Aha. Zie je nu wel, ik heb het altijd wel gedacht. Vroeg
opstaan is slecht voor de mens. Een of andere professor noemt het zelfs een
soort van marteling om je bioritme zo te veranderen dat alles in de war is. En
als ik me moet laten wekken door dat akelige apparaat dat naast mijn bed staat,
dan is alles in de war. Vreselijk in de
war. Ik begin dan eerst met hartgrondig kreunen. Oh, neee. Moet dat echt?’ zeg ik dan meer
tegen mezelf dan het apparaat.
Geen sjoege van de andere kant van het bed
Tegenwoordig zeg ik het ook tegen mijn wederhelft,
maar die geeft totaal geen sjoege. Als er namelijk iemand is die niet van vroeg
opstaan houdt, is het mijn man wel.
Zodra ik mijn benen onder het dekbed vandaan wring, kreunt ook hij nog
een keer, maar volgens mij zonder het te beseffen, slaat alles wat dekbed is om zich heen en valt
onmiddellijk, maar dan ook onmiddellijk weer in een diepe slaap. Waarna mij niets anders rest dan mompelend op
te staan, op de overloop nog een keer hard te zuchten dat dit toch eigenlijk
niet kan en heel oneerlijk is waarna ik subiet richting koffie ga. Drink ik dat
donkere nat niet, dan wordt het de eerste uren helemaal niks.
Vroeg opstaan
En ga ik een keer
te laat naar bed en moet ik dan echt vroeg opstaan (9 uur is voor mij al vroeg,
maar echt vroeg is 6 of 7 uur) dan ben ik halverwege de dag totaal geen mens.
Al die arme sloebers die dus elke ochtend voor dag en dauw worden gewekt door
dat metalen geval, ik buig diep voor jullie. En ik? Ik moet morgenochtend vroeg
op, want we hebben een afspraak. Dat
wordt naast mijn eigen worsteling dus ook nog een enorme toer om manlief van
het matras te krijgen. Ik kan er nu al niet van slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten