Een hartstochtelijk afscheid: maar dan met de hele familie

Op zaterdag voelde ik me gestrest. Zoals ik me eigenlijk altijd wel gehaast voel. Of het nu weekend is of door het week, het maakt tegenwoordig niet veel meer uit. Social media, telefoons, nieuws en werk. Alles gaat in een heel rap tempo door. We stonden net op het punt om naar het zoveelste interview te gaan toen de deurbel ging. Mijn tante. Dat ze ons gemist had. Wat je hart doet smelten. Maar ondertussen dacht ik wel aan dat interview.
Van manlief heb ik inmiddels wel geleerd dat je je tante niet voor de deur laat. Nu niet, nooit niet. En ook niet voor een interview, tenzij de mensen op je zitten te wachten. Dus dronken we thee, kletsen we bij, vroegen of ze brood wilde en toen kwam toch dat moment. Ik moest echt gaan.
Misschien wil je tante wel mee, zei lief.

De hele familie mee

Ik moest denken aan die eerste keer dat hij me naar het vliegveld bracht in zijn moederland. We waren zo bedroefd dat ik weg moest, we waren zo verliefd en wilden elkaar niet loslaten en toch was er geen andere keuze. Ik verwachtte een hartverscheurend afscheid waarbij we hartstochtelijk afscheid zouden nemen en hij vervolgens als een soort Remy een schim werd terwijl ik heel hard huilend naar die schim keek die achter dat simpele koord zou staan in die veel te hete hal.

Niks geen intiem afscheid

Dat liep anders: in plaats van alleen hij, stond de halve familie en zijn vriendenploeg achter dat koord. Niets geen privacy, iedereen die wilde, mocht mee om me uit te zwaaien. Door had ik dat eerst niet: ik dacht in mijn naïviteit eerst nog dat we al die mensen ergens zouden afzetten. Maar toen het vliegveld wel heel dichtbij kwam, besefte ik me wel dat er geen privé romantisch en dramatisch tafereel voor ons in het verschiet lag. Het werd een afscheid dat ik niet bepaald in gedachten had, maar waarvan ik inmiddels de schoonheid wel ben gaan inzien.
Dus tante mee – ja waarom denk ik daar zelf niet aan…. Tante stond aan de kant terwijl duikers in vies water allerlei zaken ophaalden. Liefje maakte de foto’s, ik interviewde. En daarna streken we neer op een zonnig terras. En daar plantte ze een kus op het hoofd van lief, aten we een gebakje, dronken een drankje, nam lief een dessert als lunch. Gewoon omdat het kon. En winkelden we nog wat en gingen we vervolgens naar weer een ander terras. Een middag met een gouden randje, die ik niet graag had willen missen.

Wethouders

Zulke middagen gun ik ook de twee wethouders die hebben aangegeven er mee te stoppen. Ze zijn op, de rek is er uit. Te zwaar, te veel, te veel druk, een gezondheid die hapert. Naar dacht ik toen ik het las. Niet dat ze stoppen, maar dat ze zolang zijn doorgegaan dat ze er last van krijgen. Dat er zoveel op hun schouders rust in deze roerige en stressvolle tijden dat het ze opbreekt. Dat we ons zo over de kop werken dat ons lijf gaat protesteren. Daarom wens ik hen heel veel van de middagen die we zaterdag met mijn tante hebben gehad. En desnoods met een panna cotta als lunch. Gewoon omdat het kan.