geregeerde land met de brallerige VVD toon erdoor heen moet dat dus wel.

En omdat niemand nog op het idee van een huwelijk is gekomen, doe ik dat maar. Toegegeven, het is natuurlijk niet hetzelfde als de jongen meevragen naar een voetbalwedstrijd, zo even tussen neus en lippen door in een tv-programma.

Even uit de sleur voordat je naar een sloppenwijk wordt gestuurd waar je niemand verstaat en naar een moeder die je zelf heeft weggestuurd, zal die staatssecretaris Bleker wel gedacht hebben. Nog even genieten van wat je hier hebt en dan hup, gooien we je op het vliegtuig naar huis.

Tenslotte heb je dat al een keer gedaan, dus je kunt dat vast nog wel een keer aan. Toen was je een kind en nu ben je immers al een hele tiener met je hele 18 jaar. Een man van de wereld.

En wat kan ons het schelen wat Jezus hier van gedacht zou hebben. We hebben wel de C van Christelijk in onze naam, maar ach daar geven wij niet veel meer om. Ja, wel onze achterban, want die heeft de hoop al lang opgegeven zo bleek wel tijdens ons laatste congres.

Maar zelfs dan gaan we niet overstag. Want om het gedachtegoed van Jezus, daar malen wij niet meer om. In feite zijn er heel veel niet-christenen veel christelijker dan wij.

Wij willen die jongen gewoon kwijt. Een 16-jarige, goed opgevoede, zeer ingeburgerde, perfect Nederlands sprekende bruine jongen uit Angola. Waarom willen we dat?

Omdat we daarvoor regels in het leven hebben gesteld. En… regels zijn regels niet waar? Befehl ist Befehl. Ja, natuurlijk hebben we veel te lang gewacht met de beslissing of de jongen hier wel of niet mocht blijven. Maar wat wil hij nu? Rechten laten gelden? Alleen maar omdat hij een mens is? Daar hebben wij echt helemaal geen boodschap aan. Eruit met dat jong. Laat hem zijn kont maar redden.

Met die innerlijke dialoog in mijn hoofd (ik heb het zelf bedacht, dat klopt) heb ik bedacht dat een huwelijk de jongen dan maar moet redden.

Dus Mauro, wil je?

Leve de Lemstervaart

Vrijdagavond. Sint Maarten. In mijn eigen buurt loopt enkel een verdwaald kind met zijn eenzame lampion rond, bijgestaan door zijn moeder. Snoep hoef ik niet in huis te halen, er is al in jaren niemand bij me aan de deur geweest.

Maar vanavond heb ik een missie en die leidt naar de Lemstervaart. De buurt die in de ogen van velen een probleembuurt is en waar mensen wonen die volgens hen asociaal zijn, laag opgeleid en weinig mensen herbergt met een hoog inkomen. Waar die aannames op zijn gebaseerd weet ik niet.

Laatst werd bij een bijeenkomst ook nog geventileerd dat in die buurt de meeste probleemkinderen wonen.

Alsof er in een speklappenbuurt (ja zo noemden wij in ons arbeidersbuurtje de mensen in dure huizen die vaak alleen maar vleesaanbiedingen konden betalen omdat de rest opging aan de hypotheek) geen kinderen wonen waar problemen mee zijn. Ouders scheiden daar ook, vechten elkaar de tent uit, mishandelen hun kinderen op alle mogelijke manieren en ook daar worden kinderen geboren met een beperking of gedragsstoornis. In een buurt waar meer kinderen wonen, is de kans alleen veel groter. Maar eigenlijk wil ik het daar nu helemaal niet over hebben.

Ik stond die vrijdagavond namelijk te wachten op een enorme stoet kinderen met hun lampionnen, hun vaders en moeder en pakes en beppes. Het was koud, het was donker, maar in de verte hoorde ik al de tonen van een geweldige hoempapa band die de stoet begeleidde.

Toen het gezelschap in beeld kwam, viel op dat alles geweldig geregeld was. Niets aan het toeval overgelaten. Begeleiders voor en achter de stoet. Mensen die het verkeer stil zetten. En in de leeftijd van pak weg 20 schat ik tot misschien wel in de 70.

Zo liep het gezelschap naar de supermarkt waar het lekkers kreeg aangeboden. Ook zelf geregeld en vooraf afgesproken.
Het is niet het enige wapenfeit dat deze buurt op haar rekening kan schrijven. Ze vocht en vocht en won toen de brede school op de tocht kwam te staan. De saamhorigheid om dat te bereiken was enorm. En nu weer zet ze zich in voor betaalbaar peuterspeelzaalwerk. Met vereende krachten. Omdat daar een eenheid heerst, waar de rest van Lemmer jaloers op zou mogen zijn.

zondag 16 oktober 2011

Bang, doodsbang

Zondagavond. Op Twitter een bericht dat een vliegtuig van de KLM in de problemen is geraakt. Mijn oksel klotsen en mijn bloeddruk stijgt tot tophoogte. Niet omdat er een geliefde van me in dat vliegtuig zit overigens. Nee, omdat ik een angst heb. Om eerlijk te zijn heb ik wel meer angsten. Ik ben nog steeds geen held in het donker. Het liefst zou ik met een lampje aan slapen, maar dat is zo idioot als je diep in de veertig bent. Ik ben ook bang voor films met geestverschijningen. Daarna zit ik als verstijfd op de bank en denk ik in ieder gordijn dat beweegt een geest te zien. Een kwade geest natuurlijk, nooit een goede. Maar het meest bang ben ik voor vliegtuigen. En dat is geen handige combinaties als je gek bent op reizen. Ja een voetreis naar het mooie Oosterzee is ook een reis, maar ik ga het liefst naar Azië. En dat is lopend nu eenmaal heel ver. Mijn angst voor vliegen is echt heel groot, ondanks het feit dat veel mensen zeggen dat ze dat niet merken. Overigens snap ik dat laatste wel, ik drink en slik mijn angst namelijk weg. De barkeeper op Schiphol kent me al. “Dubbele zeker?”vraagt hij altijd. En dan betekent dan niet dubbele cola, maar dubbele Bacardi. Ik stap dus half beschonken het vliegtuig in. En neem dan net voordat ik door de controle bij de gate moet ook nog een angstremmer. En heb een tas vol angstremmers bij me. Ik ben dus dronken en stoned tegelijkertijd als ik die vogel instap. Maar dat is nooit van lange duur. Bij het eerste het beste rare geluid of turbulentie lijken alle middelen subiet uitgewerkt. En ondertussen zit ik als een plank zo stijf in mijn stoel bevroren. Het lijkt alsof ik denk dat het wel goed zal gaan als ik niet beweeg. Maar ik weet wel beter. Er staan inmiddels wat minder goede vluchten in mijn boekje. Met blikseminslag eindigde ik liggend in het gangpad, met veel turbulentie kwam de halve achterwand op me neer. En toen was er nog die keer waarbij naderhand de ambulancebroeders naar binnen moesten omdat mensen met hartkwalen dachten dat ze een attack hadden. Onze piloot had in een storm met windkracht 10 namelijk getracht om het vliegtuig aan de grond te zetten, maar met die harde wind wilde dat niet. De man was hardleers, bij probeerde het toch nog maar een keer. En toen nog een keer. Ondertussen zag een vliegtuig vol gebruinde mensen uit Thailand hun leven aan hun voorbij trekken. We dachten dat we er waren geweest. Vreemd was dat niet. In heel Nederland was de noodtoestand afgekondigd. Treinen reden niet, wegen waren afgesloten, niemand mocht naar buiten. En onze piloot wilde als een soort harige Harry gewoon dat vliegtuig even aan de grond zetten terwijl wij als mixervoer werden ingezet. Het lukte hem trouwens niet, we zijn uiteindelijk in het buurland aan de grond gezet. Maar er is goed nieuws; ik heb me aangemeld voor een cursus vliegangst. Ik moet daarvoor net zoveel geld neertellen als voor een reisje Thailand en ook een retourtje Euromast ondergaan. Maar wellicht zit ik volgende keer dan relaxt in dat vliegtuig. Zover is het echter nog niet en dat Twitterbericht deed me zondagavond de das om. Misschien toch maar een voetreis Oosterzee?

dinsdag 11 oktober 2011

Niet multiculti, maar gewoon menselijk

Laatst zei iemand tegen mij:” Wat ben jij eigenlijk multiculti.” Ik keek waarschijnlijk met enorme vraagtekens in mijn ogen en de persoon in kwestie legde uit dat er aan mijn huis weinig Nederlands is, omdat het vol staat met beelden, schilderijen en potten en pannen uit het buitenland, dat ik meer Thaise, Surinaamse en Indonesische gerechten op tafel zet dan de Hollandse aardappel (hoewel die helemaal niet Nederlands is overigens). Maar vooral mijn social media waren het bewijs van mijn multiculti bestaan, zo werd me te verstaan gegeven. En ja op die sites staan mensen van over de hele wereld. Turkije, Marokko, Gambia, Sri Lanka, Suriname, Indonesië, Maleisië, Zwitserland, Italië, Thailand, Libanon en ik vergeet er vast nog heel veel. Het is overigens maar een zwakke afspiegeling van mijn gewone leven met mensen uit een ander land. Want het is gevuld met hen. Toen ik eens op de pagina's van anderen ging kijken, was dat inderdaad heel anders. Daarop staan veel Nederlandse kaaskoppen, maar niet zoveel mensen van andere komaf. Ik had me daar eigenlijk nooit zo het hoofd over gebroken, maar opeens bedacht ik dat ik wel wat meer dan anderen contact heb over de grens. Ik werk niet bij vluchtelingenwerk, kom vanuit mijn werk ook niet extreem veel in aanraking met mensen uit andere culturen en toch. Waarom ben ik dan zo multiculti als je dat zo wilt noemen en anderen niet. Ik kwam uit bij mijn ouders. Die waren net zo multiculti, maar dan in een tijd waarin dat eigenlijk nog vrij nieuw was. Mijn vader werkte al op heel jonge leeftijd op een kamp waar mensen uit de Molukken woonden. Hij at er, hij bracht er spullen, repareerde er zaken en zag hoe zij een andere godsdienst beleden dan hijzelf. Het interesseerde hem en hij vroeg naar de gebruiken, schreef recepten op omdat hij hun eten zo lekker vond en legde zo een verband. Mijn moeder had een vriendin met een man uit Ambon en ook zij kwam dus al op jonge leeftijd in aanraking met mensen die andere gebruiken hadden. Multiculti vonden ze dat geloof ik niet. Gewoon leuk en boeiend en menselijk. Want daar ging het hen allemaal om, we zijn allemaal mens zij het dat de één een wat ander velletje heeft dan de ander en de één uit een land komt met weinig mogelijkheden en de ander uit een land van ongekende mogelijkheden.

