maandag 26 januari 2015

Iconen Wim en Johannes, ze zijn er niet meer

Soms snap ik zelf niet hoe dingen werken. Maar de afgelopen week had ik zo’n vreemd gevoel. Ik moest steeds aan twee mannen denken die ik via mijn werk redelijk goed had leren kennen. Twee mannen die iedereen wel kent die een beetje Lemster is: Wim Koster en Johannes de Vries.

Positief in het leven

Ik ben niet zo zweverig, maar ik vond het wel vreemd dat ze steeds opnieuw in mijn gedachten kwamen. En toen hoorde of las ik dat ze beide waren overleden. Eerst kreeg ik de rouwadvertentie van Koster onder ogen. Zijn tekst trof me. Als een mokerslag. Maar dan in positieve zin. Dat iemand zo vol vertrouwen kan zijn, maar ook zo positief zijn leven kan beschrijven. Ik vond dat niet alleen knap, ik zou het daar ook nog even met hem over willen hebben.

Overgave

Omdat het getuigt van innerlijke schoonheid en overgave.  En ik zo’n houding enorm bewonder. Verbaasde het me? Ook weer niet echt. Eerder spraken we wel eens over ons beider ziekte. Hoewel ik hem heb leren kennen als politicus met veel kennis van zaken, was hij later ook iemand die me wel eens naar het bestralingscentrum in Leeuwarden reed.  En toen bleek hij ook zelf ziek. En dan zei hij: ‘Ik heb me nooit afgevraagd waarom ik zo’n ziekte heb gekregen. Ik zou me eerder afvragen waarom ik het niet zou krijgen.’ En elke keer als ik hem daarna zag, bleef hij positief. Ondanks zware kuren, ondanks vermoeidheid en ongemakken.  Daarvoor neem ik niet mijn petje af, ik neem er een hele rij winkels met petten voor af.

'Johannes en zijn Lemmer'

Johannes en ik waren niet alleen op dezelfde gekke dag jarig, we schreven ook allebei voor dezelfde krant. Dat we het daarbij niet altijd eens waren, was duidelijk. Maar hij deed zijn ding, ik het mijne. Johannes had nog wel eens wat ruzie met zijn computer en stuurde dan bestanden waar we niets mee konden. Of hij stuurde een column die hij de week ervoor ook al had gestuurd. Dan belden we even en probeer hij het nog eens. Of kwam hij tot de conclusie dat zijn werk hopeloos verloren was gegaan. De laatste jaren kon je zien dat zijn jaren gingen tellen. Lange vergaderingen vergden te veel van zijn broze lijf. Maar wat heeft hij zich lang ingezet voor ‘zijn Lemmer’ waar hij zielsveel van hield. En wat is het raar dat we het nu zonder deze mensen moeten doen.
Elektronica korting

dinsdag 20 januari 2015

Politie, mogen we boven komen?

Terwijl ik aan de telefoon hang met een vriendin die ziek was, gaat de intercom. Met het apparaat nog aan mijn oor neem ik op. Het eerste deel hoor ik niet, het tweede wel. Of ze even boven mogen komen. Ik vraag wie ze zijn. Politie hoor ik dan ineens. Schrikken is mijn eerste reactie. Want politie betekent vaak iets ernstigs. 

Niet schrikken

Maar dan zegt de stem al snel dat het niets ernstigs is.  Gewapend met hun legitimatie staan ze voor de deur. Ik denk nog dat ik moet getuigen over een inbraak waar ik niets van weet.  Vreemdelingenpolitie zeggen ze dan. Vreemdelingenpolitie? 

Is je vriend nog in het land?

De naam van mijn buitenlandse vriendje valt. Ja? Zeg ik. Wat is er met hem? Of hij nog in het land is, want ze hebben zijn kaart waarop staat dat hij het land wel degelijk uit is nooit gekregen. Dat kan niet zeg ik. Ik was er bij toen hij hem overhandigde aan de Marechaussee. Bovendien staat hij op dit moment bij de Ambassade van Gambia om opnieuw een visum aan te vragen. 

