Ada

Een meer dan bubbelende persoonlijkheid. Dat was Ada Beljon ten voeten uit. In de kleedkamer van ons gymlokaal van de Mavo in Lemmer - toen we nog hele jonge tieners waren -  vertelde ze altijd de spannendste verhalen. Over de liefde, het leven, uitgaan en nog veel meer. Ada hield van het leven, zoveel was wel duidelijk. En het leven hield van haar.

Sprankelend

Jaren later toen we al lang geen tiener meer waren, was ze overigens nog even sprankelend. Maar er was ook een serieuzere toon bij gekomen.  Met name als het over man en kinderen ging. Uit haar verhalen die we hadden, kon ik opmaken dat ze die het liefst om zich heen had. Maar ook dat haar hart klopte voor iedereen die daar in zat. En dat waren er velen.

Ze leek nog een meisje

Het leek verder alsof de tijd geen vat op haar had gekregen. In de vijftig leek ze nog altijd op dat meisje van toen. Met die schalkse blik in de ogen, het figuur van het tienermeisje en dat hele expressieve gezicht was ze een weldaad om naar te kijken. Haar gulle lach bleef ze ook kwistig rondstrooien.

Hoe ga je om met je ziekte?

Een nare ziekte veranderde veel. We hadden er regelmatig contact over als lotgenoten. Wat doe je wel en wat doe je niet? Behandelingen, zienswijzen, je levensinstelling, alternatieve behandelingen, reguliere behandelingen, gezond leven. Ze stuurde een keer een berichtje toen ze net een chemo had gehad. De zon scheen, ze had een kopje koffie en van beide genoot ze zo intens. Wie dat kan midden in zo'n kuur is een levenskunstenaar. Maar we hadden het ook over de zwarte kanten van behandelingen en de ziekte. Hoe depressief je kunt worden van de middelen en dat de angst je zo in je greep kunt hebben.  Niets menselijks was ook haar vreemd.

Het leven omarmen

In alles koos Ada bewust en dat vond ik bewonderenswaardig. En ze besloot het leven nog meer dan daarvoor in zijn volledigheid te omarmen. Maar ook om belangrijke keuzes te maken. Ze deed bepaalde dingen niet meer, omdat die haar gezondheid konden schaden. Ze deed andere dingen juist wel omdat die goed voor je gezondheid zijn. En ze zei zaken vaarwel waarvan iedereen die ziek wordt zegt dat hij of zij die vaarwel gaat zeggen. Velen worden toch weer in gehaald door de waan van de dag. Ada niet (of minder) en ze ging er helemaal voor.

Het leven vieren

Op foto´s zag ik verder vooral iemand die het leven vierde. Met de mensen die ze liefhad. En ze bleef haar eigen koers varen en deed wat zij dacht dat voor haar het beste was. Zo stond ze een keertje bij ons op de yogamat en liet al snel na de les weten niet terug te komen. Dit is niks voor mij, verklaarde ze. Ik moet intensiever bezig zijn. Ergo: Geen tijd te verliezen.

Het leven dat ongetwijfeld nog steeds van haar hield, moest het onlangs helaas afleggen tegen die nare agressieve ziekte. En dat was veel te snel en veel te jong.