Boomlange donkere mannen in de kamer
Toen ik een heel klein blond meisje was van een paar jaar oud, stond opeens de kamer vol boomlange heel donkere mannen. Ze spraken heel vreemd en ik verstond ze niet (mijn vader volgens mij ook niet), maar ze schoven lekker aan en aten het eten dat mijn moeder had gemaakt omdat eten je altijd een gevoel van thuiskomen geeft. Zelfs als je elkaar niet verstaat. De mannen uit Kameroen waren hier voor het werk en mijn ouders wilden dat ze ook gewoon ergens moesten aan kunnen schuiven. Later, toen Nederland Turkse en Marokkaanse arbeiders naar Nederland haalde en mijn vader hen leiding moest geven, was Chef zoals hij werd genoemd een beetje hun spreekbuis. Hij zorgde er voor dat ze konden bidden, dat ze aan de Ramadan mee konden doen en ook toen was iedereen weer welkom bij ons thuis. Die houding werd als het ware een beetje doorgegeven. De hoofdmeester vroeg mij om de Turkse buurmeisjes op te halen als ze niet naar school kwamen, ik dronk al heel vroeg Turkse koffie en at pannenkoeken met geraspte aardappel erdoor. En vond het reuze interessant. En dat is gebleven. Met dank aan mijn ouders. Maar dat is niet multiculti, dat is wat mij betreft gewoon interesse. Gewoon in de mensch.

Doe het zelf geneeskunde

Al een week lang piep en kraak ik als een oude wagen. Ik slaap, zet thee, drink thee, slaap weer en zet weer thee. En tussendoor neem ik vitaminepillen, hoestdranken, dragees die zowel verlichten als een ontstekingsremmer bevatten en Chinese kruidendrankjes die ik van mijn lieflijke collega heb gekregen. Praten kan ik niet, want er komt werkelijk geen enkel geluid uit die keel waar momenteel een egel in ronddwaalt. Verder hoest ik als een bootwerker die minstens 40 pakjes zware shag op een dag rookt. En mijn borst piept als een deur die nodig aan olie toe is. Zeven dagen lang al en dan verwacht je toch op een gegeven moment wel enige verbetering. Geen Nazomeren gezien, geen biggetjes kunnen knuffelen, het enige wat ik de afgelopen 7 dagen heb gezien is mijn bed. Met een nieuw en schoon dekbedovertrek dat dan wel weer. Maar dat mag dan ook wel als je er dag en nacht in ligt en soms pas ’s avonds de kracht vindt om je toch maar eens onder de douche te werpen. Na een dikke week dan toch maar eens de telefoon gepakt om te horen wat de dokter hiervan vindt. De arts heb ik overigens zelf niet gesproken, het eerste contact wordt altijd gelegd door een assistente. En deze assistente zei dat ik over twee weken maar eens terug moest bellen als ik dan nog als een dweil door het leven ging. Twee weken, dacht ik, dan ben ik al dood. Maar nee, dat had ik fout. Voor de bacterie of was het nu een virus die ik droeg is geen antibiotica. Ik vraag me alleen wel af hoe de andere kant weet of ik een bacterie of virus draag, zo door de telefoon. Dat weten ze. Maar bij dikke koorts mag ik wel weer bellen, nee moet ik zelfs weer bellen. De inderhaast gekochte thermometer geeft volgens mij aan dat ik ziek ben, maar dan naar beneden ziek. Als ik mezelf peil zit ik dik onder de 36 graden. En dat is de hele dag door zo, met een verschil van een paar tienden van graden. Maar ja dat is geen koorts.
Onze medische wereld gaat steeds meer lijken op een soort doe-het-zelf supermarkt. Ik loop ook al een jaar met een rug die voor geen meter deugt en een been dat ik er soms wel wil afhakken van de pijn. Fysiotherapeut kan niet zoveel zonder diagnose, het ziekenhuis wil alleen een MRI maken als ik totaal verlamd ergens neerstort. Verder is er een enorme wachtlijst om überhaupt maar ergens langs te mogen komen. Gelukkig kom ik er achter dat er ook klinieken zijn waar je wel terecht kunt. Dus regel ik dat zelf, maar de conclusie is niet eenduidig. En nu? Niemand weet het, zoek het lekker zelf uit. Dus ga ik van orthomanueel therapeut naar McKinsey en weer terug. Zonder echt succes. Maar er is een troost. Als ik over 2 weken nog griep heb, mag ik wel naar de dokter.
We zijn inmiddels vijf weken verder en ik piep en kraak nog steeds. Maar ik heb nu wel antibiotica en een verwijzing naar de KNO arts. Mijn eigen huisarts dacht vorige week even dat ik er in zou blijven toen ze me bijna kotsend van het hoesten aantrof in de spreekkamer. Toch iets te lang gewacht dus.

Hoe voelt dat?

Deze week werd Nederland alweer opgeschrikt door de moord op een meisje. Een veel te jong meisje dat ook alweer door een bekende was omgebracht om tot nu toe onduidelijke redenen. En dat houdt me uit de slaap. Ik moet namelijk steeds denken aan wat dat meisje de laatste momenten van haar leven heeft moeten doorstaan. Haar angst, haar verdriet, of ze doorhad dat dit het einde van haar leven ging betekenen. En welke andere ranzigheden heeft het kind verder mogelijk nog moeten ondergaan? Het heeft me in de ban zogezegd en ik moet het soms echt aan de kant schuiven omdat ik er anders teveel mee bezig ben. Eigenlijk is dat ontstaan toen de kwestie Dutroux aan het licht kwam. Dat een mens in staat is om kinderen zo te misbruiken voor eigen gewin of lust, dat heb ik nooit begrepen. Maar dat die kinderen vervolgens ook nog eens door zijn vrouw, een vrouw die zelf leven kan schenken uitgehongerd zijn en vervolgens levend begraven zijn door het duo, ik heb het nooit begrepen. Die meisjes dus, ze spoken al zo ontzettend lang door mijn hoofd en ik kan ze niet tegenhouden. Misschien moet dat ook niet en moeten we allemaal het geweten vormen van en land, een wereld waarin dat soort dingen een halt wordt toegeroepen. Moeten we veel alerter zijn op alles wat we zien en meemaken. Moeten we in ieder geval een veilige haven bieden aan kinderen uit de buurt of van familie. Punt is alleen dat ook veel van die beesten weten dat het zo werkt en juist zo bijna systematisch te werk gaan. Ze bouwen een vertrouwensband op met jongeren die zoiets nodig hebben en gaan heel geleidelijk aan steeds wat verder. Dat veel ouders dat nog steeds niet beseffen en denken dat iedere ome Jan of Piet die zich leuk voordoet dan ook wel leuk zal zijn, moet de wereld uit. Helaas, zou ik bijna zeggen. Want het is hartstikke leuk om een betrouwbare ome Jan of Piet of tante Klaske of Maaike te hebben. Het kan kinderen door moeilijke periodes scheuren, maar ze kunnen bij een leuke oom of tante ook gewoon veel plezier beleven. Dubbel dus, heel dubbel. Maar als ik een apparaatje zou hebben om in het hoofd van die mannen en vrouwen te kijken en die vuiligheid eruit zou kunnen trekken dan deed ik dat. Met liefde. Want dat meisje van deze week, maar ook Julie en Melissa en Ann en Eefje van zo lang geleden blijven maar door mijn hoofd banjeren. En dat is goed. Laat het een waarschuwing zijn.

