maandag 31 oktober 2016

Ik doe het ook nooit goed




Ik doe het ook nooit goed. Ik stampvoet door de kamer en ik stampvoet niet eens omdat mijn man vindt dat ik het niet goed doe. Het is mijn werk. Gek word ik ervan en het zorgt voor slapeloze nachten.

Er staat ook niks in de krant

De eerste opmerking die wij -  van het journaille krijgen -   is altijd dat er niets in de krant staat. Natuurlijk staat er wel wat in de krant, maar dat is dan altijd net niet datgene wat iemand wil lezen of het is te kort of het is te lang. Of het gaat over stront zoals sommigen ons soms fijntjes laten weten. Of dat een sportverslag wel belangrijker zal zijn dan wat zij belangrijk vinden. Bovendien is het moeilijk uit te leggen dat je maar een bepaald aantal pagina’s tot je beschikking hebt. De opmerking, dan doe je er toch nog 1 pagina bij begrijp ik wel, maar zo werkt het helaas niet. Een krant moet met 4 pagina’s tegelijk omhoog. Heb je dan maar artikelen voor 1 pagina, dan zou je 3 blanco pagina’s hebben. Ook niet ideaal.

Schrijven over het AZC

Het is niet gemakkelijk om iedereen te vriend te houden als je een website en of krant bestiert.  In Balk hebben wij bovendien net een nieuw AZC. Als je het hebt over dat je nooit iets goed kunt doen dan is het wel over zo’n controversieel onderwerp. In de ogen van velen ben je te veel op de hand van de asielzoekers en te weinig kritisch. In de ogen van een groep anderen die ook met veel zijn ben je te kritisch op de asielzoekers. Dat je zo neutraal mogelijk probeert te zijn gaat er bij geen van beide in.


Kranten steeds dunner

Dat kranten ook dunner worden omdat mensen steeds minder adverteren, maar de kosten voor redactie, fotografie, acquisiteur, pers, papier, bezorgers en ga zo maar door wel betaald moeten worden is ook lastig uit te leggen. Na een lastig telefoontje vanochtend, heb ik vandaag zo’n dag waarop ik het gevoel heb dat ik het nooit goed kan doen.





Algemene Banner 160x600



donderdag 27 oktober 2016

Ik heb je verwaarloosd, heit



Op 12 oktober was het de sterfdag van mijn vader. Die dag staat in mijn geheugen gegrift net zoals 25 september van datzelfde jaar in mijn geheugen gegrift staat, de sterfdag van mijn moeder. Hij stierf in de nacht. Ik was bij hem, samen met een zuster van de Thuiszorg. Nu 11 jaar later vertelde ik Modou die nacht dat ik 11 jaar daarvoor alleen aan zijn bed zat, eigenlijk wachtend op zijn dood.

Ademhaling gaat moeilijker

Zijn ademhaling ging steeds moeilijker, een paar dagen daarvoor waren spuiten gezet om hem tot het einde toe in slaap te houden. Ik was even weggeweest, omdat ik al de hele dag bij hem had gezeten en even op adem wilde komen. Maar ik had thuis ook geen rust en keerde snel weer terug. De Thuiszorgzuster zei heel luid: ’Hij is aan het doodgaan.’ En ik dacht houd je stil, dat hoeft hij helemaal niet te weten. Laat hem toch rustig gaan.’ En dat gebeurde.

Oneerlijk om dood te gaan

 Oneerlijk dat doodgaan, waarom het leven en dan dat sterven erachter aan. Want hij was er bang voor, dat hadden we al lang in de gaten. Zijn ziekbed was ook oneerlijk. In januari hoorde hij dat hij kanker had, in oktober blies hij zijn laatste adem uit. En de jaren daarvoor had hij alleen maar gezorgd en gezorgd voor mem die na haar operatie aan longkanker eerst even goed ging en toen ook vol uitzaaiingen bleek te zitten.


Heit kwam er bekaaid af

Heit kwam er door dat alles eigenlijk bekaaid af. De zorg was zolang naar mijn moeder gegaan dat we eigenlijk wat op waren toen hij ook nog eens heel ziek kwam te liggen. En toen zij stierf was het eigenlijk wachten op zijn overlijden. Achteraf zou je willen dat je het anders had gedaan, dat je meer aandacht had gehad denk ik wel eens. Het was ook een moeilijk proces, want daar waar mijn moeder alles nog uitsprak lag hij alleen voor zich uit te staren en wilde of kon hij niet praten. En naar tv programma’s te kijken met stokstaardjes. Ik kan nog steeds geen stokstaardje zien zonder misselijk te worden.

