Een dikke piemel

Eigenlijk is het leuke van ons werk juist datgene wat je niet schrijft. De tussen de letters door situaties. Maar ook de zaken waarvan mensen altijd zeggen, dat moet maar niet in de krant. In feite draait het daar altijd om, datgene wat juist niet in de krant mag.  

We komen niet op de koffie

Maar ook bijzondere mensen die er opvallend uitzien, woningen die op z’n zachtst gezegd apart aandoen, relaties die de wenkbrauwen doen fronzen. Het liefste, het allerliefste zou ik dat allemaal in beeld brengen met letters. Niet dat dit ons zo geleerd is: we moesten zelfs in laden kruipen als het ons uitkwam.  En dat we niet voor de gezelligheid zijn of om koffie mee te drinken. Je bent er voor nieuws.  

Weerbarstige realiteit

De realiteit is echter wat weerbarstiger: zeker in kleine gemeenschappen ben je toch op elkaar aangewezen. Dus je houdt je in, je schrijft niet over die kleine of grote geheimen die mensen je toevertrouwen. De officiële organen, is wat een ander verhaal. Maar ook met hen zul je door één deur moeten. Dus ondanks dat je pen jeukt schrijf je dan maar niet dat je die ene figuur eigenlijk best pathetisch vindt of dat hij eigenlijk helemaal niks weet, ondanks dat hij zelf dat interview heeft aangevraagd.  

Bier, hamburgers en piemels

Afgelopen weekend was ik bij een activiteit waar veel mensen aanwezig waren. Springkussens, clown, bier en hamburger, het was er allemaal. Maar ook oude mannetjes in een oude stofjas met kromgetrokken handen van tachtig die nog gewoon werken. En fris geboende hoofden waar de groene zeep bijna af blonk. Wat een inspiratiebronnen. Het leukste was echter dat ene kleine jongetje. Druk rond huppend op het springkussen deed hij niet anders dan dikke piemel roepen. Niemand keek op of om, maar hij zelf vond het reuze grappig. Hij lachte zich een deuk terwijl niemand om die piemel maalde. En dit opschrijven zodat u het leest, is eigenlijk toch wel het leukste van deze hele column.