Congee

Ik ben aan de congee. Con wat zult u zeggen. Zei ik zelf ook. Overigens smaakt congee net zoals het klinkt. Niet te haffelen dus. Congee is namelijk een prutje van water met rijst (of gierst). Dat klinkt nog niet eens zo vies, maar als u bedenkt dat het goedje 9 uur op een laag vuurtje moet staan, begrijpt u wel dat het nergens naar smaakt. Het is een soort rijstepap, maar dan zonder melk. En het smaakt dus werkelijk nergens naar. 

Waarom eet ik het dan?

Waarom eet ik het dan zult u zeggen. Legitieme vraag. Omdat het goed voor me zou zijn. Ik heb na wat behandelingen hier en daar nogal vreemde darmen overgehouden. Of eigenlijk had ik die al, maar is het alleen maar erger geworden. En daarom moet ik nu dingen eten die al bijna verteerd zijn voordat ze mijn mond nog maar betreden hebben. Dus doe ik dat maar. 

Prikken

Tegelijkertijd wordt er lustig in mijn buik geprikt met naalden om allerlei yin en yang weer in balans te brengen. Inmiddels ben ik overal blauw van die naalden. Maar ik houd hoop. De congee heb ik nu een week gegeten. Met van alles er door. Gekookte muesli (eveneens niet te eten), geraspte appel, met kip (ja op de nuchtere maag), met een rauw ei erdoor (terwijl ik helemaal niet van ei houd). Toen was ik er klaar mee. Bovendien had ik het gevoel dat ik nog veel meer last had. Dus zit ik nu weer gewoon aan een lekkere tosti. Helaas mag dat ook niet meer heb ik inmiddels begrepen. Ook weer kankerverwekkend. Ik weet niet waar we tegenwoordig eerder aan dood gaan: aan eten waarvan ik me afvraag waar ze het vandaan halen of aan het voedsel zelf.