Ik houd van film. De grootte van het doek. De wereld
uitvergroot. De beelden en een verhaal die iemand anders bedacht heeft. De
fantasie waarin je helemaal op komt gaan en je je zelfs in kunt verliezen. Het
liefst ga ik naar filmhuisfilms, maar sommige kaskrakers zijn ook gewoon leuk
om te bezoeken. Het filmfestival in Leeuwarden is bovendien altijd extra leuk:
je kunt je daar de hele dag laven aan films die je elders niet ziet. En de
sfeer is bovendien opperbest. Voorheen kon ik met gemak 4 tot 5 films per dag
´hebben´. Tegenwoordig vind ik 2 al
veel. De ene energie van zo´n kunstwerk is de andere niet. Kom je net diep
bedroefd uit een familiedrama, val je in een absurdistische niet te begrijpen
productie. Ik wil daar graag nog even over nadenken, het op me in laten werken.
Filmfestival Leeuwarden
Tussen de eerste en de tweede film dit weekend zat weinig tijd. Zo´n 3 kwartier
geloof ik. En naast overdenkingen wilden we ook iets concreets: eten en drinken
namelijk. De rijen waren lang. Maar toen we toch met een lekker theetje en een
bak noedels met kip en groenten in de hand stonden, was het nog zoeken naar een
plekje.
Ga lekker zitten
We zagen heel toevallig een bankje met een heel aardig ogende vrouw
zitten en vroegen of we aan mochten schuiven. Tuurlijk zei ze, ga lekker
zitten. Ik brak mijn hoofd omdat ik dacht haar wel eerder gezien te hebben.
Toch kon ik haar niet thuisbrengen. We keuvelden wat over de films die we
gezien hadden en welke we goed vonden. Dat doen filmliefhebbers namelijk nu
eenmaal.
Ik durfde zijn naam niet te vragen
Toen vroeg ze waar we vandaan kwamen. Lemmer zeiden we als uit één mond. Er schoot iets over haar
gezicht. Daar kwam mijn man ook vandaan zei ze toen. Er begon me iets te dagen.
Ze noemde geen naam. Ik durfde zijn naam niet uit te spreken. Zo pril nog dacht
ik. In april net overleden. En misschien klopt het wel niet. Dit festival speelt
hij een hoofdrol. Postuum zoals dat zo mooi heet, of te wel na zijn dood. Ik
dacht moet ik het toch vragen?
Pieter Verhoeff
Toen zei ze het zelf:´Mijn man was Pieter
Verhoeff.´ Gaan jullie morgen ook De Vuurtoren kijken? Oei dacht ik en ik zei
het ook. ´Het zal wel niet eenvoudig zijn om hier dan te zijn. Beladen.´ Ze
knikte. Mooi en emotioneel tegelijk, zei ze terwijl ze een teugje uit haar glas
rode wijn nam.
De Vuurtoren
Ik had haar
wel even willen omarmen, maar dat doe je niet met zomaar een vreemde. In plaats
daarvan zeiden we dat het zo fantastisch was wat hij allemaal gemaakt had. Dat zowel film als de echte vuurtoren zo
belangrijk waren. Dat dit voor Lemsters zoveel betekent, omdat dit een baken in
hun leven was geweest. Ze knikte. Vertelde over zijn verbondenheid met zijn
geboorteplaats. Over schoonzus Lien. Ik vertelde dat mijn vader altijd met
Liens man had gewerkt. We keuvelden. Er kwamen vrienden of bekenden langs die
haar omhelsden en ons vroegen of we nog wat wilden drinken. Zomaar.
Pieter is nog
steeds ook een beetje van ons zei ik toen. En weer knikte ze. En toen moesten we gaan. Naar de tweede film. Uren later zat ze er nog. Ik wilde weer naar haar toe lopen en haar vastpakken. April nog maar dacht ik. En dan zoveel aandacht, terwijl hij er niet meer bij is. Ik deed het niet. Ik knikte nog een keer naar haar. Ze hief haar glas. Lachte een mooie lach. Op zondag reed ik langs de vuurtoren. Die in Lemmer staat. Bedankt Pieter zei ik. Voor alles.. En dat je een van ons was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten