woensdag 9 december 2015

Nieuwsbrief opzeggen

Het moet gezegd, ik houd wel van een gokje. Zet mij in een casino en ik ben er niet meer weg te slaan. Zet me in een winkel waar ze krasloten verkopen en ik ben verkocht. Win ik iets, dan zet ik het direct weer om in een nieuwe voorraad. In de hoop natuurlijk om als multimiljonair te eindigen. Om die reden krijg ik de hele week dan ook mails van elke denkbeeldige loterij. De lotto, de Staatsloterij, de postcodeloterij. Ik heb aan allemaal wel eens meegedaan. Ik zeg ze ook net zo hard weer op trouwens, want echt iets winnen doe ik natuurlijk nooit. 

Grote prijs

Slechts eens heb ik een grote prijs gewonnen. Het leuke was ook nog eens dat ik toen een staatslot had gekregen van mijn broertje. Vol ongeloof zat ik naar de trekking te kijken. 500 euro was het geloof ik, toen de euro net was ingevoerd. Een geweldig groot bedrag. Ik heb er toen ene heel decadent pak van gekocht weet ik nog wel.

Mails


Maar nu word ik dus overspoeld met mails en aangezien ik op het punt sta te vertrekken naar het buitenland, wil ik van al die troep af. Dus ik meld me bij iedereen af voor wat zij een nieuwsbrief noemen. De staatsloterij kwam vandaag ook weer binnen. Afmelden staat er. Daar druk ik op. Moet ik eerst weer inloggen. Met inlognaam en wachtwoord. Wat ik natuurlijk vergeten ben. Eerst dat opvragen. Veranderen. Dan weer opnieuw in het systeem. Nergens te vinden waar je je moet afmelden. Ik word langzaam kwaad. Wat een onzin is dit. Ik stuur een mail dat ik me wil afmelden, maar dat dit nergens te vinden is. Toevallig weet ik dat de staatsloterij van de staat is (net als de casino’s ja ja) en ik denk fijn dat ze overal regels voor opleggen maar het ze zelf niet volgen. Ik krijg een mail terug. Dat ze binnen 4 weken zullen reageren. Nou vraag ik je. 

maandag 7 december 2015

Dure containers

Ik kijk met een scheel oog naar mijn container. De vuilniszak in mijn hand kan er volgens mij nog maar amper bij. De container lijkt wel redelijk groot, maar dat komt meer door de zaken die er allemaal aanhangen aan de buitenkant volgens mij. En natuurlijk heeft de gemeente ons er wel op gewezen dat we voor een grote en voor een klein exemplaar konden kiezen. Ik vroeg toen nog wat het verschil was, maar een heel duidelijk antwoord heb ik nooit gekregen. Enfin,  daar sta ik dan met een volle plastic zak. Ik prop hem er maar in, maar heel gemakkelijk gaat het niet. 

In welke bak moet nu wat?


Als ik het exemplaar aan de weg zet, zie ik de zwarte bakken (ook heel onlogisch om de kleur te veranderen. Elke keer sta ik weer te kijken welke ik nu moet hebben) half openstaan. Die mensen kunnen hun spullen er dus blijkbaar ook niet in kwijt. Een dag later spreek ik met iemand die met een gezin echt niet genoeg heeft aan de ruimte in de bak. Ja,  kunt je troep dan natuurlijk in de bosjes deponeren (nee, dat beveel ik niet aan), maar gelukkig belde zij gewoon fatsoenlijk de gemeente.

Even aftikken


 Dat de bak toch te klein was, dat ze zich dat niet gerealiseerd had aan de hand van een brief alleen en dat ze graag toch weer de grotere bak wilde. Nou dat kon. Of ze maar even 40 euro extra wilde aftikken. Dan kwamen ze hem wel een keertje brengen. Ik zat even snel te rekenen. Als 100 mensen die bak willen verwisselen (en dat zijn er vast meer) brengt dat mooi 4000 euro in het laadje. Persoonlijk lijkt met dat wat een al te hoog bedrag. Ik houd hem dus nog maar even, die te kleine bak. Ik prop wel wat harder.>


Lekker winkelen zonder zorgen - Gratis verzending en retour

zondag 29 november 2015

Nu even niet






Lekker krantje doorspitten. Wat een genot vond ik dat altijd. Kopje thee erbij, lekker hangen op de bank en dan maar lezen en lezen. Ook deze week verheugde ik me op een hele week aan kranten. Ik installeerde me, pakte de eerste en werd direct geconfronteerd met dood en verderf. Ik zag de gezichten van een deel van de mensen die zijn doodgeschoten in Parijs. Maar ook belegerde straten in Brussel, verhalen over vluchtelingen met dichtgenaaide monden. En heel ongenuanceerde reacties. Ik wilde er iets tegenin brengen.

Aanslagen in andere landen zijn niet belangrijk


Bijvoorbeeld dat ik zou willen dat de doodgewone huis, tuin en keuken moslims niet overal de schuld van krijgen. Maar ook dat ik wilde dat slachtoffers in andere landen ook aandacht krijgen. Een aanslag in Kenia of Mali is blijkbaar niet zo interessant, daar wordt 5 minuten aandacht aan besteed. Maar ik wilde ook zeggen dat de Duitsers, die geen moslims waren, meer slachtoffers hebben gemaakt in ‘40-‘45 dan ooit tevoren.


Anders Breivik, Tristen van der Vlis, Kars T


 Dat er ook Anders Breivikken, Kars T’s, Tristan van der Vlissen rondlopen die heel veel burgers dood hebben geschoten of doodgereden. Dat we in de jaren ’60 acties hadden van de Molukkers, dat we zelf hele rare dingen hebben gedaan in onder andere Atjeh. Niet om te vergoelijken wat die idioten van IS doen, want man ik ben doodsbang voor die lui zonder enig geweten. Dat bleek ook wel toen ik deze week naar Amsterdam reed voor een tussentijdse check omdat ik iets voelde en me daar in een stilstaande file helemaal niet veilig voelde. Dat ik daar dacht, mijn gezondheid is goed, het zou wel heel wrang zijn dat ik nu word doodgeschoten.

Foppe

En toen zag ik Foppe. Ons eigen Foppe, geheel in tranen om een overwinning van een ploeg die het opeens wel weer goed doet. Ik heb mijn kranten aan de kant gelegd en heb Foppe toen vijftig keer bekeken. Met tranen die liepen met zijn tranen. Gewoon, omdat ik al dat slechte nieuws even niet meer kan handelen. En vanavond, vanavond ga ik een feel good movie bekijken. Vandaag ben ik even een struisvogel.

Sinterklaaswinkel


zondag 22 november 2015

Een beest!!

He verdorie, denk ik als ik midden in de nacht wakker word. Welke idioot loopt nu om drie uur ´s nachts met een container te sjouwen? Ik gun het die idioot niet om mijn nachtrust te verstoren en ik blij dus gewoon stug liggen. Maar het lawaai blijft. Niet even, maar best lang. Ik lig mezelf op te vreten dus stap ik toch uit mijn bed in de koude van de slaapkamer.

Woest


Woest ben ik en dat zal ik uiten ook. Ik steven op het raam af dat drie hoog ligt. Ik kijk uit het raam, maar zie helemaal niemand met een container sjouwen. Huuuu? Hoe kan dat nu? Dan zie ik opeens iets uit mijn ooghoeken. Even denk ik dat er een mens op het dak is geklommen. Ietwat blind, want zonder lenzen en bril focus ik nog even. Is het een kat? Nee, het is ook geen kat, want het beest is lang en heeft een lange staart. En het staat op korte poten. En het rent. Het rent als een bezetene. Over dat hele hoge dak.

Het kijkt me aan


En het kijkt me aan. Ik stuiter achterover. Zit het raam wel dicht? En zit het raam van de logeerkamer wel dicht? Ik ren er een beetje trillend heen, want ik wil dat beest niet in huis. Gelukkig het is dicht. Ik doe mijn licht aan en slaap geen seconde meer. Ik denk aan de gaten in de kast naast me en sleep er snel een koffer voor. Dan lig ik de hele nacht met open ogen te luisteren naar al die enge geluiden.

 

Google maar


De volgende dag bel ik de gemeente. Ik heb een steenmarter zeg ik. Jammer dan zegt de telefoniste nog net niet. Wat ze wel zegt:´Ga maar googlen op het internet wat je tegen dit beest moet doen, want hij is beschermd.´ Bedankt gemeente. Misschien kan ik dit punt even aankaarten in het nieuwe panel van de Fryske Marren. Daar zoeken ze vrouwen heb ik begrepen. En het eerste onderzoek gaat over communicatie. Misschien kunnen ze me dan vertellen wat ik moet met half verrotte kippen die het beest tussen de spouwmuur verbergt.

4+1 gratis!

zondag 15 november 2015

De voorwaarden voor een asielzoekersdiner

Via de krant kreeg ik een persbericht over een meet en greet met asielzoekers. Best een goed idee om mensen die op de vlucht zijn eens een keertje thuis uit te nodigen en ze te voorzien van een hapje en een drankje. Zo zijn ze er even uit, zien ze ook hoe het elders loopt en kunnen mensen misschien wat contacten opdoen. Ik was positief totdat ik de voorwaarden zag.  Vrouwen mogen niet alleen zijn als ze mensen uitnodigen. Daar kan ik inkomen; ik zou anders ook niet zomaar een man aan de dis uitnodigen die ik niet ken. Ook voor mijn eigen veiligheid niet aan te raden.

Gepaste kleding


Maar toen kwam het: er moet gepaste kleding worden gedragen. Dat betekent niet te kort en ook niet bloot. Voor mij met mijn minirokjes wordt dat dus al heel moeilijk. Nee niet moeilijk, onmogelijk. Wat is bovendien gepast? Een jurk tot over je oren en alleen je ogen eruit? Of een gewoon leuk Nederlands kleedje tot boven de knie?

Bovendien kan het zijn dat er mannen tussen zitten die de vrouw de hand niet willen schudden. Ik ken dat uit een ver verleden van een andere man uit mijn leven en ik kan je zeggen: dat was niet bepaald leuk. Bovendien vergeet die organisatie dat zulke mannen ook vaak helemaal niet met vrouwen willen praten.

Negatief praten


En als de ‘gast’ negatief praat over bepaalde zaken als bijvoorbeeld Amerika dan moet de gastvrouw of gastheer daar in meegaan. In meegaan? Dus als ik die mensen bij me thuis uitnodig dan moet ik bijna met een sluier om aan tafel zitten en mag ik mijn bek niet opentrekken als ik het ergens niet mee eens ben.  Er stond nog net niet in dat je als homo mensen niet mag uitnodigen, omdat zij vinden dat homo zijn iets slechts is.

