maandag 29 september 2014

Mantelzorg, hoe houd je het vol?

Mantelzorg, hoe red u het? Door die zin van een gemeente was ik getriggerd. Want ik weet als geen ander hoe zwaar het leven van een mantelzorger is. Niet omdat degenen die deze zorg nodig hebben zulke nare mensen zijn. Maar omdat het gewoon heel zwaar is om allerlei taken met elkaar te combineren. Iemand met een vaste baan van 9 tot 5 kan heel moeilijk even tussen door naar huis om thee te zetten voor iemand die daar ziek ligt te zijn.



Toch buigen veel mensen zich in de meest rare bochten om dat dan toch te doen. Want is een naaste van je ziek, of zelfs stervende, dan wil je dat meestal wel. En dat is dat van die thee ook nog eens een understatement. Want een kopje thee is zo gezet. Ziekenhuisbezoeken, het verzorgen van iemand die daar heel ziek ligt te zijn, het zorgen voor materiaal en medicijnen, voor voedsel en drinken, maar vooral voor geestelijke ondersteuning, dat alles samen maakt het zwaar. En daar gaat allemaal veel tijd in zitten.

En dat niet alleen: ook geestelijk is het best ingewikkeld om iemand bij te staan in zo’n fase van het leven. Want wie mantelzorger is, heeft meestal ook een intieme band met degenen waar hij of zij die mantel der liefde neerlegt. En dat betekent dat je moe bent. Dat je opgevreten wordt soms door nare gedachten. Over dat iemand zo ziek is. Of dat je weet dat iemand gaat sterven. Dat dit eigenlijk niet te combineren is, maar de overheid dat wel van ons verlangt, is naar mijn idee van de zotte.



Want werk en echt intensieve mantelzorg gaan echt niet samen. Toen ik las dat mantelzorgers er soms wel 30 procent in inkomen op achteruit gaan, vond ik dat niet vreemd. Er moet van alles gebeuren dat niet in kantooruren kan gebeuren. En een zelfstandige geeft liever opdrachten weg, dan dat hij of zij de persoon in kwestie alleen laat. Dus ja, mantelzorger zijn is zwaar. En de regering doet er niets aan om dat te verbeteren. Sterker nog, ze denkt dat het leven van een mantelzorger zo eenvoudig is, dat ze allerlei regelingen opheft die er voor kunnen zorgen dat een mantelzorger ook nog eens een uurtje kan sporten of ergens met iemand een kopje koffie kan gaan drinken. Dat is namelijk broodnodig als je in zo’n circuit zit. Je moet je namelijk weer opladen om dat zware werk keer op keer te doen, soms jaar na jaar. Dat je dan gewoon je inkomen kunt houden en van dat geld je broodnodige zaken kunt betalen, het lijkt niet echt door te dringen. Op deze manier kweken we allemaal mensen die op den duur de last niet meer kunnen dragen en daardoor zelf een mantelzorger nodig hebben.

Aanbiedingen bij EuroClix

maandag 15 september 2014

Daar staat hij dan

En daar staat hij dan. Mijn inktzwarte man uit duister Afrika. Voor het eerst in een vliegtuig, voor het eerst in een land buiten zijn eigen moederland. Vanzelfsprekend moest hij direct mee met de marechaussee. En belden ze mij op, terwijl ik met een fles nepchampagne zonder alcohol op hem stond te wachten. Of ik op iemand wachtte. Hoe hij heet, zijn geboortedatum. Waar we elkaar hebben ontmoet. Of hij bij mij logeert. Alweer. De eerste visumaanvraag werd afgekeurd. Toen we zwaarder geschut inzetten bleek dat dit ongegrond bleek en werd alsnog een visum verleend. Maar daarvoor moest hij wel weer naar het buurland reizen.

Toen de Ebola daar ook verscheen, besloten we dat hij zo snel als mogelijk het land moest verlaten. Om geen enkel risico te nemen. Maar toen wilden ze het visum weer niet opsturen, terwijl het wel was toegekend. En nu staat hij daar dus. Ik zie aan zijn ogen dat hij het zat is. Opnieuw alle vragen die we al duizend keer hebben beantwoord. Hij is blij me te zien. Ik ben blij hem te zien. Maar hij fluistert me in dat hij al lang rechtsomkeert had gemaakt als ik niet de reden was waarom hij naar mijn land was gekomen. Zo behandelen we jullie toch ook niet als jullie naar mijn land komen, zegt hij. Een medelandgenoot zegt hetzelfde. En ik kan niets anders doen dan dat beamen.