Verhuftering

Doe es normaal man! Dat soort dingen zeg je tegen een goede vriend of vriendin als je denkt dat hij of zij even niet meer helemaal bij zijn positieven is. Even tot de orde roepen en aangeven dat diegene even een stapje terug moet doen. Maar zeg je dat ook tegen de Minister President? Misschien als ook hij doorgedraaid is en net iemand te lijf wil gaan, maar dat heb ik in de Kamer nog niet zien voorkomen. Het is - of moet ik zeggen het was hier tot voor kort nog geen Azië of Rusland waar ze elkaar daadwerkelijk te lijf gaan als ze het politiek niet met elkaar eens zijn. Dus lijkt het me dat je niet tegen een Minister President "Doe es normaal man" zegt als ware hij de eerste de beste snotjongen die je krant komt brengen, maar hem elke ochtend weer in de stromende regen in het grasveld gooit. Maar wat heeft deze verhuftering tot gevolg? In de week die erop volgde zag ik berichten voorbij komen die me echt schokten. Een wielrenner die een 16-jarige een kapotte neus slaat in het passeren. Een gek die bij een benzinepomp zomaar iemand van zijn fiets schopt. Misschien dacht diegene wel bij zichzelf: Als je zo belachelijk tegen de hoogste baas van Nederland kunt praten, dan kan ik ook wel iemand onder uit schoffelen wiens hoofd me niet aanstaat (u ziet dat ik mijn taalgebruik aanpas, ik wil niet ook vervallen in diezelfde hufterigheid. Maar diegene die dat schoffelen deed, nam vast andere benamingen in de mond). En die vent van die fiets uit Leeuwarden die zag iets van zijn vehikel verloren gaan meende ik te begrijpen en die dacht misschien wel, ach dan mag een jongetje in elkaar rammen ook best wel. En als diens neus dan lekker verbouwd is, fiets ik heerlijk verder. Alsof er niets gebeurd is. Net zoals de heer Wilders deed alsof er niets gebeurd was. En diezelfde Minister President geen woord meer vuil maakte aan wat hij een incident noemde. Was er niet ergens een spreekwoord dat zei dat je respect moest verdienen? Mag ik voorstellen om dat om te draaien en om er van te maken dat je soms respect ook moet opeisen? Dat je hele onfatsoenlijke mensen moet wijzen op het feit dat ze dat zijn, heel onfatsoenlijk. Welnu meneer Wilders, u was heel onfatsoenlijk. En u meneer Rutten, u liet over u heen lopen. En dat is niet goed voor dit land en haar inwoners. Daar worden ze hufterig van.

maandag 22 augustus 2011

Hoe haar gordijnen haar gemoedstoestand weergeven

Ik weet het als het niet goed met haar gaat. Dan zijn de gordijnen van haar woning hermetisch gesloten, neemt ze de telefoon niet op en reageert ze niet op de deurbel. Haar auto blijft voor haar deur staan ten teken dat ze ook niet in staat is om te werken. Pas als de gordijnen weer een beetje open gaan, weet ik dat het ook weer wat beter met haar gaat en vaak beantwoordt ze dan ook mijn telefoontjes. En als de gordijnen helemaal openstaan, weet ik dat ze weer een episode heeft overleefd. Mijn hart bloedt om te moeten zien hoe steeds opnieuw die wisselingen zich voltrekken. Het is een reactie op zaken die de revue passeren, maar het is vooral haar ziekte die haar parten speelt. Geen lichamelijke ziekte, maar een ziekte die de psyche in zijn ban heeft en manisch depressief genoemd wordt. Ze leeft van intens mooie momenten naar de zwartste gaten die er zijn in haar bestaan. Kan haar bed niet uitkomen omdat ze zo depressief is, terwijl ze weken later alles leuk en mooi vindt, maar dan in kwadraat. En de meeste mensen snappen daar niets van. Overigens snapt ze er zelf ook niets van, ze heeft er maar mee te leven en mee te dealen. Ooit zag ik een documentaire met Stephen Fry, mijn Engelse held. Komiek, schrijver, acteur en presentator en al heel lang iemand die ik bewonder. In The Secret Life of the Manic Depressive laat hij zien hoe het leven eruit ziet als iemand aan een bipolaire stoornis (manische depressiviteit) lijdt. Op een gegeven moment wil hij zelfs niet meer voor de camera’s verschijnen, omdat hij zo vreselijk depressief is en tot helemaal niets meer komt. Een paar weken later zie je hem verschrikkelijk dure dingen kopen waarvan hij er al tientallen heeft, maar die hij niet kan weerstaan omdat hij dan in een manische periode verkeert. Die voortdurende achtbaan is waar zij ook in verkeert. Ze stuitert van hoog naar laag en dan weer terug en niets kan dat keren. Mensen met de aandoening krijgen medicatie om het allemaal wat af te remmen, maar de werking van de ziekte is desastreus. En dat is wat het is: een ziekte. Ik ken de depressie als mijn broekzak omdat ik er een paar ferme van in mijn leven heb mogen ervaren, maar weet ook dat een depressie in vergelijking met manische depressiviteit beter op te lossen is. En met een depressie is het leven al ondragelijk, laat staan dat je stuitert van laag naar hoog en weer terug. Dus ben ik vandaag blij dat ik haar gordijnen weer tot helemaal bovenaan het raam zie gaan. Het betekent dat ze de slag toch weer gewonnen heeft. En daar ben ik elke keer beretrots op.

zondag 21 augustus 2011

Opluchting, grote grote opluchting

Terwijl ik het bericht wegdruk op mijn mobiele telefoon, voel ik opeens opluchting. Een enorme opluchting over het feit dat ik niet aan deze man ben blijven hangen. En met deze opluchting ook de opluchting dat ik aan veel van mijn mannen niet ben blijven hangen. Simpelweg omdat ik slechte smaak heb in mannen. Ik zoek altijd de verkeerde exemplaren uit. Te bezitterig, agressief, mishandelend of gewoon mannen die een puinhoop maken van hun leven. Natuurlijk waren er uitzonderingen, maar die zijn in de minderheid. In een enorme grote minderheid.
De aanleiding voor deze was een man die ik nu zo’n 4 jaar ken. Eigenlijk had ik het direct bij onze eerste afspraak moeten weten. Die afspraak stond en hij belde gewoon af. Niet omdat hij een gegronde reden had, maar omdat hij een “was moest doen”. Dat het toen voor mij niet direct over en uit was, bewijst wel dat ik er geen talent voor heb. Want als je net iemand hebt ontmoet, wil je daar graag bij zijn en blijf je niet thuis voor een was. Toch zagen we elkaar regelmatig. Tijdens een van onze diners noemde ik hem mijn vriendje en daar werd hij furieus over. Of ik nu werkelijk dacht dat hij mijn vriendje was. Niet mijn vriendje; we waren regelmatig samen, we sliepen samen, we spraken uren over de telefoon, we hadden voor mijn gevoel iets van een samen. Maar nee, hoe ik dat in mijn hoofd haalde. En toen kwam de dag dat hij me naar Schiphol zou brengen omdat ik op reis ging. Ik belde al in de ochtend om te vragen hoe laat hij zou komen. Hij had andere dingen te doen op dat moment en zou me terugbellen. Wat niet gebeurde. De dag vorderde en ik raakte heel langzaam in paniek. Ik belde nog een paar keer, maar kreeg steeds te horen dat hij het heel druk had. Toen een sms om 11 uur in de avond dat hij niet op tijd kon zijn, maar ’s nachts wel zou komen. Een nacht voordat ik moest vertrekken, wilde hij midden in de nacht komen. Woest was ik. Laat maar schreef ik hem, ik kom er zelf wel. Maar toen was het al 1 uur in de nacht en ik heb geen oog meer dicht gedaan. En hij liet me gaan. Alleen.
Steeds stond hij opeens weer onverwacht voor de deur om het goed te maken. Hij was stom geweest, er waren altijd andere omstandigheden. En ik liet hem steeds weer binnen, maar niet meer als geliefde. Van dat idee had ik al lang afstand gedaan. Afgelopen november een spoedtelefoon. Hij had dringend geld nodig. Of ik hem een ferm bedrag kon lenen. Het voelde al niet goed, maar ja je laat iemand ook niet in de kou staan. Dus leende ik hem dat geld. Alles moest wel even zwart op wit zei hij, maar tijdens onze afspraak werd er niets op papier gezet. En we zijn nu 9 maanden verder en ik heb nog maar een deel van mijn geld. Iedere maand moet ik opnieuw vragen om een bedrag. Dat ik in 9 maanden niet heb gekregen overigens, maar nu zou hij wat geld hebben overgemaakt. Ik ben benieuwd. Ondertussen ontvouwde hij onlangs ook nog dat hij een vrouw bezwangerd had en dat hij graag gewild had dat dit wat was geworden. Hij voegde eraan toe dat hij van haar had kunnen houden. Alsof een kind krijgen zomaar iets is en je van die vrouw dan wel gaat houden. En voorbij gaande aan het feit dat ook wij het over kinderen hadden gehad. Eraan voorbij gaande dat hij mijn laatste kans was op een kind. Nu is die kans verkeken, maar ik bedacht me net dat het leven van dat kind en mij er dan net zo uit zou zien als mijn relatie met hem: zonder enige basis, zonder dat je op hem kunt vertrouwen en zonder toekomst. Dus is er opluchting. Enorme opluchting!

maandag 15 augustus 2011

Nu even niet!

In onze stamkroeg op Terschelling heerst een ongeschreven regel: artiesten val je daar niet lastig als ze hun biertje staan te drinken. Nu loopt Terschelling niet altijd vol met artiesten, maar met Oerol waar wij altijd naartoe gaan zeker. En in onze stamkroeg hebben we altijd een aantal van die Bekende Nederlanders. Jack Spijkerman bijvoorbeeld is altijd van de partij. We knikken naar hem ter herkenning (we komen er allemaal ten slotte al 25 jaar) en bestellen dan ons biertje. En soms wilde ik wel even dat ik Jack Spijkerman was en ze mij soms even mijn ding lieten doen of gewoon even als mens met me praten. Ik verzucht wel eens aan vrienden: ”Ik ben toch zelf de krant niet?” Want om een brood te halen of mijn haar te laten doen, moet ik soms flink wat hobbels nemen. Als ik mijn nieuwe kapsel uit zit te zoeken is het niet zo leuk als ik en plein public wordt geconfronteerd met iemand die boos is over een negatief stukje over de Lemsterweek. Want ik zit daar gewoon ander haar uit te zoeken in mijn eigen tijd en ben dan even mezelf. Een mens dat ander haar wil en niet weet hoe ze dat moet hebben (aangezien ik niet het beste haar heb, maar gelukkig wel een hele goede kapper). Sta ik na een mislukte (lees afgelaste) skûtsjesilwedstrijd gewoon ook een beerenburgje te drinken in de Lemsterweek ook dan is het niet leuk om steeds maar weer te horen dat de krant niets is. Ik sta daar namelijk ook gewoon voor mijn plezier wat te drinken. En ik snap best dat die scheidslijn moeilijk te maken is. Ze is er nu toch, dus we schieten haar even aan. En misschien doe ik het zelf ook wel. Maar soms heb ik daar even geen zin in of denk ik dat mensen het wel begrijpen dat ik nu gewoon even mezelf ben. Dat er ook gewoon een persoon is met al haar pleziertjes en verdrietjes. Los van de krant, die ik moet maken in 24 uur en niet meer. Los van de krant die ik best omvangrijker wilde maken, maar die ook uit moet kunnen en wordt opgezet door een uitgever. Ik ben niet de uitgever van de krant, die woont namelijk ergens in Lutjelollem. Nooit belt iemand hem om te zeggen dat er niets in de krant staat terwijl hij in het feestgedruis staat te hossen. Soms rijd ik naar een andere plaats om mijn boodschappen te doen, omdat ik er even geen zin meer in heb. Terwijl dat haaks staat op mijn principe, want ik vind dat je in je eigen dorp je spullen moet halen om zo je dorp in leven te houden.
Voor iedereen het verkeerd begrijpt: ik hou van jullie allemaal en natuurlijk blijf ik het aanspreekpunt voor de krant. Maar laat me soms ook gewoon even mens zijn.

