maandag 30 september 2019

Ridders

Zomaar opeens was ons Lemmer 3 ridders rijker. Bij koninklijk besluit werden zij benoemd en kregen een kruisje. En wat vond ik dat terecht. 

Sandra

De eerste die het felbegeerde kruisje in ontvangst mocht nemen was onze eigenste Sandra. Die mensen in een tijd waarin we allemaal lijnrecht tegenover elkaar lijken te staan, juist samen wil brengen. Alle gezindten, alle geloven, alle achtergronden: een grote familie. Overbrug je verschillen, wees mens met elkaar, want dat zijn we en respecteer elkaar in alle praal en pracht. Wat een mooie gedachte. Ze wist zelfs een heel festival daarover naar Lemmer te brengen met een bijbehorende wandeling. 

Zelf een andere achtergrond

Zelf met een andere achtergrond dan veel van de kaaskopjes hier en oorspronkelijk uit een ander land wist zij als geen ander op hoeveel tegenstand je vaak kunt rekenen als iemand die net iets anders is. Vanuit positiviteit, maar wel heel vastberaden zocht ze de dialoog. En ik heb dat al helemaal in den beginnen mogen ervaren, want zij en een aantal vrouwen die daarmee heel veel jaren geleden al bezig waren, vroegen me toen of ik hun het hemd van het lijf wilde vragen.  Dat leverde mij toen al inzicht in de positie van de donkere vrouw en zette me aan het denken. 

Nieuwe beweging

Met haar nieuwe ´beweging´ zet ze echter veel meer in gang. Naast dat alles is het ook nog eens gewoon een schat van een vrouw, waarmee je heel snel een uur op straat staat te kletsen en natuurlijk de leukste oma van de wereld.  

Bettie en Rein zijn de buurtvereniging en zijn het buurthuis

En toen waren daar vervolgens ook nog die beide kanjers van buurtvereniging de Noordster. Bettie en Rein ademen en ademen het clubgebouw, de activiteiten, de menselijke maat en heel veel spontaniteit. In het persbericht dat we over hen kregen stond onder andere dat Rein ´buitensporig´ veel uren heeft zitten in het beheer van ´zijn´ buurthuis en ´hun´ vereniging. 


Nou dat klopt wel. De man sliep er nog net niet, voor zijn vrouw gold hetzelfde. Zij nam alle honneurs waar als hij bovendien even niet aanwezig was. En het ging niet alleen om een vergadering beleggen, een avond organiseren of een ledenlijst maken. Zij zijn en waren de buurtvereniging, durf ik gerust te zeggen. Mensen die geen kloppend hart hebben voor de buurt, in mijn beleving zijn ze één en al hart en doen ze alles vanuit dat gevoel van naastenliefde.   Met dans, met zang, met lekkere hapjes, met een organisatie die klinkt als een klok. En voor al die mensen die dat zo nodig hebben. 


maandag 16 september 2019

Lief bijna knock out geslagen









Mijn moeder was een overbezorgde moeder. Toen ik gisteravond naar bed ging en alweer dacht dat ik lief niet hoorde ademhalen en hem dus bijna knock out sloeg om maar enig leven in hem te ontwaren, toen dacht ik daar opeens aan.  Aan al die keren dat zij net zolang naast mijn broertje zat tot hij in slaap was gevallen. Zijn kleine knuistje in haar smalle hand. Net zolang tot zijn ogen waren dichtgevallen en ze zich heel voorzichtig los kon wringen. Was zijn slaap dan nog te licht, dan werd hij wakker en begon alsnog te huilen. En dat was blijkbaar onverteerbaar voor haar, want dan ging ze opnieuw zitten, pakte weer dat kleine handje en bleef opnieuw zitten tot hij vast in slaap was. 

Gevaren van de grote stad

Maar ik moest ook denken aan al die keren dat ze me waarschuwde voor de gevaren van de grote stad waar ik woonde. Terwijl ik van kroeg naar kroeg zwierf, herhaalde zij het mantra dat mensen daar allemaal in kleden liepen en allemaal -  jawel niemand uitgezonderd - aan de drugs waren. Ik vertelde haar nooit dat ik zonder enige angst door een straat liep die niet echt als veilig te boek stond en ik gewoon tussen de kleden en drugsgebruikers door liep. Zonder zelf in een kleed te lopen en zonder zelf drugs te gebruiken voor de duidelijkheid. Ik vertelde haar later ook niet dat ik ons eigen kleine dorp soms ook enge dingen beleefde, of enge mensen tegen was gekomen.  

Ik ben mijn moeder geworden

Maar inmiddels ben ik dus mijn moeder geworden. Want ik ben weliswaar geen moeder, maar wel  een heel bezorgde echtgenote, een bezorgde tante, een bezorgde vriendin en een bezorgde collega en zelfs buurvrouw. Ik eis een app als iemand naar huis moet al is dat bijna om de hoek, ik waarschuw voor rare ontmoetingen en rare mensen, bouw controleposten in voor iedereen en check tot ik een ons weeg. En ik luister dus naar lief zijn ademhaling als hij in bed ligt. 

Buurvrouw controleren

Maar ik kan de keren ook niet meer tellen dat ik een kwartier bij de buurvrouw voor het raam ging staan, omdat ze zo raar met de mond open lag en ik de ambulance met gierende banden al bijna had besteld. En lief dan met een diepe zucht zei:´ze slaapt gewoon. Kijk dan naar haar borst. ´ Ja zo neurotisch ben ik dus.

Luchtballon

Twee weken geleden mocht lief mee in een luchtballon. Ook daar heb ik het niet op staan. Toen hij eenmaal in de mand stond, het hittekanon aan ging, zijn haren er bijkant affikten zag ik opeens ook angst op zijn gezicht. Kom er dan uit, gebaarde ik. Maar dat vond hij laf. De ballon ging er met hem vandoor. Heel snel verdween hij en zag ik hem alleen nog ver boven me in de lucht.  Ik zag een wolk, ik zag de wind harder worden, ik zag buien.  De crew stelde me voortdurend gerust: deze ballonvaarder doet dit werk al 30 jaar en weet heel goed wat hij doet. Wat ik echt wel geloofde. Toch deed ik de hele weg  schietgebedjes. Laat ze naar beneden komen. Nu. En veilig. Maar dan stond er weer een boom. Of een koe. Of een elektriciteitsmast. Of een meer. En zag ik hem al verdrinken, aangezien mensen in Afrika niet leren zwemmen. En had ik al een noodplan gemaakt en dook ik hem na. Met de zwemband die ik immers nog achter in de auto had liggen van een dagje strand. 

Na tien keer een bijna-landing en ik rijp voor valium, bonkte de mand dan eindelijk een paar keer door het weiland en kwam tot stilstand. De kussen van lief daarna waren van een overlever. Opeens leek hij me te begrijpen. Dat u het even weet.

maandag 9 september 2019

Hoe kom je dat te boven?



Hoe kom je dat te boven dacht ik terwijl ik keek naar de plek waar het 75 jaar geleden gebeurd moet zijn. Kabbelend water, een mooi zonnetje, ruisende bomen. Ze herinnerden in niets aan dat verschrikkelijke moment. Ik kon er eigenlijk niet over praten zei ze. Zelfs niet met mijn broer en zuster. Andere tijden dacht ik, die een andere mores hadden.

Hoe kom je dat te boven? 

Maar hoe kom je dat te boven? Een bom. En dan ook nog niet eens van de vijand, maar juist van onze bevrijders. Zomaar gedropt op een klein scheepje van gewone binnenschippers. Die de kost verdienden met het overbrengen van goederen van A naar B en veilig dachten te zijn. Die waarschijnlijk lagen te slapen toen iemand besloot dat die bom gedropt moest worden.

Een dag eerder

Haar vriendinnetje van toen belde me op. Dat ze zo graag weer contact met haar wilde. Als zij dat ook wilde, want ze begreep ook wel dat dit misschien moeilijk lag. Want dat zij het was die een dag eerder nog met haar in de roef had gespeeld. Maar dat de meisjes weer naar school moesten en dus terug naar opa en oma. Veilig aan de wal. Dat haar vader de onheilstijding moest brengen: je vader en moeder en je broer en zusjes leven niet meer. Hoe kom je dat te boven als jong meisje van 12 als de hele wereld doet alsof er niets is gebeurd.

Overlever

Zelf kon ze daar ook geen antwoord op geven. Ze ging door, zo oordeelde ik uit haar woorden. Een overlever, letterlijk. Hopelijk ook iemand die durfde te leven en dat drama niet de boventoon liet voeren. Maar kan dat eigenlijk? Ik vroeg het me allemaal af. Toen zei ze dat ze er later, ja veel later wel over kon praten. Met haar broer en zus. Maar toen ze voor het eerst  weer op school kwam, was er niemand die ernaar vroeg. En een tijdje later was er nog steeds niemand die er naar gevraagd had. 

Ik hoop op een luisterend oor

Ik dacht, ik hoop dat je een man had of hebt die er altijd naar heeft gevraagd. Dat je kinderen hebt die je steeds vragen. Dat je vriendinnen had die wel dat luisterend oor hadden. Dat ergens iemand je pijn wilde horen en kon invoelen. Want ja, het was oorlog en ja het waren andere tijden. Maar op zo´n dramatische manier de helft van allen die je liefhebt opeens kwijtraken, moet toch een gat slaan in je hele wezen. En ze huilde. Ingehouden en stille tranen. En wij, wij huilden ingehouden met haar mee.