maandag 23 juli 2018

Een waardeloze weg


Wat kost dat eigenlijk, dat nogmaals aanbrengen van een asfalt laag op een slechte ondergrond van Lemmer naar Sondel, vroeg ik de provincie? Afgezien van alle ellende bedoelde ik, want man het heeft voor mijn gevoel wel een jaar geduurd voordat je er niet als een dolende in de woestijn en met je de hand aan de (niet bestaand) vangrail langs kon. 

Geen antwoord

Daar geven we geen antwoord op, zei die. Dat was zo afgesproken met de aannemer. De aannemer notabene die die ondergrond volgens hen niet goed had gemaakt. Het bleef binnen het budget, dat wilde hij nog wel zeggen. Maar of je 1,3 miljoen moet aftikken of 1,2 miljoen maakt volgens mij voor de burger nogal wat uit. Want elke ton die je bespaart, hoeven wij niet met z’n allen af te dragen. Zeker als er van alles mis is gegaan.

File bij Lemmer

Ik moest er aan denken toen ik in de file stond. Jaja, de file die er nu niet meer zou moeten zijn omdat er overal van die fantastische rotondes in de weg zijn gelegd. Niet dat die heel duidelijk zijn: de gemeentewagen klapte al ergens tegenop met als gevolg een soort van kleine kettingbotsing.  Als je vanaf Heerenveen komt en je wilt Lemmer in sta je te denken: doorrijden of toch nog maar stoppen? Want ja het zijn wel 2 banen, maar wat geven die als de mensen die vanaf de andere kant gewoon op jouw baan rijden. 

Stukjes tweebaansweg

En dan die belachelijke oplossingen tussendoor: stukjes tweebaansweg. Stukjes ja wel.  Even veel ruimte, dan ingehaald worden door Nicky Lauda's en dan weer boven op de rem moeten. En als de brug opgaat (en ja dat gaat hij) of de Margriet Sluis dan sta je daar nog gewoon zoals altijd vast. En als je daar dan met z’n allen voorstaat zoals nu het geval is in de vakantie, dan schiet je er dus geen meter mee op, letterlijk. Dus ja, we stonden weer in de file. Niet eens, maar meerdere keren. En dat geld dat daarmee gemoeid is: dat hiest wol in de skietsleat kenne gooie, zou mem wel zeggen. En dat zag ze altijd wel goed, want van geld had ze alle verstand. Weggegooid dus. Heel veel, hoewel we dus niet eens weten hoeveel. Want dat wil de provincie niet zeggen....

maandag 16 juli 2018

Over een verstopte link op een gemeentepagina en uitbreiding van de Lidl Lemmer


B&W van de gemeente Lemsterland wil niet dat de Lidl verhuist naar de Polle. Een grote supermarkt voor yuppen in het hart van Lemmer (ah ja waarom nog niet eentje erbij, bij de anderen is het alles goud wat er blinkt vindt ze blijkbaar) omringd door oude huizen op palen wil ze wel. Maar een grootgrutter die wil uitbreiden op een andere plek en voor mensen met de kleine beurs alles nog wat betaalbaar maakt, daar ziet ze geen brood in. Dat ondernemers iets verderop in de straat ook wel graag de grote supermarkt zien verschijnen, deert hen ook niet. Volgens een raadslid hebben zij op hun brief waarin ze dat aangeven niet eens antwoord gekregen. Laat staat dan er met hen over gecommuniceerd is.

Verkeerde procedure

Zoals wel vaker het geval is, is deze weigering ook nog eens op verkeerde gronden gemaakt.  Er staat in Balk al een illegaal asielzoekerscentrum en ook hier moet de procedure over, want hij is verkeerd gevolgd. Dat heb ik niet bedacht, dat heeft de Raad van State bedacht. Want de Lidl liet het niet bij die weigering zitten en ging naar het hoogste orgaan. Die oordeelde, dat de gemeente fout zat en het proces dus moet overdoen, maar dan ook de uitgebreide versie van het proces moet volgen.

Burgers mogen ook iets vinden

Mensen uit Lemmer mogen in die versie van die weigering ook iets vinden, getuige een zeer verstopte link op de gemeentepagina. Waarom dat feit nergens is gepubliceerd (want je moet verdomde goed zoeken wil je de link vinden) is me een raadsel. In de eigen propagandakrant van de gemeente waarin alles rozengeur en maneschijn is en nooit een enkel kritische kanttekening wordt geplaatst bij diezelfde gemeente is dit feit (ik zou bijna logischerwijze zeggen) niet te vinden. Maar ook in andere bladen kan ik hem niet vinden en dan moet je er dus al heel toevallig op stuiten. Of ik moet zeggen: moeten wij van de (kritische) pers er op stuiten. 