Als buitenlander door de douane in Nederland: niet gemakkelijk

De behandeling is bovendien ronduit vervelend. Dan weer komen ze om dit papier, dan weer om dat papier. Terwijl al die papieren niet alleen door de IND, maar ook door de ambassade nogmaals zijn beoordeeld. Nog een kwartier, dat uiteindelijk wel een uur wordt. Uiteindelijk mogen we dan weg. Maar niet voordat ik getekend voor het feit dat ik flink in de buidel moet tasten als hij toch niet terug zou keren naar zijn land. En niet voordat op een sticker is vastgelegd dat hij zich nog bij de vreemdelingenpolitie moet melden. Een regel die eigenlijk niet meer bestaat, tenzij dat. …

Geen vreemdelingenpolitie in kleine plaatsen: regeling voor melding bovendien afgeschaft

De sticker blijkt overigens niet te deugen, want volgens de marechaussee kan dat gewoon in Lemmer. Ik heb nog nooit van een vreemdelingenpolitie in Lemmer gehoord en na een telefoontje blijkt dat die inderdaad helemaal niet in Lemmer huist. En op de sticker ook nog een verkeerde provincie. Zijn vliegtuig landde om 7 uur in de ochtend, om half 11 kunnen we eindelijk een keer naar huis. We hebben beide amper geslapen de nacht ervoor en het nazomeren waar we ons op hadden verheugd zit er voor ons niet in. We zijn kapot.

Ze hebben nog nooit een donker mens gezien hier

Als we ’s avonds een ommetje maken kijken mensen hem vreemd aan zegt hij. ‘Het lijkt wel alsof ze nog nooit een donkere persoon hebben gezien. Kinderen kijken me aan, mensen vallen bijna van hun fiets. Ik ben toch maar een gewoon mens. Alleen mijn huid is anders. ’ Hij neemt ondertussen alles in zich op. Een heel ander klimaat, een gewone weg, supermarkten waar zoveel eten is dat het je duizelt. Stroom die er altijd is, water dat warm uit de kraan komt. Geen rode aarde, niet elke dag je neus vol stof. Maar ook niet die sociale cohesie, het samen zitten bij een kop thee, het samen praten en het handen schudden. En nee, sommige mensen kunnen zich niet voorstellen dat je dat meer mist dan alle luxe van de wereld. En zij kunnen zich al helemaal niet voorstellen dat niet iedereen in dit beloofde land wil blijven en leven. Als wij zijn land zouden betreden en ook zo behandeld zouden worden, zou dat misschien wel duidelijk worden.

Aanbiedingen bij EuroClix

maandag 8 september 2014

De KPN en de monteur die eerst niet en toen weer wel moest komen

Hoewel ik wel weet dat een privé nummer altijd een bedrijf is dat schooit, neem ik toch op. Stom, stom, stom. De KPN. Of ik even een momentje heb. Nou vooruit dan maar, dat mens zit daar vast ook niet voor haar lol. Ze vraagt wat ik het meeste gebruik van mijn pakket. De tv, het internet of de telefoon. Dat is appels met peren vergelijken zeg ik haar, maar toch wil ze een uitspraak.



Oké, oké. Ik zit de hele dag op het internet. Want dat is mijn werk. Dus dat zal het dan wel zijn. Of ik dan wel eens problemen heb met het downloaden van filmpjes. Ik zeg dat ik nooit filmpjes download, dus ik heb er ook geen problemen mee. Maar, het kan toch echt anders zegt ze. En als ik het meemaak, zal ik daarna vast niet meer zonder kunnen. En natuurlijk is het de eerste drie maanden gratis. Want het wordt dan een flexibel abonnement. Ik bedenk dat de vrouw daar ook moet scoren, dus ik ben bereidwillig om haar een klant te gunnen.



Maar ik vraag eerst wel of er allerlei dingen moeten veranderen om dat snelle internet te krijgen, want daar heb ik geen zin in. En ik heb daar ook geen goede ervaringen mee. Vaak ligt het internet er dan weer uit. Of ze krijgen het kastje niet aan de praat. En dat kan niet met mijn werk. Nee, nee. Niets aan de hand zegt ze. Alleen een andere router, kwestie van in- en uitpluggen. Ik vraag nog een keer of ik echt wel na die maanden weer van dat snelle internet af kan, en ja dat kan. Ondanks dat ze dat niet zegt als ze alles op een bandje opneemt.



Maar ik kan er nog vanaf, dat zegt ze ook. Ik krijg een mail en dan heb ik nog 14 dagen bedenktijd. Heeft de KPN de veranderingen dan echter al doorgevoerd, dan komt dat voor mij rekening. Dat vind ik al wat vreemd en er gaan wat alarmbellen rinkelen. Maar toch, ze klinkt aardig en ze werkt vast ook op een soort provisie. En als het alleen een kwestie is van een kastje veranderen, nou ja dan kunnen we het nog eens proberen. Maar dan komt na 5 minuten de bevestiging binnen. Hoewel ik die vaker niet dan wel lees, dwingt iets me om dat nu toch maar wel te doen.



