maandag 24 april 2017

Olke

Toen ik de naam Olke voor het eerst hoorde moest ik direct denken aan dat versje dat we vroeger altijd zongen: Olke Bolleke remi solleke. Met je handen een toren bouwen en hem dan in één laten storten. Maar dat mijn eerste associatie met Olke opbouwen en dan weer afbreken was, zet je tot nadenken.

Medelijden met Olke

Want wat heb ik een medelijden gehad met die grote boerenreus uit Amerika die eigenlijk Friezer praat dan wij dat doen en die zo smachtte naar de liefde. Elk woord dat de beste man uitsprak in dat programma moest blijkbaar ondertiteld, omdat de goegemeente in Nederland hem niet zou verstaan. Dat alleen al vond ik heel sneu, want hij werd een beetje neergezet als een sukkeltje.

Van gloeiend heet naar Siberisch koud

Maar dat hij ook totaal niet wist wat hij met al dat vrouwenvlees aan moest, dat bovendien van heet in Siberisch koud veranderde, ach gut. Toen die Sandra hem eenmaal had gekneed in iemand die en knuffelde en aandacht gaf en wijntjes inschonk, was het weer niet goed. Trut dacht ik, wat wil je nou? Sleur die man eerst die jacuzzi en dan dat geweldige bed in. Maar nee, mevrouw zat een beetje te flirten aan de bar met iemand anders, verstijfde toen Olke even zijn hand op haar rug legde en eisten toen een maagdelijke kamer alleen.

Bloedmooi wijf

En terwijl ik dacht tot zondag dat die arme Olke daarna in de grootste eenzaamheid terecht was gekomen die je je maar kunt voorstellen, komt hij opeens met een bloedmooi wijf aanzetten. Die notabene om de hoek woont en wel met hem in die jacuzzi en dat bed wil. Kijk Sandra, dacht ik dat is nog eens lekker puh. Wat ik natuurlijk helemaal niet mag denken, want misschien had Sandra wel bindingsangst. Of was ze bang voor water.

Riks die alleen DUS kan zeggen

Dat die Riks die alleen maar DUS kon zeggen opeens nog iemand achter de hand bleek te hebben, vond ik trouwens eigenlijk niet kunnen. Dat er überhaupt twee vrouwen waren die warm voor die man liepen, heb ik overigens geen seconde begrepen. Sociaal had hij de vaardigheden van een stoeptegel, aardig was hij al helemaal niet en om nou te zeggen dat het een lekker ding was? Maar ja toen hij dat allemaal ook toegaf en ook nog huilde, dacht ik ook wel weer, ach god nou ja toe dan maar.

maandag 10 april 2017

Ut Eintsje fan 'e Daam gaat niet verdwijnen, geen denken aan!

Al zolang ik leef ken ik de verhalen. De verhalen van vroeger van Lemmer. Over de bioscoop met gewone stoelen daar waar meen ik nu de apotheek is. Waar op zaterdag of was het zondagmiddag  de film draaide, zeg maar zowat de enige manier om uit te gaan.

Ut Eintsje fan 'e Daam in Lemmer

Maar wat ik me vooral herinner zijn de legendarische verhalen over Ut Eintsje fan de Daam. Elke Lemster kent dat punt, iedere wat oudere Lemster heeft daar een heel stuk geschiedenis liggen. Mem ging er vroeger heen met haar broers en zussen en haar vriendinnen. Ze heeft er naar mijn weten zo’n beetje leren zwemmen, net als haar klasgenootjes. Maar ook omdat er op zondag niet veel anders te doen was dan naar dat eintsje fan ‘ e daam te lopen en daar een verkering op te doen, lol te maken met je vriendinnen of je familieleden.

Geschiedenis van Lemmer

Het Eintsje fan ‘ e daam is kortom een wezenlijk onderdeel van ons leven. Ik zeg ons leven omdat wij als een jongere generatie er ook alles van gehoord hebben. En voor de wat oudere garde is het puur sentiment, staat het voor alle (stoute) en mooie dingen die ze hebben gedaan in hun leven.

Modern baken bij de vuurtoren Lemmer

De gemeente wil nu een einde maken aan al die herinneringen door het gebouw weg te maaien. Er voor in de plaats moet een soort modern baken komen in de vorm van een bank met daarop een lelijke lichtpaal. Met dat voornemen slaat de gemeente de plank volledig mis, want in Lemmer zit niemand te wachten op zo’n moderne tl buis. Overigens is het nieuwe gevaarte ook niet voor de Lemsters, maar is het voor de toeristen. Die kunnen de haven dan zo mooi zien vanaf het water, zo staat zo leuk in de stukken.

