maandag 27 mei 2019

Mienskip: van sjouwende mannen tot poetsende vrouwen




Het woord Mienskip is het afgelopen jaar te pas en te onpas gebruikt. Alles was mienskip en ook dingen die helemaal geen mienskip waren, werden zo betiteld. Vooral de culturele hoofdstad was allemaal mienskip. Nu ben ik een groot voorstander van kunst en cultuur, dus mij hoor je daar niet over klagen. Maar de mienskip, de echte mienskip zit hem volgens mij toch vooral in de mensen om ons heen.

Zomaar

En die mienskip die staat soms zomaar op voor je, zonder dat je erom gevraagd hebt. Met nummer 1 zo ongeveer op de stresstest (maar dat kan ook het krijgen van een kind en daardoor slapeloze nachten zijn of het overlijden van een dierbare) maar in ons geval een verhuizing danken wij de mienskip om ons heen voor de hulp die zij allemaal belangeloos boden. Van de dames die spontaan met emmers sop voor de deur stonden en als vlijtige liesjes boenden dat het een lieve lust was (terwijl we ook nog eens in een huis kwamen dat er uitzag of het nooit was bewoond, zo schoon) tot potige mannen die enorm zware machines en meubelen versjouwden van onzinnige trappen en van grote hoogte.

Trappen op en af, karren vol laadden

Om nog maar te zwijgen van mannen en vrouwen die karren vol laadden, trappen op en af sjouwden, het oude huis vrij van stof maakten en ook daar boenden dat het een lieve lust was. Van familieleden van jong tot oud die sjouwden, aansloten, afkoppelden, weer aansloten en weer sjouwden en ga zo maar door. En dan vergeet ik nog dat al die lieve mensen ook nog eens als een soort buffer fungeerden als de stress tussen lief en mij toch wel eens hoog opliep. Want ja, verhuizen zorgt echt wel voor een zeg maar verhoogde irritatiegraad en wat is het dan mooi dat er dan iemand met een kwinkslag er weer voor zorgt dat je die ander toch wel weer vanachter het behang vandaan wilt halen.
Enfin, de sleutels van het oude huis zijn ingeleverd. De eindfase deed ik naast hubby met een hele lieve vriendin waarmee ik het leven ben begonnen en waarmee ik -  hoe symbolisch - de deur van deze periode ook weer sloot. Mijn mienskip, onze mienskip, werd niet geroemd in bladen of tv. Maar wat zijn wij in gaan zien dat het leven met maar vooral in zo´n mienskip het verschil maakt. En dat je eigenlijk niet zonder kunt.

maandag 6 mei 2019

Dank, heel heel veel dank



4 mei. Ik reed vanuit een dag vol dozen versjouwen de zon tegemoet, op weg naar het verleden. Het is altijd zo’n dag die indruk maakt. Mijn beste vriendin is jarig op die dag en heeft wel eens verzucht dat ze wilde dat het niet zo was. Want er hangt altijd een waas over. Vanaf het moment dat ze naar Zwitserland verhuisde, verdween die waas een beetje. Om 8 uur ’s avonds is er daar niemand stil. Luiden er geen klokken, is er geen triest trompetgeschal.

Stil

Maar wij waren hier vanzelfsprekend wel stil. Met velen stil, wat mooi is. Afgezien van wat tuig dat ergens in jihadistische kreten uitten, heb ik het idee dat het zeker in onze contreien erg leeft. Dat we onze dankbaarheid graag tonen aan hen die voor ons het leven hebben gegeven. Deze keer stond ik bij het graf van een man uit Sondel. Verzetsman in hart en nieren. Op z’n 34e in de rug geschoten. Waarschijnlijk omdat hij verraden was en aanbelde bij de verkeerde. Bij een Duitser wel te verstaan. Met een hoog zwangere vrouw en een zoon in die buik die dus nooit zijn vader zou kennen. Het stemt me altijd triest.  En ik begrijp het niet. Hoe kon dat en hoe kon het dat miljoenen Joden werden verraden voor 7,50 gulden.

Totaal onmenselijke van de mens

Het totaal onmenselijke van de mens. Zoveel haat en dan toch nog een aantal mensen die dapper genoeg waren om zich daartegen te verzetten. Die hun leven op het spel zetten voor onze vrijheid, de vrijheid van anderen, het leven van anderen. Ik moet altijd wel huilen op zo’n bijeenkomst of doe heel hard mijn best om mijn tranen te bedwingen. En soms denk ik dat de mensen die hun leven lieten, zich toch nog even laten horen.

Doniaga

Bij Doniaga werd een heel stel mannen tegen de muur gezet en gefusilleerd. Op de herdenking daarvan waar ik bij was, werd het weer met veel geweld opeens volledig anders. Alsof ze nog een keer wilden laten weten hoe triest het lot was dat hen had getroffen. En ook nu weer, daar op Sondel gebeurde iets wonderbaarlijks. De zon scheen eerst en het was heel kalm. En toen opeens uit het niets barstte het geweld van een enorme stortbui los, om vervolgens op te lossen in een prachtige regenboog. Ik begrijp het, dacht ik. En dank. Heel heel veel dank.