zondag 7 augustus 2011

Dit land is gek geworden

We zijn gek geworden in dit land. We draaien de zaken om en geven mensen die het fout doen alle rechten en mensen die willen dat foute mensen worden gepakt gaan we bekeuren. Breekt iemand bij je in en steelt hij je hele hebben of houwen, slaat iemand je tot pulp terwijl er een camera op is gericht? Dan mag je dat niet op internet zetten, want dat kan betekenen dat de bezittingen die je nog wel hebt nog eens met 25.000 euro (!) verminderd kunnen worden. Dat is namelijk de boete voor het online zetten van mensen die dingen doen die niet geoorloofd zijn. Wat zal dat boeventuig lachen trouwens. Ze weten nu helemaal dat ze overal mee wegkomen. Naast de belachelijke straffen die iemand hier al krijgt voor het nemen van een ander leven, voor het misbruiken van kleine kinderen, voor het verkrachten van (meestal) vrouwen en voor het iemand voor het leven invalide maken, mogen ze met de meest moderne apparatuur ook nog niet eens gepakt worden. Hun privacy is in het geding. Welke privacy? Als je op camerabeelden staat terwijl je de hele handel van iemand in een tas douwt, als duidelijk is dat je iemand tot bloedens toe bijna doodslaat of als op de beelden staat dat je een trekker van een pistool overhaalt, welke privacy heb je dan nog nodig?
Ik voel me niet meer thuis in een land dat zo met haar burgers omgaat en de meest belachelijke regels bedenkt. Een land ook dat op allerlei andere manieren de privacy van gewone goedmenende mensen overigens wel met handen en voeten treedt. Voor mijn nieuwste paspoort moest ik wel mijn vingerafdrukken afstaan. Mij maakt dat niet uit, want mijn vingers zullen ze nooit vinden op een pistool of op een brandkast die net is leeggehaald, maar hoe zit het dan met die privacy? En waarom kan de regering wel al mijn gegevens aan elkaar koppelen en dan precies weten hoe het zit met mijn hele financiële handel en wandel? Waarom moet ik overal gegevens over aanleveren, ook als ik dat helemaal niet wil? Waarom is dat en waarom mag iemand die een pistool op iemand richt niet gewoon in de openbaarheid worden vertoond. Een openbaarheid die overigens ook nog eens vaak heel onduidelijk is. Want zoals bewezen zijn de camerabeelden van de meeste camera’s ook nog eens verschrikkelijk onduidelijk. Onze eigen overvaller op het casino bijvoorbeeld loopt nog rustig rond, terwijl een medewerkster misschien voor de rest van haar leven met een trauma rondloopt. Belachelijk!

vrijdag 29 juli 2011

Wicki de Viking, alias Anders Breivik

Hij keek vol trots naar buiten vanuit de politiewagen. Met een bijna glimlach om zijn mond. En zonder enige vorm van schuldbesef, zo het leek. Later bleek uit zijn betoog ook wel dat dit schuldbesef er ook niet is. Eigenlijk, zo stelde hij, had hij een goede daad verricht. Zo’n 80 jonge levens neergeknald of opgeblazen. En voor wat? Een ideologie waarbij vreemdelingen alweer niet welkom zijn. De jonge Anders Breivik schreef een manifest dat ik urenlang heb doorgeworsteld op zoek naar een werkelijk antwoord op zijn daden. En ik begrijp het nog steeds niet. Het enige dat ik wel begrijp is dat hij een daad wilde stellen om er voor te zorgen dat de maatschappij terug verandert. In wat? In een tijd van Wicki de Viking waarin de Noren plunderend en vrouwen verkrachtend langs andere landen trokken? De Noorse koning Sigurd Jorsalfare was de eerste Europese koning die op kruistocht ging. Hij vertrok in 1107 uit Noorwegen en vocht tegen de moslims in Spanje, Lissabon, de Balearen en Palestina. Aldus de geschiedenis.
Ik ben momenteel bezig met een opleiding interculturele communicatie. Daarin wordt geleerd waarom communicatie tussen mensen van verschillende afkomsten soms zo moeilijk verloopt. Om te weten hoe dat komt moet je de geschiedenis kennen. Die wordt dus ook behandeld in die opleiding. En de geschiedenis van de meeste landen is niet zo fraai. Slavernij, overheersing, uitbuiting, verkrachting. Daar begon het bijna allemaal mee. En de constatering dat wij een beter ras zijn dan andere rassen, want anders neem je niet zomaar een land over en lijf je dat in. Dat is wat wij zijn. En er zijn groeperingen die daar tegen in opstand zijn gekomen. Zo gekke lang is het echter nog niet geleden dat de slavernij werd afgeschaft. Anderhalve eeuw nog maar. Ik neem aan dat die schietende gek daar wel weer naar terug zou willen.
Op verschillende fora wordt nu waardering uitgesproken voor de daad van deze idioot, die ze wat mij betreft gewoon mogen doodschieten. Maar er ontstaat ook een wij/zij verhouding. Moslims die het inmiddels meer dan spuugzat zijn dat ze als een soort tweederangs volk worden behandeld. Want de vinger werd eerst naar hen gewezen, nog voordat er ook nog maar iets bekend was van een dader. Bij Pim Fortuyn was dat niet anders. Als er iets gebeurt, wordt direct gekeken naar welke moslimorganisatie dat gedaan zou kunnen hebben. En eigenlijk hebben de moslims het nu toch ook weer gedaan ondanks dat zij de trekker niet overhaalden? Ze bestaan namelijk, dat is hun eigen schuld en daar moet je je tegen verweren. En ja, de PVV versterkt dit soort gedachten, ik kan er niets anders van maken.

De laatste schooldag

In de krant waar ik voor werk zag ik de laatste weken allerlei leuke activiteiten voorbij komen van kinderen die bijna hun laatste schooldag hebben. In onze tijd waren die leuke dingen er volgens mij niet. Ik kan me tenminste niets herinneren van eindfeesten al een week van tevoren, droog fierljeppen of andere zaken. Het gevoel van die laatste schooldag kan ik me echter nog wel voor de geest halen. En hoe opgewonden we dan waren. Er lagen 6 hele weken vol ongekend plezier en vooral vrijheid voor ons. Zes weken die wel een jaar leken te duren. Want als je jong bent, duurt de tijd blijkbaar langer dan als je ouder bent. In ieder geval die laatste schooldag dus. Eigenlijk wilde je dan al niet meer gaan, stond de focus al helemaal op vrij-zijn. Maar je ging nog, terwijl die laatste lessen niet zoveel meer voorstelden. IN die tijd hadden wij nog poortwachters (heb je die tegenwoordig ook nog?) want op onze school heerste een Spartaans regime. Je mocht niet in de tuintjes komen, je mocht niet dravend het gebouw binnen en met gymnastiek moesten we bijna doodstil de tocht naar het lokaal elders maken. Maar ik geloof dat we die laatste dag lak aan al die regels hadden. Of de hoofdmeester dat ook had, betwijfel ik. Hij was altijd van orde en tucht en zal ook best op die laatste dag nog wel straf hebben uitgedeeld. En daar waren we bang voor. Ik weet nog dat ik een keer een briefje met rekensommen mee had gekregen. Die zat ik nog te maken toen het eten op tafel kwam. De gehaktbal die mijn moeder met een ferme plons op mijn bord deed belanden, nam ook wat jus mee. En die jus kwam op dat papiertje terecht. En dat mocht echt niet. Dus ik beefde al. Ik dat altijd brave meisje dat altijd heel goed haar best deed en goede cijfers haalde, had jus op haar rekensommenblaadje. Waarom dat trouwens zo erg was, heb ik nooit helemaal begrepen. Ook van een blaadje met jus erop kun je nog heel goed rekenen. Maar ik wist wat er komen ging en probeerde het wat weg te moffelen. Het is me duur komen te staan dat blaadje met jus. Een reprimande van jewelste en in het vervolg behandelde ik alles wat ik mee naar huis nam met nog veel meer voorzichtigheid. Maar niet op de laatste schooldag. Dan verheugde ik me op wat er komen ging. Heel bijzonder was dat overigens niet, want op vakantie gingen we doordat we niet zo vermogend waren in die tijd niet. Maar we gingen elke dag wel naar het strand met vriendinnen. Lauwwarme limonade mee, broodjes van huis. We lagen er om 9 uur in de ochtend en gingen pas weg als we weer moesten eten. We zwommen en hadden plezier. En soms zat er een reisje naar familieleden in en gingen we de Afsluitdijk over. Dat was dubbel feest.

maandag 11 juli 2011

Kopje koffie, glazenzetter?