Gemeentebestuur op afstand

Maar gemeentebestuurders, dat gaat dit dorp met een bestuur op afstand nu eens niet accepteren. Het gebouw op Ut Eintsje fan ‘ e Daam moet gewoon blijven. Uit emotioneel oogpunt, maar ook uit het oogpunt van cultuur historisch erfgoed. Er zijn al zoveel zaken verdwenen die een indruk geven van het tijdsbeeld van deze oude vissersplaats, dat mogen we nu niet weer laten gebeuren. En moet het opgepimpt? Verzamel dan de hoofden van de mensen die daar hun voetstappen hebben liggen en timmer hun tegeltjes aan de wand. Of schrijf om mijn part hun namen op het gebouw. Een mooier eerbetoon aan Lemmer en haar inwoners kun je bijna niet hebben. En als dat niet kan, knap het dan op. Maar laat het staan. Joure kent dan wel al die sentimenten niet, kent niet alle familiegeschiedenissen en haar gebruiken, maar onze bevolking des te meer.  Ut Eintsje fan é Daam moet blijven. Zo simpel is het.

donderdag 6 april 2017

Mijn tante, mijn held die voor het eerst in een vliegtuig stapte op haar 72e



Ik weet nog dat beppe me voor mijn eerste vakantie vroeg of ik nu echt met zo’n vliegmachien ging, zo hoog in de lucht. Ik was toen geloof ik 18. En hoewel het nooit mijn hobby is geweest, ik ben ten slotte geen vogel, heb ik door dat vliegen al flink wat van de wereld kunnen zien. Uit beppes opmerking kun je wel opmaken dat zij en pake nooit in een Boeing hebben gezeten. Ook pake en beppe van de andere kant van de familie niet, die toch ook een dochter in de States hadden wonen.

Ik wilde niet mee naar Amerika, dat land zonder normen en waarden

Mijn ouders namen het vliegtuig wel, mijn vader overigens door vliegangst ook met tegenzin, maar ze zijn zelfs naar Amerika gevlogen. Ik was in die periode anti-Amerika en weigerde mee te gaan. Niet naar het land zonder normen en waarden, zo besloot ik in mijn tienerwijsheid. Andere familieleden hebben nog nooit het luchtruim betreden. Tot onlangs.

72 jaar en voor het eerst in een vliegtuig

Mijn tante, één van de zusjes van mijn moeder stapte drie maanden geleden met haar 72 jaar (dat geef je haar overigens totaal niet, het jonge ding) op het vliegtuig naar Australië. Op naar haar zusje, zwager, de kinderen en kleinkinderen die daar wonen. Een dag en een nacht in een vliegtuig terwijl je nog nooit een voet in een kist hebt gezet. Terwijl je nog nooit een vliegveld hebt betreden. Je niet weet hoe het werkt op Schiphol of op een andere vluchthaven op je weg naar Down Under.


Slapeloze nachten voor de eerste keer vliegen

Het heeft haar kinderen en mij slapeloze nachten gekost (haar ook). Ik zag haar daar op dat immense vliegveld helemaal verloren staan. Ik zag haar daar op die enorme lange reis alleen in die kist. En zij? Zij verbaasde ons allemaal. Ze flikte het gewoon. Onder het motto als ik het nu niet doe, dan komt het er niet meer van, gaf ze zichzelf gewoon over aan alles. Nee, het was geen eitje. Maar ze deed het en ze had prachtige maanden met mijn tante en oom, de kinderen en kleinkinderen. Direct na aankomst kregen we een app met daarin de hereniging tussen haar en zusjelief. Tranentrekkend.

Naar Australië vliegen in je eentje

Daar stond ze alsof ze in Lemmer stond, maar dan op een ander vliegveld in dat land op 24 uur vliegen. Inmiddels heeft ze de reis alweer gemaakt, maar dan in ongekeerde richting. En weer zaten we gekluisterd aan telefoons en Facebook om te kijken waar ze was. En waren we dolblij dat we haar weer in de armen konden sluiten. Maar we zijn vooral trots. Op de wat kan mij het schelen houding en ik doe het gewoon en het feit dat ze gewoon een lefgozerin is.