donderdag 12 juni 2014

Er vol in



Op het moment dat ik dit schrijf zit ik met een grote oranje bril op. Hij is groter dan mijn gezicht. En rond mijn lichaam zit een T-shirt gewikkeld waarop Ik hou van Holland staat. Mijn hoofd is gesierd met een oranje pruik met rood, wit en blauw daardoor heen. Mijn Nederlands-Zwitserse vriendin die ik zo-even van Schiphol heb gehaald, lachte zich kapot toen de deuren zich openden en ze mij zag staan.



Tot ook zij in deze outfit werd gehesen. Want dat moest. Van mij. Want we hebben besloten dat we er voor gaan dit jaar. Ver weg op een niet zo tropisch eiland in de Wadden gaan wij niet alleen Oerol vieren, maar ook vooral voetbal kijken. We reppen over Schwalben alsof het niets is, we lullen over buitenspel alsof we weten waar we het over hebben. Dat doen we niet. Maar dat maakt ons niet uit. Twee jaar geleden hebben wij de smaak te pakken gekregen. We moesten naar een voorstelling en stonden eigenlijk ook al in de rij te wachten. Maar het duurde en het duurde maar. Dan eerst maar een koffie pakken in het café aan de overkant. We troffen daar een Oranjelegioen dat zijn weerga niet kende. De voorstelling hebben we nooit gezien, we zijn blijven plakken tot het einde. Een bitter einde, want Nederland verloor natuurlijk.

Maar toch waren we vanaf dat moment helemaal in de ban. Eigenlijk houden we overigens helemaal niet van voetbal, maar de sfeer er om heen, ja die heeft ons volledig te pakken. Dus daarom gaan we nu maar eens een keer all the way. Met alle mogelijke zaken die je je kunt voorstellen. Alleen het Roy Donders pak kopen dat ging me nu net te ver. Gelukkig hoefde dat ook niet, ze waren snel uitverkocht. Of de kwaliteit ook gelijk is aan de kaartjes waarmee de heer Donders bij de kassa van de supermarkt lag weet ik niet. Maar volgens insiders gaat het toch niet lang duren voor Nederland. Dus hoeft dat pak misschien ook niet zo lang mee te gaan.

Wij hebben geen idee dus we doen daar ook geen uitspraken over. Wij zitten gewoon heel leuk en mooi te wezen tijdens alle wedstrijden (hoeveel zijn het er eigenlijk?), oh ja ik heb een poster gekregen van de garage waar dat allemaal op staat. Wie in welke poule speelt, wie er sterk is en wie niet, zelfs wie er meespelen voor Nederland weten we niet. Maar we gaan er wel voor. Aan ons zal het in ieder geval niet liggen. Wij gaan voor Oranje. Zelfs als u dit nu leest en denkt, maar Nederland ligt er toch al lang uit (kan dat?). Dan is dat te danken aan het feit dat wij op een eiland zitten zonder enige communicatiemiddelen en ik nu dus nog denk dat we nog wel kampioen kunnen worden. Zelfs als u (en wij ook trouwens, want tv’s hebben ze hier dan wel weer) inmiddels wel beter weet.

Aanbiedingen bij EuroClix

maandag 9 juni 2014

Vertrouwen

Vrijdagmiddag. Ik rijd naar een tankstation dat onbemand is. Er staat een groep mannen met solexen en van die andere voertuigen waar ik de naam altijd van vergeet. Duitse mannen. Drentelende mannen. Ze houden mijn pomp bezet dus ik kijk waarschijnlijk al wat geagiteerd. Ik voel wel aan dat er iets is. Maar ik heb ook haast (waarom eigenlijk? Ik hoef alleen maar naar de sportschool).

Dus ik beweeg wat met mijn ogen en dan worden de voertuigen weggehaald. Ik haal mijn pasje door de machine, tank en dan zie ik vanuit een ooghoek al een van de heren aankomen. Of ik ook Duits spreek. Ja, dat doe ik. Dat ze een probleem hebben. Ik zeg dat ik dat vermoeden al had. Wat is er aan de hand vraag ik in mijn beste Duits.

Je hoeft waarschijnlijk geen professor te zijn om te bedenken waar het om gaat. Ze moeten natuurlijk tanken. En inderdaad. Ze moeten tanken. Maar ze hebben alleen contant geld mee. Geen kaarten. Of er ook ergens een tankstation is waar ze ook met contant geld kunnen betalen. Ik zeg dat ik het niet weet. Dat we in Nederland wel heel veel met onze pincode doen. Ze zeggen dat ze die niet bij zich hebben. Natuurlijk voel ik aan wat de volgende vraag is.

