Bedreiging

Jaren geleden had ik een interview met een man over zijn hondje. Het werd een mooi verhaal. Man blij, ik blij. De man stond echter vanaf dat moment elke dag op de stoep. Er moest nog een verhaal komen. Maar het verhaal over het hondje was al verteld, dus dat zat er niet meer in. 

De hel brak los

Toen ik hem dat meldde, bracht de hel los. Vanaf dat moment stond hij voortdurend voor de redactie op me te wachten. Hij kwam binnen, schreeuwde alles bij elkaar. Probeerde me met zijn hondenriem te bewerken. 

Iemand moest me ontzetten

Toen ik op een dag een gebakken visje voor de hele redactie ging kopen, stond hij me daar op te wachten. De leuke jongen van de viskiosk in Joure moest me ontzetten, anders had ik weer de hondenriem bijna over me heen gehad. 

Mijn leven werd anders

Vanaf dat moment werd mijn leven anders: ik keek eerst een miljoen keer om me heen voordat ik naar mijn auto rende. Ik durfde de deur van de redactie bijna niet meer uit. En ik verwachtte hem elk moment bij mijn eigen thuis. Alles werd onveilig. Die ene bedreiging is me altijd bij gebleven, ook al omdat de man maar door bleef gaan. De politie wilde niet ingrijpen: hij moest me eerst echt iets aandoen. 

Bedreigend

Dat hij dagen voor de redactie stond en dit heel bedreigend was, zeker als ik daar soms alleen was, bleek geen argument. Maar ook daarna waren er bedreigingen. Vooral mensen die in een rechtbankverslag voorkwamen (die ik niet eens schrijf, maar waarvoor een eigen reporter altijd in de rechtbank zit) lieten me nogal eens weten dat ‘ik nog wel zou merken’ wat er zou gebeuren. En nee, dat is niet leuk. Ervoor buigen betekent dat je je werk niet meer kunt doen. En dat is hetzelfde als VVD-er Storms en zijn gezin nu doorgaat zo besefte ik me.

Gele hesjes

Wel vraag ik me af hoe de politie zo stellig kan zijn dat het gaat om mensen die tegen de zandwinning zijn. De partij van de heer Storms is niet de enige partij die tegen is en daar zijn naar mijn weten geen stenen door de ruit gevlogen. En naar mijn weten hebben die mensen de discussie tot op heden altijd op basis van argumenten gevoerd. 

In de wandelgangen hoorde ik dat het meer gezocht zou moeten worden in de trant van de ‘gele hesjes’ beweging. Of dat waar is, ik weet het niet. Wel dat geweld naar personen nooit de oplossing is. En dat mensen blijkbaar niet weten wat ze daarmee aanrichten.  Doe je mond open zou ik zeggen, geef aan wat je wilt zeggen. Of stap naar een rechter. Ik begrijp dat mensen zich soms volledig onmachtig voelen. Maar die steen lost niets op. Het maakt alleen meer kapot.