Bloemetje op het graf

Nu dus 11 jaar later. Hoewel ik ’s nachts met Modou over hem sprak en hem echt niet vergeten was, had ik de dag erop geen tijd om naar het graf te gaan. En daarna weer niet. Dus zijn we er nu nog niet geweest. En dat spijt me lieve heit, want ik ben je niet vergeten. Ik sta elke avond voor je foto, aai je even over je hoofd en je bent in mijn hart. En vandaag, echt krijg je dat bloemetje.

maandag 24 oktober 2016

Afgeprijsd

Afgeprijsd. Prachtig woord en worden we niet allemaal heel erg blij van afgeprijsde artikelen? Volgens mij vindt iedereen het leuk om voor weinig toch iets leuks te hebben. Maar dat het woord ook kan staan voor een verantwoordere manier van leven, wist ik nog niet. Vaak heb ik toch wel wat schaamrood op de kaken als het gaat om afgeprijsde artikelen. Je wilt wel, maar je durft niet zo goed zeg maar.

Voedsel dat bijna over datum is voor lagere prijs verkopen

Maar nu is er dus een goede reden om te kiezen voor afgeprijsd. Dit is namelijk de laatste manier om voedsel dat al bijna over datum is goedkoop in te slaan. En waarom zou je dat niet doen? Als je het diezelfde dag nog eet, is er geen vuiltje aan de lucht. Overigens zijn er ook heel veel producten die zo’n datum hebben, maar waarbij houdbaarheid eigenlijk helemaal geen issue is.

Geen eten weg kunnen gooien

Maar als het om vers gaat, ik ben voor. Doodzonde dat allemaal goed eten wordt weggegooid en zelfs wordt doorgedraaid. Een paar jaar geleden was ik bij de Spar en toen daar allerlei aanbiedingen vlees lagen werd me verteld dat als het niet verkocht werd, het doorgedraaid werd. Doodzonde vond ik toen al.

De app Afgeprijsd

 Inmiddels heeft de eigenaar van de Spar met Afgeprijsd (een soort bedrijf moet ik begrijpen) dus een overeenkomst dat alle artikelen die (bijna) niet meer in de winkel mogen liggen voor een lagere prijs weggaan. Win/win situatie. Kostbaar voedsel wordt niet meer weggegooid (wie heeft dat ooit uitgevonden?) de supermarkteigenaar krijgt toch nog iets voor de goederen die hij wel heeft moeten inkopen. Ik ben heel erg voor. Nu nog even uitvogelen hoe het zit met die app, want daar snap ik dan weer niks van. Beetje jammer van de ontwikkelaar (nee, niet van de plaatselijke Spar) dat ze die informatie ook niet gewoon op een website zetten. Maar misschien ligt het in de winkel dan wel in een bepaald schap. Dat zou mooi zijn, ook voor de digibeten onder ons.






Fashionveiling 300x250




Preview




maandag 17 oktober 2016

Joop

Ik zat in een etablissement een drankje te drinken en hoorde daar woorden die ik liever niet wilde horen. Joop is overleden zeiden ze. Ik dacht nog, dat kan niet. Zag ik hem laatst niet rijden op die grote wagen van hem. En met die stoere grijns op zijn gezicht, waar ik altijd zo om moest lachen? Helaas vertroebelt mijn chemobrein wel eens hoe lang iets is geleden, dus misschien was het ook langer geleden dan ik gedacht had. De advertentie bleef echter uit en ik dacht toen nog: zie je wel, dikke onzin. Gelukkig maar. Maar vandaag stond het dan toch aangekondigd. Joop Bangma is niet langer onder ons.


VVD


Ik zat in tijd zeker maanden in een ruimte met Joop. Jarenlang bezochten we ellenlange commissie- en raadsvergaderingen. Ik voor mijn werk, hij als raadslid. Joop viel daarin op. Omdat hij het werk al zo lang deed, maar ook door de manier waarop.  Hij zat voor de VVD in de raad, maar wat mij betreft had het net zo goed voor de Communisten of voor de PvdA kunnen zijn. Want hij was dan wel een ondernemer in hart en nieren, hij had het hart ook op de juiste plek. Had de NCPN een punt voor de kleine man, dan kon je er van uitgaan dat Joop meeging in dat standpunt. Van onzin uitgaven hield Joop bovendien niet en ook met onpraktische zaken moest je niet bij hem aankomen. Bovendien hield hij in hart en nieren van Lemmer en deed hij daar alles voor. 