Organisatie slaat de plank volledig mis

Ik ben van mening dat de hele organisatie (ja de organisatie, niet de asielzoekers zelf)  daarmee de plank volledig misslaat. Dit soort pamperactiviteiten maakt ook dat er heel foute verwachtingen worden gewekt op de lange termijn. Hiermee geef je signalen af dat wij gaan doen wat zij mogelijk (ja ik zeg mogelijk, want we weten niet of zij dat zelf wel willen) als norm zien. Dan denken deze vluchtelingen zo meteen dat we allemaal volledig bedekt gaan lopen omdat zij dat nu eenmaal gewend zijn en dat van ons verlangen. Het is de wereld op zijn kop.  Mijn eigen man is moslim, hij ziet ook wel eens iets dat hij niet gewend is en waar hij misschien ook andere gedachten bij heeft. Maar hij weet: dit zijn de regels van dit land en zo leven deze mensen.  Hoe een organisatie dat zo bedenkt, begrijp ik echt niet. Het wekt volgens mij eerder weerstand dan de wil om tot elkaar te komen. En het maakt zeker onze levenswijze niet echt duidelijk, terwijl dat toch echt de voorwaarde zou moeten zijn.

maandag 9 november 2015

Inburgeren

Er ligt een pak papier voor me. Het bestaat uit 40 velletje en ik moet ze allemaal invullen. Het gaat niet om een hypotheek die ik misschien wel wil. Nee, het onderwerp van dit pak papier is inburgeren. Het woord betekent dat je burger wordt van Nederland. Dat inburgeren is nog zo eenvoudig niet, zo hebben wij inmiddels aan den lijve ondervonden. Nou ja wij, ik ben natuurlijk al lang een burger van Nederland. En op die basis kan mijn partner dat ook worden. Op basis van, niet alleen maar doordat we samen zijn. 

Inburgeringsexamen


Mijn man moet namelijk eerst examen doen. Wie denkt dat zo´n examen voor onder andere de Nederlandse taal (maar ook om te weten hoe onze maatschappij eruitziet) even in Nederland kan plaatsvinden heeft het fout. Hij moet voor het afleggen van dat examen een dag reizen naar de ambassade in Senegal, het buurland dus. Hij moet daar een nacht voor het examen daar ook overnachten en na het examen ook, want na het examen kan hij de ferry terug niet meer halen. Die weg terug neemt overigens dan dus ook weer een dag in beslag. Voor het examen zelf moet 350 euro betaald worden. Is hij eenmaal geslaagd dan mogen wij een verzoek indienen, waarmee we vragen of hij hier echt burger kan worden. 

IND


Daar moet de IND dan weer veel van vinden en daar hebben ze die 40 pagina´s met informatie voor nodig. Net als voor een visum (nee, niet iedereen op deze wereld kan zomaar op een vliegtuig stappen en lekker op reis gaan, de allerarmsten moeten daarvoor altijd een moeilijk te verkrijgen papiertje halen en krijgen dat vaak niet) moeten we alles vertellen over ons leven. Hoe we elkaar hebben ontmoet, hoe zijn familie eruit ziet, van dat soort dingen. Maar we moeten vooral beloven dat ik 5 jaar voor hem zal zorgen en we beslist geen aanspraak zullen doen op de regering. En dat beloven we. Plechtig! Het zou dan alleen wel heel prettig zijn als we met die stempel zijnde de toestemming gewoon in Nederland konden ophalen. Maar dat mag dan weer niet. Hoezo bureaucratie!

4+1 gratis!

maandag 2 november 2015

Congee




Ik ben aan de congee. Con wat zult u zeggen. Zei ik zelf ook. Overigens smaakt congee net zoals het klinkt. Niet te haffelen dus. Congee is namelijk een prutje van water met rijst (of gierst). Dat klinkt nog niet eens zo vies, maar als u bedenkt dat het goedje 9 uur op een laag vuurtje moet staan, begrijpt u wel dat het nergens naar smaakt. Het is een soort rijstepap, maar dan zonder melk. En het smaakt dus werkelijk nergens naar. 

Waarom eet ik het dan?


Waarom eet ik het dan zult u zeggen. Legitieme vraag. Omdat het goed voor me zou zijn. Ik heb na wat behandelingen hier en daar nogal vreemde darmen overgehouden. Of eigenlijk had ik die al, maar is het alleen maar erger geworden. En daarom moet ik nu dingen eten die al bijna verteerd zijn voordat ze mijn mond nog maar betreden hebben. Dus doe ik dat maar. 

Prikken


Tegelijkertijd wordt er lustig in mijn buik geprikt met naalden om allerlei yin en yang weer in balans te brengen. Inmiddels ben ik overal blauw van die naalden. Maar ik houd hoop. De congee heb ik nu een week gegeten. Met van alles er door. Gekookte muesli (eveneens niet te eten), geraspte appel, met kip (ja op de nuchtere maag), met een rauw ei erdoor (terwijl ik helemaal niet van ei houd). Toen was ik er klaar mee. Bovendien had ik het gevoel dat ik nog veel meer last had. Dus zit ik nu weer gewoon aan een lekkere tosti. Helaas mag dat ook niet meer heb ik inmiddels begrepen. Ook weer kankerverwekkend. Ik weet niet waar we tegenwoordig eerder aan dood gaan: aan eten waarvan ik me afvraag waar ze het vandaan halen of aan het voedsel zelf. 

maandag 26 oktober 2015

Nietsontziend


Ik zat me op te winden over een duur kopje koffie. Nu vind ik kopjes koffie altijd wel duur in vergelijking met wat je krijgt, maar dit was van een ander kaliber. Het ging om Starbucks. De overheid heeft met dit bedrijf een megadeal gemaakt zodat ze met een mega omzet maar heel weinig belasting hoeven te betalen. Hoe kan het vraag je je af? Enfin, ik zat me daarover op te winden toen ik opeens op het intranet een foto zag verschijnen. 

Doodgeslagen

Een collega van ons, niet een heel directe, maar toch iemand die bij ons in het bedrijf werkte was op ´tragische wijze´ om het leven gekomen zo stond er. Eerst denk je dan nog aan een ongeluk of misschien een tragische valpartij. Maar toen ging me iets dagen. Vorige week hadden we immers die nare dood van een vrouw van in de zestig. Een of andere ex TBS-er had haar zomaar doodgeslagen met een fles. Om geen enkele reden. (Is er ooit een reden voor een moord?). 

Arm mens


Ik zag haar foto op het scherm verschijnen en dacht, oh nee toch. Nu had ik dat gedacht bij iedereen die op zo´n wijze om het leven is gebracht, maar opeens kreeg de vrouw een gezicht Ik zag haar in gedachten weer lopen. En toen zag ik voor me hoe ze daar zorgeloos een ommetje maakte en toen opeens zo´monster tegenkwam die haar nietsontziend van haar leven beroofde. Arm mens dacht ik, wat moet er door je heen zijn gegaan die laatste momenten. Het dure kopje koffie leek toen opeens niet meer zo belangrijk.

Meisje (www.meisjelemmer.blogspot.com)

maandag 19 oktober 2015

Dom bestuur


Vorige week bedacht ik me dat ik maar weer eens wilde luisteren waar onze politiek druk doende mee is. Ik trof het: het zwembad stond op het programma. Eerder had ik al allerlei papieren gekregen over deze voorziening, maar veel wijzer werd ik daar niet van. Vage begrippen, sancties die wel zouden moeten, maar niet werden doorgevoerd, voorwaarden waar niet aan werd voldaan. Maar wel het belangrijkste: geen kip weet waar die inmiddels bijna 3 ton per jaar naartoe gaat. Een zeer zure wethouder sprak de raadsleden bijna toe zoals ze vroeger waarschijnlijk haar kinderen toesprak:. 

Vaag bestuur


‘Met dat geld wordt gezorgd dat er gezwommen wordt.’ Nogal een vaag begrip. Want betekent dit dat er per jaar 1 ton in gestoken wordt, of twee of gewoon het hele bedrag? Of wordt er 10.000 in gestoken en gaat de rest van het geld ergens anders heen? Geen mens die het weet. Daar heeft het college dat dit geweldige plan heeft opgevat nooit om gevraagd. Het staat niet in de stukken, het is geen verplichting.

Dom bestuur


 Riekt dat ergens naar? Nou in ieder geval naar heel dom bestuur als je het mij vraagt. Ik wil ook wel drie ton per jaar, zonder dat ik daarvoor verantwoording hoef af te leggen en met mij waarschijnlijk wel alle andere inwoners van de gemeente. Want het gaat wel om gemeenschapsgeld waar we het over hebben. Overal wordt op bezuinigd, dit bedrag dat WIJ met z’n allen elk jaar ophoesten wordt alleen maar hoger.

Huishoudweken 300x250

maandag 12 oktober 2015

Een snerpende zandbak

Nog voor ik mijn ogen open heb geslagen, word ik al wreed wakker geschud. Door een graafmachine wel te verstaan. En een snerpende soort zaag. En een nimmer aflatende radio die allerlei Nederlandse meuk door de straat dendert. Rustig aan wakker worden is er niet bij. Al dagen niet. En daar komt nog bij dat dit tafereel tot december zal duren. Er wordt namelijk gewerkt in onze straat. Niet alleen moeten we elke keer door allerlei spelonken van Lemmer om ergens in de buurt van ons huis te komen, (de straat is veranderd in een soort zandbak) we worden dus ook nog eens getrakteerd op onzinnig lawaai. En laat ik nu echt allergisch zijn voor dit soort lawaai. Bladblazers, zagen en graafmachines, je kunt mij er hoorndol mee maken. 

Geluid wordt steeds sterker

Het lijkt ook wel alsof het geluid naarmate de dag vordert steeds luider wordt. Maar dat zal mijn irritatie wel zijn die opstuwt en opstuwt. Aangezien wij als freelancers geen werkplek meer hebben op een kantoor is ontsnappen ook nog eens onmogelijk. Er moet een krant af en die kan alleen maar thuis gemaakt worden. Het doorstaan is dus het enige, of ik zou er op een rare manier voor moeten zorgen dat de werkzaamheden stil worden gelegd. Dat laatste zou ik wel willen, op meer dan één grond overigens. 

Waarom moet die straat versmald?

Want ik begrijp totaal niet waarom die werkzaamheden nodig zijn. Voor mijn gevoel is deze weg net veranderd. Heeft de gemeente opeens veel te veel geld en moeten er nu weer maatregelen genomen worden die later dan weer teruggedraaid worden? Want de straat moet nu smaller gemaakt worden, omdat hij niet veilig zou zijn. Volgens mij is er in onze straat nog nooit een ongeluk geweest dus waar dat op slaat? Bovendien is bij de laatste werkzaamheden de straat ook versmald. Ondertussen beginnen die werklui ook nog eens luid mee te blèren. Van mij mogen ze naar huis. Onmiddellijk. En laat die zandbak maar liggen, dan is de straat pas veilig.


maandag 5 oktober 2015

Linker kippenpoten

Toen mijn lief en ik voor het eerst samen een maaltijd bereidden werd dat kip. Lief is namelijk gek op kip, je kunt hem er wel wakker voor maken. In Afrika wordt het beest zo heet mogelijk gebakken in olie of ze grillen hem. In dat laatste geval wordt hij eerst gekookt, want in zo’n klimaat haal je je flink wat wc perikelen op de hals als je het beest zo op het vuur gooit met het risico dat hij niet gaar is. En als je niet uitkijkt, zie je de bacteriën gewoon voor je uit lopen. 

Heel romantisch samen koken


Maar ik dwaal af: kip dus. Wij stonden daar heel romantisch samen in dat piepkleine keukentje van mij. Tussen het zoenen door, sneden en hakten we. En toen pakte lief de kippenpoten die we hadden gekocht en sprak de legendarische woorden:”Did you know they only sell left chickenlegs?”. Of ik wist dat ze alleen maar linker kippenpoten verkopen. Ik dacht dat het hem in zijn bol was geslagen. Natuurlijk verkopen ze in Nederland niet alleen maar linker poten van een kip. Misschien in Afrika, maar hier echt niet. Dat beest heeft toch 2 poten? 

Het is echt zo


Maar toen ik het pak opende met (scharrel) kippenpoten bleek dat hij gewoon gelijk had. Er zaten twee linkerpoten in. Sindsdien ben ik geobsedeerd door die poten. Sta ik elke keer die poten bij elkaar te passen om te kijken of het deze keer wel een setje is. En we hebben het er sinds zijn opmerking regelmatig over. Hoe dit toch kan. Vanmiddag was hij bij een bedrijf dat louter biologische kippen verkoopt en kon hij eindelijk de vraag stellen. Het bleek dat in veel gevallen de rechterpoot hoort bij het stuk borst en daarom niet wordt afgesneden. Is dat ook weer opgelost. 

maandag 28 september 2015

Dat vieze vingertje

Lief en ik gingen naar een prachtige stad in het zuiden van het land. Ik vertelde hem dat in dit deel van het land mensen altijd mooi gekleed gaan. Dat ze veel geven om hun uiterlijk. Maar ook om lekker eten en drinken. En dat ze, zeg maar, een beetje deftig zijn daar. Ik was even vergeten dat hun accent ook wat anders is. Toen tijdens de lunch de serveerster me zei: clubsandwhich zonder spak, begreep ik haar niet. Ik vroeg het nog een keer en toen nog een keer en eindelijk viel het kwartje: ‘oh, zonder spek’.  Met dat voorname eten daar zonder spek viel het wat tegen. De clubsandwhich was eigenlijk ronduit smerig. Ook onze hotelkamer was niet heel erg deftig. Verouderd zelfs. Vergane glorie zeg maar.


Mooie mensen, mooie winkels


De stad zelf ademde nog steeds wel alle grandeur uit die ik ken van het verleden. De prachtigste winkels, mooie mensen, luxe traiteurs. Toen we op dag twee weer wat wilden gaan eten (de kip had me de eerste dag danig dwarsgezeten, ik heb het avondeten daardoor maar over geslagen) ontdekte ik een Thais restaurant. ‘Ohhh, zei ik. ‘Zullen we daar gaan eten?’. Maar ik wist het antwoord al, want manlief lust beslist geen Thais. Het werd dus een compromis. We gingen eerst naar een restaurant waar hij zich kon uitleven, waar ik alleen een drankje nam. Toen gingen we naar de Thai, waar hij alleen een drankje nam. 

Schrokop

Ik zat heerlijk aan mijn pittige kip met Thaise basilicum en groenten toen er een stel binnenkwam. Hoewel de hele zaak bijna leeg was, kroop ze stijf tegen ons aan. Ze bestelde viskoekjes als voorafje. Die doopte ze met veel verve in een dipsausje en daarna verdween dat hele viskoekje ineens in haar mond. Ik wist niet dat er zoveel in een mond kon. Vervolgens sleepte ze haar niet zo fris uitziende vinger door het potje met overgebleven dipsaus en bracht hem naar haar mond. En toen nog een keer. En nog een keer. En toen nog een keer. Over deftigheid durfde ik het toen niet meer te hebben.   

Bulk September 2015

maandag 21 september 2015

Vluchten

Vandaag kreeg ik van een collega een blog onder ogen. Wat we vonden van het vluchtelingenprobleem, wilde ze weten. Kun je daar überhaupt wat van vinden, vroeg ik me af. Want naar mijn bescheiden mening is het veel te complex om daar een pasklaar antwoord op te hebben. Dat sommige mensen dat heel stellig wel  weten, vind ik bijzonder.  De een heeft veel sympathie voor verdronken kinderen (hoe kun je daar geen mededogen mee hebben?), anderen vinden dat volwassenen die in een ruim zijn opgesloten door gewetenloze mensensmokkelaars en een meer dan wrede dood ondergingen hun verdiende loon kregen (hoe kun je zo hard zijn?).  Ik wankel in mijn gedachten.

Extremisme


De massa’s mensen die komen uit landen waar extremisme hoogtij viert, vind ik ronduit beangstigend.  Of die angst legitiem is weet ik niet, maar ik weet wel uit eigen ervaring dat de selectie niet altijd even grondig gebeurt. Of niet grondig genoeg. Veel landgenoten van mijn man nemen ook de boot en gaan naar Italië. Na deze barre tocht vertellen ze dat ze homo zijn of dat ze problemen hebben in eigen land. Niet dat ze eigenlijk een beter leven willen. Of ze komen binnen via een ander land en hun vingerafdrukken zijn blijkbaar verdwenen als ze dan toch hier asiel aanvragen.

Kolonie

Maar die mensen komen dan vaak weer uit landen die wij lange tijd gekoloniseerd hebben. En dat brengt een schuld met zich mee.  Dat een leger van vreemdelingen op weerstand stuit in verband met economische motieven, snap ik ook. Op alles wordt hier bezuinigd en we halen dan wel heel veel monden binnen die ook gevoed moeten worden. Aan de andere kant: wie heeft niet een familielid dat is geëmigreerd naar Australië, Canada of Amerika. Mensen die ook hun geluk zochten. En wie kan zich niet voorstellen dat je uit een situatie wilt van oorlog en dood en verderf? Wrang is dan wel weer dat alleen mensen met geld zich dat kunnen veroorloven. De arme paupers hebben geen andere keuze dan tussen dat geweld te blijven.  Wat zou het fijn zijn om hier helemaal niets van te hoeven vinden. Want dan stond de hele wereld ook niet op z’n kop.

maandag 14 september 2015

Vroeg opstaan


Aha. Zie je nu wel, ik heb het altijd wel gedacht. Vroeg opstaan is slecht voor de mens. Een of andere professor noemt het zelfs een soort van marteling om je bioritme zo te veranderen dat alles in de war is. En als ik me moet laten wekken door dat akelige apparaat dat naast mijn bed staat, dan is alles in de war.  Vreselijk in de war. Ik begin dan eerst met hartgrondig kreunen.  Oh, neee. Moet dat echt?’ zeg ik dan meer tegen mezelf dan het apparaat. 

Geen sjoege van de andere kant van het bed
Tegenwoordig zeg ik het ook tegen mijn wederhelft, maar die geeft totaal geen sjoege. Als er namelijk iemand is die niet van vroeg opstaan houdt, is het mijn man wel.  Zodra ik mijn benen onder het dekbed vandaan wring, kreunt ook hij nog een keer, maar volgens mij zonder het te beseffen,  slaat alles wat dekbed is om zich heen en valt onmiddellijk, maar dan ook onmiddellijk weer in een diepe slaap.  Waarna mij niets anders rest dan mompelend op te staan, op de overloop nog een keer hard te zuchten dat dit toch eigenlijk niet kan en heel oneerlijk is waarna ik subiet richting koffie ga. Drink ik dat donkere nat niet, dan wordt het de eerste uren helemaal niks. 

Vroeg opstaan
En ga ik een keer te laat naar bed en moet ik dan echt vroeg opstaan (9 uur is voor mij al vroeg, maar echt vroeg is 6 of 7 uur) dan ben ik halverwege de dag totaal geen mens. Al die arme sloebers die dus elke ochtend voor dag en dauw worden gewekt door dat metalen geval, ik buig diep voor jullie. En ik? Ik moet morgenochtend vroeg op, want we hebben een afspraak.  Dat wordt naast mijn eigen worsteling dus ook nog een enorme toer om manlief van het matras te krijgen. Ik kan er nu al niet van slapen.

maandag 7 september 2015

Laaielichters

Vanmiddag zat er weer eentje bij de mail: een aanmaning van het zogeheten CJIB, zeg maar de instanties die er voor zorgt dat je boetes worden verwerkt. Nu had ik laatst echt een boete, want ik had maar liefst 4 hele kilometers te hard gereden. Ja ja, op de foto was niet eens te zien dat ik reed, zo snel ging ik. Of ik even 30 euro wilde aftikken. Voor de verandering ben ik maar eens in beroep gegaan. Ik wilde eigenlijk als reden aanvoeren dat ik het belachelijk vond om voor zo’n overtreding 30 euro te betalen, maar ik bedacht me toen dat niemand daar waarschijnlijk in geïnteresseerd was. Ik kon niet aanvoeren dat ik niet in de auto reed, dus heb ik aangegeven dat ik en cruise control heb en een TomTom die als een gek begint te schreeuwen als ik harder rijd dan de aangegeven snelheid. Maar goed daar kwam die aanmaning niet door. Deze aanmaning was voor een veel hoger bedrag. Heel vreemd omdat ik nooit een andere rekening had gehad. Klopte ook wel: het was een soort phising bericht om weerlozen die er in trappen flink wat geld af te troggelen.

Hotelpas

Tegelijkertijd kreeg ik van de mensen van Hotelpas (wat is dat eigenlijk?) een aanmaning. Zonder klantnummer of adres, gewoon een bijna anonieme mail. Of ik maar even de twee maandelijkse termijnen die ik achter was wilde betalen. Ook weer 40 euro. Ik ben een muts als het op het bewaren van spullen aankomt: zowel in mijn huis als in mijn digitale postmap vind je spullen van vele jaren geleden. Gewoon omdat je nooit weet of het ooit nog eens van pas komt. Dus ik zoeken op Hotelpas. Mooi niks te vinden natuurlijk. Zou ik die laaielichters terugmailen, hebben ze wel een e-mailadres maar als je ze wat stuurt komt dat bericht niet aan. Ik heb ze nu even fijntjes laten weten dat ik schrijf. Niet voor huis-tuin en keuken gebruik maar voor media. Ik ben benieuwd of ze de boodschap hebben begrepen.

maandag 31 augustus 2015

Hozen

Ik weet het nog goed: ik was op vakantie bij oude buren van ons in Drachten. Ze hadden tot ik een jaar of 8 was altijd naast ons gewoond in de Urkerstraat en verhuisden vanwege het werk van ‘buurman’ Pieters bij Philips naar Drachten. En wij gingen regelmatig op bezoek. Tijdens zo’n lange hete zomervakantie waar geen einde aan leek te komen, begon het te regenen. Niet een beetje, maar het begon echt te hozen. En dat hield maar niet op.

Zwemmen in de straten


 Op een gegeven moment konden we zwemmen in de straten (althans in mijn beleving). De winkels stonden volledig blank in het centrum en overal werden pompen neergezet. Wij vonden dat als kinderen superspannend. Dat het voor heel veel overlast zorgde, daar maakten we ons niet druk over. Terwijl ik dit typ, hoost het weer net zo hard als toen. Mijn balkon staat blank, de straten kunnen de regen niet meer aan. Mooie dagen worden aangeregen door onweersbuien en emmers water. Niet anders dan toen, ik geloof alleen dat je nu niet kun zwemmen in de straten. Ook heb ik nog niet gehoord dat de winkels over zijn gelopen. Op dat gebied is de riolering dus in ieder geval beter af dan toen.

Dunnere ozonlagen

Volgens de geleerden zijn de veranderingen in het klimaat te wijten aan dunnere ozonlagen, smeltende ijskappen en dat soort zaken. Ik geloof dat best, maar waarom hoosde het dan meer dan 40 jaar geleden net zo hard? Toen ik net naar buiten liep was het overigens best aangenaam. Bijna warm. Terwijl helaas de herfst toch echt al weer in aantocht is.
Meisje (www.meisjelemmer.blogspot.com)

maandag 24 augustus 2015

Angst

Er zijn duizend en een van die tegeltjeswijsheden over angst. Waarschijnlijk kennen we ze allemaal wel, geloven we er ook wel in, maar toch blijft angst een raar ding. Ik werd deze week enigszins bevangen door die angst. Ik zag een documentaire van ISS voorbijkomen waar ik redelijk panisch van werd. Wat die mensen in hun hoofd halen is meer dan het woord gevaarlijk en opeens zag ik dat zulke lieden hier ook heel goed flinke poot aan de grond zouden kunnen krijgen.

Nare politieberichten

Maar ik zag ook allerlei vreemde politieberichten voorbij komen. Een man in de 60 die wordt neergemaaid door een dertiger om een barbecue. Twee bejaarden die elkaar te lijf gaan. Twee vrouwen die worden gedood door hun ex-partner, waarvan een van de dames heel dichtbij ons woonde. De Thalys waar iemand een geweer in wilde leegschieten. Angst wordt waarschijnlijk groter als het voorval zich in je directe omgeving afspeelt. Toch kan ik ook panisch worden als ik beelden zie van Boko Haram, van vliegtuigongelukken in een ver land, van moord- en slachtpartijen om 12 uur vliegen.

Mensbeeld

 Ik hoorde vanavond een rechter in een programma vertellen dat zijn mensbeeld er niet bepaald op vooruit was gegaan vanaf het moment dat hij strafrecht ging doen. Ik kan me dat levendig voorstellen: als je dag in, dag uit wordt geconfronteerd met mensen die de meest vreselijke zaken uithalen dan moet dat wel invloed op je kijk op het leven hebben. En helaas lopen er flink wat mensen rond die blijkbaar heel veel ellende willen veroorzaken en rampen van formaat veroorzaken. En ja daar ben ik angstig over. Omdat je nooit weet wanneer zoiets gaat gebeuren en op welk moment jij of je geliefden zich op de verkeerde plek bevinden.


maandag 17 augustus 2015

Een rokende auto


De vakanties zijn weer voorbij, de kinderen weer naar school. Ik moest de afgelopen week denken aan onze eigen vakanties toen we klein waren. Voor ons geen buitenlandse reizen, want daar was geen geld voor. In plaats daarvan gingen we met een oude kever die was gekocht voor 50 gulden en een zak sinaasappelen de Afsluitdijk over, op weg naar een tante van mijn moeder. 

Auto op de Afsluitdijk in de fik

Tante Fetje woonde in Medemblik en daar verbleven we altijd een paar keer per jaar. Niks fancy, gewoon eten wat de pot schafte, een wandelingetje door het dorp en de grote mensen die lange gesprekken met elkaar voerden. In die Kever ging het op een gegeven moment overigens goed mis: het ding stond midden op de Afsluitdijk opeens in de fik. Misschien was het alleen de koelvloeistof, want herinneringen vervagen snel, zeker als ze van meer dan 40 jaar geleden zijn. 


Rook in de auto


Maar dat er heel veel rook uitkwam weet ik nog wel heel goed. Waar nog meer rook uitkwam, was uit het interieur van de wagen zelf. Dat kwam niet van een mankement, dat kwam van mijn ouders zelf. Zij rookten er lustig op los, terwijl ik achterin misselijk lag te zijn. Ik was namelijk vreselijk wagenziek en er ging geen ritje voorbij of ik gooide alles er weer uit wat ik eerder die ochtend gegeten had. Mijn broertje en ik kregen op die ritjes dan ook ongeveer een hele Douwe Egberts aan nicotine en teer binnen. Maar dat was in die tijd blijkbaar heel gewoon. Vanochtend hoorde ik dat longartsen een verbod willen op roken in de auto als er kinderen in de wagen zitten. Een uitstekend idee, mag ik wel uit eigen ervaring zeggen.

maandag 10 augustus 2015

Dag buurman

Dag buurman.  Jarenlang zeiden we dat bijna dagelijks tegen de Chinese buurman die tegenover de krant zijn restaurant had. We kwamen er bovendien allemaal regelmatig. Sommige van ons hadden zelfs een vaste dag in de week dat ze er eten gingen halen. Anderen gingen af en toe. Ex-collega Pier en ik haalden er ook vaak tussen de middag een loempia. De buurman kwam regelmatig ook even over naar ons pand. Om de advertenties te betalen, om de menu’s van de week die in de advertentie moesten door te geven.

Altijd warme belangstelling


Buurman en zijn vrouw die we buurvrouw noemden, waren vaste bakens in ons levens. Maar vooral ook hele warme bakens in ons levens. Altijd een kopje thee, altijd een warm woord. Als buurman op z’n fiets langs mijn huis kwam rijden altijd een gezellige groet. We spraken over de kleinkinderen, ze brachten thee voor ons mee en Chinese hoestdrankjes als het niet goed met ons ging. Buurman en buurvrouw, we hadden een warme band met ze. Die band veranderde niet toen wij noodgedwongen uit het pand trokken. We zagen ze weliswaar minder frequent, maar we gingen nog altijd regelmatig bij ze langs. En ze bleven buurvrouw en buurman.

Later


Door het overlijden van buurmans broer werd het voor hem heel erg druk. Maar hij leed ook zichtbaar onder het gemis van zijn broer. We spraken er samen wel over. En dat ze het eigenlijk wel eens wat rustiger aan wilden doen en moesten doen. Later zeiden ze. Later. En toen zeiden ze dat toch een vakantie hadden geboekt naar hun dochter in Hongkong. Wat leuk dachten wij. Maar daarna was het restaurant dicht. Buurman bleek heel erg ziek. Heel erg ziek. Maandagavond gingen we hem onze laatste eer bewijzen. Beste buurman, tot op heden wisten we uw Chinese naam niet eens goed en kende u onze namen waarschijnlijk ook niet allemaal . Maar wat zullen we u missen!

maandag 3 augustus 2015

Leeftijd bekennen

Vijftig plus. Vroeger deed me dat denken aan bloemetjesjurken tot aan de grond en een permanentje. Maar inmiddels ben ik zelf 50 plus. Nog niet zo heel erg lang plus, maar toch wel gewoon plus. En mensen van mijn generatie moeten dus opeens blijkbaar van alles. We kunnen met voordeelkaarten reizen, we krijgen korting omdat we die 5 voor onze leeftijd hebben staan.

Voordeel reizen is dat nu leuk? 


Ik geloof niet dat velen van ons dat als een groot voordeel zien. Eerder als dat wat we niet onder ogen willen zien, nu toch werkelijk gebeurt. Daarom aarzelde ik ook ernstig toen ik las dat de gemeente de Fryske Marren een soort opfriscursus autorijden geeft voor jawel, vijftig plussers. Want daarmee geef je misschien niet alleen aan dat je best wel wilt toegeven dat je misschien niet alle regels meer weet, je geeft vooral aan dat je over de 50 bent.

Opfriscursus


 Misschien als je 75 bent dat het dan niet zo raar meer is, zo’n woord. Maar nu, net 50 tja. Toch overweeg ik om mee te doen. Gewoon om eens te kijken hoe dat nu in z’n werk gaat op zo’n opfrissertje. Want ik kan ongetwijfeld dingen leren op de weg. Ik kom namelijk soms ook wel eens een bord tegen waarvan ik niet precies weet wat het betekent. En dat hoort natuurlijk niet zo. In mijn tijd (ja ja, daar heb je hem weer die 50 plus) had je sommige van die borden namelijk nog niet. Denk ik. Daarom denk ik dat ik het doe. Ondanks dat ik daarmee kleur, ehhh leeftijd beken.

maandag 27 juli 2015

We hebben besloten uit elkaar te gaan

We houden nog enorm van elkaar, maar hebben besloten om uit elkaar te gaan. Ik weet niet eens meer wie dat zei afgelopen week, maar het was zo’n beroemd stel dat alles voor het oog van de camera doet. Het was weer een stel dat al na een aantal jaren de handdoek in de ring gooide. Van mij mogen ze, daar niet van.

Beetje misselijk


Maar die zin, ik word er altijd een beetje misselijk van. Hoezo houd je nog enorm van elkaar, maar besluit je dan toch uit elkaar te gaan? Als je enorm van elkaar houdt, dan is er niets dat je liever wilt dan bij elkaar zijn. Zelfs als je de ander wel eens achter het behang wilt plakken, want ja dat is ook heel normaal. Het “wij houden nog enorm van elkaar, maar willen toch niet verder’ is een beetje het verlengde van ‘Het ligt aan mij en niet aan jou!”

Neem een hobby of een ander exemplaar


Waarmee je dan wilt zeggen dat je eigenlijk helemaal geen zak meer aan die ander vindt en er niet meer aan moet denken om nog maar een uur langer met hem of haar samen te zijn. Hard om dat zo recht voor z’n raap te zeggen, maar wel zo eerlijk denk ik. Om me heen zie ik allerlei mensen worstelen met reuze ingewikkelde relaties. En dan denk ik: Houd daar toch mee op.  Neem een hobby of zoek een ander exemplaar. Maar doe niet net alsof je reuzeveel van iemand houdt als je in feite alleen vasthoudt aan (schijn)zekerheden of omdat je bankrekening het niet toelaat. En die BN-ers moesten een boete krijgen voor elke keer dat ze zulke onzin uitkramen. Een hele hoge.

maandag 20 juli 2015

Nachtje slapen voor 160 euro


Het is vakantie. Heerlijk voor al die mensen die er lekker op uit trekken of thuis rustig aan doen. Ook in mijn omgeving zijn er mensen die vakantie hebben. En mijn vriendinnetje uit Zwitserland komt altijd haar vrije dagen in Nederland doorbrengen, dus dat is de perfecte aanleiding om elkaar weer te zien. Het punt is alleen dat zij heeft bedacht dat ze twee weken in Zeeland gaat zitten. Prachtige provincie, daar niet van.

Even naar Zeeland rijden

Maar het is nogal een stukje rijden. Heen en terug en dan nog een beetje fris en monter zijn, red ik niet meer bij zulke afstanden. Das war einmal. Dus toch maar even gekeken of er niet ergens een hotelletje te scoren viel. Wie googlet op de naam van de plaats waar ze vakantie vieren, komt al gauw uit op een aantal hotels. Toen ik de datum echter intypte en even wilde weten wat dat nachtje ging kosten, kreeg ik bijna een hartverzwiepering.

Wat? Tussen 140 en 180 euro?

Een beetje hotel zat voor 1 nacht al gauw tussen de 140 en 180 euro. Ja, ja voor 1 nacht en exclusief ook nog maar een stukje brood, want ontbijt moest even apart afgerekend worden. Kassa: ook 15 euro per persoon. Waarom het allemaal zo duur moet zijn in Nederland vraag ik me wel eens af. Als ik in Duitsland ben, kan ik voor een fatsoenlijk bedrag een hotelkamer boeken en een goede en lekkere maaltijd nuttigen. Hier betaal je de hoofdprijs en is het dan goed? Heel vaak niet eens.  Ik kan het aantal sjofele hotels waar ik in geslapen heb niet meer tellen. Of de slechte maaltijden.  Ik heb uiteindelijk via een veilingsite nu een hotel voor 55 euro geboekt. Onderweg. En zonder ontbijt. Want ook dat moest weer 15 euro kosten. En dat vind ik belachelijk. Nu alleen nog afwachten in wat voor hol we terechtkomen.


maandag 13 juli 2015

Een fictieve rekening van 7000 euro en geen bouwplan

In deze tijd van nog steeds niet zulke grote welvarendheid, problemen met Griekenland, bijna failliete banken en aanverwanten zou je denken dat ondernemerschap in deze gemeente met open armen ontvangen wordt. Wat ik begrijp van diezelfde ondernemers is dat dit niet bepaald altijd het geval is. Sterker nog, soms is het bijna te omschrijven als ontmoedigingsbeleid. Zo zou een vergunning voor het bouwen van een bedrijfspand opeens schrikbarend duur zijn. Duizenden euro’s duurder dan voorheen zelfs.

Geen handige website van gemeente De Fryske Marren

Voordat ik iets beweer dat helemaal niet waar is, heb ik de feiten eerst maar eens even gecheckt. Maar daar werd ik eigenlijk nog minder blij van. Op de site van de gemeente kom je met de zoekterm ‘wat kost een omgevingsvergunning?’ niet echt uit. Geen termen gevonden. Na veel omzwervingen dan uiteindelijk toch ergens aangekomen. Moest ik een check doen van wat ik (fictief) wilde gaan bouwen. Oké, dat is ook nog te begrijpen. Toen de uitkomst bleek dat ik een fictieve omgevingsvergunning moest aanvragen, leek het mij dat er dan wel ergens een prijs te vinden was. Niets was minder waar. Ik moest toen weer naar de volgende vragenlijst, maar dat kon alleen maar met allerlei moeilijke constructies en een DigiD.

Niet in te schatten wat je kwijt ben

Voordat ik zo aan een rekening van 7000 euro hang en ik bovendien niets te bouwen heb, leek me dat geen goed plan. Of de rekeningen voor zo’n vergunning dus inderdaad zo hoog zijn, kan ik niet met zekerheid zeggen. Wel heeft dit bewezen dat even van tevoren inschatten wat je daar aan kwijt bent, totaal niet te zien is. En dat lijkt me als ondernemer toch van groot belang. Bovendien kun je (als het inderdaad 7000 euro kost) flink wat stenen kopen voor zo’n bedrag. Dat zou toch wel wat minder kunnen.

maandag 6 juli 2015

Mag het wat minder macho?

‘Je mag hier maar 30’.  Ik kijk de agente aan en zeg dan:’Ja, dat klopt en ik reed harder.’ Het is een feit dat als ik van de volkstuin kom, mijn snelheid meestal hoger ligt dan het voorgeschreven aantal kilometers. Dus ik trek het boetekleed aan, want ze heeft gewoon gelijk. Ze kijkt me streng aan. ‘Maar je mag hier maar 30, zegt ze weer.  Het begint me al wat te kriebelen, maar ik zeg:’Jaha, dat weet ik. En ik heb toch al gezegd dat ik te hard reed.’ Als ze het nog een keer herhaalt, weet ik weer waarom ik sommige agenten erg irritant vind.

Irritante agente

 Als ze me een bon wil geven staat ze in haar recht en zal ik die gewoon vriendelijk accepteren. Maar dat doet ze niet. Ze kijkt in mijn auto en spreekt dan een ongelofelijke zin uit:’Je bent krantenbezorger?’ Ze heeft me in haar werkbare leven wel vaker ontmoet, maar dat heeft blijkbaar geen indruk gemaakt. ‘Nee zeg ik. Ik breng ze niet rond, ik schrijf ze vol.’  Opeens ben ik interessanter dan daarvoor en moeten er afspraken worden gemaakt voor een interview. Nu, echt veel later dan hierboven beschreven en in een tijd dat een Arubaan waarschijnlijk door politiegeweld om het leven is gekomen, denk ik daar weer aan.

Bij de politie is niet gemakkelijk


Ik ken agenten voor wie ik door het vuur zou gaan. Ik weet dat zij het niet gemakkelijk hebben en dat ze heel veel rottigheid zien en meemaken. Ik weet dat ze de onderkant van het leven vaker voorbij zien komen dan hen lief is. Maar ik constateer ook dat er een soort houding onder sommigen heerst die ik allesbehalve plezierig vind.


Machtsverhoudingen politie en burger

Het gaat om de machtsverhoudingen, waarbij de burger zich klein en soms zelfs bedreigd voelt. Ook als hij eigenlijk niets of niet iets belangrijks heeft gedaan. In het geval van de Arubaan begrijp ik niets van wat zich daar heeft afgespeeld. Ik zag de beelden en dacht meteen: Bel een ambulance want er iets heel grondig mis met deze man. En ik begreep niet waarom zich 5 agenten op hem moesten storten.  Dat het verhaal vervolgens in de doofpot werd gestopt, maar social media daar een stokje voor staken, maakt het ook minder te verteren. Zou het wat minder macho kunnen, zou ik dan ook willen voorstellen. En ja, ook voor vrouwelijke agenten.


maandag 29 juni 2015

Life goes on

Griekenland dat mogelijk failliet gaat, een Arubaanse man die misschien door politieoptreden het leven liet of waarbij op z’n minst de ambulance gebeld had moeten worden en de naderende hittegolf. Het zijn de thema’s van deze week en toch doet het kleine nieuws me meer dan al die grote dingen bijeen. Of moet ik zeggen het leed van deze week. 

Neefje verdronken

Mijn lief z'n neefje is verdronken.  Kinderen en volwassenen in Gambia kunnen niet zwemmen en als ze dan toch de zee ingaan, loopt dat vaak verkeerd af. Het kind was na school zelf naar het strand gegaan dat heel ver van zijn huis ligt en werd uren later levenloos uit de zee gevist. Het lichaam werd onderzocht en begraven toen het was vrijgegeven. Maar niet voordat er uitgebreid voor de zielenrust van de overledene was gebeden. Tevens gaan 40 dagen van rouw in, waarin elke uiting van feestelijkheid wordt geschrapt. En daar sta je dan als ouder, als achterblijvende. 

Betsje Lemsma

Life goes on zeggen ze daar. Ze kunnen er ook niet anders, omdat er elke dag wel iemand sterft. Maar ik moest er aan denken omdat hier in ons eigen dorp Betsje Lemsma overleed. Vrienden en collega’s van mijn ouders, plakboeken vol van hun feestjes heb ik nog. Herinneringen van lang geleden toen ze veel met elkaar omgingen en ze veel plezier hadden.  Na het overlijden van mijn ouders altijd een vriendelijk woord, altijd even gezellig kletsen. We zouden nog een keer naar een gezamenlijke vriend. Het kwam er niet meer van. Omdat alles veranderde door die rotziekte. Life goes on.  Het zal allemaal wel. Ik vind het alleen maar erg verdrietig. 

donderdag 11 juni 2015

Lijstjes



Al jaren ga ik een weekje naar Oerol. Het valt me op dat de tijd tussen die vakanties steeds korter lijkt. Het is net alsof ik vorige week nog ging en nu moeten we alweer. Moeten, dat klinkt niet bijster enthousiast. Maar zo voelt het momenteel ook even. Ik had het zo leuk bedacht: Niet te veel doen op die laatste dag en dan heel relaxt mijn vriendin van Schiphol halen. Daar kwam al de eerste kronkel, want zij bleek pas na tien uur in de avond een keer te landen. Ik weet nu al dat ik dan doodmoe ben en dat we daarna ook geen tijd hebben. 

Boot naar Terschelling

De boot gaat morgen namelijk al om 10 uur en als we ook nog wat willen slapen, moeten we na thuiskomst het bed al wel opzoeken. Maar er was zoveel meer dat tegenzat. Twee interviews en allerlei telefoontjes bijvoorbeeld. Moest er allemaal even tussendoor. Wilde ik niet, maar het werd me min of meer opgedrongen. En wat staat er nog meer op het lijstje: stofzuigen, dweilen, wc doen, bed verschonen waar vriendin in moet liggen, wasjes draaien, koffer inpakken. Oh ja en rekeningen schrijven, rekeningen betalen, rekeningen declareren. 

Eten en Oerol

Ik had er ook nog bij gezet dat ik moest eten. Helemaal niet verkeerd, want ik heb dan wel snel wat broodjes naar binnen geslagen maar of er vanavond überhaupt iets op het menu staat, betwijfel ik. En ik moet ook nog twee artikelen schrijven. Deze is daar een van. Hij nadert gelukkig de finish, maar een onderwerp dat veel moeilijker is, ligt op de loer. Ga je mee zwemmen appte een andere vriendin net. Ik dacht ja, maar deed nee. Omdat dat hele rijtje nog afgewerkt moest worden. En misschien is dat juist wel helemaal verkeerd. 

maandag 8 juni 2015

Een uurloon van 333 euro

2400 euro. Wie wil dat nu niet? Voor menig huishouden een kapitaal waar ze mooi weer een poosje mee vooruit komen. Voor velen een bedrag waar ze maanden voor moeten werken. Maar diezelfde 2400 euro wordt ook gegeven voor een stuk of 5 coaching gesprekken voor mensen die hun producten willen exporteren. De overheid betaalt dat bedrag om er voor te zorgen dat er meer geld het land inkomt en meer producten het land uitgaan. Wat op zich een nobel streven is en de economie vooruit kan stuwen. Maar moet dat echt 2400 euro kosten?

Een gesprek van 500 euro

Per gesprek is dat zo bijna 500 euro. De gesprekken die wij voeren  duren (want ja wij volgen momenteel zo’n traject)  zo rond de 1,5 uur. Dat is dan een uurloon van jawel 333 euro. Ik zit me af te vragen wat een gemiddelde verpleegster of verpleger die alles moet doen om iemand te helpen per maand mee naar huis neemt. Of de politie die in gevaarlijke situaties mensen moet redden. Of  de thuiszorghelpenden,  die vieze huizen schoonmaken of achterwerken afvegen. Of de bakker die elke ochtend om 3 uur in de hitte zijn broden staat te kneden en te bakken.

Riant uurloon

Geen van alles, daarvan ben ik zeker gaat met zo’n riant uurloon naar huis. Toch kan ieder bedrijf zo’n traject aanvragen. De regering betaalt en het enige wat nodig is, is een handtekening op het einde van het verhaal.  Voor de helft van het bedrag kan het naar mijn mening ook. Dat kunnen al die andere mensen misschien ook een fatsoenlijke boterham verdienen.

maandag 1 juni 2015

Lieve Gea,

Een excuus is hier op z’n plaats. Ik was er niet bij maandagavond. Ik drukte jouw mannen, je ouders, schoonmoeder, je zusje , je schoonzussen en -broers niet de hand om ze sterkte te wensen met jouw heengaan. Dat was wel het plan, maar ik merkte naarmate de dag vorderde dat ik het steeds moeilijker ging vinden. Ik ging niet, omdat het om jou moest gaan, niet om mijn emoties. Ik hoopte dat je dat zou hebben begrepen.

Uit wat ik van je heb meegemaakt zou dat het geval zijn. Altijd als je op je fietsje voorbij kwam karren, een lief woord. Even een praatje, een hart onder de riem. Die bijzondere ontmoeting bij jullie thuis staat op mijn netvlies gegrift. Je zat heerlijk op de praatstoel toen we je een prijs kwamen brengen die je had gewonnen.  Je toonde vol trots je huis, dat met zoveel passie  was ingericht. En je sprak vol zoveel liefde over je jongens. We babbelden, je liet zien hoe creatief je bent, er was zoveel warmte. Maar toen al klaagde je over bepaalde zaken die je wel aan jezelf merkte. Zo wist je opeens mijn naam niet meer.

Die rotziekte had je toen misschien al in zijn greep. Je bleef in mijn ogen echter ongelofelijk sterk.  Ik weet nog goed hoe ik je voor het eerst weer zag nadat voor de tweede keer was geconstateerd dat de ziekte terug was en je alweer aan de chemo’s was gegaan. Ik kwam uit de sportschool, jij stond daar met je hoofddoekje op en ging naar de supermarkt. Dat moment is me altijd bijgebleven. We kenden elkaar eerst alleen van de wandelgangen, maar dat veranderde toen ook ik zo’n hoofddoekje moest gaan dragen. Je was een inspiratiebron, maar wat had ik gehoopt,  dat je omringd door je geliefden nog zeker 30 jaar had mogen leven. Want lieve Gea je was veel te jong om te sterven.  Veel te jong, veel te geliefd en veel te veel mens. Maar daar maalt die stomme ziekte niet om.

maandag 25 mei 2015

Baarden

Baarden. Ik houd er niet zo van. Al dat wild groeiende haar op een gezicht. Het kriebelt als er geknuffeld wordt, het prikt als het echt serieus wordt. Dus het liefst heb ik sowieso een man met een ´kaal´ gezicht. Nu weet ik wel dat daarvoor flink wat actie nodig is. De mannen die ik ken zijn niet echt gecharmeerd van al dat gedoe met kwasten en scheerzeep of dat scheerapparaat dat alleen maar zorgt voor rare huidirritatie of allerlei vreemde puisten. En ik begrijp het: als mijn benen weer aan zo´n black and decker beurt toe zijn, stel ik dat ook altijd uit. 

Poep in je baard?

Maar sinds ik heb gelezen dat baarden de meest vreemde zaken bevat, bekijk ik al dat haar toch met wat andere ogen. Wat doen die mannen dat ze zelfs poep in hun baard smeren? Bij een verdwaalde broodkruimel of gevallen drup yoghurt kan ik me nog wel wat voorstellen. Ten slotte zit die mond daar toch dicht bij. Maar dat andere lichaamsdeel zit mijlenver verwijderd van die baard. En dus vraag ik me af: hoe komt iets uit je achterwerk in je baard terecht? Ik neem toch aan dat ze die niet gebruiken als een soort vervangend toiletpapier. Dat ze half gebogen staan op de wc om hun trots, die zelf gegroeide baard, voor iets heel anders te gebruiken. Ik weet in ieder geval wel dat ik nu toch iets anders tegen al die baarden aankijk. En als ik nu wat minder zoenachtig ben in relatie tot die weelderige kin beharing, dan weet u waar dat door komt. 

maandag 18 mei 2015

Bojang the funny African in Berlijn

Modou Bojang is moslim. Een rechtgeaard moslim. Die 5 keer op een dag bidt en tijdens de Ramadan vast. Die op vrijdag naar de moskee gaat. En die bidt voor de Joden die zijn omgekomen in de Tweede Wereldoorlog. Hij staat aangeslagen bij het monument voor al diegenen die zijn omgekomen tijdens Hitlers bewind. Als moslim, als mens.

maandag 11 mei 2015

Handen af van 'Onder de Hoek'

Elke Lemster weet precies waar je het hebt als je het over ‘onder de hoek’ hebt. Onze pakes en beppes (maar vooral onze pakes) zaten daar altijd het nieuws te delen, maar ook onze heiten en memmen deden of doen dat nog steeds. Onder de hoek is in feite een soort van centraal punt in het leven van velen. En nu wil de gemeente die stek eigenlijk gewoon slopen. Want als de bankjes en de muurtjes verdwijnen, wat blijft er dan nog over van ‘onder de hoek’?

Lekker zitten

Ja, de plek naast de brug blijft bestaan. Maar de mannen en vrouwen willen daar gewoon lekker zitten op die bankjes. En als al die plekken daar bezet zijn, is het fijn leunen tegen de muurtjes. Dus ja ook die moeten blijven bestaan. De gemeente zal het daar uit esthetisch oogpunt wel weer niet mee eens zijn: het moet ongetwijfeld een geheel blijven. Nu is het hele centrum naar mijn mening met de nieuwe inrichting een soort open gebied geworden waar je bijna in verdwaalt, maar dat zal wel niet meetellen.

Gemeentebestuur ken je onderdanen

Wat dus zeker niet meetelt is de mening van onze bewoners: als er ook maar enigszins was geluisterd naar wat de bevolking van ons dorp bindt dan was de gedachte aan het opdoeken van bankjes en muurtjes niet eens opgekomen. Want wie Lemmer kent, kent ook de gebruiken om daar samen te komen. En dat mag je dan toch op z’n minst van een gemeentebestuur verwachten.

zondag 26 april 2015

Hello Goodbye spot ons; Ik krijg het gevoel dat ik lelijk en oud ben






Helaas moesten lief en ik afgelopen vrijdag alweer afscheid van elkaar nemen. Na 3 maanden bijna 24 uur per dag samen zijn, ging zijn reis weer naar zijn thuisland. Niet dat we dat wilden, maar daarin heb je geen keuze. Je moet.  We waren er al weken misselijk van, maar vrijdag deden we maar net alsof het elk moment nog kon veranderen. Ik zinspeelde op een overboekt vliegtuig, hij zei steeds alleen maar: ´Niet huilen, niet huilen.´ 

Cameraploeg voor onze neus


En toen kwam daar toch dat definitieve moment waar we zo tegenop hadden gezien. We zoenden, hielden elkaar krampachtig vast alsof we elkaar daardoor niet hoefden los te laten en we vertelden elkaar keer op keer dat we van elkaar hielden. En toen werden we aangesproken. Een tv mevrouw van Hello Goodbye. Wie er weggaat. Hoe we elkaar hebben ontmoet. Hoe het nu verder moet. We vertelden dat. En toen kwamen de camera´s. En hoe we nu verder gaan.  Want ons verhaal is speciaal blijkbaar. Voor anderen denken wij.  Een speciaal verhaal voor anderen misschien, maar onze waarheid. 

Leeftijdsverschil


Maar we zien in de ogen van anderen ook dat ze zich afvragen hoe het met ons zit. Dus zijn we mensen vaak voor; ja er is een groot leeftijdsverschil. Maar dat is voor ons geen probleem. Joris Linssen keek ons echter aan en zei toen:´Had je ooit gedacht dat je na je ziekte (want die komt altijd ter sprake) nog zo´n mooie en jonge man zou hebben?´ Hij vroeg niet wat ons bindt, hij vroeg niet of we leuk kunnen praten, of we dezelfde waarden en normen hebben, of we veel lachen. Nee. Hij vroeg alleen naar dat geweldig mooie uiterlijk en de leeftijd van wat inmiddels door een religieuze verbintenis mijn man is. En daarmee gaat meneer Linssen voorbij aan heel veel dingen en blijkt maar weer dat hij het niet helemaal begrijpt. En wat hij daarmee ook zei was eigenlijk dat ik een lelijke, oude trol ben.

Hello Goodbye

Bedankt meneer Linssen (die er overigens zonder make-up ook niet heel patent uitziet). Toen ik het echter aan Modou  vertelde  zei hij:´Voor mij ben je de allermooiste.´ En daar gaat het om en niet om de kijkcijfers, meneer Linssen. Tenminste niet in ons leven en niet na wat wij allemaal hebben meegemaakt.  




Moederdag 2015

maandag 6 april 2015

Een nieuwe container

Er ligt een brief van de gemeente op de mat. We krijgen nieuwe afvalcontainers. Alweer. Want ik kan me nog goed herinneren dat we deze kregen. Of dat ze werden verbouwd. Maar nu moeten er dus weer nieuwe komen. Waarom dat is, is me totaal onduidelijk.

Formaat afvalcontainer


Wel staat in de brief dat het formaat van de afvalbak gaat veranderen. Nu zijn er blijkbaar van 140 en 240 liter. Ik heb geen idee welke ik nu heb, dat staat dan weer niet in de brief. Erg onduidelijk. Wel dat ik moet gaan kiezen. De restafvalcontainer kan 180 of 240 liter zijn. Ik mag kiezen. Maar hoe kan ik kiezen als ik niet eens weet hoe groot dit ding is? En hoe groot eentje van 180 liter is?

Prijs

Daar komt nog bij dat het een keuze is zonder dat je de nodige consequenties kent. Je mag kiezen uit twee, maar je weet niet wat je er voor moet betalen. Er wordt vanuit gegaan dat een container van 180 liter voldoende is. Maar wie een grotere wil, moet dat aangeven. Kom je er later achter dat die grote jongen toch nodig is, dan moet je daar ook weer extra voor betalen. En wat de prijs wordt voor die 240 liter kliko? Dat weet niemand. De raad moet daar nog over beslissen en de ‘verwachting’ is dat dat tarief voor die grote bak 50 euro hoger is dan de kleine afvalbak. Maar een verwachting valt in onze gemeente ook nog wel eens veel hoger uit. Misschien moet de gemeente maar even een plaatje bijvoegen of een toonzaal inrichten met de bakken.

dinsdag 31 maart 2015

Een groene sticker

Terwijl onze zuiderburen naar ons land afreisden wilden wij hen wel eens met een bezoekje verrassen. Ik was eerder in Berlijn en was overdonderd door de pracht en praal van de stad. Maar ook door de vriendelijkheid van de mensen. Maar Berlijn met de auto is ook ver. Heel erg ver. Uren en uren ver. Dus boekten we een hotel halverwege. Hannover bleek ook erg Duits. En erg milieubewust. Ietsjes te milieubewust voor ons.

Groene sticker nodig in Duitsland

Want in veel steden in Duitsland moet je dus blijkbaar over een sticker op je voorruit beschikken. Een sticker die je hier bij de ANWB kunt bestellen of online. Maar dat duurt dan iets van 5 dagen. En als je op de dag dat je vertrekt bedenkt dat je die sticker nodig hebt, heb je dus een probleem. Wij hadden dus een probleem. Maar dat beseften we pas toen ze ons met glazige ogen aan zaten te kijken bij een tankstation.

Waar vind je plakkaat milieu in Duitsland?

 Men had ons namelijk verteld dat we ook bij de grotere Duitse tankstations wel zo’n groene sticker konden krijgen. Maar we merkten al heel snel dat dit de grootste fabel ooit was. En bij ons hotel in Hannover konden ze ons wel vertellen dat de boete die stond op een stickerloze auto enorm was, maar niet waar je dat plakkaat kon krijgen.

Porsche garage

Dus wij op zoek naar zo’n sticker. Het werd een dagtaak. We zwierven van autohandelaar naar onderdelenwinkel. En kwamen uit bij de Porsche garage bij ons op de hoek. Beetje lullig als je daar staat om een sticker te vragen terwijl de tonnen kostende auto’s je meesmuilend staan aan te staren. Bovendien zeiden ze, waren we morgen de eerste. Maar nu was de werkplaatschef al weg. Ja ja, ze zullen wel gedacht hebben. Bij het tankstation een half uur lopen bij ons vandaan, bleek een garage te zitten. En daar konden we eindelijk de sticker bemachtigen. Voor het grandioze bedrag van 5,50 euro.  Quatsch die sticker  zei de werkplaatschef daar. We konden niets anders dan het beamen.


maandag 16 maart 2015

Marcel

Ik zat me net te ergeren aan alle verkiezingsretoriek, waarmee ik per mail werd overspoeld. Partijen die voor de Provinciale Staten verkiezingen de grootste beloften deden. Geen gaswinning meer. Gratis identiteitskaarten. Meer werk, geen armoede. Allemaal van die onzin. Onzin? Ja, onzin. 

Want meer dan de helft van al die beloften zal  nooit waar worden gemaakt. Partijen schreeuwen die leuzen om zieltjes te winnen en als puntje dan bij paaltje komt, gaat alles gewoon door. Zo ongeveer zat ik wat voor me uit te mopperen toen ik werd getroffen door een opmerking. 

Weer een jonge man overleden

Er is een jonge man overleden, zei mijn thuiszorgmevrouw. Niet weer dacht ik nog. Onlangs een veel te jonge vrouw, nu weer een jonge man. Mijn eerste gedachte was dat ik het niet meer wilde weten. Maar toen volgde een naam. En ik kreeg een steek door mijn hart. Niet hij dacht ik. Niet niemand, maar zeker niet hij.

RIP

 Ik ging zoeken. Op Facebook is tegenwoordig van alles te vinden en toen ik zijn mooie krullenbol voorbij zag komen en vervolgens in een vlaag RIP zag staan wist ik voldoende. Ik vloekte voor me uit. Mijn oude buurjongen, waar mijn broertje altijd mee speelde. Kop met krullen, lief gezicht. Altijd als ik hem tegenkwam en we elkaar groetten, bedacht ik me dat de partner die hem zou krijgen, een geluksvogel zou zijn. Gewoon om zijn lieve karakter, zijn scherpe geest en ook zijn humor. Bij hem geen onzinpraatjes. Wat je zag, was wat je kreeg. Gewoon een heel aardig mens. Een mens dat veel en veel langer had moeten leven.  

woensdag 11 maart 2015

Getrouwd

Ja we zijn getrouwd. Omdat ik opeens haast had in het leven. Omdat het voor hem niet zo normaal is om samen te zijn met een vrouw zonder dat "briefje".  Want er is helemaal geen briefje. Wij waren hier tijdens de hele plechtigheid, op de familiecompound van zijn ouders kwamen meer dan 100 mensen bijeen om het huwelijk te vieren en het officieel te maken. Door samen te bidden, door de aanwezigheid van een imam. En door feest te vieren natuurlijk. En wij: wij zaten gewoon thuis. We gingen naar de markt om vis te kopen, we deden de afwas (de vaatwasser was net kapot gegaan) en toen begon het lange wachten. En toen belde Dad (Modou's vader) om te zeggen dat we getrouwd waren. Zo simpel kan het soms gaan.


maandag 9 maart 2015

Vergiftigde praatjes over Johannes de Vries

Al een paar weken gaat het gerucht dat Johannes de Vries, ons alom gewaardeerde raadslid niet een natuurlijke dood zou zijn gestorven. Er wordt zelfs gezegd dat zijn lichaam weer zou zijn opgegraven. En dat praatje gaat niet alleen hier, het is zelfs doorgedrongen tot provinciale kranten. 

Verdriet

Toen ik zijn begrafenis bezocht, leek het in de verste verte niet op dat er iets raars was gebeurd. Het was gewoon een normale begrafenis . Met een lach en een traan. Met mensen die om hem gaven. Met mensen die lang voor hem gezorgd hadden, met familie en vrienden en andere raadsleden. En met mooie herinneringen en woorden aan hem. 

Nagedachtenis bezoedeld

Nu lijkt zijn nagedachtenis te worden bezoedeld. Want wie bedenkt er nu dat iemand wordt opgegraven als dat helemaal niet het geval is?  En ja, ik heb daar onderzoek naar gedaan. De politie weet helemaal van niets. De gemeente, die toestemming moet geven voor zo’n opgraving weet ook helemaal van niets. 

Respectvolle nagedachtenis

En zomaar met je schop naar het kerkhof stappen, om iemands lichaam daar te verwijderen, nee dat kan dus niet. Rare praatjes over vergiftigingen doen opeens de ronde. Vergiftigde praatjes die er niet zouden moeten zijn.  Johannes was gewoon een man op leeftijd wiens gezondheid achteruit ging. De laatste paar keren groette hij me niet meer, waarschijnlijk gewoon omdat hij me niet meer zag. Of omdat hij zoveel moeite had met zijn dagelijkse bezigheden. Hij was moe. Hij was oud. Dus laat hem en zijn naasten rusten. In vrede. En in respectvolle nagedachtenis.

maandag 23 februari 2015

Raadslid wegpesten; lang leven de democratie

Met gekromde tenen luisterde ik vorige week naar de uitzending van de gemeenteraadsvergadering. Op het programma alweer het zwembad. De toon was nu echter anders dan voorheen: opeens leken de andere politieke partijen ook wakker geschud. Iedereen maakte zich zorgen zeiden ze. Drie weken daarvoor maakte nog niemand zich zorgen. En werd Rinze Visser bijna uitgekotst.

Zwembad Lemmer

Maar nu, kwam iedereen er achter, oh het leeft onder de bevolking. Niemand weet goed waar die 3 ton elk jaar naartoe gaat en mensen vinden het vreemd dat hun zwemkaartje of lesgeld van reddingsbrigade of waterpoloclub opeens met honderd procent omhoog gaat. De wethouder maakt zich er in moeilijke woorden mee af en kan niets inhoudelijks zeggen over de gesprekken die gaan de zijn met de bouwer van het geheel.

Rinze Visser 

En of het nu wel of niet om een subsidie gaat kan ze nog steeds niet zeggen. Of wil ze niet zeggen. Het is aan het doorzettingsvermogen van Visser te danken dat het punt überhaupt hoog op de politieke agenda is komen te staan. Want dat had het college klaarblijkelijk liever niet gehad. Lekker wegmoffelen.

Niet mogen inspreken raadsvergadering De Friese Meren

Zelfs de mensen  die opeens heel diep in de buidel moeten tasten, mochten van B&W niet inspreken. Een brief schrijven, dat mochten ze. Dat de hele publieke tribune vol zat, werd afgedaan met wat zalvende woorden. Visser werd de vorige keer volledig afgeserveerd. Dat kon nu niet. Daarom deden ze het bij het volgende agendapunt. Het lijkt op pesterijen zoals we die kennen van scholen. Als je iemand maar lang genoeg treitert en tegenwerkt, zal hij wel een keer zijn bek houden. Zodat het college en de collegepartijen (lang leve de dualiteit) heerlijk hun gang kunnen gaan. Lang leve de democratie.


maandag 16 februari 2015

Scherpe benen en Valentijnsdag

Valentijn. Het is zo’n dag die je het liefst wilt overslaan als single, maar eentje die best leuk kan zijn als je een lief hebt. Je geeft elkaar een lief cadeautje, presenteert een ontbijtje op bed (hoewel al die kruimels en in de kou van dit moment niet echt romantisch zijn) en je kijkt elkaar diep in de ogen. 

Single vrienden uitnodigen op Valentijnsdag

Maar als je lang single bent geweest, weet je ook hoe het kan zijn om alleen te zijn. Dus vatten wij het plan op om onze single vrienden mee te nemen naar de bioscoop. Niet omdat ze zielig zijn, maar gewoon omdat het gezellig is. 

Kingsman, the secret service

We eindigden in een film waarin de ene moord na de andere werd gepleegd. Niet bepaald romantisch, maar op een bepaalde manier wel een lachwekkende film. Hoofden explodeerden door implantaten, SIM kaarten werden ingezet om mensen om te turnen in vechtmachines en er was die ene vrouw. Een prachtige vrouw, geweldig figuur, gaaf gezicht, maar met wel heel bijzondere benen. 

Blade Runner

Kunstbenen zoals de Blade Runner. Of te wel Oscar Pistorius, de man die met deze kunstbenen kan rennen als geen ander. Maar die ook in het nieuws kwam doordat hij zijn vriendin om het leven bracht door haar neer te schieten. Zulke benen had die vrouw dus en zij rende er niet alleen mee, nee zij moordde er ook mee. Ze hakte er mensen zo mee doormidden, ze sneed er armen mee door, ze slachtte er mensen mee af. En het rare was dat ik daar op die romantische Valentijnsdag alleen maar aan kon denken wat ik zou doen als ik ook van zulke benen zou hebben.

Ik als Batvrouw

 Ik fantaseerde er op los dat ik als een soort Batvrouw de wereld zou redden. Tot ik naar beneden keek en mijn eigen onderdanen zag. En toen dacht:”Dat wordt hem dus niet met deze twee staakjes.’  Er bleef vervolgens niets anders over dan me maar over te geven aan de romantiek van die speciale dag. 

maandag 9 februari 2015

Mannen in pakken met veel blabla

Mannen in pakken. Mannen in pakken die aan veel blabla deden. Ze keken ons raar aan terwijl wij in een niet- pak naar een bijeenkomst van ondernemers togen. Ze namen ons met hun maatpak de maat en bevonden ons te licht. Onze business vonden ze, was niet interessant genoeg. 

Een vertegenwoordiger van een organisatie die ons op weg had moeten helpen zei het nog net niet. Hoewel, hij had me al wel een aantal keren gewaarschuwd. Wie met een Afrikaan in zee gaat is per definitie gedoemd om te mislukken, zo ongeveer stond zijn hoofd. Die gaan er steevast met je beurs en je zaken vandoor.  

Vragen

En toen kwamen de vragen. Hoe lang we elkaar al kennen. Hoe de zaken er dan wel niet uitzagen. En zijn gezicht sprak boekdelen. Doe het niet, was zijn boodschap. De mans belangrijkste taak was om mensen op weg te helpen. In dit geval leek dat meer op een doodlopende weg. Ik zat daar en wij lachten erom.


De Lemster Onassis

En ik herinnerde me een paar uit Lemmer. Piepjong, in een zaakje waar een oud kacheltje stond te branden. Het paar maakte zelf computers. Het kleine optrekje werd al snel  een veel grotere zaak. En toen ging het stel panden bouwen die mensen konden huren. En huizen verbouwen die mensen konden kopen en huren. En nu noem ik ze wel eens gekscherend de familie Onassis van Lemmer. Klein begonnen maar met vertrouwen in eigen kunnen. En toch zo heerlijk gewoon. 

Blaaskaken

Dat had ik al die omhooggevallen blaaskaken daar op die ook nog eens niet zo goed georganiseerde bijeenkomst wel eens willen zeggen.  Maar dat deed ik niet. Nog voor het einde van de avond vertrokken we. Schaterlachend en grappend dat ze het vast  jammer vonden dat ze ons hadden uitgenodigd.  Maar dat ze nog van ons zouden horen. 

maandag 2 februari 2015

Soort van subsidie

Een soort van subsidie. Zo noemde de wethouder het geld dat jaarlijks naar het zwembad gaat, tijdens vragen die door de gemeenteraad daarover werden gesteld. Een soort van subsidie. Dat impliceerde volgens haar blijkbaar dat het niet een gewone subsidie was .En dat een soort van subsidie blijkbaar niet aan de voorwaarden hoeft te voldoen aan waar een ‘normale’ subsidie wel aan moet voldoen. 

Is subsidie niet gewoon subsidie?

En dat verbaasde me. Is subsidie niet gewoon subsidie? En zou je daar niet gewoon voorwaarden aan moeten hangen? Mevrouw de wethouder zei verder nog dat er gewoon een ‘overeenkomst’ ligt met de bouwer van het complex. Volgens mij is een subsidie ook een overeenkomst met een andere partij. Maar blijkbaar zijn er voor deze partij, die toch een behoorlijk groter bedrag per jaar krijgt dan welke voetbalvereniging, postzegelverzamelclub en culturele instelling dan ook, andere normen en waarden. 

Gewoon 3 ton 

De 3 ton per jaar worden gewoon gegeven. Enige voorwaarde is dat er gezwommen kan worden. Het lijkt me dat dit al heel snel kan.  Zwemmen is namelijk vooral wat je doet in een zwembad. Maar heb je als gemeente dan niet ergens een plicht om te kijken hoe dat zwemmen dan tot stand komt? Of hoe je geld wordt ingezet? Zeker nu de tarieven binnen een paar maanden met maximaal 28 procent stijgen, lijkt zoiets toch wel op z’n plaats.  Ook als blijkt dat het allemaal legitiem is. Andere instellingen die subsidie krijgen, moeten wel overal verantwoording voor afleggen. Lijkt me dat dit voor een ‘soort van subsidie’ dan niet anders zou moeten zijn.

maandag 26 januari 2015

Iconen Wim en Johannes, ze zijn er niet meer

Soms snap ik zelf niet hoe dingen werken. Maar de afgelopen week had ik zo’n vreemd gevoel. Ik moest steeds aan twee mannen denken die ik via mijn werk redelijk goed had leren kennen. Twee mannen die iedereen wel kent die een beetje Lemster is: Wim Koster en Johannes de Vries.

Positief in het leven

Ik ben niet zo zweverig, maar ik vond het wel vreemd dat ze steeds opnieuw in mijn gedachten kwamen. En toen hoorde of las ik dat ze beide waren overleden. Eerst kreeg ik de rouwadvertentie van Koster onder ogen. Zijn tekst trof me. Als een mokerslag. Maar dan in positieve zin. Dat iemand zo vol vertrouwen kan zijn, maar ook zo positief zijn leven kan beschrijven. Ik vond dat niet alleen knap, ik zou het daar ook nog even met hem over willen hebben.

Overgave

Omdat het getuigt van innerlijke schoonheid en overgave.  En ik zo’n houding enorm bewonder. Verbaasde het me? Ook weer niet echt. Eerder spraken we wel eens over ons beider ziekte. Hoewel ik hem heb leren kennen als politicus met veel kennis van zaken, was hij later ook iemand die me wel eens naar het bestralingscentrum in Leeuwarden reed.  En toen bleek hij ook zelf ziek. En dan zei hij: ‘Ik heb me nooit afgevraagd waarom ik zo’n ziekte heb gekregen. Ik zou me eerder afvragen waarom ik het niet zou krijgen.’ En elke keer als ik hem daarna zag, bleef hij positief. Ondanks zware kuren, ondanks vermoeidheid en ongemakken.  Daarvoor neem ik niet mijn petje af, ik neem er een hele rij winkels met petten voor af.

'Johannes en zijn Lemmer'

Johannes en ik waren niet alleen op dezelfde gekke dag jarig, we schreven ook allebei voor dezelfde krant. Dat we het daarbij niet altijd eens waren, was duidelijk. Maar hij deed zijn ding, ik het mijne. Johannes had nog wel eens wat ruzie met zijn computer en stuurde dan bestanden waar we niets mee konden. Of hij stuurde een column die hij de week ervoor ook al had gestuurd. Dan belden we even en probeer hij het nog eens. Of kwam hij tot de conclusie dat zijn werk hopeloos verloren was gegaan. De laatste jaren kon je zien dat zijn jaren gingen tellen. Lange vergaderingen vergden te veel van zijn broze lijf. Maar wat heeft hij zich lang ingezet voor ‘zijn Lemmer’ waar hij zielsveel van hield. En wat is het raar dat we het nu zonder deze mensen moeten doen.
Elektronica korting

dinsdag 20 januari 2015

Politie, mogen we boven komen?

Terwijl ik aan de telefoon hang met een vriendin die ziek was, gaat de intercom. Met het apparaat nog aan mijn oor neem ik op. Het eerste deel hoor ik niet, het tweede wel. Of ze even boven mogen komen. Ik vraag wie ze zijn. Politie hoor ik dan ineens. Schrikken is mijn eerste reactie. Want politie betekent vaak iets ernstigs. 

Niet schrikken

Maar dan zegt de stem al snel dat het niets ernstigs is.  Gewapend met hun legitimatie staan ze voor de deur. Ik denk nog dat ik moet getuigen over een inbraak waar ik niets van weet.  Vreemdelingenpolitie zeggen ze dan. Vreemdelingenpolitie? 

Is je vriend nog in het land?

De naam van mijn buitenlandse vriendje valt. Ja? Zeg ik. Wat is er met hem? Of hij nog in het land is, want ze hebben zijn kaart waarop staat dat hij het land wel degelijk uit is nooit gekregen. Dat kan niet zeg ik. Ik was er bij toen hij hem overhandigde aan de Marechaussee. Bovendien staat hij op dit moment bij de Ambassade van Gambia om opnieuw een visum aan te vragen. 

De ene dame is erg aardig en zegt dat ze de kaart wel vaker niet krijgen. Ik neem aan omdat de Marechaussee hem niet naar de politie heeft gestuurd. Wat redelijk slordig is. En zo´n kaart was al helemaal niet nodig geweest als ze de regels die zijn afgeschaft voor hem niet weer uit de kast hadden gehaald. Dan dringt het tot me door: nu krijgt hij dat visum nooit. Wat ik dan niet weet dat hij zijn inreisstempel in Gambia heeft gekopieerd en doorgestuurd naar de ambassade. 

Nerveus van de politie

Daar weten ze dus wel dat hij het land uit is, hier weten ze dat niet. Ondertussen speurt de agente naar twee bordjes, mannenschoenen en scheerapparaten. En ik word er nerveus van, terwijl ik weet dat wij niets verkeerds hebben gedaan. Maar het verschil is dat wij geen enkele fout op dat gebied mogen maken, terwijl de handhavers van de wet dat blijkbaar wel mogen. En daar baal ik van.

Sale/solden januari 2015

zaterdag 17 januari 2015

Waar blijft die ontploffing?



Waar blijft die ontploffing? Dat vroeg ik me deze week af.

Dat het gemeentekantoor in Lemmer wordt afgebroken is mij een doorn in het oog. Niet dat ik het gebouw nu zo mooi vind, maar ik vind het pure kapitaalsvernietiging. Allemaal goed spul zo maar laten verdwijnen in een tijd waarin duurzaamheid hoog op de agenda staat, ik vind het absurd. Hoorde ik deze week ook nog dat allerlei materialen waar anderen nog wel blij mee kunnen worden gemaakt zo hup in de container verdwijnen. Weg ermee.


Gemeente De Friese Meren en duurzaamheidDat stuit me meer dan gemiddeld tegen de borst. En het zal de gemeente De Friese Meren ook niet bepaald de duurzaamheidsprijs opleveren. Maar goed, ons is in die zin niets gevraagd. Heel Lemmer spreekt er schande van, er zijn allerlei mensen geweest met goede ideeën over een herbestemming, maar het gemeentebestuur van de Friese Meren is oost- Indisch doof op dat gebied. Wel zullen wij ongetwijfeld de prijs van al dat soort zaken weer moeten betalen. Want elke euro die we niet binnenkrijgen of juist uitgeven, moet door ons burgers wel weer worden opgehoest.

Gemeentekantoor Lemmer afbreken

Toch zag ik nog een goed puntje aan deze hele afbraak. Ik dacht namelijk in mijn enthousiasme dat de hele afbraak van een geweldig spectaculair niveau zou gaan worden. Met dynamiet dat op cruciale punten wordt geplaatst, waardoor het gebouw als een prachtig kaartenhuis ineen valt. En wij klappend aan de kant, omdat het gelukt is. Maar ik heb inmiddels wel af begrepen dat dit helemaal niet gaat gebeuren. Geen ontploffingen, niets dynamiet, alleen maar gecontroleerd met grijpers en misschien zelfs wel hamers dat hele gebouw neerhalen. Gewoon ordinair handwerk. Van stevige mannen die op het dak staan en dakpannen naar beneden gooien en muurtjes omver hakken. En die werkwijze zal voor de omgeving ongetwijfeld het beste zijn, want bij zo’n ontploffing komt natuurlijk heel veel stof kijken. Maar jammer is het wel. Het enige dat nu stof doet opwaaien is de afbraak zelf. En dat is van een soort die je niet zomaar weer opruimt. Ik hoop dat het gemeentebestuur zich daar bewust van is.