Afhankelijk

Er krijste een baby aan de andere kant van de lijn toen ik opnam. Ik schrok. Een onbekend nummer zag ik in het scherm, maar het gebrul van die baby ging me door merg en been. Het kind kermde. Ik zei mijn naam en nog eens. De baby bleef krijsen. Toen meldde zich een volwassen stem. De voorlichter van Vitens. Tevens de moeder van de baby.

Talloze pogingen om de afdeling aan de lijn te krijgen waren mislukt. Het nummer dat 24 uur bereikbaar zou moeten zijn, meldde dat de voorlichter op vakantie was. En dat het nummer gebeld moest worden dat ik net gebeld had. Ik was gefrustreerd door die gang van zaken. Daardoor en doordat ik wilde weten voor mijn lezers hoe lang die waterstoring nog zou duren. Wat de oorzaak was. Maar ook omdat ik zelf wilde douchen en naar het toilet moest. Het liep wat door elkaar heen dus.

Normaliter hebben we altijd wel een pak met flessen mineraalwater staan, mar dat pak was net leeg. Ook in de koelkast alleen sapjes. Waterkoker en koffiezetapparaat waren beide ook leeg. Koffie van sinaasappelsap leek me niks. Thee ook niet. En dan niemand aan de lijn kunnen krijgen voor zo’n grote organisatie. Ik was nog wat geïrriteerd toen ze uitlegde dat ze eigenlijk vakantie had. Maar tegelijkertijd diens had. Ik wilde haar vragen hoe zo’n contradictie bestaat. Maar haar baby bleef maar schreeuwen.

Storing Vitens

Terwijl ze uit probeerde te leggen dat ze met zo’n storing voortdurend aan het bellen is (en ik dat niet begreep omdat me juist haar werk leek) daagde het me opeens. Of eigenlijk was het de baby die me dat inzicht gaf. Ik wilde dat het kind bij zijn moeder kon zijn, de borst kreeg als dat moest, een schone luier als het kind door die storing al veel te lang in een nat exemplaar lag. Maar ik wilde vooral dat we ons allemaal beseften hoe afhankelijk we van alles zijn geworden. En hoe kwetsbaar.  We zijn totaal niet meer zelfvoorzienend en akelig verwend. Als de wc niet doorspoelt, durven we niet meer naar de wc te gaan. Terwijl we vroeger een wc hadden die gewoon niet werkte, omdat het te hard vroor en we daar geen verwarming hadden. Omdat we toen niet eens een douche hadden, waar we onder konden staan. We wasten ons in een emmer in de keuken, terwijl een gordijn ons scheidde van de rest die in de woonkamer zat. We hadden de ijspegels aan de dekens hangen en de bloemen op de ramen. En dat kan nu niet meer. Maar we hebben ook geen ton met regenwater staan. Of een middel dat dit regenwater zo zuivert dat we het kunnen drinken. En blijkbaar is er dus in zo’n organisatie dan ook niet iemand die zo’n medewerker dan helpt al die telefoontjes op te vangen. Wat sprekend is voor de hedendaagse tijd. Veel te veel moeten doen met veel te weinig mensen en zonder enige achterwacht. Zowel letterlijk als figuurlijk.

‘Ga maar gauw naar je baby,’ zei ik en sloot af. En besloot dat we veel beter op dit soort situaties berekend moeten zijn. Maar ook misschien niet te snel moeten piepen.
(Foto Pixabay)