Bekneld

Vrouw uit Joure bekneld zit met hoofd tussen spijlen van stoel las ik. Naast dat je dan denkt hoe kan dat toch, bracht het me vooral terug in de tijd. 

Box

Mijn broertje en ik schelen 8 jaar en toen hij door de box kroop mocht ik mem al helpen met huishoudelijke werkzaamheden. Zo waren we op een dag boven bezig. Met het beddengoed denk ik, want een schoon bed vond zij (en ik ook) zo ongeveer het summum van geluk. Hoe ze wist dat er iets aan de hand was daar beneden vraag ik me nog steeds af. Moeders weten dat misschien gewoon. Maar ze sommeerde me opeens om naar beneden te gaan. Snel naar beneden te gaan.

Het was ook akelig stil daar beneden, dat klopte wel. 

Met hoofd tussen spijlen

Ik ging op een drafje naar beneden en vond dat kleine schattige broertje van me met zijn hoofdje tussen de spijlen van de box. Niet in staat om ook maar iets te doen, gilde ik naar boven. Sneller dan het licht was ze beneden en ze aarzelde geen moment. Met een ferme druk, wurmde ze dat hoofdje tussen de spijlen door en was het jongetje bevrijd. Of dat heel wijs was weet ik niet, iets met een fontanel of zo, maar hij heeft er geloof ik niets aan overgehouden. Wat was ik trots op haar vastberadenheid en doorzettingsvermogen. En wat stond ik zelf te trillen op mijn benen toen ik naast die box stond. En wat moet ik er best nog vaak aan denken en aan hoe het ook helemaal fout had kunnen aflopen. En heb ik me altijd afgevraagd hoe hij dat voor elkaar had gekregen. 

Overvloed

Zelf had ik overigens afgelopen weekend de neiging om mijn hoofd ook ergens even tussen te steken. De gezelligheid van deze tijd is onmiskenbaar. Dickens in het vooruitzicht, een geweldig feest. Maar ook overvloed. Soms wel eens wat te veel overvloed naar mijn idee. We waren in een tuincentrum (buiten de gemeente, ik zeg het er maar even bij) en daar was het gewoon filelopen. De taferelen die ze gemaakt hadden waren -  eerlijk is eerlijk - prachtig. Maar het aanbod schromelijk overdreven vond ik. Ook de prijzen rezen de pan uit vond ik eerlijk gezegd. En zonder bedrijven nu hun boterham te willen misgunnen denk ik wel dat het soms ook wel ietsjes meer om de inhoud mag gaan. Kerst zou toch vooral om de verbinding moeten gaan en niet alleen om meer, meest en nog veel meer.

Net als vroeger in de Urkerstraat

Als iemand mij zou vragen wat mijn mooiste jeugdherinneringen zijn dan zou ik zeggen de tijd dat ik in de Urkerstraat in Lemmer woonde. Een volksbuurt met allemaal mensen met het hart op de juiste plek. Als kind wist je: hier ben ik veilig, hier hoort iedereen bij elkaar, hier helpen we elkaar. 

Bij de buren wonen

Toen mijn moeder zwanger was van mijn broertje en ze een zwangerschapsvergiftiging kreeg, woonde ik gewoon weken bij de familie van mijn vriendinnetje. De vrouwelijke melkboer die een straat verderop woonde en de enige telefoon van de omgeving had, scheurde mijn vader aan zijn mouw de auto in toen ze haar hadden gebeld omdat de weeën waren begonnen. En ze bracht hem ook nog naar het ziekenhuis. Omdat we geen auto hadden.

Tijden zijn veranderd

Dat was toen. Tijden zijn veranderd. Man en vrouw werken vaak beide om het hoofd een beetje boven water te houden, het samen aan een lange tafel zitten is er nog wel, maar vaker is er contact via digitale media. De gemeente ziet dat ook en heeft buurtverbinders aangesteld. Vrijwilligers die er alles aan doen om mensen in buurten te verbinden. Onlangs mocht ik met ze aan tafel zitten. Een gedreven groep mensen die het ook in hun normale leven druk heeft. Van bakker tot lerares en van gepensioneerd ambtenaar tot ICT-er en allerlei mensen daartussen in. Belangeloos willen zij er voor zorgen dat die verbinding die vroeger zo normaal was, weer ontstaat. Digitaal, maar ook gewoon van persoon tot persoon.

Dit voelt net als vroeger

Toen ik met ze aan tafel zat en zo rondkeek dacht ik:´Dit voelt een beetje als toen in de Urkerstraat. ´ Het contact was warm, gezellig en gewoon. En betrokken. Mensen die bereid waren iets voor hun medemens te doen.  En toen dacht ik ook:´De wereld is gewoon nog wel mooi. De meeste mensen zijn nog steeds mooi en betrokken. Ze hebben echt nog iets voor elkaar over. Maar ze doen dat op een andere manier. Veel meer digitaal. En deze mensen, deze mensen die je als buren zou willen hebben, helpen je daarbij. 

Elkaar helpen

Maar ze willen vooral aanzetten tot het elkaar helpen. Naar elkaar omkijken. Zodat de buurman of buurvrouw die hulp nodig heeft met de vuilnisbak die hulp krijgt. Of zodat die man of vrouw verderop in de straat die een bakkie wil drinken met iemand gewoon even dat bakkie krijgt. Of gewoon omdat iemand iets leuks heeft aan te bieden. Samen breien, samen wandelen, samen een boek lezen.  Zie die buurtverbinders dus als onze buurtjes van toen. Je kunt er weliswaar niet logeren, maar ze fungeren wel als lijm, zodat jij vervolgens een stukje van die tube lijm kunt worden. En samen? Samen kunnen we het.