De uitdrukking “kopje koffie, glazenzetter, of eigenlijk glazenwasser in de oorspronkelijke variant” impliceert iets anders dan dat de persoon in kwestie koffie krijgt aangeboden. De indruk zou dan ook kunnen ontstaan dat ik op slinkse wijze mannen mijn huis binnensleur om er vervolgens de meest vreemde zaken mee uit te halen. Niets is minder waar. De afgelopen weken heb ik het huis vol gehad met glazenzetters en schilders. Ze plaatsten dubbele ramen, verfden kozijnen, haalden rot hout uit kozijnen en zetten er een soort nephout voor terug. Of echt hout, daar wil ik eigenlijk van af zijn. In weer en wind beklommen de heren mijn woning die toch al snel 6 meter hoog is (of is het meer?), stonden in zo’n wiebelig bakje waar ik het Spaans benauwd van kreeg en stonden in die enorme hitte van vorige week glazen te huffen van 4 bij 5 meter die heel zwaar waren. Zelf ben ik veel op pad dus qua gezelligheid hadden ze niet veel aan me. Maar tot hun grote verbazing bood ik hen wel de koelkast en het koffiezetapparaat aan. Een sleutel hadden ze al om de nodige werkzaamheden te kunnen verrichten in mijn afwezigheid, dus zo moeilijk was dat niet. Op een gegeven moment kon ik mijn prettige gezelschap wel aanbieden en zaten we gezamenlijk koffie te drinken. En tot mijn grote verbazing was mijn huis het eerste waar ze iets vochtigs kregen. Bij al die andere woningen moesten ze het zonder doen. Niet dat zij zich erover beklaagden, maar het verbaasde mij wel. Waar zijn de tijden gebleven dat je iedereen die iets voor je deed in ieder geval een kopje koffie aanbood? Vroeger was dat in Lemmer volgens mij toch heel gewoon. Iedereen kon overal aanschuiven en kreeg in ieder geval iets aangeboden. Wat heeft dat nu veranderd, zodanig dat we hardwerkende mannen tijdens temperaturen van boven de 30 graden in hun busje laten zitten smelten? Is dit nu de individualisering waar de goegemeente het altijd over heeft?
Wat mensen bovendien vergeten is dat zo’n bakkie leut ook nog eens veel goodwill kweekt. Ik hoefde mijn zware bank niet te versjouwen die op het balkon stond, dat deden de mannen voor me. De bedden die op de slaapafdeling staan, ook niet. En als tegenprestatie kreeg ik ook nog een lekkerbekje aangeboden van de mannen en lagen er elke dag leuke briefjes op tafel. Over hoeveel koffie er was gedronken en hoeveel fris en dat de dank groot was. De mannen zijn inmiddels vele huizen verderop aan het werk dus onze koffierelatie is even verbroken. Maar ik hoop wel dat ze elders zo nu en dan een “ bekje drinken” krijgen zoals mijn moeder altijd plachtte te zeggen.

maandag 27 juni 2011

Twee doden voor de prijs van één

De overheid vindt dat ze niet langer het stoppen met roken hoeft te ondersteunen met geld. De reden: dan leven mensen langer en dat kost te veel geld. Onze bewindsvoerders durven ons dat - de burgers van dit land - gewoon recht in ons porem te vertellen. We zitten dus opgezadeld met een regering die zegt dat ze liever haar burgers ziet sterven aan longkanker, astma en COPD dan dat ze ons gezond ziet rondhuppelen. Nu heeft ze dat altijd al wel bewezen, want de vele miljarden accijns van al die pakjes sigaretten en shag gaan voornamelijk op aan wegen, lantarenpalen, gevechtsapparaten en andere zaken die ook doden. Want denk nu niet dat die hoge belasting is bedoeld om onderzoek naar de ziekten te doen of om de gezondheidszorg te spekken. Nee, het is gewoon bedoeld om de kas te vullen. Net zoals het kwartje van Kok dat onze benzineprijzen nog altijd torenhoog maakt. Is dat crimineel? Dat is crimineel als het om de gezondheid van je ingezetenen gaat. De overheid als magere Hein die met zijn zeis in het rond zwaait. Je mag bijna hopen dat die hoogwaardigheidsbekleders zelf worden getroffen door dodelijke longkanker in langzame vorm. Overigens doe ik dat niet, ik heb te veel ervaring met de ziekte om iemand dat toe te wensen. Het verklaart echter wel waarom de Postbus 51 Spotjes over roken zo slecht zijn gemaakt en zo weinig informatie geven over de risico’s van roken. En waarom het rookverbod zo slecht wordt gecontroleerd. Onze regering wil blijkbaar dat we allemaal sterven door tabaksrook. Is het niet door het zelf in te ademen, dan wel door in iemand anders' rook te zitten.
Afgezien van het feit dat het misdadig is dat je je burgers zo behandelt, is het ook nog eens dom. Mijn moeder had longkanker. Schrijnende helse pijn veroorzakende longkanker uitgezaaid in de botten die daardoor braken als luciferstokjes. Voordat de ziekte zich echter had verspreid werd de zieke long verwijderd. Kosten: een bedrag met vele nullen. Door verkeerd medicijngebruik liepen haar longen vol met vocht en lag ze 3 maanden op de IC. Kosten: veel, heel veel euro’s. Ze werd volgepompt met medicijnen om vervolgens de ziekenhuisbacterie te bestrijden die haar vervolgens bijna de das omdeed (wat nu een zalig idee lijkt). Kosten: ook erg veel. Door het verblijf op de IC kwam ze van de ene psychose in de andere terecht en werd ze platgespoten met haldol. Nadat ze het toch had gered bleek ze helemaal ondervoed en uitgedroogd. Ze lag maanden in een verpleeghuis om daar weer wat bovenop te komen. En reden wij iedere dag naar Leeuwarden op kosten van de Belastingdienst, want dat is dan wel weer aftrekbaar. Kosten: reken zelf maar uit. Vervolgens kwam ze thuis, genoot denk ik twee maanden van iets van een normaal leven en kreeg toen enorme pijn. De röntgenfoto liet zien dat de kanker de botten in haar benen had doorgevreten. Weer opname, weer operaties. Daarna in feite wachten op de dood. In een hoog-laagbed dat zoemt om doorliggen te voorkomen. Omringd door thuiszorg, een aantal keren per dag en gedurende de hele nacht. Kosten: een hele hoge rekening. Elke dag de dokter op bezoek, paar keer in de week de fysiotherapeut. Mijn broer en ik op een gegeven moment uit het werkproces, omdat bij pa inmiddels ook nierkanker was geconstateerd. Nierkanker die vele malen vaker voorkomt bij rokers dan bij niet-rokers. Kosten van ziektewet en arbeidsverlof van ons beide: ook vele duizenden euro’s. En dan had de regering aan ons nog een koopje. Onze ouders stierven beide binnen drie weken, dus voor de prijs van één, had de regering twee doden. Daar is ze vast heel blij om geweest.

zondag 26 juni 2011

Tijd in al zijn facetten

De winkeliers in Lemsterland willen vaker een koopzondag. Hartstikke leuk, voor zowel de recreant als de inwoner van de gemeente, maar ik vroeg me wel af bij het lezen daarvan of alle winkels dan wel open zijn. Ik loop op een vrijdagavond wel eens gezellig door het centrum, maar dan is gezellig toch echt wel tussen aanhalingstekens. Want ik heb het gevoel dat er dan meer winkels niet dan wel open zijn. Ook heb ik na een lange werkdag wel eens besloten om nog even wat lekkers te halen bij een visboer of een groenteboer. Beide deuren op slot en daar stond ik met een gigantische honger. Gelukkig waren er dan wel anderen, maar wie een totaalproduct naar buiten wil brengen heeft er volgens mij weinig aan dat er om de tien meter een winkel open is en alles daartussen gewoon gesloten. Dat trekt geen kip. Overigens heb ik alle begrip voor zondagsrust en personeel dat ook wel eens een dagje vrij wil zijn. Maar ik heb dan ook die extra koopzondagen niet bedacht.
De gemeenteraad heeft ondertussen beslist dat het proces rond de fusie wat opener moet worden gevoerd. Burgers moeten beter weten waar ze aan toe zijn als die nieuwe grote gemeente in de maak is. Dat werd tijd lijkt me. Want wat weten de burgers nu: dat we samen met Skarsterlân en Gaasterlân-Sleat samen gaan, maar dat is het dan ook wel. Betrek burgers erbij, maar vraag hen ook vooral wat zij willen, lijkt me een betere insteek.
In al haar wijsheid heeft de raad verder besloten dat ze door blijft vergaderen op de manier zoals ze dat nu doet. Gehaast, snel en alles afrafelend zo is mijn idee. In Skarsterlân volg ik ook commissie en raad en dat is verdeeld over 4 avonden in de week. In alle rust worden daar de zaken besproken en later beslist. En zo hoort het ook. Een besluit dat voor de toekomst van de gemeente en haar burgers van belang is, hoort niet omwille van de tijd minder goed beredeneerd te worden. Daar komt nog bij dat het onmenselijk is om zo lang achter elkaar te zitten. Maandagavond was dit van half 8 tot half 1. En toen werden er ook nog punten doorgeschoven. En de persoon die op een punt zit te wachten op die lijst, kan soms wachten tot hij een ons weegt.

