Ik lag op het strand. Keek naar de lucht. Hoorde meeuwen schreeuwen. Hoorde kinderen gillen van plezier. Het was bloedheet en dus gingen we steeds even zwemmen. Eerst dat hele koude, dan op 1,2,3 je gewoon laten vallen en na een paar minuten die zalige verkoeling. Naar de boei en dan terug. Als vroeger toen heit bij houthandel Groot werkte en hij dat kleine blonde koppie hetzelfde zag doen. Armen en benen in perfecte harmonie. De algen die om mijn tenen wentelden, probeerde ik te negeren.
Spelen als volwassenen
Dag na dag, speelden we. Net als vroeger, maar nu als volwassenen. Toen lagen we daar als kleine kinderen dagen, weken en zelfs maanden. Al heel vroeg in de ochtend weg. Met onze strandkaart, die onze ouders door hard werken voor ons wisten te bemachtigen. Zo´n kaart was goedkoper dan elke keer een kaartje kopen en we waren er toch altijd met mooi weer. Ik herinner me de broodjes die mem maakte.
Lauwe limonade
En de lauwe limonade die na een dag op dat hete strand zonder koelbox (want die hadden we niet) eigenlijk niet meer te drinken was. Hadden we mazzel dan hadden we een paar gulden voor een bakje patat. Daarvoor moest je dan in een hele lange rij staan bij het strandpaviljoen veel verder op. Gewoon een stenen of was het een houten gebouwtje dat was omgetoverd tot bak- en ijsparadijs. De vettige lucht kan ik nog zo oproepen. Patat met mayo als ultieme traktatie. En we zwommen. De hele dag door. Water in, water uit. Even liggen en opdrogen en dan opnieuw erin. Altijd met een groepje vriendinnetjes en altijd van heel vroeg in de ochtend tot heel laat in de avond. Totaal verbrand soms ook, want heel duidelijk was toen nog niet wat voor schade dat allemaal aan kon richten. Mijn moeder smeerde zichzelf zelfs in met slaolie in de veronderstelling dat ze daar geweldig mooi bruin van werd.
Stoepranden of blikspuiten
Maar dat spelen. Waarom doen we dat nog maar zo weinig als volwassenen vraag ik me af. We werken ons kapot, zitten de hele dag met ons hoofd voor PC of op de mobiel. Terwijl dat moment van 1,2,3 en dan er door zo lekker is. Of waarom stoepranden we niet? Blikspuiten we niet. Badmintonnen we niet met zo´n pluimpje. Of kijken we niet meer naar de lucht en laten onze verbeelding het werk doen. Want het kan gewoon. Op het strand. Zonder jaarkaart….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten