zondag 29 november 2015

Nu even niet






Lekker krantje doorspitten. Wat een genot vond ik dat altijd. Kopje thee erbij, lekker hangen op de bank en dan maar lezen en lezen. Ook deze week verheugde ik me op een hele week aan kranten. Ik installeerde me, pakte de eerste en werd direct geconfronteerd met dood en verderf. Ik zag de gezichten van een deel van de mensen die zijn doodgeschoten in Parijs. Maar ook belegerde straten in Brussel, verhalen over vluchtelingen met dichtgenaaide monden. En heel ongenuanceerde reacties. Ik wilde er iets tegenin brengen.

Aanslagen in andere landen zijn niet belangrijk


Bijvoorbeeld dat ik zou willen dat de doodgewone huis, tuin en keuken moslims niet overal de schuld van krijgen. Maar ook dat ik wilde dat slachtoffers in andere landen ook aandacht krijgen. Een aanslag in Kenia of Mali is blijkbaar niet zo interessant, daar wordt 5 minuten aandacht aan besteed. Maar ik wilde ook zeggen dat de Duitsers, die geen moslims waren, meer slachtoffers hebben gemaakt in ‘40-‘45 dan ooit tevoren.


Anders Breivik, Tristen van der Vlis, Kars T


 Dat er ook Anders Breivikken, Kars T’s, Tristan van der Vlissen rondlopen die heel veel burgers dood hebben geschoten of doodgereden. Dat we in de jaren ’60 acties hadden van de Molukkers, dat we zelf hele rare dingen hebben gedaan in onder andere Atjeh. Niet om te vergoelijken wat die idioten van IS doen, want man ik ben doodsbang voor die lui zonder enig geweten. Dat bleek ook wel toen ik deze week naar Amsterdam reed voor een tussentijdse check omdat ik iets voelde en me daar in een stilstaande file helemaal niet veilig voelde. Dat ik daar dacht, mijn gezondheid is goed, het zou wel heel wrang zijn dat ik nu word doodgeschoten.

Foppe

En toen zag ik Foppe. Ons eigen Foppe, geheel in tranen om een overwinning van een ploeg die het opeens wel weer goed doet. Ik heb mijn kranten aan de kant gelegd en heb Foppe toen vijftig keer bekeken. Met tranen die liepen met zijn tranen. Gewoon, omdat ik al dat slechte nieuws even niet meer kan handelen. En vanavond, vanavond ga ik een feel good movie bekijken. Vandaag ben ik even een struisvogel.

Sinterklaaswinkel


zondag 22 november 2015

Een beest!!

He verdorie, denk ik als ik midden in de nacht wakker word. Welke idioot loopt nu om drie uur ´s nachts met een container te sjouwen? Ik gun het die idioot niet om mijn nachtrust te verstoren en ik blij dus gewoon stug liggen. Maar het lawaai blijft. Niet even, maar best lang. Ik lig mezelf op te vreten dus stap ik toch uit mijn bed in de koude van de slaapkamer.

Woest


Woest ben ik en dat zal ik uiten ook. Ik steven op het raam af dat drie hoog ligt. Ik kijk uit het raam, maar zie helemaal niemand met een container sjouwen. Huuuu? Hoe kan dat nu? Dan zie ik opeens iets uit mijn ooghoeken. Even denk ik dat er een mens op het dak is geklommen. Ietwat blind, want zonder lenzen en bril focus ik nog even. Is het een kat? Nee, het is ook geen kat, want het beest is lang en heeft een lange staart. En het staat op korte poten. En het rent. Het rent als een bezetene. Over dat hele hoge dak.

Het kijkt me aan


En het kijkt me aan. Ik stuiter achterover. Zit het raam wel dicht? En zit het raam van de logeerkamer wel dicht? Ik ren er een beetje trillend heen, want ik wil dat beest niet in huis. Gelukkig het is dicht. Ik doe mijn licht aan en slaap geen seconde meer. Ik denk aan de gaten in de kast naast me en sleep er snel een koffer voor. Dan lig ik de hele nacht met open ogen te luisteren naar al die enge geluiden.

 

Google maar


De volgende dag bel ik de gemeente. Ik heb een steenmarter zeg ik. Jammer dan zegt de telefoniste nog net niet. Wat ze wel zegt:´Ga maar googlen op het internet wat je tegen dit beest moet doen, want hij is beschermd.´ Bedankt gemeente. Misschien kan ik dit punt even aankaarten in het nieuwe panel van de Fryske Marren. Daar zoeken ze vrouwen heb ik begrepen. En het eerste onderzoek gaat over communicatie. Misschien kunnen ze me dan vertellen wat ik moet met half verrotte kippen die het beest tussen de spouwmuur verbergt.

4+1 gratis!

zondag 15 november 2015

De voorwaarden voor een asielzoekersdiner

Via de krant kreeg ik een persbericht over een meet en greet met asielzoekers. Best een goed idee om mensen die op de vlucht zijn eens een keertje thuis uit te nodigen en ze te voorzien van een hapje en een drankje. Zo zijn ze er even uit, zien ze ook hoe het elders loopt en kunnen mensen misschien wat contacten opdoen. Ik was positief totdat ik de voorwaarden zag.  Vrouwen mogen niet alleen zijn als ze mensen uitnodigen. Daar kan ik inkomen; ik zou anders ook niet zomaar een man aan de dis uitnodigen die ik niet ken. Ook voor mijn eigen veiligheid niet aan te raden.

Gepaste kleding


Maar toen kwam het: er moet gepaste kleding worden gedragen. Dat betekent niet te kort en ook niet bloot. Voor mij met mijn minirokjes wordt dat dus al heel moeilijk. Nee niet moeilijk, onmogelijk. Wat is bovendien gepast? Een jurk tot over je oren en alleen je ogen eruit? Of een gewoon leuk Nederlands kleedje tot boven de knie?

Bovendien kan het zijn dat er mannen tussen zitten die de vrouw de hand niet willen schudden. Ik ken dat uit een ver verleden van een andere man uit mijn leven en ik kan je zeggen: dat was niet bepaald leuk. Bovendien vergeet die organisatie dat zulke mannen ook vaak helemaal niet met vrouwen willen praten.

Negatief praten


En als de ‘gast’ negatief praat over bepaalde zaken als bijvoorbeeld Amerika dan moet de gastvrouw of gastheer daar in meegaan. In meegaan? Dus als ik die mensen bij me thuis uitnodig dan moet ik bijna met een sluier om aan tafel zitten en mag ik mijn bek niet opentrekken als ik het ergens niet mee eens ben.  Er stond nog net niet in dat je als homo mensen niet mag uitnodigen, omdat zij vinden dat homo zijn iets slechts is.

Organisatie slaat de plank volledig mis

Ik ben van mening dat de hele organisatie (ja de organisatie, niet de asielzoekers zelf)  daarmee de plank volledig misslaat. Dit soort pamperactiviteiten maakt ook dat er heel foute verwachtingen worden gewekt op de lange termijn. Hiermee geef je signalen af dat wij gaan doen wat zij mogelijk (ja ik zeg mogelijk, want we weten niet of zij dat zelf wel willen) als norm zien. Dan denken deze vluchtelingen zo meteen dat we allemaal volledig bedekt gaan lopen omdat zij dat nu eenmaal gewend zijn en dat van ons verlangen. Het is de wereld op zijn kop.  Mijn eigen man is moslim, hij ziet ook wel eens iets dat hij niet gewend is en waar hij misschien ook andere gedachten bij heeft. Maar hij weet: dit zijn de regels van dit land en zo leven deze mensen.  Hoe een organisatie dat zo bedenkt, begrijp ik echt niet. Het wekt volgens mij eerder weerstand dan de wil om tot elkaar te komen. En het maakt zeker onze levenswijze niet echt duidelijk, terwijl dat toch echt de voorwaarde zou moeten zijn.

maandag 9 november 2015

Inburgeren

Er ligt een pak papier voor me. Het bestaat uit 40 velletje en ik moet ze allemaal invullen. Het gaat niet om een hypotheek die ik misschien wel wil. Nee, het onderwerp van dit pak papier is inburgeren. Het woord betekent dat je burger wordt van Nederland. Dat inburgeren is nog zo eenvoudig niet, zo hebben wij inmiddels aan den lijve ondervonden. Nou ja wij, ik ben natuurlijk al lang een burger van Nederland. En op die basis kan mijn partner dat ook worden. Op basis van, niet alleen maar doordat we samen zijn. 

Inburgeringsexamen


Mijn man moet namelijk eerst examen doen. Wie denkt dat zo´n examen voor onder andere de Nederlandse taal (maar ook om te weten hoe onze maatschappij eruitziet) even in Nederland kan plaatsvinden heeft het fout. Hij moet voor het afleggen van dat examen een dag reizen naar de ambassade in Senegal, het buurland dus. Hij moet daar een nacht voor het examen daar ook overnachten en na het examen ook, want na het examen kan hij de ferry terug niet meer halen. Die weg terug neemt overigens dan dus ook weer een dag in beslag. Voor het examen zelf moet 350 euro betaald worden. Is hij eenmaal geslaagd dan mogen wij een verzoek indienen, waarmee we vragen of hij hier echt burger kan worden. 

IND


Daar moet de IND dan weer veel van vinden en daar hebben ze die 40 pagina´s met informatie voor nodig. Net als voor een visum (nee, niet iedereen op deze wereld kan zomaar op een vliegtuig stappen en lekker op reis gaan, de allerarmsten moeten daarvoor altijd een moeilijk te verkrijgen papiertje halen en krijgen dat vaak niet) moeten we alles vertellen over ons leven. Hoe we elkaar hebben ontmoet, hoe zijn familie eruit ziet, van dat soort dingen. Maar we moeten vooral beloven dat ik 5 jaar voor hem zal zorgen en we beslist geen aanspraak zullen doen op de regering. En dat beloven we. Plechtig! Het zou dan alleen wel heel prettig zijn als we met die stempel zijnde de toestemming gewoon in Nederland konden ophalen. Maar dat mag dan weer niet. Hoezo bureaucratie!

4+1 gratis!

maandag 2 november 2015

Congee




Ik ben aan de congee. Con wat zult u zeggen. Zei ik zelf ook. Overigens smaakt congee net zoals het klinkt. Niet te haffelen dus. Congee is namelijk een prutje van water met rijst (of gierst). Dat klinkt nog niet eens zo vies, maar als u bedenkt dat het goedje 9 uur op een laag vuurtje moet staan, begrijpt u wel dat het nergens naar smaakt. Het is een soort rijstepap, maar dan zonder melk. En het smaakt dus werkelijk nergens naar. 

Waarom eet ik het dan?


Waarom eet ik het dan zult u zeggen. Legitieme vraag. Omdat het goed voor me zou zijn. Ik heb na wat behandelingen hier en daar nogal vreemde darmen overgehouden. Of eigenlijk had ik die al, maar is het alleen maar erger geworden. En daarom moet ik nu dingen eten die al bijna verteerd zijn voordat ze mijn mond nog maar betreden hebben. Dus doe ik dat maar. 

Prikken


Tegelijkertijd wordt er lustig in mijn buik geprikt met naalden om allerlei yin en yang weer in balans te brengen. Inmiddels ben ik overal blauw van die naalden. Maar ik houd hoop. De congee heb ik nu een week gegeten. Met van alles er door. Gekookte muesli (eveneens niet te eten), geraspte appel, met kip (ja op de nuchtere maag), met een rauw ei erdoor (terwijl ik helemaal niet van ei houd). Toen was ik er klaar mee. Bovendien had ik het gevoel dat ik nog veel meer last had. Dus zit ik nu weer gewoon aan een lekkere tosti. Helaas mag dat ook niet meer heb ik inmiddels begrepen. Ook weer kankerverwekkend. Ik weet niet waar we tegenwoordig eerder aan dood gaan: aan eten waarvan ik me afvraag waar ze het vandaan halen of aan het voedsel zelf.