donderdag 16 juni 2011

Zwemmen bij de Wildeman

De gemeente Lemsterland wil een onderzoek gaan doen naar de situatie van hotel/restaurant de Wildeman. Al zeker een half jaar is dat pand gesloten, de uitbaters met de noorderzon vertrokken en alles vergrendeld. Hoe het met de eigendomssituatie zit weet de gemeente niet. Dat is wat raar want ik weet het wel. Maar ik weet vooral dat de nieuwe eigenaren nog in een proces verwikkeld zijn met de ouden. Omdat de keuken die in het pand zat eruit gesloopt is en zij dus nog geen ei kunnen bakken in het pand. Omdat er nog schulden zijn van tonnen van de oude eigenaren en verplichtingen niet nagekomen. Ook weet ik wat er aan de hand is met die fijne kelder achter het etablissement. Daar zouden geweldige huizen verrijzen. Zouden ja, maar er zou daar zoveel. Ook daar heeft een curator de touwtjes in handen en wordt gezocht naar een nieuwe partij die de plannen wel door wil zetten. Volgens de curator zijn dergelijke gegadigden er best, maar weegt de erfenis van de voorgangers toch vooral erg zwaar. Want er ligt een bouwput, er liggen plannen, maar er ligt ook een beslag. En de FIOD is bezig met diepgravend onderzoek. Het is het verhaal in een notendop, maar geeft wel ongeveer het verloop van de ravage aan die is achtergebleven. En de gemeente had beter onderzoek kunnen doen voordat ze überhaupt toestemming gaf voor het bouwen van dat appartementencomplex. De buren moesten zelfs een juridisch gevecht aangaan met diezelfde gemeente om hun gelijk te halen. Het lukte hen niet en nu kijken ze al jaren aan tegen een roestige kelder die zo nu en dan volloopt met water. Eén voordeel hebben ze wel: van de gevreesde schaduwwerking hebben ze tot nu toe geen last gehad.
Misschien zou het een optie zijn om de vluchtelingen in Lemmer te laten zwemmen in die put bij De Wildeman. Nee, dit is niet naar bedoeld, in tegendeel. Maar Lemsterland beweert dat vluchtelingenwerk op twee plaatsen wil gaan zwemmen en wijst dat af. Het zou teveel kosten. Nu betaalt de gemeente per vluchteling 100 euro bijdrage in de kosten. Een doodskist is duurder zou je zeggen, want veel van hen kunnen niet zwemmen en verdrinken dus als ze ooit in het niet zo zilte nat terecht komen. Bovendien zijn er nog maar 6 mensen a raison van 600 euro die gebruik van de mogelijkheid hebben gemaakt. Bovendien ligt het verhaal heel anders. De privacy waar over gesproken werd, heeft te maken met de zwemlerares en niet met de grote ramen. Er is alleen overleg geweest over de mogelijkheid tot zwemmen in het bad van Lemmer. En dan staat er hoog en droog op de besluitenlijst dat het een feit is. En vluchtelingenwerk? Die weet van niets.

Van tekening naar mail

Ik heb het leukste neefje en nichtje van de wereld. Nu zal iedereen dat wel zeggen, maar bij mij is dat echt het geval. Natuurlijk komt dat ook door hun ouders die hun kinderen op een mooie manier grootbrengen, vind ik, maar het karakter doet natuurlijk ook wel wat. Met mijn neefje en nichtje communiceer ik al vanaf vrij jong heel intens. De basis daarvoor is gelegd bij mijn ouders die de oudste spruit altijd een dag in de week te logeren hadden. En dan schoof ik tussen de middag ook aan en gingen we daarna leuke dingen doen. Helaas lukte dat met de jongste niet meer omdat mijn ouders toen al ziek waren en overleden. Maar het contact is daarna intens gebleven. Met elkaar eten, dagen met elkaar doorbrengen, logeerpartijen van dat soort zaken. En vanaf heel jonge leeftijd krijg ik al de prachtigste kunstwerken van ze als dank voor een weekendje weg, een etentje, omdat ik verdrietig of blij was of om mee te nemen op vakantie. Zodat ik ze niet vergeet als ik ergens in de bush bush zit. Al die tekeningen heb ik bewaard, de wc hangt er vol mee en mijn bureauladen zijn ermee afgeladen. Het leuke is ook dat je hun ontwikkeling daarin heel goed zit. De eerste tekeningen waren van lange halen snel thuis. Veel gekras met verschillende kleuren. Echte picasso’s. Daarna kwam er echt lijn in. Kwamen er contouren op te staan, werden er huizen getekend. En hartjes natuurlijk, want wat kan nu beter een gevoel uitdrukken dan een hartje. Prachtige merktekens die ik zal bewaren tot ze groter zijn en ik ze kan tonen hoe belangrijk ze voor me zijn.
Afgelopen week kwam daar iets anders bij dat ik ook voor ze zal bewaren. Ik kreeg namelijk de vraag van beide of ik hun “ contactpersoon” wilde zijn. Nu wist ik niet wat een contactpersoon is, maar dat blijkt gewoon via een bepaalde mailsoort het contact te betekenen. En vanaf dat wij “familie” op het internet zijn vliegen de mails over en weer. Er wordt druk gecorrespondeerd over eventuele logeerpartijen, naar welke film we gaan en hoe laat en wanneer daar over gebeld gaat worden. En steevast worden die mails afgesloten met nou doeiiiiiiiiiiii. En met heel veel verschillende emoticons (van die gezichtjes op het internet) waarvan ik niet weet hoe ik ze in zo’n mail krijg. Ze hebben nu een speciale map in mijn outlook map die twee kanjers zodat ik die op kan slaan en ze later kan laten zien wat ze me allemaal schreven toen ze kleiner waren. En ik kan ze ondertussen vol vertedering steeds opnieuw doorlezen.

maandag 13 juni 2011

Woont u daar?


Ik zou vreemd opkijken als ik opeens een brief in de bus zou krijgen na aanstaande vrijdag dat mijn vriendin uit Zwitserland bij me woont. Dat doet ze namelijk niet, want ze woont in Zwitserland. Ze woont daar hoog en droog in de bergen, met een echte Zwitser, maar slaapt zo af en toe wel hier als ze in Nederland is. Mijn buren weten dat en zien dat. Mijn familie weet dat, kennissen weten dat. En wellicht weten ook andere mensen die mij niet zo aardig vinden dat ook. Want dat is duidelijk. Ze is er, loopt door mijn straat, eet aan mijn tafel en slaapt op één van mijn bedden. Mensen die kwaad willen, kunnen natuurlijk altijd een brief naar de gemeente sturen dat die desbetreffende vriendin bij me woont. Het is echter wat vreemd dat zo'n gemeente dat dan ook direct aanneemt. Toch lijkt dat nu te gebeuren in Lemsterland. Lijkt, zeg ik met stelligheid, want de gemeente heeft daar nog geen uitspraak over gedaan. Het lijkt me echter wel dat als je iemand ergens van beschuldigt je dat ook dient te staven met bewijzen. Iemand moet in de bosjes liggen en tellen hoe vaak iemand er is. Een ambtenaar moet tandenborstels tellen of desnoods in de wasmand kijken of iemands vuile onderbroeken ook tussen die van jou liggen. Dat soort dingen. Is er geen bewijs dan is het maar de vraag of je zo'n brief zomaar mag schrijven. Een wat gefundeerdere onderbouwing lijkt dan misschien ook wel op z'n plaats of niet klakkeloos aannemen dat wat iemand mogelijk geroepen of geklikt heeft ook daadwerkelijk waar is.
Over huizen gesproken: Er is weer een plan gemaakt voor woningen aan het water. Dit keer op de plaats van de voormalige jachtwerf. Prachtig, lekker wonen aan het water, maar het lijkt weer niet voor de eigen bevolking te zijn. Appartementen en niet eens volledige woningen vanaf 250.000 euro. De duurdere vanaf 350.000 euro. Nu weet iedereen dat je met een gezin vaak niet in een appartement gaat wonen. Dan wil je een tuin, want je kinderen willen daarin spelen. Dus is zo'n appartement voor één of twee personen. De eenverdieners die ik hier in Lemsterland ken, zijn vaak niet van het kaliber van boven de Balkende norm. Voor hen dus ook deze keer weer geen appartement binnen handbereik, terwijl die groep juist staat te springen om betaalbare woningen waarin zij zich ook goed kunnen bewegen. Het resultaat zal zijn dat mensen van buiten met banen in het westen weer hier naartoe komen, de wegen vervuilen en er geen doorstroom is in het bestaande woningarsenaal. Ik vraag me af of dat nu zo verstandig is. Het andere scenario is dat de huizen weer leeg komen te staan. We hebben meer van dit soort woningen en sommige daarvan hebben nog nooit een bewoner gekend. Kapitaalsvernietiging van de bovenste plank, terwijl in die appartementen waarschijnlijk ook we twee woningen ondergebracht hadden kunnen worden. Maar, ze zeggen dat marktonderzoek heeft uitgewezen dat het wel goed zit. We zullen zien!

donderdag 9 juni 2011

Eten koken, kopen en opeten







Hoewel mijn gewicht dat misschien niet zou verraden, ben ik gek op eten. Geen groter plezier dan een middagje Hanos om daar de mooiste producten uit te zoeken of de Aziatische winkel in Groningen waar ik uren rond kan dolen. Maar ook markten in andere landen maken me gek. Liever struin ik dat af dan dat ik winkel in winkel uit moet voor een jurkje.
Andere producten, mooie groenten, mooi vlees, lekkere vis. Ik watertand al als ik in de winkel sta, maar ben nog blijer als ik dan weer thuis ben. Nu woon ik alleen dus mensen vinden het dan heel vreemd dat ik vervolgens heerlijk in potten en pannen ga staan roeren.
Koken is echter ontspanning voor mij. Het maakt me rustig, het maakt dat ik met beide benen op de grond sta, het maakt dat ik doe wat heel basaal is, namelijk voor je eigen voedsel zorgen.
Gisteren was weer zo'n dag en vandaag ook weer. Gisteren maakte ik zelf een bouillon voor de kreeftesoep. Hoe ik dat doe: afval van garnalen aanbakken in de pan met wat goede olijfolie, een hete peper er bij, verse thijm en knoflook en heerlijk laten braden. Dan water er bij en bouillonblokje of zout. En dan maar die smaken erin laten trekken. Als je de pulp ziet waar het vak gemaakt is, word je enigszins misselijk. Maar die hemelse smaak daarna. De pulp gaat in het vergiet, wat overblijft is een heldere bouillon. Daar doe ik dan stukjes rivierkreeft in of grote garnalen en natuurlijk creme fraiche of wat slagroom. Je eet je vingers er bij op.
Gisteren had ik ook nog slibtong, zeewiersalade en zeekraal. Die laatste bak ik lekker in een beetje olijfolie (alweer dat water in mijn mond). De slibtong bak ik in arachideolie omdat die heter wordt en de visjes dan lekker snel dichtschroeien, maar wel lekker sappig blijven. Verder geen vieze paneer er overheen of zo, gewoon lekker met zout en peper en dan bakken maar.
Vanavond staat er vongole op het programma. En heerlijke asperges. Vongole schoonmaken in een bak water, de foute exemplaren eruit en dan lekker even aanbakken in olijfolie met wat peper erin. Lekkere verse pasta erbij en dan het zoute water dat uit de schelpjes loopt er heerlijk overheen. En de asperges, die roerbak ik. Met wat oosterse kruiden uit de oosterse winkel. Ik kan niet wachten en ga zo beginnen.
Wat een beetje minder is, is de enorme puinhoop altijd. Ik ben niet goed in organisatorisch opruimen tijdens het koken. Daarna wel. Maar oordeel zelf maar.

