maandag 22 februari 2010

Trouwdag van mijn ouders











Vandaag is de trouwdag van mijn ouders. Ze of eigenlijk we hadden vandaag gevierd dat ze 48 jaar geleden in de echt werden verbonden. Er ging nooit een jaar voorbij dat we daar geen aandacht aan schonken. Meestal zorgden zij voor eten, want dat was een centraal thema bij ons thuis. Als je maar voldoende eten had, dan was alles goed. Dus werd er geslacht, verbouwd, ingevroren, geweckt en ga zo maar door. En er was die doos met snoep in de kast, waar we altijd even een greep uit deden. Waar ik soms wel tien grepen uit deed, als er drop in zat.
Helaas valt er niet veel meer te vieren, dan de herinnering die we aan ze hebben. Vorige week heb ik nog even een bloemetje bij ze neer gezet, maar vandaag was ik zo laat thuis van een lange dag werken dat het al donker was op de begraafplaats. Dus morgen maar even. Ik denk niet dat ze dat erg vinden, ik heb de hele dag toch wel aan ze gedacht.
Ik merk ook een verschuiving in het omgaan met de dood. In het begin wilde ik niet anders dan bij ze zijn en kwam ik er wekelijks, of eigenlijk zelfs dagelijks. Dat is nu al lang niet meer het geval. Ik zeg ze nog wel altijd gedag als ik ga reizen en als ik terug ben. Even aanschuiven zit er immers niet meer in. Ik geloof dat ik die momenten ook nog steeds het ergst vind. Dat er niemand meer is die op je wacht, waarvoor je het allerbelangrijkste bent. Daar tegenover staat dat hun lijden voorbij is en dat is me ook een lieve duit waard.
In het begin deden broerlief, zijn gezin en ik ook vaak nog wel iets in gezamenlijkheid op deze bijzondere dagen, maar dat is helaas ook voorbij. Dan namen we een emmer met drankjes mee naar het graf, namen zelf een bubbeltje en goten op het graf berenburg en jenever uit. Zodat zij ook mee konden toosten. Waarschijnlijk een raar gezicht voor omstanders, maar het gaf ons het gevoel dat ze er toch echt bij waren en ze hun slokje toch ook nog kregen. Misschien moet ik dat toch maar weer eens voorstellen op een mooie zonovergoten dag als het zoooo ingetogen is op hun laatste rustplaats.