Ik ben een lafbek

Zo zoetjesaan kruipen we weer langzaam naar 4 en 5 mei toe. De ene dag de dag van de doden, de andere die van de levenden. Van stille tochten die naast veel respect altijd iets heel treurigs hebben tot gigantische feesten die maken dat mensen helemaal los gaan. Ik ben na zo’n stille tocht altijd een beetje van mijn padje. De jonge mannen die we gedenken, zijn nooit oude mannen geworden. De verzetsstrijders van toen hebben nooit hun kinderen zien opgroeien of zijn nooit aan het krijgen van kroost toegekomen. Zij streden voor een zaak die groter was dan dat. Beseften ze dat vraag ik me altijd af?

Sterven voor iets dat groter is dan jij

En waar haal je de moed vandaan om je leven te geven voor iets dat blijkbaar groter en belangrijker is dan jij.  Waarom wil je je leven geven voor mensen die je niet eens kent? Canadezen, Amerikanen, Russen die waarschijnlijk niet eens wisten waar Nederland lag, zijn hier voor ons gesneuveld. Verzetsstrijders haalden de vreemdste capriolen uit om de Duitse bezetter tegen te houden. Ik buig diep voor die mensen. Maar zou ik die moed hebben? Als ik heel eerlijk ben en diep in mijn hart kijk denk ik van niet.

Ik ben een lafbek

Ik denk dat ik een lafbek ben als het erop aankomt. Eigenlijk denk ik dat niet alleen, ik weet het  wel zeker. Omdat ik een lafbek ben en omdat ik bang ben voor het leven van mijn geliefden durf ik nu namelijk niet eens op te schrijven waarom deze gedachten nu bij me opkomen. Ik wil dat zij zich nergens in mengen, ik wil dat ze ergens achter een hele stevige deur blijven zitten tot de ellende voorbij is. Ook als ze daardoor niet vrij zijn. Ook als ze daardoor niet kunnen zeggen wat ze willen. En nee, met zo’n houding hadden we toentertijd de oorlog niet gewonnen. En daarom buig ik dit jaar honderdmaal dieper dan andere jaren voor hen die wel die moed hadden.