En jawel, opeens is er sprake van een monteur die het hele huis moet verbouwen. Er moet nu een afspraak gemaakt worden met de persoon in kwestie. Niks ervan denk ik, dan maar direct annuleren. In de bevestiging natuurlijk geen adres waar je dat kunt doen, maar na wat zoeken is het telefoonnummer gevonden Als ik uitleg dat ik het heel raar vind dat als ik vraag of er van alles moet veranderen, het antwoord nee is en dat het daarna toch ja blijkt te zijn. De mevrouw aan de andere kant, weer iemand anders natuurlijk, gaat uitleggen waarom dat kastje vervangen moet worden. Het interesseert me niet waarom dat kastje moet transformeren in een ander kastje zeg ik, ik wil er gewoon niet ingeluisd worden. Dus ik wil annuleren. Maar, maar zegt ze. Ik zeg dat ik begrijp dat het haar schuld niet is, maar dat ik niet verder wil. En dat dit nu de zoveelste keer is dat zoiets gebeurt. Ze zucht hoorbaar, daar aan de andere kant. En dan valt de lijn weg. Die KPN toch.

Aanbiedingen bij EuroClix

dinsdag 2 september 2014

Ebola; niks om je druk over te maken!

Alleen het woord Ebola geeft je al de kriebels. Op de een of andere manier heeft het een rare ondertoon. Dat heb je soms met woorden. Mijn collega zei het vanochtend nog: die krant van je heeft een code die een beetje terroristisch aan doet. PKF. Het klinkt inderdaad als een louche groepering die dood en verderf zaait. Maar dat terzijde.

Hocus Pocus

Ebola dus. De ziekte waart rond in West-Afrika waar al helemaal niemand wat te makken heeft. En waar hulp vaak ver te zoeken is. En waar het geloof in hocus pocus ook nog eens groot is. En dat maakt het allemaal erg ingewikkeld. Zeker als je geliefden zich daar bevinden. En zaterdag bleek de angst voor nabijheid opeens bewaarheid. In Senegal was een besmette student uit Guinea naar binnen geslipt. Wetende dat hij in contact was geweest met mensen die aan de dodelijke ziekte leden. Achterlijk, jawel. En ongetwijfeld heeft hij contact gehad met mensen in Senegal. Maar mijn mensen zaten net ook in dat land.

Als de donder daar weg

Na een soort van crisis interventie besloten we: Als de donder daar weg gaan. Niet omdat zij ook risico’s willen nemen, maar juist om die risico’s te voorkomen. Want ja, er zijn in die landen ook mensen die door de ziekte de deur niet meer uitkomen. Die geen enkel risico nemen en er voor zorgen dat ze amper in contact met wie dan ook maar treden. Dus volgde er een trip van een volle nacht en een halve dag in een gammele bus. Mijn dierbaren hulden zich in lagen kleding om elke fysieke aanraking met anderen te voorkomen.

WHO

Echter er moesten nog wat zaken worden afgewikkeld. Op de site van de ambassade van Nederland overigens geen woord over de ziekte. Zelfs de Wereld Gezondheids Organisatie vond het niet nodig om het op haar website te vermelden. Een doorverwijzing naar het reisadvies leverde ook niets op. Telefonisch contact ging net zo moeilijk. Druk 3 als u in het Nederlands iemand wilt spreken zei het apparaat. Toen ik op die 3 had gedrukt, kreeg ik gewoon iemand aan de lijn die stug Frans sprak. Nee, nee Nederlands spreken deden ze niet.

Niks om je druk over te maken

Toen ik de situatie uitlegde, zei de man aan de andere kant: Wel nee, niks om je druk over te maken. Er is helemaal geen Ebola in Senegal.’ Toen ik zei dat dit er wel degelijk was zei hij dat het maar om een enkel geval ging. Iedereen kon gerust lekker van land naar land trekken. Ik zei dat de grenzen met Guinea toch wel dicht waren. Ja, ja, maar dat maakte niet uit zei hij. Het was absoluut veilig. En daar gaat dus alles volgens mij mank. Als de overheid het belang al niet eens inziet van rigoureuze maatregelen, hoe moet de plaatselijke bevolking dat dan wel doen. Mijn geliefden zitten in ieder geval nu ergens waar de ziekte nog niet de kop heeft opgestoken. Maar dat zal ongetwijfeld ook gaan veranderen met zo’n houding. En dat deugt van geen kant.