Kun je in een roes leven van een festival dat niet doorgaat? Ja, dus. In plaats van ons een week lang onder te dompelen in kunst en cultuur op het prachtige Terschelling, dompelden we ons onder in mondmaskers, plastic afscheidingswanden, een boot waar nog geen flesje water te krijgen was en dagen van te voren bedenken wat je wilde eten en waar, want op reservering. En zegge en schrijve 1 optreden, met een koptelefoon op.
Man te water
Daar waar we anders midden in de nacht naar ons huisje fietsten met een aardige borrel op na diverse voorstellingen en dansen tot in de late uurtjes, lag ik nu in de nachtelijke uren op mijn mobiel te kijken. Naar demonstraties tegen discriminatie. Met een donkere man als echtgenoot, moet je daar wel iets van vinden. En dat vind ik ook. Maar net toen ik me aan het opwinden was over de zoveelste opmerking dat iemand dan maar `terug moest gaan naar zijn eigen land` popte daar opeens een bericht van de brandweer op. Man te water geraakt in Lemmer, reanimatie bezig. Later hoorde ik dat de man in kwestie was overleden.
Domme reacties op reanimatie
Omstanders hadden hulpverleners bij die taak domme dingen toegeroepen als dat ze op 1,5 meter afstand moesten blijven. Voor de hulpverleners, die hun vrije tijd geheel belangeloos steken in het redden van levens een belachelijke opmerking. En het getuigt ook van totale afwezigheid van respect voor de man wiens leven zij probeerden te redden.
Wie was deze man?
Nuchter in mijn niet-festivalbed keek ik de hele nacht of ik meer over de man te weten kon komen. Dat nieuws bleef uit. Sterker nog: de meeste provinciale media besteedden helemaal geen aandacht aan de zaak. Wat de man was overkomen, hoe hij te water was geraakt, kwam bijna nergens niet voor het voetlicht. Via via hoorde ik dat het om een man uit een voormalig Oostblokland ging. Maar zijn persoon werd amper ergens genoemd. Terwijl hij ongetwijfeld ook een moeder en een vader heeft of heeft gehad. Misschien kinderen of een partner. Vrienden en collega´s. Dromen en angsten. Verdriet en plezier. Maar zijn dood leek er niet toe te doen. En dat vond ik in een rare week waarin duidelijk werd dat alle levens er wel degelijk toe doen wrang. Dus: Beste onbekende meneer. Het spijt me dat uw leven zo moest eindigen. En uw leven deed ertoe. U deed ertoe. Want we doen er allemaal toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten