De wethouder vertelde dat ze vroeger toen ze klein was nog op een autoband had geschommeld. En dat dit heel normaal was en dat ze daar nooit ziek van geworden was. Nee, vertelde ik haar in gedachten, vroeger stonden de sigaretten ook overal op tafel en vonden mensen dat gastvrij en beslist niet kankerverwekkend. En werd wijn gezien als gezond, terwijl we nu ook weten dat dit kanker veroorzaakt. Ik vond de vergelijking dan ook behoorlijk mank gaan.
maandag 30 januari 2017
Schommelen op een autoband
De wethouder vertelde dat ze vroeger toen ze klein was nog op een autoband had geschommeld. En dat dit heel normaal was en dat ze daar nooit ziek van geworden was. Nee, vertelde ik haar in gedachten, vroeger stonden de sigaretten ook overal op tafel en vonden mensen dat gastvrij en beslist niet kankerverwekkend. En werd wijn gezien als gezond, terwijl we nu ook weten dat dit kanker veroorzaakt. Ik vond de vergelijking dan ook behoorlijk mank gaan.
maandag 16 januari 2017
Klaske
Hoe giet it faam? Ik hoor het mezelf nog zeggen, terwijl ik
mijn fiets parkeerde bij de supermarkt. Ze keek me dapper aan, maar uit haar
woorden begreep ik wel dat het allemaal zo fijn niet ging. Ik zit weer midden
in de kuren zei ze. Beide wisten we maar al te goed wat dit betekende.
Maar
toch stapte ze vervolgens op haar eigen fietsje en nam ze haar boodschapjes mee
in de tas. Natuurlijk kende ik haar. Van de kroeg, van het voorbijgaan, omdat
we in een ver verleden bij elkaar in de straat woonden, van het verlies van
haar man toen ze nog veel te jong was. Maar ook omdat haar broer bij me in de
klas zat. Van dat soort zaken.
Die ene ontmoeting
Maar vooral van die ene ontmoeting. Toen ze daar
opeens in dat ene ziekenhuis in Amsterdam zat, waar ik ook moest zijn. Ze zat
in de hal, vooraan. Op die te lage
stoeltjes. Boven haar hoofd lagen de mensen aan de chemo wist ik. Wist zij. De
geur ervan drong in onze neusgaten. Een geur die we beiden zo goed kenden.
Ik ging even bij haar zitten
Ik
ging even bij haar zitten, vroeg haar hoe het ging. Daar in Amsterdam wisten ze
weer meer dan elders zei ze, dus ja het ging wel. Joop was de auto of de taxi
even halen zei ze en we babbelden totdat ik ons gesprek moest afbreken. Ik moet
door de scan zei ik verontschuldigend. Daarna spraken we elkaar af en toe. Ging ik even
vragen hoe het ging. Of er lichtpuntjes waren. Of er nog plezier was. Soms zag
ik haar fietsen. Ze leek zo gezond. Aan
de buitenkant. Maar we stonden ook samen in de rij bij iemand die was
overleden. We snikten. Onbedaarlijk. Om hem. Maar ook om onszelf. Ik wilde, ik wilde……
dinsdag 10 januari 2017
Relaxtheidkruid
Mijn Afrikaanse man is meestal redelijk relaxt. Zo relaxt dat ik er wel eens wat minder relaxt van wordt. Omdat wij altijd van alles moeten en omdat wij altijd haast hebben en zo. Dan wil ik hem wel een beetje peper ergens in stoppen.
Kijk hoe hij het flikt
Vaak heeft hij die peper helemaal niet nodig en zou ik
juist wat van dat relaxtheidkruid moeten nemen. Dan kijk ik vol verwondering
hoe hij het flikt. Vooral omdat hij zich In een land bevindt waarin hij de taal
wel steeds beter begint te spreken, maar toch ook nog veel aan hem voorbij
gaat.
Belangrijke mensen, maar wat is belangrijk
Zaterdag was zo´n dag. Een belangrijke presentatie met een wereldberoemde
kunstenares. En pers. Heel veel pers. Wij zijn ook pers, hij maakt de foto´s.
Maar bij deze pers verbleekten wij. Camera´s waarmee je van Lemmer naar
Hindeloopen kunt kijken, tuigjes waarin weet ik veel wat voor apparaten hingen
en die om allerlei persmuskieten hingen. En springende fotografen en cameramensen
die voortdurend voordrongen en elkaar nog net niet de hersens insloegen.
