zondag 16 september 2012

De trein

Mijn beste vriendin uit Zwitserland wilde me afgelopen dagen verrassen met een bezoekje. Omdat ik haar niet meer van Schiphol kan halen, besloot ze de trein te nemen. Normaal gesproken is dat goed te doen en kon ze om acht uur ’s avonds bij me zijn. Maar het liep zoals zo vaak anders door de spoorwegen. Niet alleen de Nederlandse spoorwegen overigens, maar ook die in Duitsland. Want daar miste ze haar aansluiting al, omdat niet goed stond aangegeven waar ze moest overstappen. De volgende rit haalde ze wel, maar toen was er dus al een vertraging opgetreden. Ook in Utrecht bleek het erg verwarrend om uit te vinden waar de trein naar Zwolle stond, dus ook daar ging het mis. Zelfs door veel te vragen aan NS personeel, kwam ze er niet uit. En dat bleek onheilspellender dan ze had gedacht. Want het volgende exemplaar dat ze wel kon nemen, kreeg bij Staphorst een wel heel naar bericht te verwerken. Er werd omgeroepen dat “de trein in botsing was gekomen met een persoon”. Wie dat soort teksten bedenkt, is ook wat vreemd vonden wij. Blijkbaar was er iemand voor de trein gesprongen, maar dat kun je toch niet echt een botsing noemen. Deze traumatische ervaring voor de machinist even buiten beschouwing gelaten, zijn daar andere woorden voor te vinden. De NS kan natuurlijk niets tegen deze narigheid doen, dat begrijpen wij ook wel. Waar ze wel wat aan kan doen, is dat de reizigers dan in het vervolg wel een goede begeleiding krijgen en weten waar ze aan toe zijn. Het enige sms-je dat zij mij kon sturen was dat de trein terug ging naar Zwolle en dat ze niet wist wat er daarna gebeurde. De hele ploeg reizigers wachtte en wachtte. Er kwam geen bus die hen naar het noorden verplaatste, er kwam geen bericht wanneer een eventuele trein dan wel zou gaan vertrekken. Na een uur kwam er wel de mededeling dat zij die in die onfortuinlijke trein hadden gezeten een kopje koffie of thee konden halen bij de kiosk. Wat iedereen toen natuurlijk al lang op eigen gelegenheid had gedaan. Er was ook geen informatiepunt waar ze terechtkonden met hun vragen. Kortom er was niets van dat alles. En ondertussen tikte de klok door en stond mijn vriendin doodsangsten uit of ze überhaupt nog wel bij me zou komen of de nacht op het perron in Heerenveen door zou moeten brengen waar tegenwoordig ook geen uitspanning mee te vinden is. Door de ontmoeting met anderen werd ze gered. Een vrouw belde haar dochter die haar moeder, een vriendin van haar moeder en mijn vriendin en een onbekende jongen meenam. En de NS? Die was nergens te bekennen.

maandag 10 september 2012

Thuiszorg

Zeuren en zeiken is altijd gemakkelijk te doen. Maar als er eens iets positiefs te melden is, is dat het vermelden ook wel waard. Vreemd genoeg merk ik dat nu meer dan ooit tevoren. Vind ik ook mensen die ik voorheen niet zo interessant vond, opeens heel boeiend. Zo ontvouwt het leven zich in heel andere facetten opeens. Raar dat je daar ziek voor moet worden overigens. En dat je daar drempels voor over moet. Ik moest zo’n drempel over om hulp te vragen. Op allerlei gebied, want alleen ziek zijn is eigenlijk niet te doen. Alleen je huis schoonmaken als je ziek bent, al helemaal niet. Nadat ik tot de slotsom was gekomen dat een vloer dweilen voor mij betekende dat ik daarna 3 uur moest rusten, moest ik toch echt toegeven dat ik hulp nodig had voor deze zaken. Want naast een vloer is er natuurlijk nog veel meer te doen, wil je niet als een clochard die omkomt in zijn eigen vuil uit een waar gebeurd verhaal eindigen. Na wat bedenkingen dus toch maar de afdeling gebeld die indicaties afgeeft voor mensen die deze hulp nodig hebben. Eerst een formulier ingevuld waarin ik de situatie moest uitleggen en dat naar eer en geweten ingevuld. Daarna een week wachten en toen kreeg ik een aardige meneer aan de telefoon. Dat ik ziek ben, is niet alleen te zien, het is ook na te vragen bij doktoren dus dat was geen probleem. Na een vrij kort gesprek waarin alle ins en outs werden besproken, werd besloten dat ik inderdaad huishoudelijke hulp krijg en mens was ik daar blij mee. Nog bijna voordat ik de telefoon op de haak had gelegd (in dit geval in de oplader) belde ook de Thuiszorg al om een afspraak te maken. Vanzelfsprekend willen ze weten wat voor hulp je nodig hebt en waarvoor. En of je nog steeds vreemde stoffen uitscheidt, want dit is gevaarlijk voor de mensen die komen helpen en daarvoor moeten speciale maatregelen worden getroffen. Enfin, de afspraak werd gemaakt en een aardige mevrouw nam alle zaken met me door. Er werd zelfs rekening gehouden met mijn slaaptijden, want die zijn nu eenmaal momenteel iets anders dan normaal gesproken. Nog geen twee dagen later stond er een alleraardigste mevrouw oorspronkelijk uit Iran voor de deur die mijn huis weer heerlijk fris maakte, de rommel die hier en daar was ontstaan professioneel aanpakte en ook nog alleraardigste gesprekken met me voerde. Waardoor de cirkel van piekeren en ziek zijn ook weer wat wordt doorbroken. Het moge duidelijk zijn: de Thuiszorg doet meer dan alleen je huis reinigen en de mens verzorgen. Nu ik de drempel over ben vind ik dat geweldig.