Bij de burgemeester op het matje

Zijn ietwat ongenuanceerde uitspraken die ik nog wel eens vet optekende, maakten dat ik een aantal keren op het matje ben geroepen bij de burgemeester. Niet hij, maar ik moest me verantwoorden. En soms kwam ik hem tegen als hij gezellig een drankje was wezen drinken (en ik dus ook - maar dan elders).  Dan leunde hij zo wat op me, spraken we over Wiebe,  mijn vader die hij heel goed gekend had, en daarna gingen we dan weer elk onze weg. Hopelijk zit markante Joop nu met mijn vader een drankje te drinken op een wolk en lachen ze zich ziek  over hoe de burgemeester mij op het matje riep en niet hem.






Horlogeveiling 300x250





zondag 16 oktober 2016

Welkom in cougartown



Ik denk dat mijn oren een vergissing maken als het meisje bij het brood haar vraag stelt. Ik kijk daarop naar mezelf, ik kijk vervolgens naar mijn man. Zijn kleur en mijn kleur zijn toch wel heel erg verschillend constateer ik opnieuw. Zo verschillend dat een familieband er niet in zit. De vraagtekens poppen waarschijnlijk boven mijn hoofd uit. Nee, meisje ik ben niet zijn moeder antwoord ik.


Of ik zijn begeleider ben?


Waarom ben ik nog verbaasd vraag ik mezelf af. Alle varianten zijn toch al de revue gepasseerd. Of ik zijn begeleider ben. Alsof hij begeleiding nodig heeft en aan een aandoening lijdt of zo. Het zal wel het leeftijdsverschil zijn, maar kunnen mensen dan niet out of the box denken? Moet dan alles wat ze zien zo zijn zoals zij vinden dat de wereld in elkaar moet steken. Een beetje grumpy fluister ik manlief vervolgens toe wat ze zei. Hij mompelt nog wat dat ze haar eigen moeder bedoelt, maar nee daar trap ik niet in.

Het is ons leven

Hij blijft overigens altijd enorm rustig onder dat soort zaken. Het gaat ze niks aan zegt hij altijd. Het is ons leven. En natuurlijk vraag ik wel eens waarom hij niet voor een jonger exemplaar kiest. Zijn antwoord is ontroerend. Jij zag me zoals ik werkelijk ben. Je gaf er niet om dat ik uit een derde wereld land kwam. Als die jonge meisjes me daar hadden gezien, hadden ze dat nooit gedaan. En nu zouden ze dat nog steeds niet doen. Pas als ik het gemaakt heb, dan zou dat wel zo zijn. Of ze zien alleen mijn uiterlijk. Een mooie man (want ja hij is zich echt wel bewust van zijn prachtige uiterlijk).

Oudere vrouw met jongere man

Oud en jong is bovendien niet echt een issue in zijn land. En ik vraag me ook af of een jong meisje hem aankan. Want in veel opzichten is hij duizend keer meer volwassen dan de ‘volwassen’ mannen waar ik relaties mee had. Die gingen er vandoor zodra het moeilijk werd, op zoek naar een ander exemplaar. Inwisselbaar ben ik niet voor mijn hubby. Als we ergens zijn waar jonge meisjes zich duidelijk aan hem opdringen, wil hij weg. En wij delen alles. Overal wordt over gesproken, we zoeken samen altijd naar een oplossing, we hebben kortom een goed leven samen.
Daarbij hoop ik, nee denk ik dat ik nog jong van geest ben. Idiote dingen doen samen, dansen in de kamer, lachen, gieren en brullen.

Ik ben zijn vrouw

En na die ontmoeting bij de broodcounter: ik laat er tegenwoordig geen misverstand meer over verstaan. ‘Ik ben zijn vrouw,’ zeg ik tegenwoordig tegen iedereen die het wel en ook niet wil horen. Vorige week zei iemand op een beurs daarop:’Goed dat je het zegt. Ik zal niet met hem flirten.’ Maar het leuke van die ontmoeting was, dat degene die het zei een man was. Die we later met zijn vrouw bij de Ikea tegenkwamen. Zo kan het dus ook.



Algemene Banners 300x250



maandag 10 oktober 2016

Omroep Max



Ons tv optreden bij omroep Max op locatie is niet onopgemerkt gebleven. Althans, bijna niet onopgemerkt. Manlief kreeg daar flink wat telefoontjes over en velen beschouwen hem nu als bijna een bekende Nederlander. Zijn Afrikaanse vrienden in Nederland vinden het blijkbaar ook een bijster interessant programma. Of ze hebben niks te doen en liggen de hele dag te kijken naar alles wat beweegt, dat kan natuurlijk ook.


