Einde aan de Meimeringen in de Zuid-Friesland

 

Dat dingen veranderen in het leven, mag duidelijk zijn. Het afgelopen jaar heeft dat helemaal wel aan het licht gebracht. Vanochtend kreeg ik een telefoontje dat dingen ook weer anders maakt: deze rubriek gaat uit de Zuid-Friesland verdwijnen. Veranderingen, te weinig ruimte, van dat soort zaken. Ik zat me te bedenken hoe lang ik dit eigenlijk gedaan heb: 

In 2009 schreef ik mijn eerste Meimering

In 2009 schreef ik een eerste epistel, maar ik weet niet eens of die op deze plek ook is gepubliceerd. Het begon gewoon thuis in mijn kamertje waar ik altijd alles los en vast schreef. Gewoon omdat ik dat leuk vond. Die eerste ging over het overlijden van een oom van me en werd bijna 8000 keer online gelezen. We zijn inmiddels 11 jaar verder en wat me het meeste is bijgebleven, zijn ook eigenlijk nog steeds de verhalen over mensen die zijn overleden. 

In memoriams

Het klinkt misschien raar, maar met die woorden kon ik ze toch nog een beetje laten voortbestaan. Ik wilde ze graag een podium geven, wilde herinneringen aan hen voor altijd ´ergens` laten bestaan.  Dat was overigens niet groter dan wat ze hadden betekend voor hun geliefden, die illusie of intentie had ik niet. Maar zo leefden ze nog een beetje voort. Ooit heb ik wel gedacht om die in memoriams te bundelen in een boek. Met mooie foto´s er bij als de nabestaanden dat wilden. Misschien is dat nu een goed moment om me daar echt eens in te verdiepen.

De geitenwollen sokken van de wethouder

Verder was de gemeente natuurlijk een geliefd onderwerp in deze kolommen. Vooral de zaken die in mijn ogen beter hadden gekund, kwamen vaak aan bod. Maar ook – lachwekkend eigenlijk – een keer de sokken van de wethouder. Dat waren van die geitenwollen breisels en dat ontroerde me dan wel weer. Dat ik daar dan de hele avond bijna onophoudelijk naar kon kijken en daar de meest vreemde fantasieën over kon hebben. En dat dan allemaal in woorden goot. Maar ik schreef ook over de scharrels van Rutte (tegenwoordig heel actueel, want ze vragen het hem allemaal), de man van het elektriciteitsbedrijf die geconfronteerd werd met mijn onderbroeken in de afwasmand, haar in je brood en luizen in je snoepjes en over een vriend die een einde aan zijn leven te maken. De ene keer serieus, de andere keer hopelijk grappig en vaak ook met verdriet. Na deze keer mag ik nog 4 keer eentje maken, verzoeknummers mogen vanaf nu ingediend. Op een andere plek ga ik overigens wel gewoon door. Maar dat zal dan niet meer in print zijn. 

We zijn het een beetje beu

Als een burger al 7 keer aan de bel heeft getrokken over het feit dat hij vreest hij dat en zijn buurtgenoten in de zomer nergens kunnen staan met hun auto is die bel al bijna lam. Het gebeurde een omwonende van de supermarkt in aanbouw in Lemmer. Tot 2023 kan er op wat nu een bouwput is niet geparkeerd worden. En dat betekent dat toeristen allemaal moeten uitwijken naar een ander stekkie met hun bolide als die lockdown is verdwenen. 

Parkeren

En waar doen die recreanten dat: dan gaan ze in de straten staan die daar dichtbij liggen. De Parkstraat bijvoorbeeld. Of de Bantegastraat. En dan is het niet vreemd dat bewoners van de overheid vragen om daar op in te spelen. Door een ontheffing zodat je niet eerst in Rutten je auto hoeft te parkeren en dan naar Lemmer moet lopen. Maar als je dan de gemeente daar al 7 keer op gewezen hebt en er gebeurt dan vervolgens niets is dat toch een beetje vreemd. Daar word je vertrouwen in de lokale overheid dan niet groter van. Als er dan vervolgens toch onaangekondigd een ambtenaar op de stoep staat in het weekend die ook nog  vertelt dat je ook wel aan de andere kant van Lemmer kunt parkeren, is dat toch een beetje raar.  

Inmiddels heb ik begrepen dat de gemeente eigenlijk vindt dat er helemaal geen parkeerprobleem is. Het valt allemaal wel mee, vindt ze. En in andere plaatsen is het ook zo, dus ja wat kan het bommen... Dat een groot deel van Lemmer helemaal niet op een zoveelste supermarkt zit te wachten in een oude dorpskern die bovendien geen porem is op die plek en dat er tot 2023 problemen zijn met wel degelijk dat parkeren, het doet er blijkbaar niet toe. Voorheen woonden wij in de Parkstraat en daar kon je in de zomer echt je auto vaak niet kwijt. En ooit gaat die lockdown er toch wel weer een keer af en waar moeten dan in godsnaam al die mensen staan? Geen parkeerprobleem? We hebben altijd al een parkeerprobleem. Ga in de zomer eens met je auto veel boodschappen halen die je niet op je fiets kunt halen en je blijft rondjes rijden om bij een winkel te komen. En door nu net 2 jaar langer dat terrein niet te bestemmen voor dat parkeren (ook nog eens honderden plekken) is echt de nekslag. 

We horen er als Lemmer niet meer bij

We horen er al niet meer bij, zo hoor ik steeds vaker. Sinds we onderdeel zijn van gemeente De Fryske Marren ligt Lemmer wel heel ver af van haar `hoofdstad` en vooral haar hoofdbestuur. En de goednieuwsshow die diezelfde gemeente houdt, werkt niet mee. Naast de parkeerkwesties hebben we in Lemmer momenteel de ongebreidelde bomenkapkwestie. Iets waar veel burgers zich aan storen. Niet alleen omdat ze het niet snappen: maar ook omdat ze er door worden overvallen. Een brief krijgen omdat je je auto even weg moet zetten voor snoeiwerkzaamheden blijkt later een volledig gekapte boom op te leveren. Helemaal geen brief in je bus krijgen, thuis komen en opeens zien dat 2 beuken volledig zijn gescalpeerd, gebeurt ook.  Keer op keer wordt beterschap beloofd, maar keer op keer gaat het ook fout. Hoeveel projecten van burgerparticipatie en de politiek dichter bij de burger willen ze in De Fryske Marren nog ontwikkelen voordat ze door hebben dat communicatie gewoon met burgers praten is? En ze vooraf inlichten voordat je iets doet? Zo moeilijk kan dat toch niet zijn?