dinsdag 31 maart 2015

Een groene sticker

Terwijl onze zuiderburen naar ons land afreisden wilden wij hen wel eens met een bezoekje verrassen. Ik was eerder in Berlijn en was overdonderd door de pracht en praal van de stad. Maar ook door de vriendelijkheid van de mensen. Maar Berlijn met de auto is ook ver. Heel erg ver. Uren en uren ver. Dus boekten we een hotel halverwege. Hannover bleek ook erg Duits. En erg milieubewust. Ietsjes te milieubewust voor ons.

Groene sticker nodig in Duitsland

Want in veel steden in Duitsland moet je dus blijkbaar over een sticker op je voorruit beschikken. Een sticker die je hier bij de ANWB kunt bestellen of online. Maar dat duurt dan iets van 5 dagen. En als je op de dag dat je vertrekt bedenkt dat je die sticker nodig hebt, heb je dus een probleem. Wij hadden dus een probleem. Maar dat beseften we pas toen ze ons met glazige ogen aan zaten te kijken bij een tankstation.

Waar vind je plakkaat milieu in Duitsland?

 Men had ons namelijk verteld dat we ook bij de grotere Duitse tankstations wel zo’n groene sticker konden krijgen. Maar we merkten al heel snel dat dit de grootste fabel ooit was. En bij ons hotel in Hannover konden ze ons wel vertellen dat de boete die stond op een stickerloze auto enorm was, maar niet waar je dat plakkaat kon krijgen.

Porsche garage

Dus wij op zoek naar zo’n sticker. Het werd een dagtaak. We zwierven van autohandelaar naar onderdelenwinkel. En kwamen uit bij de Porsche garage bij ons op de hoek. Beetje lullig als je daar staat om een sticker te vragen terwijl de tonnen kostende auto’s je meesmuilend staan aan te staren. Bovendien zeiden ze, waren we morgen de eerste. Maar nu was de werkplaatschef al weg. Ja ja, ze zullen wel gedacht hebben. Bij het tankstation een half uur lopen bij ons vandaan, bleek een garage te zitten. En daar konden we eindelijk de sticker bemachtigen. Voor het grandioze bedrag van 5,50 euro.  Quatsch die sticker  zei de werkplaatschef daar. We konden niets anders dan het beamen.


maandag 16 maart 2015

Marcel

Ik zat me net te ergeren aan alle verkiezingsretoriek, waarmee ik per mail werd overspoeld. Partijen die voor de Provinciale Staten verkiezingen de grootste beloften deden. Geen gaswinning meer. Gratis identiteitskaarten. Meer werk, geen armoede. Allemaal van die onzin. Onzin? Ja, onzin. 

Want meer dan de helft van al die beloften zal  nooit waar worden gemaakt. Partijen schreeuwen die leuzen om zieltjes te winnen en als puntje dan bij paaltje komt, gaat alles gewoon door. Zo ongeveer zat ik wat voor me uit te mopperen toen ik werd getroffen door een opmerking. 

Weer een jonge man overleden

Er is een jonge man overleden, zei mijn thuiszorgmevrouw. Niet weer dacht ik nog. Onlangs een veel te jonge vrouw, nu weer een jonge man. Mijn eerste gedachte was dat ik het niet meer wilde weten. Maar toen volgde een naam. En ik kreeg een steek door mijn hart. Niet hij dacht ik. Niet niemand, maar zeker niet hij.

RIP

 Ik ging zoeken. Op Facebook is tegenwoordig van alles te vinden en toen ik zijn mooie krullenbol voorbij zag komen en vervolgens in een vlaag RIP zag staan wist ik voldoende. Ik vloekte voor me uit. Mijn oude buurjongen, waar mijn broertje altijd mee speelde. Kop met krullen, lief gezicht. Altijd als ik hem tegenkwam en we elkaar groetten, bedacht ik me dat de partner die hem zou krijgen, een geluksvogel zou zijn. Gewoon om zijn lieve karakter, zijn scherpe geest en ook zijn humor. Bij hem geen onzinpraatjes. Wat je zag, was wat je kreeg. Gewoon een heel aardig mens. Een mens dat veel en veel langer had moeten leven.  

woensdag 11 maart 2015

Getrouwd

Ja we zijn getrouwd. Omdat ik opeens haast had in het leven. Omdat het voor hem niet zo normaal is om samen te zijn met een vrouw zonder dat "briefje".  Want er is helemaal geen briefje. Wij waren hier tijdens de hele plechtigheid, op de familiecompound van zijn ouders kwamen meer dan 100 mensen bijeen om het huwelijk te vieren en het officieel te maken. Door samen te bidden, door de aanwezigheid van een imam. En door feest te vieren natuurlijk. En wij: wij zaten gewoon thuis. We gingen naar de markt om vis te kopen, we deden de afwas (de vaatwasser was net kapot gegaan) en toen begon het lange wachten. En toen belde Dad (Modou's vader) om te zeggen dat we getrouwd waren. Zo simpel kan het soms gaan.


maandag 9 maart 2015

Vergiftigde praatjes over Johannes de Vries

Al een paar weken gaat het gerucht dat Johannes de Vries, ons alom gewaardeerde raadslid niet een natuurlijke dood zou zijn gestorven. Er wordt zelfs gezegd dat zijn lichaam weer zou zijn opgegraven. En dat praatje gaat niet alleen hier, het is zelfs doorgedrongen tot provinciale kranten. 

Verdriet

Toen ik zijn begrafenis bezocht, leek het in de verste verte niet op dat er iets raars was gebeurd. Het was gewoon een normale begrafenis . Met een lach en een traan. Met mensen die om hem gaven. Met mensen die lang voor hem gezorgd hadden, met familie en vrienden en andere raadsleden. En met mooie herinneringen en woorden aan hem. 

Nagedachtenis bezoedeld

Nu lijkt zijn nagedachtenis te worden bezoedeld. Want wie bedenkt er nu dat iemand wordt opgegraven als dat helemaal niet het geval is?  En ja, ik heb daar onderzoek naar gedaan. De politie weet helemaal van niets. De gemeente, die toestemming moet geven voor zo’n opgraving weet ook helemaal van niets. 

Respectvolle nagedachtenis

En zomaar met je schop naar het kerkhof stappen, om iemands lichaam daar te verwijderen, nee dat kan dus niet. Rare praatjes over vergiftigingen doen opeens de ronde. Vergiftigde praatjes die er niet zouden moeten zijn.  Johannes was gewoon een man op leeftijd wiens gezondheid achteruit ging. De laatste paar keren groette hij me niet meer, waarschijnlijk gewoon omdat hij me niet meer zag. Of omdat hij zoveel moeite had met zijn dagelijkse bezigheden. Hij was moe. Hij was oud. Dus laat hem en zijn naasten rusten. In vrede. En in respectvolle nagedachtenis.