Actie ondernemen voor wie een grote Lidl wil

Maar goed dus; wie wel wil dat de Lidl verhuist en een groter assortiment krijgt, moet vooral zijn stem uitbrengen. De stukken liggen op het gemeentekantoor en bij de servicepunten en staan ook op ruimtelijkeplannen.nl. Of het wat uitmaakt dat u uw stem laat horen, daarover kan ik niets vertellen. Volgens de afdeling voorlichting hoefde alleen de procedure over en was het dan vervolgens in kannen en kruiken. Maar ja, de gemeente vond eerder ook dat de procedure goed was gevolgd. Ook dat bleek niet waar.

maandag 9 juli 2018

Buurvrouw Richt


Lange tijd woonde ze naast mijn ouders en later werd ze dus ook op een kleine afstand mijn buur toen ik naar dezelfde straat verhuisde: buurvrouw Richt. Klein en fragile vrouwtje, maar als ze haar mond opendeed wist je: met haar valt niet te spotten. 

Kroeg in Lemmer gehad

Dat kon ook bijna niet anders: tientallen jaren een eigen kroeg gehad met haar man en zoon of zonen en dat is niet voor watjes. Geloof ik dat ze op eigen houtje een grote kerel aankon? Ja, dat geloof ik oprecht. Met haar schelle stemgeluid (misschien wel in die tijd ontwikkeld) was ze niet te missen. Vond ze zo’n leven altijd even leuk? Daar ben ik nooit helemaal achter gekomen; het leek alsof ze het leven droeg zoals het kwam.

Bauk must es hore juh

Maar wij kenden vooral die andere kant van buurvrouw Richt. Bauk must nou es hore juh, zei ze dan tegen mijn moeder. En dan kwam er weer een prachtig verhaal of een anekdote. Gewoon over de heg of nadat ze even had aangebeld. Of ze zei: Wiebe juh, hoor es.’ Of ze kwam informeren hoe het ging. Kwam langs met een bloemetje of wat te eten. Toen haar boom van een vent ziek werd (hij had niet voor niets de bijnaam Lange) was dat een drama. Maar de kleine fragiele buurvrouw sloeg zich ondanks alles er toch doorheen. Vond - had ik het idee - troost in de (klein)kinderen en ging voort met het leven.

Nuchterheid en acceptatie

Gisteren zag ik opeens haar overlijdensbericht. Het leken haar eigen woorden wel (misschien waren ze dat ook wel). Van nuchterheid over hoe het leven nu eenmaal gaat tot dat er soms echt niks meer aan is als het allemaal niet meer wil. De laatste keer dat ik haar sprak, had haar gesprek een zelfde toon. Ze was niet zo heel expliciet, maar ik merkte wel dat het allemaal niet zo fijn meer ging. In mijn beleving kleine vrouw met een groot hart en groot doorzettingsvermogen. En een groot vermogen om te accepteren wat er is en niet wat er niet is. Moge dat nu vooral dan rust zijn. 

maandag 2 juli 2018

Afscheid van je huisarts

Ze belde of kwam langs op zaterdag als ze helemaal geen dienst had. Omdat ze zich zorgen maakte toen het met mijn moeder al heel slecht ging. Ze probeerde mijn vader te ontlasten toen ze zag dat die het heel zwaar had en willigde al zijn wensen in voor behandelingen, doorverwijzingen en andere zaken. Ze zat aan hun bed, terwijl ze helemaal in de war waren, zat naast ze op de wc en sprak met ze alsof ze met hen aan de keukentafel zat.

Dokter met een gebakje

 Ze kwam bij mij langs met een gebakje toen ik midden in mijn chemo’s zat. Bijna elke week en op eigen initiatief. Zodat ik toch iets naar binnen zou werken en iets kon eten wat ik lekker vond. Het waren van die gedachten die bij me op kwamen toen ik las dat mijn eigenste dokter Postma deze maand haar stethoscoop aan de wilgen hangt.

Geen receptie bij afscheid

Op de site van ‘haar’ praktijk die inmiddels haar praktijk niet meer is trouwens had ze een berichtje gezet: dat ze er mee ging stoppen en dat recepties niets voor haar waren, zeker niet als het om een afscheid ging. Nog iets uitspreken kon wel, maar dan door het sturen van een mail. En ze zou ongetwijfeld nog vele keren in Lemmer zijn. PrivĂ©, maar ook als de andere doktoren er niet waren en haar hulp even nodig zouden hebben.

Afscheid huisarts

Ik wist dat het moment zou komen, in de praktijk hing al een briefje. Maar toch is het afscheid nemen van zoiets vertrouwds als een huisarts best een dingetje. Zeker als je -  net als wij - zulke intense dingen hebt meegemaakt met elkaar en zij er elke keer bij was om te zorgen voor hulp en ondersteuning. Het is en blijft een vreemd afscheid, dat snap ik ook in zo'n geval. Zij weet van alles van ons, heeft ons bij zowel blijde als heel verdrietige situaties bijgestaan, maar heeft ook zelf een leven waarvan de meesten van ons niet zoveel weten. Niet dat ze geen persoonlijke dingen met ons deelde: het was verfrissend hoe ze soms ook voorbeelden uit haar eigen leven aanhaalde. En hoewel ik ook erg van het oude vertrouwde ben en haar het liefst nog 10 jaar zou houden op die stoel, hoop ik van harte dat ze intens gaat genieten van haar welverdiende pensioen. En heel misschien mag ik haar dan nog wel eens een gebakje brengen. Gewoon omdat het ook leuk is om eens iets terug te doen.