De ene dame is erg aardig en zegt dat ze de kaart wel vaker niet krijgen. Ik neem aan omdat de Marechaussee hem niet naar de politie heeft gestuurd. Wat redelijk slordig is. En zo´n kaart was al helemaal niet nodig geweest als ze de regels die zijn afgeschaft voor hem niet weer uit de kast hadden gehaald. Dan dringt het tot me door: nu krijgt hij dat visum nooit. Wat ik dan niet weet dat hij zijn inreisstempel in Gambia heeft gekopieerd en doorgestuurd naar de ambassade. 

Nerveus van de politie

Daar weten ze dus wel dat hij het land uit is, hier weten ze dat niet. Ondertussen speurt de agente naar twee bordjes, mannenschoenen en scheerapparaten. En ik word er nerveus van, terwijl ik weet dat wij niets verkeerds hebben gedaan. Maar het verschil is dat wij geen enkele fout op dat gebied mogen maken, terwijl de handhavers van de wet dat blijkbaar wel mogen. En daar baal ik van.

Sale/solden januari 2015

zaterdag 17 januari 2015

Waar blijft die ontploffing?



Waar blijft die ontploffing? Dat vroeg ik me deze week af.

Dat het gemeentekantoor in Lemmer wordt afgebroken is mij een doorn in het oog. Niet dat ik het gebouw nu zo mooi vind, maar ik vind het pure kapitaalsvernietiging. Allemaal goed spul zo maar laten verdwijnen in een tijd waarin duurzaamheid hoog op de agenda staat, ik vind het absurd. Hoorde ik deze week ook nog dat allerlei materialen waar anderen nog wel blij mee kunnen worden gemaakt zo hup in de container verdwijnen. Weg ermee.


Gemeente De Friese Meren en duurzaamheidDat stuit me meer dan gemiddeld tegen de borst. En het zal de gemeente De Friese Meren ook niet bepaald de duurzaamheidsprijs opleveren. Maar goed, ons is in die zin niets gevraagd. Heel Lemmer spreekt er schande van, er zijn allerlei mensen geweest met goede ideeën over een herbestemming, maar het gemeentebestuur van de Friese Meren is oost- Indisch doof op dat gebied. Wel zullen wij ongetwijfeld de prijs van al dat soort zaken weer moeten betalen. Want elke euro die we niet binnenkrijgen of juist uitgeven, moet door ons burgers wel weer worden opgehoest.

Gemeentekantoor Lemmer afbreken

Toch zag ik nog een goed puntje aan deze hele afbraak. Ik dacht namelijk in mijn enthousiasme dat de hele afbraak van een geweldig spectaculair niveau zou gaan worden. Met dynamiet dat op cruciale punten wordt geplaatst, waardoor het gebouw als een prachtig kaartenhuis ineen valt. En wij klappend aan de kant, omdat het gelukt is. Maar ik heb inmiddels wel af begrepen dat dit helemaal niet gaat gebeuren. Geen ontploffingen, niets dynamiet, alleen maar gecontroleerd met grijpers en misschien zelfs wel hamers dat hele gebouw neerhalen. Gewoon ordinair handwerk. Van stevige mannen die op het dak staan en dakpannen naar beneden gooien en muurtjes omver hakken. En die werkwijze zal voor de omgeving ongetwijfeld het beste zijn, want bij zo’n ontploffing komt natuurlijk heel veel stof kijken. Maar jammer is het wel. Het enige dat nu stof doet opwaaien is de afbraak zelf. En dat is van een soort die je niet zomaar weer opruimt. Ik hoop dat het gemeentebestuur zich daar bewust van is.

vrijdag 2 januari 2015

Pestkoppen in een modern jasje - bijna als catfish

Catfish: Ik kijk er regelmatig naar en verbaas me er dan over. Mensen die online een relatie aangaan, denken dat dit een echte relatie is en er dan via een tv programma achter komen dat de persoon in kwestie heel iemand anders is.

Liefde via het internet
Persoonlijk geloof ik er niet zo in dat ik de liefde op die manier zou kunnen vinden en ik heb me er dan ook nooit aan gewaagd. Maar het bestaat, dat daten via internet of social media en daar is verder natuurlijk ook niets op tegen. Tenzij mensen zich dus als anderen voordoen en er mensen gekwetst worden. En geheid dat dit gebeurt als je voor de gek wordt gehouden door iemand. Of nog erger, als je liefde zich voordoet als die en die en dan gewoon een ordinaire oplichter blijkt te zijn die alleen maar op je centen uit is.

Oplichters die zich voordoen als geschikte liefdeskandidaat
Vorige week nog zag ik bij Dr. Phil een mevrouw die haar hele hebben en houwen had gegeven aan een vent waar ze alleen maar online contact mee had gehad. Ik zat op mijn fietsje in de sportschool en zag het hoofdschuddend aan. En nu zijn we een week verder en besef ik nog niet wat me zelf is gebeurd.

Mijn profielfoto staat op iemand anders'profiel
Mijn profielfoto is door een of andere idioot namelijk gekaapt en mijn vriendje krijgt van die persoon in kwestie de meest vreemde berichten. Wie er achter zit, kunnen we niet achterhalen. En dat is uiterst irritant. Sterker nog, ik krijg er moordneigingen van. Gelukkig is vriendje een goede ICT-er en heeft hij er inmiddels voor gezorgd dat het nieuw aangemaakte profiel met mijn gestolen foto inmiddels is verdwenen van het internet. En heb ik Facebook inmiddels geïnformeerd wat er aan de hand is.

Account gehackt
Overigens is twee dagen later weer geprobeerd om mijn account te hacken en ook die van een aantal vrienden van me. Facebook liet dat wel direct weten zodat we konden ingrijpen, maar het blijft naar en eng dat mensen niets anders te doen hebben dan ons dwars te zitten.
Hier gaat het blijkbaar om iemand die ons samen dwars wil zitten. Maar het kan ook anders. Misschien zijn er wel talloze onbekenden die ook mijn foto of die van lief op hun profiel hebben staan. Of die van u als lezer. En dat is maar mooi eng allemaal. Maar het zijn gewoon pestkoppen. Maar dan in een modern jasje.


Frisse start 2015

donderdag 1 januari 2015

Goede voornemens: geen kater meer

Goede voornemens voor 2015: geen kater meer. Dat staat groot geschreven in mijn plan voor het komende jaar.

Iedereen heeft bijna wel goede voornemens ieder jaar. Ze verdrinken overigens ook vaak in de waan van de dag. Wat een toepasselijke woordspeling in deze is. Want deze blog gaat over drinken. Over beter gezegd over niet drinken.

Eerste alcoholische drankje
In mijn leven heb ik al flink wat drankjes met alcohol achterover geslagen. Ik begon er laat mee, omdat ik in het begin van mijn leven niet de beste ervaringen had met mensen die alcohol dronken. En zo wilde ik beslist niet worden. Maar vanaf een jaartje of 18 had ik de smaak te pakken. Bij lekker stappen hoorde eerst pina colada met jus d’orange. Dat mierzoete, ongelofelijk kleverige spul waarvan je gehemelte de volgende dag nog vast zat. Daarna werden het wat andere drankjes. Sloten goedkope wijn, berenburg cola, rum cola het ging allemaal gestaag naar binnen.

Mooie wijnen
Toen ik het kon betalen kwamen daar mooie wijnen voor in de plaats als een mooie Barolo, maar gingen we tijdens Oerol nog altijd los met heeel veeel Juttersbitter waar je heel erg misselijk van kunt worden. En ik ben best een aantal keer misselijk geweest in mijn leven van drank. Maar ook als ik niet misselijk was, was er de volgende ochtend wel vaak een kater. Een brak gevoel, lamlendig tot en met, hoofdpijn, alleen maar zin in heel veel vet eten hebben en een hele dag tot niets in staat. Heb ik dat betreurd? Op het moment zelf misschien wel, maar de avonden die er aan vooraf gingen waren altijd wel heel erg leuk. Op het gebied van uitgaan heb ik mijn deel beslist gehad en ik heb van elke seconden intens genoten. Dus nee, daarover is geen spijt.

