Het U dingetje

De man tegenover me die ik wil gaan interviewen is van mijn leeftijd. Of misschien nog wel jonger. Nee, zeker jonger. Misschien. Maar omdat ik dat niet zeker weet, spreek ik hem aan met u. En omdat mijn ouders me dat geleerd hebben. Omdat dit nu eenmaal fatsoenlijk is. Of u ook wat meer kunt vertellen over deze activiteit, vraag ik. 

U of jij zeggen

Zijn gezicht vertrekt een beetje. Je ziet hem bijna denken: Zo oud zie ik er toch niet uit? Ik wil het bijna zeggen, maar dan is hij me voor. Ik ben gewoon je hoor zegt hij en ja hij kan wel wat vertellen over het evenement.  Vanaf dat moment is het je en jij, maar het blijft een beetje als een soort beschuldiging tussen ons in hangen.  

Stokoud voelen

Bijna wil ik hem vertellen over vorige week. Dat ik in de kleedkamer van de sportschool stond en met een aardig meisje stond te kletsen. En dat ze opeens zei: ja, u ook een fijne Koningsdag. Ik dacht toen hetzelfde. Zo oud zie ik er toch nog niet uit? Maar in de ogen van die - wat was het, 16- of 18-jarige - zie ik er waarschijnlijk wel stokoud uit. En misschien had zij ook alleen maar hele goede manieren geleerd en twijfelde ze ook even of ze me met u of met jij aan zou spreken. Dat hoop ik dan maar. Maar het blijft wel een dingetje hoor, dat u zeggen.  Dus als ik u in het vervolg nu met jij aanspreek, accepteer dat dan als een compliment. Dat vind ik dat u, uhhh je er nog heel jong uitziet.