Wat doe je bij omroep Max?

Maar ook in Lemmer toch een aantal mensen die ons prominent in beeld hadden gezien. Niet dat dit onze insteek was. We waren er voor werk. Om foto’s te maken en een verhaaltje voor de krant.  Toen we de tv zender belden om onze komst aan te kondigen was het één en al lof. Van harte welkom en dat soort kreten. Toen we op het terrein waren, werd dat al wat minder. De campinghouders waren aardig en we mochten zo door. Daar lag het niet aan. Maar daarna werd het serieus.

Beveiliging

Eerst werden we staande gehouden door twee enorme mannen. Alsof we IS in eigen persoon waren en met grote mitrailleurs het terrein op reden. Een vragenvuur waarom we daar waren, wat we kwamen doen en dat we eigenlijk niet door mochten rijden. Toen ik een naam noemde, werd het allemaal wat milder. Nou toe dan maar. Toen we bij de opnamelocatie kwamen, stormde er een vrouw naar buiten. We konden daar echt niet parkeren. Waarom niet, werd ons niet duidelijk. Het hele terrein was leeg namelijk. Er stond alleen een man met een Fries paard. We mochten uiteindelijk door, als we maar niet te lang bleven.

Sybrand en Martine

Ondertussen spotten we Sybrand (aardige vent, ziet er in het echt best lekker uit) en Martine (niet aardig, keurde ons amper een blik waardig). En toen kwamen de opdrachten: geen foto’s maken tijdens de uitzending, klappen als het moet, fotootjes achteraf, maar dan geregisseerd. En daar zaten we dan op een keiharde stoel te luisteren naar slaapverwekkende verhalen. Toen Sybrand naar de man met het paard moest, werd het interessant. Het beest was wild, hij was bang. Maar ook eerlijk. Toen we al op weg waren naar de auto die daar al die tijd toch gewoon gestaan had, werden we terug geroepen. HET fotomoment. Beide presentatoren moesten op z’n mooist op de foto. Maar je kunt niet mooier op de foto dan je bent, zou mijn moeder wel zeggen.


Nieuwste najaarsreleases

dinsdag 4 oktober 2016

Achterstandsbuurt

Vorige week werd door de politiek van onze gemeente besproken wat we aan moeten met het tekort aan woningen. Dat tekort is opvallend geworden door het grote aantal statushouders. Zij moeten van de regering binnen zoveel tijd een woning hebben, of de gemeente wordt gestraft en moet flink betalen. Het punt is alleen, die woningen zijn er helemaal niet. Een op de vijf huizen gaat nu al naar statushouders, maar dat is veel te weinig. Bovendien staan ook de  -ik noem het maar de oorspronkelijke bewoners - op een wachtlijst voor woningen. En die moeten daardoor lang wachten. Dat moesten ze al, maar dat moet nu nog langer. 

Je verhuist alleen als je naar een beter huis wilt

De woningcorporatie vindt dat overigens betrekkelijk: volgens hen is de wachtlijst niet representatief. Mensen die alleen in een bepaald huis willen, maken de lijst lang. Beetje raar, want wil niet iedereen in een huis om zich te verbeteren? Je gaat tenslotte niet verhuizen naar een huis of buurt waar het nog slechter is.


Achterstandsbuurt

 Rinze Visser, onze plaatsgenoot en politicus liet bovendien weten dat met name in de achterstandswijken statushouders werden gehuisvest. Dat woord mocht hij niet in de mond nemen van mensen die waarschijnlijk in een dure koopwoningenwijk wonen. Achterstandswijken bestaan niet volgens die andere politicus. Ik heb nieuws voor hem, die zijn er wel. Wij wonen er in eentje. Het zijn wijken waar problemen zijn, waar mensen een laag inkomen hebben, en/of een groot aantal geen werk heeft, waar het merendeel laag opgeleid is en waar nu niet direct de weelde van afstraalt. En dat, dat is allemaal van toepassing op onze wijk.  En in die achterstandswijk, wonen inderdaad ook allemaal statushouders. Uit Syrië, Eritrea en uit landen waar wij de herkomst niet van weten. Niet dat wij het erg vinden dat die mensen om ons heen wonen, ze horen er gewoon bij. Maar nu er andere plannen zijn voor de opvang, zou het wel fijn zijn dat deze mensen ook in andere wijken een thuis vinden. En dat de politiek en de woningcorporaties niet langer hun ogen sluiten voor de dagelijkse realiteit waarin wij wel elke dag leven, samen met onze nieuwe medelanders.