Trots op eigen werk
Mijn
eigenste fotograaf werd er niet warm of koud van. Hij keek me zo nu en dan aan
met een blik van, zie die gekken nou eens. Ze sprongen allemaal in het gelid
als de kunstenares voor haar ontwerp ging staan, renden van de ene kant van de
zaal naar de andere. Zo nu en dan ging hij ook staan en liet me dan vervolgens
op dat kleine cameraatje van ons trots zijn afbeelding zien. En ging dan weer
rustig zitten luisteren.
Die ene unieke foto
Tot het finale einde. Toen iedereen nog wachtte op dat
geweldige shot van haar met kunstwerk, ging hij staan, vroeg haar met zijn ogen
en een hand precies zo te gaan staan zoals hij dat bedacht had (want zij sprak
alleen Frans) en kreeg haar daar waar iedereen haar wilde. Voordat de meute het
besefte had hij de mooiste foto geschoten. De rest was in een soort van shock.
Je hoeft alleen maar even te vragen zei hij en ging weer rustig zitten. En ik,
ik moest heel hard gniffelen. Best lekker dat relaxtheidkruid.
maandag 2 januari 2017
Een frisse wind en die overloop waar je eigenlijk gasten niet kunt stallen
De titel zou van alles kunnen betekenen. De wind die we voelden toen we op de eerste dag van het jaar naar een ijzig koude nieuwjaarsduik stonden te kijken (ja kijken, we deden niet mee), het feit dat asielzoekers die rottigheid hebben uitgehaald gewoon de deur niet uit mochten met oud en nieuw, dat we samen aan crowd funding deden voor een zieke medemens uit ons dorp.
Raddraaiers die de politie bekogelen
Nu
moet er nog een frisse wind komen voor al die raddraaiers die gedurende oud en
nieuw (en andere tijden) geen respect hebben voor mensen van ambu, politie en
brandweer. Zouden ze merken hoe het is als ze zelf niet geholpen worden als ze
met iets ernstigs op de straat liggen? Of zou het eindelijk doordringen als iemand
anders vuurwerk op hen afschiet terwijl ze in een soort doodsnood liggen of een
geliefde van hen zijn of haar laatste momenten lijkt te ondergaan? Ons land is
waarschijnlijk te humaan voor dat soort zaken, maar je zou het bijna invoeren.
Lyaemer Wonen
Toch gaat die frisse wind daar niet over. Het gaat over onze
woningbouwcorporatie. Een aantal weken geleden werden we uitgenodigd om mee te
denken over plannen. Plannen die nog open lagen. We mochten roepen wat we
wilden: over de straat, de omgeving, de huizen en zelfs ons eigen huis.
Een enorme overloop waar je niks mee kunt
Dat die
woning van ons een overloop heeft waar je niks mee kan, omdat er geen deur in zit,
mochten we zeggen. Dat we daar onze logees wel moeten stallen, omdat er geen andere ruimte is. En
dat we dus ’s nachts op onze tenen langs de gasten hun bed kruipen in de hoop
dat die niet wakker worden. Of dat we hopen dat we al een handdoek of
onderbroek uit de kast hebben getrokken, omdat ze daar anders weer wakker van
worden. En dat die vieze lucht van honden, katten en eten van de buren van
beneden niet weg kan en een raampje heel fijn zou zijn. En dat er dan
geluisterd wordt en ze zelfs komen kijken of iets daarvan veranderd kan worden. Zo'n houding is beslist een fijne frisse wind en verdient en vette pluim.
P.S. en op die foto boven moeten ze dus liggen en daar sluipen wij dan langs. Of we liggen met een overvolle blaas te wachten tot het eindelijk ochtend wordt. Oh, ja want we hebben ook gevraagd of er boven een wc mogelijk is. En dat alles wordt bekeken. Of het kan is een tweede, maar er wordt in ieder geval naar gekeken.
P.S. en op die foto boven moeten ze dus liggen en daar sluipen wij dan langs. Of we liggen met een overvolle blaas te wachten tot het eindelijk ochtend wordt. Oh, ja want we hebben ook gevraagd of er boven een wc mogelijk is. En dat alles wordt bekeken. Of het kan is een tweede, maar er wordt in ieder geval naar gekeken.
Abonneren op:
Posts (Atom)