dinsdag 29 november 2011

Eenzaamheid: ga een avond in een hotel zitten

Ik stel me zo voor dat iedereen wel eens eenzaam is. Of je nu in een relatie zit of alleen bent, of je nu kinderen hebt of niet. Er komt wel eens een moment dat je je even afgesloten voelt van alles en iedereen en snakt naar echt intermenselijk contact.

En natuurlijk kun je daarvoor allerlei projecten in het leven roepen zodat mensen leren om het contact met elkaar aan te gaan. Zodat er een soort netwerk ontstaat. Dat is natuurlijk ook het beste.

Maar helaas draagt het leven een onvermijdelijke factor in zich en dat is die van de dood. Dus iedereen die je nu kent, gaat ooit weer een keer dood. En die ga je dus verliezen. Voor veel mensen een grote bron van eenzaamheid denk ik zo.

Afgelopen week heb ik een theorie ontwikkeld waarmee je de eenzaamheid volgens mij heel goed te lijf kunt gaan. En daar zou je ook een project van kunnen maken voor ouderen, jongeren of anderen.

De oplossing is: zet iedereen een paar avonden in een hotel aan de bar. Ik opper dat omdat ik de afgelopen week elke avond aan de bar zat in zo’n hotel. En het was geweldig. Ik moest voor een cursus in het westen van het land zijn en aangezien de cursus nogal vroeg begon, had ik voor meerdere nachten een hotelkamer geboekt. Geen duur hotel, gewoon zo’n kamer waar je je kunt redden. Geen bubbelbaden of zwembaden. Maar wel met een leuke bar in het midden van het etablissement.

En ik heb me daar toch gezellige contacten opgedaan. Ik praatte met een Engelsman over klinisch onderzoek naar medicijnen, met een collega van hem over de presentaties die zij gaf over die medicijnen en met een Belg over zijn werk bij de Heineken fabrieken.

We bespraken de hele wereld en begrepen elkaar ook nog. Dat kan ook hebben gelegen aan het feit dat we met elkaar ook een gezellig glas dronken en zo nu en dan wat eten aan lieten rukken. Maar de volgende ochtend tijdens het ontbijt dat we allemaal vroeg moesten nuttigen omdat we allemaal weer op tijd ergens moesten zijn, was het nog net zo gezellig.

En dat ritueel herhaalde zich. Drie avonden lang. Ook het barpersoneel voegde zich bij ons. Inmiddels vliegen de e-mails vanuit de diverse landen over en weer en hebben we al weer een afspraak gemaakt voor nieuwe ontmoetingen. Want wie niet eenzaam wil zijn, moet zijn contacten goed onderhouden.

Misschien kan de gemeente in het kader van het bestrijden van eenzaamheid de volgende keer in Lemmer gewoon een hotel afhuren. Zet mensen daar aan de bar, geef ze wat te drinken en te eten en de sfeer komt vanzelf. Of stuur ze naar Leiderdorp. Daar gebeurt het allemaal!

dinsdag 22 november 2011

Hoezo privacy?

Ik heb een blog in een krant en die heet Meimeringen. En dat is taalkundig fout. Het moet mijmeringen zijn. De reden waarom deze naam toch is gekozen omdat het met de naam te maken heeft van degene die deze column schrijft. Mijn naam dus. En die wordt met een ei geschreven. Eigenlijk is dat ook fout, maar mijn vader heeft mijn naam in alle zenuwen met een ei doorgegeven, terwijl beppes naam (ja ik ben vernoemd) wel met ij werd geschreven. Dan had er dus mijmeringen boven dit verhaal gestaan. Maar dat staat er nu niet. De meeste mensen begrijpen dat wel.

Behalve mensen uit Balk. En zij kunnen zich daar heel erg over op winden. Vooral schooljuffen en schoolmeesters. Aan de ene kant hebben ze gelijk dat je goed Nederlands moet stimuleren. Maar uitgelegd waarom dit er staat, vinden ze toch dat het anders moet. Daarom nog even met klem gezegd dat meimeringen dus normaal gesproken als mijmeringen moet worden geschreven.

Ik kan me over heel andere dingen opwinden. Zo moest ik me vorige week melden bij de Caesar therapie. Mijn rug is nog steeds een dikke ellende en mijn been wil ik er bij tijd en wijle nog steeds afhakken. In dit doet-het-zelf land van zorg, moet je op een gegeven moment zelf je weg maar vinden naar een juiste therapie en nadat ik gekraakt ben, een orthomanueel therapeut me recht heeft gezet, de fysiotherapeut me gestreken en gemasseerd heeft en dat alles geen soelaas bracht, ga ik nu de weg van de houding op. Een juiste houding hoop ik die de klachten zal verminderen. Of over een half jaar lig ik alsnog met wat een hernia bleek in het ziekenhuis. Nou ja dat zien we dan wel.

Ik zat daar dus te wachten. Naast me een leuk jongetje dat bedacht had dat hij de motorhelm van zijn vader op ging zetten bij het fietsen. We lachten en hadden het er over hoe hij dat bedacht had. Maar werden toen abrupt onderbroken door een oudere mevrouw die verderop haar hele ziel en zaligheid moest blootgeven aan een mevrouw van denk ik de gemeente over haar behoefte aan hulp. Haar PGB kwam aan bod, waarom ze dan geen hulp meer in natura kreeg. Haar leven lag op straat. Temidden van mensen die naar vluchtelingenwerk moesten, naar de caesartherapie of naar een andere afdeling. Ik had medelijden met het mens dat al haar narigheid daar voor iedereen bloot moest leggen. Gewoon omdat daar iemand in een grote ruimte zit en je daar dus je verhaal moet doen. En ik vond het schandalig. De moeder van de jongen met de helm overigens ook.

dinsdag 15 november 2011

Mauro, wil je?

Ik zit er ernstig over na te denken om Mauro ten huwelijk te vragen. Hij is natuurlijk nog maar 18 jaar en ik al diep in de 40, maar ik zal hem niet aan zijn huwelijkse plichten houden. Daar vind ik hem echt te jong voor.

Dus daar hoeft hij niet bang voor te zijn tijdens onze verbintenis. Nee, wat ik wil doen is de tiener een veilige thuishaven bieden.

Nu had hij die al had ik begrepen, met ouders die qua vel een beetje van hem verschillen, maar wel alle liefde van de wereld voor hem voelen en vice versa. Dus eigenlijk zou dat huwelijk niet nodig moeten zijn, maar in dit door CDA/PVV geregeerde land met de brallerige VVD toon erdoor heen moet dat dus wel.

En omdat niemand nog op het idee van een huwelijk is gekomen, doe ik dat maar. Toegegeven, het is natuurlijk niet hetzelfde als de jongen meevragen naar een voetbalwedstrijd, zo even tussen neus en lippen door in een tv-programma.

Even uit de sleur voordat je naar een sloppenwijk wordt gestuurd waar je niemand verstaat en naar een moeder die je zelf heeft weggestuurd, zal die staatssecretaris Bleker wel gedacht hebben. Nog even genieten van wat je hier hebt en dan hup, gooien we je op het vliegtuig naar huis.

Tenslotte heb je dat al een keer gedaan, dus je kunt dat vast nog wel een keer aan. Toen was je een kind en nu ben je immers al een hele tiener met je hele 18 jaar. Een man van de wereld.

En wat kan ons het schelen wat Jezus hier van gedacht zou hebben. We hebben wel de C van Christelijk in onze naam, maar ach daar geven wij niet veel meer om. Ja, wel onze achterban, want die heeft de hoop al lang opgegeven zo bleek wel tijdens ons laatste congres.

Maar zelfs dan gaan we niet overstag. Want om het gedachtegoed van Jezus, daar malen wij niet meer om. In feite zijn er heel veel niet-christenen veel christelijker dan wij.

Wij willen die jongen gewoon kwijt. Een 16-jarige, goed opgevoede, zeer ingeburgerde, perfect Nederlands sprekende bruine jongen uit Angola. Waarom willen we dat?

Omdat we daarvoor regels in het leven hebben gesteld. En… regels zijn regels niet waar? Befehl ist Befehl. Ja, natuurlijk hebben we veel te lang gewacht met de beslissing of de jongen hier wel of niet mocht blijven. Maar wat wil hij nu? Rechten laten gelden? Alleen maar omdat hij een mens is? Daar hebben wij echt helemaal geen boodschap aan. Eruit met dat jong. Laat hem zijn kont maar redden.

Met die innerlijke dialoog in mijn hoofd (ik heb het zelf bedacht, dat klopt) heb ik bedacht dat een huwelijk de jongen dan maar moet redden.

Dus Mauro, wil je?

Leve de Lemstervaart

Vrijdagavond. Sint Maarten. In mijn eigen buurt loopt enkel een verdwaald kind met zijn eenzame lampion rond, bijgestaan door zijn moeder. Snoep hoef ik niet in huis te halen, er is al in jaren niemand bij me aan de deur geweest.

Maar vanavond heb ik een missie en die leidt naar de Lemstervaart. De buurt die in de ogen van velen een probleembuurt is en waar mensen wonen die volgens hen asociaal zijn, laag opgeleid en weinig mensen herbergt met een hoog inkomen. Waar die aannames op zijn gebaseerd weet ik niet.

Laatst werd bij een bijeenkomst ook nog geventileerd dat in die buurt de meeste probleemkinderen wonen.

Alsof er in een speklappenbuurt (ja zo noemden wij in ons arbeidersbuurtje de mensen in dure huizen die vaak alleen maar vleesaanbiedingen konden betalen omdat de rest opging aan de hypotheek) geen kinderen wonen waar problemen mee zijn. Ouders scheiden daar ook, vechten elkaar de tent uit, mishandelen hun kinderen op alle mogelijke manieren en ook daar worden kinderen geboren met een beperking of gedragsstoornis. In een buurt waar meer kinderen wonen, is de kans alleen veel groter. Maar eigenlijk wil ik het daar nu helemaal niet over hebben.

Ik stond die vrijdagavond namelijk te wachten op een enorme stoet kinderen met hun lampionnen, hun vaders en moeder en pakes en beppes. Het was koud, het was donker, maar in de verte hoorde ik al de tonen van een geweldige hoempapa band die de stoet begeleidde.

Toen het gezelschap in beeld kwam, viel op dat alles geweldig geregeld was. Niets aan het toeval overgelaten. Begeleiders voor en achter de stoet. Mensen die het verkeer stil zetten. En in de leeftijd van pak weg 20 schat ik tot misschien wel in de 70.

Zo liep het gezelschap naar de supermarkt waar het lekkers kreeg aangeboden. Ook zelf geregeld en vooraf afgesproken.
Het is niet het enige wapenfeit dat deze buurt op haar rekening kan schrijven. Ze vocht en vocht en won toen de brede school op de tocht kwam te staan. De saamhorigheid om dat te bereiken was enorm. En nu weer zet ze zich in voor betaalbaar peuterspeelzaalwerk. Met vereende krachten. Omdat daar een eenheid heerst, waar de rest van Lemmer jaloers op zou mogen zijn.