maandag 3 september 2012

De scharrels van Rutte

De scharrels van Rutte. Daar hoorde ik over in de strijd om de stemmen van de Nederlandse kiezers. Het is een vreemd fenomeen: iedereen moet met de billen bloot in de meest onnozele tv programma’s. Het toppunt van dit exhibitionisme vond ik wel de uitspraken van Mark Rutte, onze ex-premier in een programma van Peter van der Vorst die vertelde dat hij wel “scharrels” had gehad, maar nog nooit een volwaardige relatie.

Rutte heeft zich nog nooit aan een vrouw gebonden

Het feit dat de man zich nog nooit werkelijk gebonden heeft aan een vrouw is zijn eigen keuze, daar zal niemand moeilijk over doen. Maar om vrouwen waar hij dan iets (wat zal dat iets dan zijn? Alleen een leuke nacht? Of twee?) mee heeft gehad of gedaan aan te merken als scharrels vond ik nu weer van zo’n niveau dat ik dacht dat we bij Oh Oh Cherso waren aanbeland.

Scharrels

Scharrels zijn volgens mij zo’n beetje eenmalige contacten die je opdoet in de kroeg als je 16 bent. Daar zoen je dan wat mee en als je geluk hebt zie je de persoon in kwestie nog eens een keer, maar daar houdt het dan ook wel mee op. Het is gescharrel, zoals het woord als zegt en dat betekent je in de marge bewegen en maar wat doen. Overigens staat het een ex minister-president vrij om dat te doen, maar om daar nu zo uitgebreid kond van te doen, ik weet het niet.


Gebrek aan intimiteit

Over het gebrek aan intimiteit zei Rutte nog dat hij dat wel haalde bij anderen. Familie en vrienden en zo. Ook intimiteit heb je in soorten en maten, maar het leek er nu op alsof hij met vrienden en familie dan maar wat verder scharrelde. Van der Vorst was daar mee niet tevreden overigens. “Je hebt toch ook wel eens een dikke knuffel nodig,” zei hij en voegde daar aan toe dat als dit van familie of vrienden moest komen het niet echt meetelde. Daarna werd nog even aangesneden of de voorman van de VVD niet ook eens aan kinderen moest denken. Ook dat antwoord bleef vaag: als het op zijn pad kwam dan zou het eventueel wel kunnen.

Luiers en babyflesjes

Maar dat pad was blijkbaar niet zo geplaveid dat luiers en babyflesjes daar een logisch onderdeel van uitmaakten. Ondertussen vraag ik me af wat we met al die informatie aan moeten. Een bestuurder moet besturen en wat hij of zij in zijn of haar persoonlijke leven doet (als het binnen de wettelijke marges blijft) is van geen belang. Het partijprogramma lijkt me belangrijker dan de scharrels van Rutte of de potten thee die Sapp zo nu en dan zet voor haar kroost zoals zij na Rutte mocht vertellen. Want noch aan die scharrels, noch aan die thee van Sapp hebben we iets. Met hem scharrelen lijkt me geen optie en massaal theedrinken bij de frontvrouw van GroenLinks zal er voorlopig ook wel niet inzitten.


Weekdeals (728x90)