zondag 22 mei 2011

Ik ben boos

Ik ben niet zo snel boos, maar vandaag ben ik boos. Boos op de wereld. Boos op mezelf. Boos op Strauss-Kahn die mogelijk niet van een vrouw af kon blijven en zijn hoge positie gebruikt om te denken dat ieder vrouwenlichaam dan tot zijn beschikking staat. Maar ook op boos op de dood. De dood die steeds meer mensen van ons afpakt. Die ouders hun kinderen afneemt, die echtgenoten tot weduwen en weduwnaars maakt. Boos op mijn eigen lichaam dat een rugwervel zo heeft uit laten puilen dat ik bij tijd en wijle mijn eigen been er met liefde af wil hakken omdat de pijn ondraaglijk is. En die maakt dat ik niets meer normaal kan doen, nog niet eens normaal bukken. Boos op die paar moslims die weer het leven hebben genomen van onschuldigen omdat hun leider is omgebracht. Maar ook boos op Amerika die met zoveel arrogante al jaren heel de wereld in de tang heeft. Boos op Israel dat Palestijnen tot mindere mensen maakt. Boos ook op de steeds groter wordende onverschilligheid. Wie geeft er nog om zijn medemens en wie laat zich nog wat gelegen aan het welzijn van diezelfde medemens? Ik zie het niet en dat maakt me woedend.
Ik ben vooral boos vandaag omdat ons computersysteem het heeft begeven en we al dagen geen mail meer hebben ontvangen. En dat betekent dus ook dat we waarschijnlijk een krant zullen hebben waarin heel veel dingen niet staan, want er komt gewoon niets aan. Met graagte zou ik een postduif opdracht geven om ons al die berichten gewoon toe te sturen. Ik ben ook boos op het weer dat ons opeens zo in de steek laat op een dag dat we een beetje zon en warmte best kunnen gebruiken. Ik ben boos op mezelf omdat ik niet het eerste het beste vliegtuig neem naar een zonnige bestemming. Maar dat kan niet want ik moet werken. En dat kan weer niet, omdat de mail het niet doet, want het computersysteem ligt eruit. Ik ben boos omdat ik toch tot 5 uur hier moet blijven, omdat we dan nog een vergadering hebben. Ik ben boos op de staat omdat die de benzineprijzen zo hoog maakt dat ik straks weer bijna huilend bij de pomp sta. Ik ben boos over oorlogsgeweld, honger in de wereld, onrecht dat er veel te veel is, vrouwenhandel en vrouwenmisbruik, maar ook mannenmisbruik. Ik ben ook woest omdat al die voetbalgekken weer een ravage hebben aangericht na een stom spelletje. En dat een sportief evenement als kickboxen een chaos van vechtende opgeleverd heeft waarvan de beelden mijn maag laten omdraaien. Over al die dingen ben ik boos en ik wil me er niet eens voor verontschuldigen. Vandaag deugt gewoon niets en ben ik boos.

woensdag 11 mei 2011

Beestachtig

Bevrijdingsdag en dodenherdenking zijn dit jaar volledig aan me voorbij gegaan. Niet omdat ik er niet aan gedacht heb, maar omdat ik in een andere omgeving was waar deze dagen voor die mensen geen betekenis hebben. Gewoon omdat het hun oorlog niet is en zij hun doden en bevrijding op een heel ander moment in de tijd beleven. Ik vond het raar. Om niet deel uit te maken van mijn eigen geschiedenis, maar deel uit te maken van die van een ander. Hoewel het ook iets anoniems heeft om dat te beleven overigens, want ik maakte opeens niet deel meer uit van een geheel dat in saamhorigheid een collectief besef en geheugen heeft. Ik was gewoon een toevallige passant die niemand kende. Mijn land was het ene moment in diepe herinnering van al die mensen die gesneuveld zijn voor de rechten die wij nu hebben, de andere dag vierde het groots feest om die bevrijding te herdenken. Andere landen kenden die emotie op dat moment niet. Zij gingen door met waar ze mee bezig waren. Later kreeg ik van de afdeling voorlichting van de gemeente de speech die de burgemeester had uitgesproken bij de dodenherdenkingsplechtigheid. Een prachtig, nee vreselijk verhaal, maar wel precies in kaart gebracht wat er in die tijd is gebeurd. Stellingwerf refereerde nog aan de uitzending van NSB-ers die er nu nog steeds van overtuigd zijn dat wat ze deden goed was. Die Joden behandelden als dieren, die een idioot als Hitler bestempelde als hun afgod. Wat gebeurt er in een hoofd als je een ander mens niet meer kunt zien als mens, maar als de ultieme vijand vraag ik me wel eens af. Dat je vindt dat de ander geen rechten meer heeft en zich alleen heeft te onderwerpen aan jouw grillen en grollen? En hoe kon iemand met zijn volle verstand mensen gaskamers injagen in de wetenschap dat ze daar een vreselijke dood zouden sterven? Experimenten uitoefenen op kinderen en baby’s om te zien of Joden, homo’s en zigeuners zodanig “ bewerkt” konden worden dat ze tot dingen werden gereduceerd? De mens als dier. Maar een dier is nog eerlijker. Dat doodt als het honger heeft en eet dan voor lijfsbehoud. De mens doodt blijkbaar omdat.,. Ja waarom eigenlijk? Gevoelens van haat of wraak zijn niemand vreemd, ook mij niet. Maar ze daadwerkelijk omzetten in beestachtige daden als die van de Tweede Wereldoorlog (en andere oorlogen) is me gelukkig wel vreemd. Of dat omslagpunt er voor iedereen kan komen, daarvoor ben ik wel bang. Want het zou betekenen zoals de burgemeester al aangaf dat zo’n oorlog er zomaar weer kan zijn.

maandag 25 april 2011

De sokken van de wethouder

Vorige week vergaderden de gemeenten Lemsterland, Skarsterlân en Gaasterlân-Sleat gezamenlijk over hoe het nu verder moet met de fusie, nu de provincie min of meer heeft bevolen dat twee dorpen van Skarsterlân moeten worden afgestaan aan Heerenveen omdat die gemeente anders blijft etteren. Een belangrijke vergadering waar veel werd gezegd en verweten. Plaats van handeling was party- en zalencentrum 't Haske in Joure. Het was er snikheet omdat de zon de hele dag op het gebouw had gebrand en omdat de gemoederen zo nu en dan redelijk hoog opliepen. De dorpen werden uiteindelijk verkwanseld aan buurgemeente Heerenveen, ondanks herhaalde beloften vooraf dat dit niet het geval zou zijn. Je vraagt je af wat er nu nog meer kan veranderen.

Toch viel me dat niet het meeste op die avond, gek genoeg. De perstafel stond voor de deur en dat was een voordeel voor ons. Daar kwam bij dat ik het beste plaatsje had, want de rest werd achter een tafel gedrukt die toch al heel dicht tegen de muur stond. Ik mocht aan het hoofd van de tafel en die stond ook nog eens voor een open deur. Koel dus en ruim. Achter ons zaten drie wethouders van de gemeente Skarsterlân. De ene spande zich op een gegeven moment vooral in voor de inwendige mens. Aan onze tafel geen flessen water of andere vochtigheden en dus grote dorst. Hij zag onze kelen droger en droger worden. Midden in de vergadering riep hij de ober en vroeg om water voor de pers. Even later vroeg hij aan de organisatie om een pauze. Ook de mensen in de zaal hadden wel een drankje verdiend vond hij. En zo geschiedde. Ik kon alleen maar denken dat zoveel medemenseliljkheid wel een goede fusie moet opleveren, want als je zo om de ander denkt zal dat voor de burgers niet anders zijn.
Geitenwollen sokken in een plattelandsgemeente
De nieuwe fusiegemeente moet een krachtige plattelandsgemeente worden. Met de nadruk op platteland. Toen de andere wethouder, waarschijnlijk door te hete voeten, opeens zijn schoenen uitdeed en ik een blik kon werpen op "echte" zelfgebreide exemplaren die hij toch maar aan had getrokken met 25 graden, wist ik het zeker. Ook die plattelandsgemeente komt er wel. Onze eigen wethouders staken bij het tweetal overigens heel netjes af. Beide zien ze er altijd goed gekleed uit, maar ik kon toch even niet anders dan een vergelijking maken. Onze wethouders passen eigenlijk niet bij een plattelandsgemeente, maar meer bij het Friesche Haagje. Maar dat zeg ik ook, omdat ik hun sokken niet heb gezien. Misschien zijn dat ook wel van die heerlijke geitenwollen zelfgebreiden

