maandag 23 februari 2015

Raadslid wegpesten; lang leven de democratie

Met gekromde tenen luisterde ik vorige week naar de uitzending van de gemeenteraadsvergadering. Op het programma alweer het zwembad. De toon was nu echter anders dan voorheen: opeens leken de andere politieke partijen ook wakker geschud. Iedereen maakte zich zorgen zeiden ze. Drie weken daarvoor maakte nog niemand zich zorgen. En werd Rinze Visser bijna uitgekotst.

Zwembad Lemmer

Maar nu, kwam iedereen er achter, oh het leeft onder de bevolking. Niemand weet goed waar die 3 ton elk jaar naartoe gaat en mensen vinden het vreemd dat hun zwemkaartje of lesgeld van reddingsbrigade of waterpoloclub opeens met honderd procent omhoog gaat. De wethouder maakt zich er in moeilijke woorden mee af en kan niets inhoudelijks zeggen over de gesprekken die gaan de zijn met de bouwer van het geheel.

Rinze Visser 

En of het nu wel of niet om een subsidie gaat kan ze nog steeds niet zeggen. Of wil ze niet zeggen. Het is aan het doorzettingsvermogen van Visser te danken dat het punt überhaupt hoog op de politieke agenda is komen te staan. Want dat had het college klaarblijkelijk liever niet gehad. Lekker wegmoffelen.

Niet mogen inspreken raadsvergadering De Friese Meren

Zelfs de mensen  die opeens heel diep in de buidel moeten tasten, mochten van B&W niet inspreken. Een brief schrijven, dat mochten ze. Dat de hele publieke tribune vol zat, werd afgedaan met wat zalvende woorden. Visser werd de vorige keer volledig afgeserveerd. Dat kon nu niet. Daarom deden ze het bij het volgende agendapunt. Het lijkt op pesterijen zoals we die kennen van scholen. Als je iemand maar lang genoeg treitert en tegenwerkt, zal hij wel een keer zijn bek houden. Zodat het college en de collegepartijen (lang leve de dualiteit) heerlijk hun gang kunnen gaan. Lang leve de democratie.


maandag 16 februari 2015

Scherpe benen en Valentijnsdag

Valentijn. Het is zo’n dag die je het liefst wilt overslaan als single, maar eentje die best leuk kan zijn als je een lief hebt. Je geeft elkaar een lief cadeautje, presenteert een ontbijtje op bed (hoewel al die kruimels en in de kou van dit moment niet echt romantisch zijn) en je kijkt elkaar diep in de ogen. 

Single vrienden uitnodigen op Valentijnsdag

Maar als je lang single bent geweest, weet je ook hoe het kan zijn om alleen te zijn. Dus vatten wij het plan op om onze single vrienden mee te nemen naar de bioscoop. Niet omdat ze zielig zijn, maar gewoon omdat het gezellig is. 

Kingsman, the secret service

We eindigden in een film waarin de ene moord na de andere werd gepleegd. Niet bepaald romantisch, maar op een bepaalde manier wel een lachwekkende film. Hoofden explodeerden door implantaten, SIM kaarten werden ingezet om mensen om te turnen in vechtmachines en er was die ene vrouw. Een prachtige vrouw, geweldig figuur, gaaf gezicht, maar met wel heel bijzondere benen. 

Blade Runner

Kunstbenen zoals de Blade Runner. Of te wel Oscar Pistorius, de man die met deze kunstbenen kan rennen als geen ander. Maar die ook in het nieuws kwam doordat hij zijn vriendin om het leven bracht door haar neer te schieten. Zulke benen had die vrouw dus en zij rende er niet alleen mee, nee zij moordde er ook mee. Ze hakte er mensen zo mee doormidden, ze sneed er armen mee door, ze slachtte er mensen mee af. En het rare was dat ik daar op die romantische Valentijnsdag alleen maar aan kon denken wat ik zou doen als ik ook van zulke benen zou hebben.

Ik als Batvrouw

 Ik fantaseerde er op los dat ik als een soort Batvrouw de wereld zou redden. Tot ik naar beneden keek en mijn eigen onderdanen zag. En toen dacht:”Dat wordt hem dus niet met deze twee staakjes.’  Er bleef vervolgens niets anders over dan me maar over te geven aan de romantiek van die speciale dag. 

maandag 9 februari 2015

Mannen in pakken met veel blabla

Mannen in pakken. Mannen in pakken die aan veel blabla deden. Ze keken ons raar aan terwijl wij in een niet- pak naar een bijeenkomst van ondernemers togen. Ze namen ons met hun maatpak de maat en bevonden ons te licht. Onze business vonden ze, was niet interessant genoeg. 

Een vertegenwoordiger van een organisatie die ons op weg had moeten helpen zei het nog net niet. Hoewel, hij had me al wel een aantal keren gewaarschuwd. Wie met een Afrikaan in zee gaat is per definitie gedoemd om te mislukken, zo ongeveer stond zijn hoofd. Die gaan er steevast met je beurs en je zaken vandoor.  

Vragen

En toen kwamen de vragen. Hoe lang we elkaar al kennen. Hoe de zaken er dan wel niet uitzagen. En zijn gezicht sprak boekdelen. Doe het niet, was zijn boodschap. De mans belangrijkste taak was om mensen op weg te helpen. In dit geval leek dat meer op een doodlopende weg. Ik zat daar en wij lachten erom.


De Lemster Onassis

En ik herinnerde me een paar uit Lemmer. Piepjong, in een zaakje waar een oud kacheltje stond te branden. Het paar maakte zelf computers. Het kleine optrekje werd al snel  een veel grotere zaak. En toen ging het stel panden bouwen die mensen konden huren. En huizen verbouwen die mensen konden kopen en huren. En nu noem ik ze wel eens gekscherend de familie Onassis van Lemmer. Klein begonnen maar met vertrouwen in eigen kunnen. En toch zo heerlijk gewoon. 

Blaaskaken

Dat had ik al die omhooggevallen blaaskaken daar op die ook nog eens niet zo goed georganiseerde bijeenkomst wel eens willen zeggen.  Maar dat deed ik niet. Nog voor het einde van de avond vertrokken we. Schaterlachend en grappend dat ze het vast  jammer vonden dat ze ons hadden uitgenodigd.  Maar dat ze nog van ons zouden horen. 

maandag 2 februari 2015

Soort van subsidie

Een soort van subsidie. Zo noemde de wethouder het geld dat jaarlijks naar het zwembad gaat, tijdens vragen die door de gemeenteraad daarover werden gesteld. Een soort van subsidie. Dat impliceerde volgens haar blijkbaar dat het niet een gewone subsidie was .En dat een soort van subsidie blijkbaar niet aan de voorwaarden hoeft te voldoen aan waar een ‘normale’ subsidie wel aan moet voldoen. 

Is subsidie niet gewoon subsidie?

En dat verbaasde me. Is subsidie niet gewoon subsidie? En zou je daar niet gewoon voorwaarden aan moeten hangen? Mevrouw de wethouder zei verder nog dat er gewoon een ‘overeenkomst’ ligt met de bouwer van het complex. Volgens mij is een subsidie ook een overeenkomst met een andere partij. Maar blijkbaar zijn er voor deze partij, die toch een behoorlijk groter bedrag per jaar krijgt dan welke voetbalvereniging, postzegelverzamelclub en culturele instelling dan ook, andere normen en waarden. 

Gewoon 3 ton 

De 3 ton per jaar worden gewoon gegeven. Enige voorwaarde is dat er gezwommen kan worden. Het lijkt me dat dit al heel snel kan.  Zwemmen is namelijk vooral wat je doet in een zwembad. Maar heb je als gemeente dan niet ergens een plicht om te kijken hoe dat zwemmen dan tot stand komt? Of hoe je geld wordt ingezet? Zeker nu de tarieven binnen een paar maanden met maximaal 28 procent stijgen, lijkt zoiets toch wel op z’n plaats.  Ook als blijkt dat het allemaal legitiem is. Andere instellingen die subsidie krijgen, moeten wel overal verantwoording voor afleggen. Lijkt me dat dit voor een ‘soort van subsidie’ dan niet anders zou moeten zijn.