Met een tas vol boodschappen en op mijn platste schoenen aan door botontkalking en slijtage in mijn onderrug drentel ik door de passage op weg naar huis. Echt spannend is het niet wat er in die tas zit: melk, brood, yoghurt, vlees, groente en pasta. Mijn boodschappen lijken op me; ook ik zie er niet heel spannend uit in een wat wijde jurk die weinig van mijn vormen blootgeeft. Vormen die de laatste jaren wat zijn vervormd zullen we maar zeggen en dus geen nadruk meer behoeven. Hoe anders was dat jaren geleden mijmer ik, toen ik in de strakste jurkjes de wereld tegemoet ging. En op klikkende hakken om maar aan te geven dat ze niet om me heen konden.
Duitse scharrel
Al die gedachten komen opeens in me op, omdat ik meende mijn Duitse scharrel te herkennen. De scharrel die jarenlang voor de Pinkster naar Lemmer kwam met boot en een groep vrienden en waarschijnlijk zijn trouwring ergens verstopt had. De scharrel die zo onweerstaanbaar was, dat ik hem jaar op jaar niet weerstond. Ik meende hem te herkennen, even in een flits. Maar hij schoot echt voorbij en om hem als een soort groupie achterna te rennen om te kijken of hij het echt was, gaat me te ver.
Hele jaar geen contact
Scharrel was mooi en donker, slank en welbespraakt. En heel erg voorkomend Duits zoals veel van de Duitsers dat zijn. Scharrel en ik scharrelden alleen in dat ene weekend en verder ging het leven door zoals het daarvoor altijd was. Er waren geen afspraken, geen telefoontjes, geen brieven of e-mails gedurende de rest van het jaar. Of dit scharrel was zal ik nooit weten. Net zo degelijk als mijn boodschappen zit ik die avond met manlief aan de dis en sta ik niet uitdagend en slempend aan een bar ergens. Tja….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten