maandag 24 februari 2014

Zo'n lullig bosje bloemen



Deze column zou gaan over een lullig bosje bloemen. Nee, niet een bosje dat mij even terloops in de handen was gedrukt door iemand die dat ergens goedkoop had gescoord om aan te geven dat ik leuk of aardig was. Het ging over al die lullige bosjes die onze Olympische kampioenen kregen uitgereikt in Sochi.

Ik heb er keer op keer verbaasd naar zitten kijken. Al onze helden, al die mensen die zo’n topprestatie hadden geleverd kregen uit handen van vaak een grote kerel een bosje dat naar mijn idee nog geen 5 euro heeft gekost. Onze Vikingen met hun blonde haar, onze Kramers met hun grote lijven, onze Bergsma die zo’n goede rit neerzette, ze kregen een bosje alsof een kind het geplukt had. Kleine bloemetjes, geen winnaarsboeketten. Terwijl er van alles uit de grond is gestampt, er miljoenen in het organiseren van dit evenement is gaan zitten, werden er van die domme minibosjes gegevens.

Hebben ze daar geen bloemen vroeg ik me af? Of zijn er geen bloemisterijen? Is de bloemenmode er daar anders? Ik ben er nog niet achter, maar net op het moment dat ik met deze blog wilde beginnen hoorde ik van een drama binnen onze gemeenschap. Twee dodelijke slachtoffers. Zoveel mensen er om heen die in verdriet en rouw gedompeld zijn. En wat doet een bosje bloemen er dan toe? Als je er nog gewoon bent en je lijf en leden gewoon kunt gebruiken: dan is misschien ook een grasstengel wel gewoon goed. Het maakt alles kortom betrekkelijk.

Vanaf het moment dat de onheilstijding me bereikte praat ik er over met mensen. En dan komen de “Wat als” scenario’s. Wat als een van de beide automobilisten nog even een kopje koffie had genomen. Wat als de benzine op was geweest en er eerst nog getankt had moeten worden. Dan hadden de beide elkaar daar niet getroffen op die weg. Het zijn domme gedachten die geen enkele soelaas bieden.

De harde waarheid is dat er weer heel veel verdriet is binnen een gemeenschap die dat volgens mij ook zo ervaart. En waar die willekeur van het lot dan vandaan komt? Als je daar te lang over nadenkt, kun je wel gek worden en een antwoord krijgen doe je toch niet. Het idee dat ik me een paar dagen geleden nog druk maakte om die bloemetjes voor onze Olympiërs is dan nu ook bijna vervreemdend. Maar dat komt omdat ik nu weet, wat ik daarvoor nog niet wist. Of eigenlijk ook wel, maar wat dus blijkbaar een continue proces is. Dat alles betrekkelijk is en dat je je eigenlijk over heel veel niet zo belangrijke zaken ook helemaal niet druk moet maken. En dat we in deze tijd alleen maar heel dicht bij elkaar kunnen gaan staan.

maandag 17 februari 2014

What's in a name?

What’s in a name? Deze gevleugelde uitdrukking betekent zoiets als “wat maakt de naam nu uit” of “als het beestje maar een naam heeft”. Met andere woorden: wat zou het welke naam het beestje draagt. Nou in het geval van the name van De Friese Meren zit er verdomd veel in deze paar letters. Namelijk harde penningen. Keiharde, harder dan gesteente, harde euro’s.

Het college van burgemeester en wethouders durft het aan om daar 200.000 euro voor uit te trekken. Daarvoor moeten dan kopjes opnieuw beschilderd worden, briefpapier krijgt een andere naam, busjes een andere bestickering en ga zo maar door. Maar lieve mensen: 2 ton. Ik kom net uit Afrika en daar kun je heel veel levens redden met die twee ton. Zakken vol rijst doemen op voor mijn geestesoog. Levensreddende medicijnen. Klambloes om die rotmug die de dodelijke malaria verspreidt weg te houden.

En wij willen 2 ton op kopjes en bekertjes plakken omdat de oude naam niet de meeste stemmen had in een onderzoekje dat er even bij werd gedaan. Want wie van ons zou hebben gestemd voor een Friese naam als hij wist dat zo’n verandering zoveel geld zou gaan kosten? Dat werd er namelijk niet bij gezegd. Je mocht op een briefje invullen (nadat je je favoriete politieke partij had gekozen) welke naam je de beste vond. Bij de optie van de Fryske Marren stond niet met rood gekleurd: als u voor deze optie kiest gaat dat tonnen kosten. Dus pas op, want dat moet u elders weer inleveren. Op zorg, op verhoogde leges, op verhoogde belastingen of op de inrichting van uw dorp of het onderhoud van groen. Dus houd daar rekening mee.

Nee, lieve mensen dat stond er allemaal niet. Het was gewoon een heel simpel papiertje waarop stond welke naam je de mooiste vond. Zonder consequenties, zonder enige voorwaarde vooraf. Bovendien denk ik dat de meesten van ons al met zeer gemengde gevoelens in dat stemhokje stonden. Na dat moment was het namelijk gedaan met veel: met de gemeente Lemsterland, met een eigen gemeentehuis, met een bestuur dat we gewend waren en bij wie we zo aan konden kloppen.

Eigenlijk dus met ons. Dus die naam: ik heb wel wat ingevuld maar om heel eerlijk te zijn weet ik niet eens meer welke naam ik heb gekozen. Als ik ook voor die Fryske heb gekozen dan wil ik dat bij deze direct weer rechtzetten: nu ik weet dat dit zoveel geld gaat kosten zou ik dat nooit gedaan hebben. Ik zeg dan ook, het wordt tijd voor een referendum. Want ik geloof nooit dat onze burgers 2 ton overhebben voor een naamsverandering. Ze zouden wel gek zijn.