De eerste schreden op het pad naar volwassenheid is toch
vaak de gang van de basisschool (in onze tijd heette dat nog lagere school)
naar het voortgezet onderwijs. Eng vond ik dat, weet ik nog wel. Heel erg eng.
Op
onze lagere school werd een indeling gemaakt naar hoe slim je was: leerlingen
die goed genoeg waren voor de Havo kwamen in de rij bij het raam. Kinderen die
naar de Mavo, technische school of huishoudschool gingen, zaten bijeen in de
andere 2 rijen. Ik heb in beide gezeten. De angst voor het onbekende Emmeloord,
waar ik dan de hele dag zou moeten vertoeven maakte dat ik zeker 2 keer
geswitcht ben. Qua intellect kon ik het wel aan. Maar het van huis zijn, die
enorme school met die enorme hoeveelheid kinderen, maakten me angstig. Mijn
ouders werden waarschijnlijk hoorndol van zoveel getwijfel en steeds maar weer
met de meester praten: ik weende zelf elke keer weer hete tranen.
Tot dat het definitieve besluit genomen was en ik naar de
Mavo ging. Punt. De openbare mavo wel te verstaan. Gewoon bij ons om de hoek,
op loopafstand.
Meester Broere
Met aan het hoofd meester Jan Broere. De eerste ontmoeting met
hem kan ik me niet meer herinneren, maar zijn zachtmoedigheid is me wel altijd
bij gebleven. Geen geschreeuw en gedoe, wel rechtvaardigheid. En soms was hij
een beetje verstrooid. Dat vertederde me altijd. Geen idee of de vertedering
van een 12-jarige hetzelfde is als die van een volwassen vrouw, maar ik had een
zwak voor de man. Misschien had dat ook te maken met het feit dat hij prachtig
gedichten kon voordragen. En soms uitspraken had, waar wij als kinderen een
soort van achterover sloegen. Door de woordkeuze, de manier waarop hij dingen
uitsprak. Ik vergeet nog zijn bijzondere tongval. Noem het bewondering.
Ontmoetingen in de bieb
Later toen de Mavo tijd al lang achter me lang, ik toch naar
het verre Emmeloord en zelfs Groningen verkaste, kwam ik hem vaak tegen bij de
bieb. De liefde voor de letteren bond ons en we maakten vaak even een praatje.
Maar ik kwam hem ook vaak tegen bij de supermarkt. De laatste keer dat ik hem
zag vond ik hem breekbaar. Daarvoor eigenlijk nog altijd wel een man van de
wereld die ik nog heel lang tegen zou komen. Helaas zal dat nu nooit meer
kunnen: meester Broere zal nooit meer zijn prachtige volzinnen laten
weerklinken. Maar in mijn hoofd zitten ze opgeslagen. Met dank lieve meester.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten