dinsdag 19 februari 2013

Paardenvlees

Vroeger was ik een paardenmeisje. Reed ik op Arabieren tot ik een ons woog door de bossen van Gaasterlân-Sleat. Kamde ik de manen van de zo specifiek ruikende dieren. En was ik geabonneerd op een ponyblad en hingen de posters van de viervoeters boven mijn bed. Wie nu denkt dat paardenmeisjes geen paardenvlees eten heeft het mis. Althans dit paardenmeisje niet. Paardenworst – heerlijk. Paardenvlees, heerlijk mals en niet te versmaden. En heel vetarm. Dus ook erg goed voor de lijn. Ik ben dan ook wat verbaasd door de hele discussie die momenteel wordt gevoerd. Niet dat ik niet begrijp dat je wilt weten wat er in je eten zit. Ik ben daar een groot voorstander van. Geen etiket gaat aan mijn neus voorbij zonder dat ik weet wat er in een artikel zit. En het hoort natuurlijk niet om paardenvlees in een gerecht te stoppen als je op het label zet dat er rundvlees in zit. Bovendien heeft het met gewin te maken, dus ook dat klopt niet. Helemaal mee eens. Aanpakken die hap. Wat ik niet zo begrijp is dat mensen vooral gedoe maken over het feit dat er überhaupt paardenvlees wordt gegeten. Alsof een koe een andere dood sterft dan een paard. Bovendien - en dat vergeten heel veel mensen worden paarden niet geslacht om het vlees. Dus eigenlijk heeft een paard het beter dan een koe als het daar om gaat. Hypocriet vind ik het vooral dat mensen dood vallen over het feit dat er iets zit in een gerecht dat er niet in hoort, want naar mijn mening is modern eten volgepropt met troep. Bekijk een doorsnee kant-en-klaar gerecht en de e-nummers, kleurstoffen en geurstoffen zijn veruit in de meerderheid. En dat schijnt niemand wat te deren. We vreten er lustig op los aan al die troep, stoppen onszelf vol met chemische verbindingen en vallen dan dood over een stukje paardenvlees. Ik zou zeggen, eten dat vlees. En wie er tegen is uit oog van principe, zou misschien ook eens moeten kijken hoe een rund wordt geslacht en verwerkt. En wie echt principieel is zou gewoon vegetariër moeten worden. Dan ben je consequent. Ik ken mensen die gek zijn op ganzenlever en het normaal vinden dat zo’n dier een trechter in zijn keel krijgt om zijn lever lekker te vervetten. Diezelfde mensen vinden dat ze de grootste dierenliefhebbers zijn en huilen hete tranen als een hond of ezel iets wordt aangedaan. Ik kan dat niet rijmen. Wie echt tegen dierenleed is zou nooit meer een dier moeten eten. Of op z’n minst een dier dat nog een diervriendelijk bestaan heeft geleid. En dat geldt voor de meeste paarden die als biefstuk eindigen.

maandag 4 februari 2013

Vodafone

Het is weer de tijd van het jaar dat je je boekhouding van het vorige jaar moet zien af te sluiten. Ik was vorig jaar aardig op dreef tot er een ziekte tussendoor kwam en ik weinig puf had om bonnetjes uit te zoeken. Daarbij stagneerden werk en dus rekeningen, dus veel was er toch niet in te boeken.

Vorige week had ik opeens de geest en hup daar ging het dan. Uitzoeken wat bij welk rekeningafschrift hoorde. Kasbonnetjes bij elkaar zoeken, rekeningen controleren. Het is mijn werk niet zo, maar het moet gedaan wil je de heren en dames van de belastingdienst tevreden houden. Met een handig lijstje bij de hand van zaken die ontbraken moest ik de site van Vodafone op. Die sturen, net als heel veel anderen namelijk geen rekeningen meer. Uit milieuoogpunt zeggen ze. Maar volgens mij is de boom die ik gebruik voor het uitdraaien van mijn rekeningen net zo kostbaar als de boom die zij er voor gebruiken. Bovendien draai ik nooit de rekening direct uit en dat betekent dus aan het einde van het jaren stapels papieren.

Maar nu wilde dat dus niet. Op de een of andere manier kon ik de rekeningen niet openen. En dat moet toch van de belastingdienst, dus wat doe je dan? Bellen. Naar de helpdesk. Vanzelfsprekend krijg je daar een telefonisch keuzemenu. Als je bij nummer 5 bent, ben je alweer vergeten wat nummer 4 ook alweer was. Voor 45 eurocent mocht ik iemand spreken. Tenminste dat zeiden ze. Maar toen ik nog een heel riedeltje had aangehoord over dat alles ook op de website te vinden was, werd de hoorn erop gegooid. Geen mens gesproken. Ik moest toch die rekeningafschriften hebben dus moedig als ik was, probeerde ik het nog maar een keer. Ik was inmiddels bijna een euro verder.

Tot mijn grote plezier kreeg ik nu toch wel een levend iemand aan de lijn. De jongen stelde allemaal heel moeilijke vragen. Welke browser ik gebruikte (weet ik dat?) en of ik Adobe wel bijgewerkt had. Ik ben een oen op dat gebied zei ik, maar ik weet wel dat ik geen rekeningen kan afdrukken. Hij gaf tips en zei dat ik dat maar eens moest proberen. Wat ik natuurlijk braaf heb gedaan. En zo waar na een update kon ik opeens rekeningen tevoorschijn toveren. Na het gesprek werd ik gebeld. Of ik mee wilde doen aan een tevredenheidsonderzoek. Dat wilde ik wel. Wat ik wilde was mijn gal spugen over het feit dat ik zomaar van de lijn was gegooid. Maar dat mocht niet. Ik mocht alleen beoordelen hoe de jongen in kwestie me had geholpen. En dat was goed. Hem er voor laten boeten wilde ik niet. Dus heb ik de telefoon er maar opgegooid. En niemand die terugbelde om te vragen waarom dat was.