Oudejaarsdag in kroeg in Lemmer
Maar nu drink ik nog maar nauwelijks. Op oudejaarsdag is er bij ons in de kroeg altijd een laatste middag. Eigenlijk ging ik daar altijd naartoe en rolde ik er volledig lam weer uit. Ik eindigde het nieuwe jaar dan ook vaak op de bank, tot niets meer in staat. Voor dat uitje niets of te weinig gegeten, zo op de lege maag die berenburg cola er in en hoppa. Lachen was het altijd wel. Je kwam iedereen tegen, de sfeer was opperbest en het was heel gezellig.


Zonder drank nieuwjaar vieren
Gisteren ben ik niet gegaan. Dat had met meerdere dingen te maken. Ik was nog druk bezig om sojamelk te scoren en pakketjes te versturen en kwam allerlei mensen tegen. Ik had afspraken. ’s Avonds ging ik ontzettend gezellig bij vrienden doorbrengen, dus daar hield ik ook al rekening mee. Maar ik weet ook niet of zo’n afsluiting nog heel gezellig is als ik er heel nuchter bij zit en de rest toch aardig in de olie is. Dus was ik twijfelachtig.
Twee weken geleden ging ik naar een dansfeest en daar heb ik gedanst tot het einde op voornamelijk water. Ik had er niet minder plezier om. Dus voor hetzelfde geld was het gisteren ook heel fantastisch geweest op alleen non-alcoholica. Maar toch is het wennen.

Waarom drink je geen alcohol meer?
Waarom drink je dan niet meer is misschien de vraag. Heel legitiem. Ik drink niet meer of bijna niet meer omdat ik heb begrepen dat de combinatie van borstkanker en alcohol een zeer slechte is. Zeker omdat ik een zeer hormoongevoelige borstkanker heb. 100 procent gevoelig voor oestrogeen, 80 procent voor progesteron. Dit betekent dat de kanker zich als het ware voedt met de hormonen. Ik krijg pillen om dat te stoppen, maar alcohol zorgt er voor dat die hormonen toch hun werk kunnen doen (even heel zwart/wit) gesteld. En ik wil geen kanker meer. Ik wil vooral geen chemo’s meer, want dat was een hel op aarde.

Ik wil de kanker niet terug
Ik wil er alles zelf aan doen om de kanker een halt toe te roepen en dat betekent dat ik alcohol bijna heb verbannen uit mijn leven. Gisteravond heb ik een bodempje witte wijn gehad bij een geweldig oudejaarsdiner en een bodempje Scropino. En een slokje champagne om het nieuwe jaar in te luiden voor de gezelligheid. De rest heeft iemand anders opgedronken. Maar daar voel ik me dan al schuldig over, want wat doet dit met mijn lijf vraag ik me af? Niet dat ik het niet lekker vind, de geur van een prachtige wijn doet me nog steeds wel smachten. Maar net zoals mensen die te dik zijn zullen moeten afzien van lekkere dingen, heb ik besloten dat ik afzie van drank.

Zorgen voor mijn getergde lijf
Bovendien wil ik dat getergde lijf niet nog meer tergen. Van drank word je namelijk niet veel beter en zo zonder kater opstaan is geweldig. Je bent direct fris en fruitig, geen hoofdpijn, geen algehele malaise. Mijn lieve lijf heeft genoeg te verduren gehad en dat is nog steeds behoorlijk merkbaar. Ik vertroetel het nu en daar hoort drank niet meer bij. Ondanks het feit dat ik soms nog wel eens terug verlang naar die heerlijke roes van zo’n alcoholische versnapering.
Daar komt ook bij dat het hier heel normaal is om te drinken. Als je aangeeft niet te drinken, ben je toch wat apart. Maar goed als ik dus de volgende keer heerlijk aan de thee zit en mijn omgeving aan de wijn of iets anders, dat is dat maar even duidelijk. En ik hoop dat ik er niet minder gezellig om ben.



<