zondag 24 april 2011

Homofoob

Ik dacht toch echt dat we in het jaar 2011 leven. Tot ik vorige week en ook deze week weer verhalen hoorde over de enorme discriminatie van mensen die van iemand van hetzelfde geslacht houden. Gewoon binnen onze eigen gemeente. Bij het uitgaan, op een terras, in het werk en in opleidingen. Homo’s, lesbiennes, geef het een naam worden er voor aangezien dat ze zijn wie ze zijn. Ik wist niet wat ik hoorde. Mensen worden uitgescholden, gepest en getreiterd. En waarom? Omdat ze nu eenmaal niet houden van iemand van het andere geslacht. Afgezien van het feit dat er werkelijk helemaal niets mis mee is om alleen van mensen te houden die dezelfde geslachtskenmerken hebben als jij, wordt ook nog eens net gedaan alsof het een keuze is. Ik heb het wel eens eerder aangegeven: je wordt geboren zoals je bent en dat is geen keuze. Als je op deze wereld komt en je valt nu eenmaal niet op meisjes of jongens terwijl heel veel anderen dat wel doen is dat al moeilijk genoeg. Want je bent daarmee al anders dan anderen, moet je ook nog eens vaak verantwoorden voor iets dat heel gewoon je natuur is. Het zou hetzelfde zijn als dat mensen met blauwe ogen zich schuldig moesten voelen omdat ze geen bruine ogen hebben. Of dat mensen met een bruine huid zich zouden moeten verontschuldigen dat ze geen blanke huid hebben. Het is dus belachelijk en het wordt tijd dat zulk gedrag eens een halt wordt toegeroepen. Want het is crimineel gedrag, iemand veroordelen op iets waar hij geen vlieg kwaad mee doet. Het is ook beschadigend bedrag. Net zoals elk pestgedrag slachtoffers maakt, richt het treiteren van homo’s ook schade aan. Mensen lopen er trauma’s van op en iedere pester zou zich daar eens goed bewust van zijn. Want wat als dat je bloedeigen zuster of broer is, je moeder of vader of je vriendinnetje of je vriend? Zou het dan ook anders voelen?
Overigens kan iedere homofoob zich ook afvragen waarom hij of zij zulk gedrag vertoont. Is het misschien omdat er diep binnen ons ieder ook iemand schuilt die toch ergens ook wel een beetje van hetzelfde geslacht houdt? Maar die bang is dat toe te geven? Die daarom naar parkeerterreinen moet om daar in het geheim allerlei acties uit te voeren met iemand van hetzelfde geslacht en op die manier een dubbelleven leidt?

Leef en laat leven zou ik zeggen. Wie als man of jongen van meisjes houdt, doet dat lekker. Wie als man of jongen van andere mannen of jongens houdt doet er geen vlieg mee kwaad om die liefde in de praktijk te brengen. Dus laat iedereen in zijn waarde. En stel je anders eens voor hoe je je zou voelen als jij als hetero voortdurend gepest zou worden omdat je nu eenmaal zo bent.

woensdag 20 april 2011

Geluidsoverlast en asociale buren

De hele dag al weerklinkt er gebonk. Bonk, bonk, bonk. Ik zit voor het eerst sinds maanden even te genieten van vrije tijd op mijn balkonnetje. Heb me genesteld met een kopje thee en wat tijdschriften en steeds maar dat gebonk dat je door merg en been gaat. Het is overigens geen hamer of een ander apparaat, het is wat mijn buren muziek noemen. Mijn achter, achterburen overigens, want ik woon voor aan de straat, maar dat lawaai komt van drie huizen verderop achter me. Er zit allerlei gepeupel in de tuin daar, er wordt stevig geblowd en ik geloof niet dat één van de aanwezigen ook maar ooit een seconde van zijn leven heeft gewerkt. Ondertussen blijft het bonken en nog eens bonken. Af en toe loopt er weer een verdwaalde wietkoper naar binnen en het lawaai blijft. Ik word er gestoord van en vraag me op een gegeven moment af of je voortdurend muziek mag draaien als anderen er last van hebben. De buurt verpaupert sowieso. Na de komst van een asociaal gezin waarbij een lid ook nog eens het gezicht van mijn buurvrouw met een sleutel openhaalde, verhuizen steeds meer mensen. En in de plaats van al die nette en oppassende lieden komen er steeds meer mensen bij die overlast veroorzaken. Misschien wordt het tijd om ook maar eens te verkassen. In ons blok is het overigens nog goed wonen. Mijn Surinaamse onderbuurvrouw brengt me soms roti met kip, de andere buren zetten de afvalbak klaar om geleegd te worden. Soms drinken we even een kopje koffie met elkaar en verder groeten we elkaar altijd vriendelijk.

zondag 17 april 2011

Vriendschap, onontbeerlijk

Vrijdagochtend overleed de vader van mijn beste vriendin. Omdat ook zij het jaar daarvoor stierf aan die vreselijke ziekte, ben ik veel bij ze geweest de afgelopen maanden. Ik ging met hem mee naar het ziekenhuis, was bij alle onderzoeken, deed boodschappen, waste af, regelde administratie en dat soort dingen.
Toen om 7 uur in de ochtend de telefoon ging, wist ik wel wat er aan de hand was. Toch mompelde ik onnozele dingen over werken en dat soort zaken. Belachelijk. Maar ik deed wat ik moest doen, sprong direct onder de douche, kleedde me en zat een half uur later in de woning waar de dood van deze ontzettend lieve man werd geconstateerd.
Ik zette koffie voor iedereen die kwam, probeerde te troosten, huilde zelf, zette weer koffie, waste af, zocht kleding voor hem uit en zo verliep de dag. Ik belde mijn werk om een belangrijke vergadering af te zeggen, sms-te naar de mensen die ik belangrijk vind wat er gebeurd was. Ik wuifde hem uit toen zijn kist in de rouwwagen ging, bleef zitten, zette opnieuw koffie. Op het einde van de dag keerde ik terug naar mijn eigen woning. Kapot was ik. Op van de emoties, van het verdriet en van de dood.
's Avonds belde mijn lieve vriendin uit Zwiterserland. Het nare van vriendschap op afstand is dat je niet even met elkaar op de koffie kunt. Maar binnen 5 tellen gierden we onbedaarlijk en werd alles weer lichter. De vertrouwheid van zo'n contact maakt dat je het contact met de wereld op zulke momenten niet verliest.

Heidy had ook al direct laten weten dat ik van harte welkom was. Maar ik kon de rit naar Ossenzijl even niet meer aan, had er de kracht even niet meer voor. Er volgde een nare nacht, waarin ik van alles en nog wat droomde. Ik stond kapot op. Een ding hield me echter op de been: 's avonds kon ik bij Heidy en Ruud aanschuiven. Om te praten, te drinken, te lachen en te huilen. En zo geschiedde. Ik kreeg een dikke knuffel bij binnenkomst en eigenlijk is dat al voldoende om je beter te voelen. Vervolgens lieten ze me eerst druk praten, stelden vragen op het juiste moment. We dronken wijn, aten lekkere dingen. En toen lachten we weer. Ik vertelde over de vakantie, de dood, het leven. En ben je rijk of niet met zulke fantastische mensen om je heen?

dinsdag 12 april 2011

Gast in een ander land



“Het zijn ook echt Turken”. De mevrouw naast me spreekt de woorden uit alsof het om een mensensoort gaat die het leven niet waard is. Het is laat op de avond, we staan voor de incheckbalie op het vliegveld van Antalya en het personeel is inderdaad niet allemaal even aardig. Eerder al ging het fout met de bagagecontrole, want alle koffers liepen vast en moesten toen weer van de band gehaald. Tja denk ik, alsof die mevrouw in Nederland die ons incheckte zo aardig was! Ik kijk de dame nog eens aan. Haar veel te dikke buik wordt omhuld door een veel te strak t-shirt. Ze hoest als een bootwerker wat haar rookgedrag wel duidelijk maakt en haar verweerde gezicht staat bitter en is lelijk van die bitterheid. Haar man lijkt een enorme brommerhelm te hebben ingeslikt. Ook hier weer strakzittend spandex, terwijl een heeeel erg oversized shirt het beter zou doen en al die schande niet zou tonen. Haar tirade gaat maar door. Over die Turken in het hotel, in restaurants, in de bus en nu hier weer. PVV denk ik. Maar ik vraag me vooral af wat zo’n mens in zo’n land doet. En waarom ze zich niet gedraagt als de gast die ze is. In de gebieden waar we doorheen zijn getrokken doet iedereen zijn uiterste best om ons ter wille te zijn. Er wordt Duits, Nederlands en Engels gesproken. De plaatselijke bevolking accepteert veel te korte rokjes en blote borsten terwijl dat toch echt de volksaard niet helemaal is. Het asociale vreetgedrag dat wordt vertoond in een all inclusive hotel wordt getreden met handen en voeten, omdat zelfs dan mensen nog zakken met brood mee naar buiten smokkelen (terwijl staat aangegeven dat dit niet de bedoeling is). En dan klaagt een groot deel van de Nederlandse bevolking over haar medeburgers in eigen land. Kijk eerst eens naar jezelf zou ik zeggen en gedraag je als gast in een land waar je ook daadwerkelijk te gast bent. Alleen maar omdat we daar geld naartoe brengen, lijkt het wel alsof we ook vinden dat we ons alles kunnen en mogen permitteren in een gebied ver van huis. Maar hier moet iedereen zich aan onze regels houden, want hier blijven andere bevolkingsgroepen dus blijkbaar altijd gast in een land dat ze al lang hun eigen noemen. De avond ervoor stonden we nog gebroederlijk "Heb je even voor mij" van Frans Bauer te zingen. Nederlandse Turken en wij, gebroederlijk in een polonaise. Terwijl Bauer in Turkije echt niet in de hitlijsten staat! Vreemd volkje die Nederlanders.