Er schiet van alles door mijn hoofd. Is dit vertrouwd? Maar de mannen zien er eigenlijk alleraardigst en heel gewoon uit. In leeftijd verschillen ze van ergens in de 30 tot in de 60. Ze zijn aardig. En dus zeg ik ja als ze vragen of ze op mijn pasje mogen tanken en ze mij het geld dan cash geven. Het wordt een heel circus. De slang van de brandstofpomp moet van voertuig naar voertuig. Ondertussen worden de beurzen getrokken. Zodra iemand heeft getankt komt het op een stapeltje. Ik hoor ze ondertussen delibereren. Als ik het geld krijg zit er een extra tientje voor me bij. Omdat ze het zo aardig vinden. Ik geef het terug. Drink er maar eentje op mij zeg ik ze. Ze willen het niet aannemen, maar ik zeg dat ik niet aan hun hoef te verdienen.

Op de sportschool vertel ik het hele verhaal, omdat ik veel later ben dan normaal. Ik wist wat er komen zou: is dat wel vertrouwd? Ben je niet geskimd? Is het geld niet vals? Iemand die blijkbaar verstand heeft van vals geld checkt de briefjes. Niets aan de hand volgens hem. En skimmen kan natuurlijk altijd, maar dan hebben ze het wel op een heel opzichtige manier gedaan. Ik grapte nog dat ik ze graag op de foto had willen zetten. Maar dan voor het verhaal. Ze lachten er om. En ik heb er nog steeds vertrouwen in . Dat het zo ook kan in de wereld. Ondanks het feit dat ik ook wel eens flink bij de poot ben genomen.

Aanbiedingen bij EuroClix

maandag 2 juni 2014

Mensen kijken

Mensen observeren. Ik vind het zo ongeveer het leukste wat er is. Op een terrasje. Op straat. In de sportschool. Hoe ze op elkaar reageren. Hoe ze doen als er iets bijzonders gebeurt. Maar ook heel gewoon tijdens hun dagelijkse dingen. Nog leuker is eigenlijk om te kijken hoe ze dan met elkaar omgaan. En hoe ik zelf met anderen omga.



Zo zag ik deze week iemand die me dierbaar is, maar die ik vaak zie tijdens bijvoorbeeld het boodschappen doen. Het gevoel is goed, dat zie je op afstand. Dan loop je naar elkaar toe. En dan is er heel even die lichte aarzeling. Een omhelzing of een kus? Of toch maar gewoon alleen wat zeggen? In die laatste seconde wordt dan toch blijkbaar iets beslist. En het is dan fijn als beide mensen hetzelfde beslissen. Het werd die omhelzing. Maar soms gaat dat ook mis en hangt je hand ergens los in de lucht. Of erger: je zoen komt nergens terecht. Of er is afwijzing. Omdat sommige mensen niet zo van dat geknuffel zijn of het eigenlijk maar idioot vinden.



Ontroerd was ik deze week door twee jonge mensen in de sportschool. Zij was blijkbaar net begonnen met sporten en zat erg met een bepaald apparaat te worstelen. Dan kun je de hulp van de sportschoolhouder inroepen. Aan haar gedrag zag je dat ze dat echter niet wilde. Of zich er zelfs voor schaamde. Degene waar ze mee was (was het haar vriendje?) deed vervolgens iets ongelofelijk liefs. Hij schoof niet alleen de stang waarmee ze een gewicht wilde liften omhoog op haar hoogte: hij legde ook nog een handdoek om die stang. Zodat haar haren er niet tussen zouden komen. Van al dat soort dingen word ik week. Net zoals ik week word van twee oudere mensen die nog hand in hand lopen. Of van een afscheid. Al is dat soms maar voor twee dagen.

Maar mensen observeren doen we allemaal ook via de tv. En daar word ik dan weer op een andere manier week van. Ik keek bijvoorbeeld naar divorce hotel. Een of andere soort fysiotherapeut en zijn bijna ex vrouw werden daar tentoongesteld. Tentoongesteld, want de meneer in kwestie hield van SM zo bleek. En zij niet. Dus werd het niks. Ze had het geprobeerd, maar nee al dat gezweep was niet haar ding. Inmiddels had hij ergens een strenge meesteres opgeduikeld. De scheiding werd er goed doorheen gejast, want dat is de bedoeling van het programma. Maar nu weten alle klanten van meneer de fysio wel dat hij van tepelklemmen, kaarsvet, zwepen en handboeien houdt. En daar lig je dan met je hernia of nieuwe heup en je kunt alleen maar bedenken wat hij met die strenge meesteres gaat uitvreten. Of met jou. Als je niet hard genoeg oefent. Dat er dan misschien wel een zweep tevoorschijn komt.

Aanbiedingen bij EuroClix